คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SF - SWEET CREAM [3]
# PART 3 #
เย็นแล้วครับ
ผมกำลังนั่งเก็บของลงกระเป๋าอยู่ที่ห้องเรียน เพราะตั้งแต่พักกลางวันที่ผมไปอยู่ห้องประธานมาผมก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลยครับ เมื่อกี้เพิ่งคุยเรื่องหัวข้อการสัมภาษณ์หลักๆกับไอ้แพรว(หัวหน้าชมรมผม)เสร็จไป สรุปแล้วคอลัมน์ของประธานมีสี่หน้า แถมหน้าที่ถ่ายรูปประกอบยังโยนให้ผมทำอีกด้วย
ใช้คุ้มจริงๆเลย!!
เมื่อกี้ผมเจอต้น แต่เรายังไม่ทันได้คุยกันผมก็เห็นพี่เจมส์เดินเข้ามาเรียกมันไปก่อน ต้นทำหน้ายุ่งนิดๆแต่ก็ยอมเดินเข้าไปหา ผมที่ยืนดูอยู่วงนอกก็ได้แต่ภาวนาขอให้มันดีกับพี่เจมส์ซักที เพราะผมรู้สึกเหนื่อยแทนมันครับ แบบพอเจอหน้าก็ต้องคอยหลบ หลบไม่พ้นก็ตะโกนด่า ตะโกนด่าไม่ได้ก็เอามานินทาลับหลัง พอนินทาไม่สะใจก็มาระเบิดลงกับกูอีก เอากะแม่งสิ =_=!
ผมบอกลาเพื่อนในห้องเล็กน้อย เดินเอาขนมปังไปให้ไอ้เพนหนึ่งชิ้น มันทำหน้าหมางงใส่ผม ผมยิ้มพยักหน้าให้มันเป็นเชิงว่ากูให้แล้วเดินออกมาครับ ให้ตอบแทนที่มันทักว่าวันนี้ผมจะโชคดีทั้งวัน และก็อย่างว่า...
วันนี้ผมโชคดีจริงๆครับ
ผมมายืนรอประธานอยู่ตรงหน้าอาคารตามที่เขานัดเอาไว้ มองซ้ายมองขวา รู้สึกว่าเขาจะยังไม่มาแฮะ ผมนั่งลงตรงขั้นบันได รอเขาไปเรื่อยๆ ตอนนี้บ่ายสามห้าสิบสองนาทีแล้ว ผมว่าซักสี่โมงกว่าๆเขาก็น่าจะจัดการธุระของเขาเสร็จแหละมั้ง
ผมนั่งรอไปเรื่อยๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไว้พรุ่งนี้ผมจะเอากล้องมา จะได้ถ่ายรูปประธานไว้ เพราะเขาชอบทำท่าน่ารักๆออกมาตลอดเวลาเลยฮะ
“เต๋า”
ผมหันไปตามเสียงเรียก เป็นไอ้หมีพูห์(ภูร์)นั่นเองที่เรียกผมเอาไว้ มันนั่งลงข้างๆผมก่อนจะเอ่ยปากถาม
“เป็นไงมั่งมึง กูบอกประธานให้มึงไปแล้วนะว่ามึงจะมาสัมภาษณ์อ่ะ เขารู้ยัง?”
อ้อ ผมต้องขอบคุณไอ้หมีนี่อีกคนครับ เพราะถ้ามันไม่บอกประธานให้ ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมจะได้คุยกับประธานซักคำรึเปล่า
“อืม กูไปคุยกับเขาแล้ว”
“แล้วไง เป็นไงต่อวะ” เสือกจริงๆนะมึงนี่ -_-!
“ก็ไม่ไง เขาก็ตกลงให้กูสัมภาษณ์”
“จริงเด่ะ!!!!”
ตกใจอะไรครับไอ้เหี้ยนี่ -*-
“อะไรมึง?”
“เปล่าๆ แต่มันต้องมีรูปลงด้วยใช่ป่ะ?”
“เออดิ”
“นั่นแหละ! มึงถ่ายรูปประธานไว้เยอะๆนะ กูอยากได้รูปประธานมากอ่ะ เอาแบบยิ้มสวยๆธรรมชาติๆ น่ารักๆอ่ะ”
“มึงเป็นแฟนคลับประธานรึไง -_-?”
“โหสัด มึงนี่ไม่รู้อะไร เขาว่ากันว่าใครได้เห็นประธานยิ้มกับตาตัวเองจะมีความสุขไปหนึ่งอาทิตย์ แล้วยิ่งถ้าใครถ่ายรูปได้แล้วมาแบ่งปันนี่จะยิ่งได้บุญนะมึง ได้เห็นคนน่ารักยิ้มแล้วยังได้บุญด้วยนะเว้ย!”
ผมเห็นด้วย...ได้เห็นคนน่ารักยิ้มแล้วจะมีความสุขไปหนึ่งอาทิตย์ :)
“กูจะพยายามแล้วกันนะ” ผมบอกไอ้ภูร์ มันตบไหล่ผมเบาๆสองสามทีแล้วเดินออกไป แต่ขอโทษเถอะ ถ้าที่ไอ้หมีภูร์นั่นบอกผมว่า ‘ใครได้เห็นประธานยิ้มกับตาตัวเองจะมีความสุขไปหนึ่งอาทิตย์’ เป็นจริงแล้วล่ะก็ ผมคงมีความสุขไปเป็นเดือนแล้วอ่ะครับตอนนี้ แถมผมยังได้เห็นประธานเขินด้วยเหอะ! ที่สำคัญเย็นนี้ผมมีนัดกินเค้กด้วยกันเชียวนะเว้ย!!!
เอ๊ะ...แล้วกูจะอวดทำไม -_-,
“ต๋าวววววว~”
ผมสะดุ้ง หันไปหาเสียงเรียกที่ดังพอสมควรทีเดียว คชาตะโกนเรียกซะดังเลยฮะ! ตอนนี้คนรอบข้างมองผมสลับกับคชาที่กำลังก้าวเร็วๆเข้ามาใหญ่เลยครับ ก็เสียงเรียกยานๆแบบน่ารักๆเมื่อกี้ใครจะกล้าคิดล่ะครับว่าจะเป็นประธานที่เป็นคนเรียกอ่ะ
หลายคนทำหน้าสงสัยก่อนจะมองผมทีประธานทีแล้วหันไปซุบซิบกันครับ จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าจะเบาเสียงลงอีกหน่อยน่ะนะ! ดังขนาดนี้มาพูดตรงหน้าเลยเหอะมา!
“ใครอ่ะ”
“ประธานเรียกใครวะ”
“กูเพิ่งเคยได้ยินประธานลากเสียงก็วันนี้แหละ!”
“ไอ้นั่นแม่งเป็นใครวะ”
กูเป็นใครก็เรื่องของกูเถอะ!!
“รอนานป่ะ ขอโทษครับ”
“อ๊ะ ไม่เป็นไรๆ ไปยัง?”
“อื้ม”
ผมที่กำลังหงุดหงิดกับเสียงนินทาพอได้ยินประธานพูดขอโทษก็หายแล้วล่ะครับ ผมไม่สนแล้วว่าใครจะมองยังไง ช่างแม่ง
อิจฉากูอ่ะเด้!
อยากทำบ้างอ่ะเด้!!
ทำอะไรไม่ได้อ่ะเด้!!!
ผมกับคชาเดินไปเรื่อยๆครับ ไปกินเค้กร้านเดิมอ่ะแหละ แต่ผมขอไปกินข้าวก่อน กินเค้กก่อนกินข้าวมันไม่ดีต่อสุขภาพครับ เดี๋ยวจะอ้วนง่ายกว่าเดิม
เราเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านผัดไท กินร้านนี้แหละครับ กลิ่นหอมน่าอร่อยดี เห็นเขาบอกกันว่ากุ้งตัวใหญ่สะใจมาก ผมก็อยากจะลองดูซักครั้งฮะ เราเลือกนั่งโต๊ะในสุดครับ สั่งผัดไทกุ้งสดมาคนละจานแล้วก็นั่งรอ
“ชา เคยมากินที่นี่ป่ะ”
“เคยครั้งนึงฮะ พี่ไทด์พามา”
“พี่ไทด์? ใครอ่ะ”
“พี่ที่ร้านเค้กฮะ จำได้มั้ย?”
“อ๋อ พี่เจ้าของร้านใช่ป่ะ”
“ใช่ฮะ นั่นแหละ”
เราจบบทสนทนาไว้ตรงนั้น ผมไม่รู้ว่าจะชวนเขาคุยอะไรดีจริงๆนะ คงเพราะผมยังไม่ได้รู้จักเขามากเท่าไหร่ เลยได้แต่นั่งจ้องหน้าเขาไปเรื่อยๆ
แล้วคชาก็เอาทิชชู่มาปิดปาก เบิกตาจ้องผมกลับจนตาโต แล้วถามด้วยเสียงที่เขาคิดเอาเองว่าโหด
“เต๋าจ้องอีกแล้ว จ้องทำไมเนี่ย”
คชาเป่าทิชชู่ที่ปากเล่นเบาๆ แต่ตาก็ยังจ้องผมอยู่เหมือนจะเอาคืนกลายๆ ก็เพราะอย่างงี้ไงครับ ผมถึงได้จ้องอยู่บ่อยๆ ก็เพราะชอบทำท่าทางน่ารักๆอย่างงี้นี่แหละ
“ก็อยากมองอ่ะ”
“ไม่ได้ สงวนลิขสิทธิ์แล้ว!”
พูดเสร็จก็ทำหน้าจริงจัง พองลมเข้าแก้มนิดๆด้วยครับ โอ๊ยยยย เห็นแล้วอยากจะหยิกแก้มซักทีสองที!
แล้วมือผมก็ไปไวกว่าความคิดครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังหยิกแก้มท่านประธานอยู่ทั้งสองข้างเลยฮะ
“งื๊อออออ ต๋าวววววว~ เจ็บน้า”
ประธานโวยวาย ฮ่าๆๆๆ ผมปล่อยมือแล้วยกยิ้มที่คิดว่ากวนตีนสุดๆไปให้ ส่วนประธานก็กำลังจับแก้มตัวเองอยู่ฮะ คชาเงยหน้ากับปากบึ้งๆขึ้นมามองผม แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ผมแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่...
“โป้งแล่ว! มาแกล้งชาอ่ะ!”
โอ๊ยยยย!! น่ารักที่สุดเลยครับ! ใครว่าประธานไร้อารมณ์ครับ มาเจอช็อตนี้นี่คงฟินตายอ่ะครับ คนอะไรวะ โคตรน่ารักเลย!
ผมมองคชาที่กำลังเบ้ปาก เจ้าตัวยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นมาชี้หน้าผม เห็นแล้วผมก็อดที่จะยิ้มออกมากว้างๆไม่ได้ครับ น่ารักมากจริงๆ
“ยิ้มไรอ่ะ!” โวยวายแล้วครับ เริ่มโวยวายแล้ว แต่หน้างี้แดงเถือกเชียว ฮ่าๆๆๆ
“เปล่านะ” ผมตอบ แต่ก็ยังยิ้มอยู่ครับ ยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก
“ทำไมขี้แกล้งงี้อ่ะ!” เอ้า งอแงใหญ่แล้วครับ
“ก็แกล้งแล้วมันน่ารักดีนี่นา” ผมตอบอีกครั้ง ยิ้มกว้างกว่าเดิม แอบเห็นชาหน้าแดงขึ้นด้วยครับ
“ไม่เล่นแล้ววว! ผัดไทมาแล้ว กินๆเข้าไปเลยนะ!” คชาโวยวายง๊องแง๊งมากครับ อารมณ์เหมือนแมวขู่อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
ผมเลื่อนผัดไทมาไว้ตรงหน้า แล้วเราก็ลงมือกินผัดไทกันครับ กุ้งตัวใหญ่จริงๆ กินสะใจสุดๆครับ
ระหว่างกินคชาเด็กน้อย(?)ก็คอยแต่ตักถั่วงอกมาให้ผมครับ จนตอนนี้มันเต็มจานแล้วครับ หาเส้นไม่เจอแล้วเนี่ย เห็นแต่ถั่วงอก -*-
“ไหงตักแต่ถั่วงอกให้เต๋าอ่ะ”
“แก้แค้น! กินถั่วงอกให้จุกตายไปเลย!”
ชาตักถั่วงอกชิ้นสุดท้ายให้ผมพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาแลบลิ้นใส่แบบล้อเลียน
แต่...มันโคตรน่ารักอ่ะครับ!
ตอนนี้ผมเริ่มสงสัยแล้วครับ ว่าทำไมคนน่ารักตรงหน้าผมถึงมีแต่คนบอกว่าไร้อารมณ์บ้างล่ะ พูดน้อยบ้างล่ะ ขี้เก็กบ้างล่ะ หยิ่งบ้างล่ะ หน้าเดียวบ้างล่ะ เพราะถึงผมจะเจอเขาและเริ่มสังเกตมาแค่วันเศษๆยังได้เห็นอะไรน่ารักๆตั้งมากมายขนาดนี้ แล้วคนที่ทำงานหรือนั่งเรียนอยู่ด้วยกันทุกวันไม่สังเกตเห็นบ้างเลยเหรอวะ สงสัยว่ะ!
เรากินอิ่มกันแล้วครับ ผมเลี้ยงมื้อนี้เป็นการขอโทษที่ไปแกล้งเขาฮะ หน้านี่ระรื่นเชียวนะพอไม่ต้องควักเงินตัวเองอ่ะ
“ยังกินเค้กไหวป่ะเนี่ย” ผมถามแกมหยอกนิดๆครับ
“แน่นอนอ่ะ ได้ซักสี่ชิ้นเลยนะเนี่ย”
“เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
“ไม่อ้วนหรอก ดูแลดีเหอะ” คชาว่าพลางดันหลังผมให้เดินเร็วๆ
แล้วในที่สุดเราก็มาถึงร้านเค้กเจ้าเดิมฮะ คชาตาเป็นประกายเชียวครับนั่น
กรุ๊งกริ๊ง
พอเปิดประตูเข้าไปข้างในก็ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นอย่างแรก พี่ไทด์ที่เป็นเจ้าของร้านกำลังยืนชงเครื่องดื่มอยู่ตรงเคาท์เตอร์ที่เดิม เขาหันมายิ้มทักทายคชา ก่อนจะเลยมายิ้มให้ผมอีกคน
“ว่าแล้วเชียวว่าต้องมานะคชา ว่าไง วันนี้กินอะไรดีล่ะ” พี่ไทด์พูดขึ้นพลางเทเครื่องดื่มที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นโกโก้ลงในแก้วที่มีน้ำแข็งอยู่ แล้วเดินเอาไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ
คชาก้มลงดูตู้กระจกที่วางเค้กรสต่างๆไว้เรียงราย กรอกตาไปมาเหมือนเลือกไม่ถูก ส่วนผมมีเป้าหมายอยู่เรียบร้อย
“เต๋ากินไรอ่ะ” ประธานหันหน้ามาถามผม ในขณะที่พี่ไทด์เดินกลับเข้ามาเตรียมรับออร์เดอร์เรียบร้อย
“บัตเตอร์คาลาเมล” ผมตอบ คชาทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดออกแล้วสั่งด้วย
“เอาด้วยๆ แต่ของผมเอาใบเตย ช็อคโกแลต แล้วก็วนิลาด้วยนะ อ้อ ชาเขียวแก้วใหญ่ๆด้วยครับ”
“ของผมเอาเนสทีแล้วกัน”
“โอเค ไปหาที่นั่งไป เดี๋ยวเสร็จแล้วฉันจะเอาไปให้เอง” พี่ไทด์บอกแล้วหันมายิ้มให้ผมกับคชา
เราเลือกที่นั่งในๆ บรรยากาศมันสงบดี แถมยังได้กลิ่นหอมของชาลอยมาแต่ไกลอีกด้วย เหมือนฝันเลยครับ ตาผมใกล้จะปิดแล้วเนี่ย
โป๊ะ!!
คชายื่นมือมาตีหัวผมครับ ผมที่กำลังเคลิ้มๆกับบรรยากาศแสนสบายตื่นเต็มตาเลย
“อย่านอนนะ ขี้เซาจริงๆเลย”
“โหย ก็บรรยากาศมันน่านอนอ่ะ”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวเค้กก็มาแล้ว ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ตื่นแล้วคร้าบๆ ชาดุเต๋าจังเลยอ่ะ TT”
“ก็เหมือนที่เต๋าแกล้งชาอ่ะแหละ -*-!”
ผมยิ้มอ้อนๆไปให้ แล้วเค้กก็มาฮะ กลิ่นหอมมาเชียว
“เอ้า! ได้แล้ว” พี่ไทด์ว่าก่อนจะค่อยๆวางเค้กและเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ อื้อหือ...ทั้งโต๊ะเป็นของประธานซะสามส่วนสี่ แต่ได้ข่าวว่าผมต้องจ่ายทั้งสี่ส่วนอ่ะนะ กินคุ้มจริงๆเลย
“เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย” พี่ไทด์พูดขึ้นแล้วเดินไปดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งด้วย ผมมองเขางงๆ อะไรเป็นครั้งแรก?
“อะไรครั้งแรกอ่ะ?” ดูเหมือนคชาก็จะงงเหมือนกันครับเลยถามออกไป ส่วนผมก็ได้แต่มองพี่เขาเป็นระยะ เพราะยังไงผมกับเขาก็ไม่เคยได้พูดคุยกันมาก่อน
“ก็ครั้งแรก ที่คชาพาเพื่อนมากินเค้กที่ร้านฉันน่ะสิ”
ผมชะงัก ประมวลคำพูดเขาห้าวินาทีแล้วก็หันไปมองประธาน
“ทำไมอ่ะ ผมพาเพื่อนเข้าร้านไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ แต่ตอนที่คชาอยู่ม.สาม ฉันเคยถามคชาว่าทำไมไม่เอาเพื่อนเข้ามานั่งกินด้วยใช่มั้ยล่ะ แล้วตอนนั้นคชาก็ตอบฉันมาว่า ‘พิเศษเทียบกับเค้กไม่ได้หรอก’ นี่นะ”
“แล้วไงอ่ะ?”
“งั้นก็แสดงว่า คนนี้พิเศษเท่าเค้กเลยอ่ะดิ?”
“อะไรที่ชอบที่สุดในชีวิตครับ?”
“เค้ก”
“เค้ก”
“เค้ก”
“เค้ก”
“เค้ก”
“เค้ก”
……………………………
อ่ะ...เอ่อ...-////-!!!
“ว่าไง?”
โอ๊ย! ไปถามอะไรหยั่งงั้นครับคุณเจ้าของร้านนนน! ผมรู้สึกร้อนวูบๆจนลนลานทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย!
“ตอนนี้ก็คง...ประมาณสตรอเบอร์รี่เค้กครีมมั้งฮะ? :)”
เอ่อ ใครก็ได้...ไปแอบถามประธานให้ที…
ว่าไอ้สตรอเบอร์รี่เค้กครีมเนี่ย
...มันอยู่อันดับที่เท่าไหร่!
>///<!!
-----------------------------> TAOKACHA <----------------------------
ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้วครับ
หลังจากเรานั่งกินเค้กกันจนอิ่ม ตอนนี้ก็ได้เวลากลับบ้านแล้วฮะ
เมื่อกี้เรานั่งกินไปคุยไปกับพี่ไทด์เจ้าของร้านครับ เพราะงั้นตอนนี้ผมกับเขาเลยสนิทกันขึ้นมาอีกหน่อย พี่เขาคุยสนุกดีครับ เผาคชาให้ผมฟังสนุกเลย และผมก็เลยได้รู้มาอีกเรื่องว่าคชาเป็นลูกค้าประจำร้านนี้มาตั้งแต่ร้านเปิดใหม่ๆหรือก็คือตอน ม.หนึ่งเลยทีเดียว เป็นลูกค้าที่มากินอย่างน้อยก็สามวันต่อหนึ่งอาทิตย์ แถมไม่เคยพาใครมากินด้วยเลยครับ
ตรงนี้แหละที่โดน :)
“เต๋าอยู่คอนโดเหรอ?”
“อาฮะ เดินเข้าซอยตรงสถานีบีทีเอสข้างหน้าก็ถึงแล้ว”
“ดีจัง บ้านอยู่ใกล้โรงเรียน”
“หือ? แล้วบ้านชาอยู่ตรงไหนอ่ะ?”
“ต้องขึ้นบีทีเอสไปอีกสี่สถานีฮะ”
“อยู่คอนโด?”
“อื้อ คอนโด”
ผมเดินขึ้นบันไดมาส่งคชาบนสถานีบีทีเอสครับ ความจริงกะว่าจะไปส่งถึงคอนโดเลย แต่คชาไม่ให้ไปครับ เลยส่งได้แค่นี้
“ขอบคุณที่เลี้ยงฮะ” คชาหันมาพูดกับผม ตอนนี้คนกำลังต่อแถวยาว เราเลยหลบมาคุยกันตรงแถวๆบันได
“ไม่เป็นไรครับ อร่อยใช่มั้ยล่ะ”
“อื้อ”
“งั้นก็ดีแล้ว”
“งั้นชาไปล่ะนะ”
“เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
“อื้อ เจอกันพรุ่งนี้ฮะ”
คชาแตะบัตรแล้วเดินผ่านช่องประตูไป เขาหันมายิ้มให้ผมนิดๆก่อนจะขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าที่ชั้นบน
ผมเดินลงบันได เลี้ยวเข้าซอยเพื่อเดินเข้าคอนโด ส่วนมือก็กดส่งข้อความไปด้วย
‘ มีที่นั่งป่ะเนี่ย? 55555 :) ’
17/05/11 18:39
To : KACHA*
ผมมองหน้าจอไอโฟนสีขาวของตัวเอง ไม่นานนักหน้าจอก็ขึ้นเตือนว่ามีหนึ่งข้อความที่ไม่ได้อ่าน ผมรีบกดเปิดดู
‘ เบียดมากอ่ะ :( ’
17/05/11 18:43
From : KACHA*
ผมยิ้มให้หน้าจอโทรศัพท์ กดพิมพ์ส่งกลับไปแล้วเก็บไอโฟนลงกระเป๋า ทักทายพี่ยามหน้าคอนโดเหมือนเคยแล้วกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นสาม ห้องสองศูนย์สาม ห้องของผมเอง
ผมฮัมเพลง เดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าไปอาบน้ำ
เพราะวันนี้ผมโชคดี...เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษครับ :)
ครืด ครืด
เสียงข้อความเข้า ผมที่อาบน้ำกำลังจะเสร็จออกมาเปิดดู อมยิ้มออกมาเบาๆกับข้อความแล้วกลับไปอาบน้ำต่อ
‘ ถึงห้องแล้วบอกด้วยนะ :) ’
17/05/11 18:44
To : KACHA*
‘ ถึงแล้วครับ ท่านพ่ออออ 55555 ’
17/05/11 19:33
From : KACHA*
ก็ถ้าข้อความ จะน่ารักพอๆกับตัวจริงแบบนี้แล้วล่ะก็...
-----------------------------> TAOKACHA <----------------------------
ความจริงตอนนี้ผมควรจะคิดคำถามที่จะไปสัมภาษณ์คชาได้แล้ว
แต่มันมีปัญหาครับ เป็นปัญหาคาใจข้างในลึกๆ (-_-)
ไอ้สตรอเบอร์รี่เค้กครีมเนี่ย...มันอยู่อันดับที่เท่าไหร่ครับ!?
อยากรู้มากจนคิดคำถามอื่นไม่ออกแล้วครับ
...ถ้าโทรไปถามจะแปลกๆ มั้ยเนี่ย?
...เขาจะหาว่าผมจุ้นจ้านเกินไปรึเปล่า?
แล้วถ้าเกิด...สตรอเบอร์รี่เค้กครีม เป็นเค้กที่อร่อยน้อยที่สุดแล้วผมจะทำไงดีอ่ะ?
โอ๊ยยยย! อยากรู้!!!
ผมกดไล่หารายชื่อ ความจริงผมจำเบอร์เขาได้แล้วครับ แต่หาเรื่องถ่วงเวลาไปงั้นแหละ ผมกำลังลังเลอยู่ว่าจะรอถามพรุ่งนี้หรือโทรไปถามเลยดี เอาไงดีอ่ะ อยากรู้ว่ะ ฟุ้งซ่านมากเลยเนี่ย โอ๊ย! อยากรู้ว้อยยยยย!!!
“สวัสดีฮะ?”
หือ? เสียงประธานนิ? ใช่มะ?
ผมก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง และพบว่า...
ว๊ากกกกก!!! กูไปกดโทรตอนไหนวะเนี่ย!? ทำไมมีเสียงประธานอ่ะ เฮ้ย ทำไงดีอ่ะ กูยังไม่ได้เตรียมคำถามไว้เลยนะ!!
“เต๋า?”
เฮ้ย! ประธานเรียกอีกรอบแล้วอ่ะ ตอบดีมั้ยอ่ะ หรือจะตัดสายเลยดี โอ๊ย! ทำอะไรไม่ถูกแล้วครับเนี่ย TT ...แต่งยังไงก็ต้องรับสินะ โอยยย กูจะเป็นลม จะเริ่มว่าอะไรดีวะเนี่ย T_T
“ชา นี่เต๋านะ”
“อื้อ มีไรเปล่า?”
“เอ่อ...คือ...เอ้อ! นอนยังอ่ะ?”
“ยังฮะ อ่านหนังสืออยู่”
“อ้อ คือพอดีเต๋าอยากถามไรหน่อยอ่ะ”
“อะไรอ่ะ?”
“...คือ...”
“?”
“จัดลำดับเค้กที่ชอบที่สุดสิบลำดับแรกให้ทีดิ”
“หือ?”
“ก็...ก็จะได้รู้ไงว่าชอบรสไหนอะไรยังไงอ่ะ ถามเผื่อๆไว้ก่อนอ่ะ”
“ครับ ก็...อืม...ชอบที่สุดก็บัตเตอร์คาลาเมล แล้วก็ใบเตย วนิลา ช็อคโกแลต กาแฟ บัตเตอร์เค้กครีม สตรอเบอร์รี่เค้กครีม แครอทครีม ครีมส้มแล้วก็บูลเบอร์รี่”
...ที่เจ็ดครับ
คอยดูนะ!!! เดี๋ยวจะเห็นผมเหนือกว่าบัตเตอร์คาลาเมล!!!!!
“เต๋า?”
“อ๊ะ...อ้อ...ครับๆ จดไว้ล่ะๆ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรฮะ ว่าแต่จะนอนยัง?”
“อืม จะนอนล่ะครับ ห้าทุ่มกว่าแล้ว ชาก็รีบๆนอนเหอะ”
“อื้อ...เจอกันพรุ่งนี้ฮะ”
“เอ่อ...ชา.....หลับฝันดีนะ”
“อื้อ ฝันดีครับ”
คืนนี้ผม...ฝันดีแน่ๆครับ
อ้อ...ขอย้ำอีกซักที...
.......
วันนี้ผมโชคดีมากที่สุดเลยครับ :)
-----------------------------> TAOKACHA <----------------------------
ตอนที่สามมาแล้วววววววววววว เย่!
ตอนนี้ยังไม่เปิดเทอมเลยฮะ เปิดวันที่ 5/09
เห็นตารางเรียนแล้วสุขใจ มีอย่างอื่นนอกจากวิทย์คณิตซักที 555555555
เราเป็นคนที่เรียนสายวิทย์(ทุนมหิดล=_=)ที่มาแลกเปลี่ยนฮะ...
คือ...กูจะเรียนสายวิทย์เพื่ออะไร ไม่เข้าใจตัวเอง 55555555
เลิกนอกเรื่องฮะ 5555555 เรื่องนี้มันจะเรื่อยๆนะ คือแบบ ไร้แก่นสารไม่มีปมความลับนางร้ายหหรืออะไรทั้งสิ้น
ส่วนถ้าในเรื่องเต๋ามันจะดูง๊องแง๊งไปหน่อยก็ให้อภัยเถอะ คนเขียนเป็นพวกเชื่อในตัวเมน
เชื่อว่ามันเป็น คชาเต๋า ตามที่เมนยืนยันนอนยันมาหลายครั้ง(แต่ไม่มีคนเชื่อ)555555555555555555555
เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้านะฮะ
เม้นเยอะๆ แล้วจะรีบมา
300เมื่อไหร่จะลงตอนต่อไปเร็วๆ
31/08/2012
(ไม่ต้องแปลกใจถ้าวันเราไม่ตรงกันนะ 55555)
ความคิดเห็น