The Ghost เฮี้ยนนักรักให้เข็ด [อ้นตั้ม]

ลำดับตอนที่ #6 : รับสมัครพนักงาน

            ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วร้านอาหารของผมก็ตกแต่งเสร็จเหลือเพียงแค่พนักงานเท่านั้นที่ยังคงต้องประกาศรับสมัครแต่ที่มีไอ้กฏกับไอ้ดิวก็พอได้อยู่เพราะพึ่งเปิดร้านใหม่คนยังไม่ค่อยเยอะเท่าไรผมเช็ดเคาท์เตอร์ก่อนมองดูความเรียบร้อยของร้าน 
"ไอ้ดิวๆมึงไปเช็ดกระจกหน้าร้านไป"
"ครับคุณตั้ม..." ไอ้ดิวเดินไปหยิบอุปกรณืทำความสะอาดก่อนไปเช้ดกระจกตามที่ผมบอก ผมตรวจเช็คความเรียบร้อยเสร็จก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อดูความเรียบร้อยภายในที่ไอ้กฏทำงานอยู่
"ไงไอ้กฏทุกอย่างเรียบร้อยไหม?"
"ครับผมเอาหม้อ กระทะแล้วก็พวกจานชามช้อนมาล้างเช็ดเรียบร้อยแล้วครับ"
"เออดีมากเสร็จแล้วช่วยขึ้นไปหยิบบิลค่าของบนห้องมาให้กูด้วย"
"ครับ" ผมเดินออกไปหน้าเคาท์เตอร์เช่นเดิม
"ไงว่ะไอ้ตั้มวันนี้ยุ่งป่าว" เสียงไอ้บูรณ์เดินเข้ามาในร้านพอดีที่ผมออกมาจากในครัว
"ก็ดีว่ะพึ่งเปิดใหม่ๆได้แค่นี้ก็หรูแหล่ะ"
"แต่ดูหน้ามึงดูเซ่งๆน่ะไอ้ตั้ม"
"ก็นิดหน่อยว่ะ"
"เรื่องอะไรว่ะ?"
"ก็ติดประกาศรับสมัครพนักงานมาเป็นอาทิตย์แล้วไม่มีคนมาสมัครเลยว่ะ วันก่อนมีมาสองคนอยู่ได้วันเดียวก็ลาออกไปซ่ะงั้น"
"อ้าวทำไมงั้นว่ะ"
"ก็มันบ้าบอกว่าผีหลอกน่ะซิ" 
"เออน่ะใจเย็นๆไอ้ตั้ม เอางี้กูว่าเราทำบุญร้านกันก่อนดีกว่าไหมจะได้ให้พระท่านมาปัดเป่าความชั่วร้ายร้านมึงจะได้เฮงๆไง" 
"เอางั้นก็ได้แต่จะทำวันไหนดีล่ะ?"
"วันพฤหัสหน้าเลยแล้วกันเดี๋ยวเรื่องนิมนต์พระกูจัดการให้โอเคน่ะ"
"เออๆ...ตามนั้นก็ได้ว่ะ" ผมเอามือตบไปบ่าไอ้บูรณ์ก่อนเดินไปจัดโต๊ะช่วยไอ้คริสที่ยืนจัดโต๊ะไปยิ้มระรื่นให้ไอ้ดิวไปบางทีผมก็แอบหมั่นไส้ไอ้เพื่อนคนนี้เหมือนกัน ยังคิดอยู่ว่าถ้าในร้านไม่มีห้องให้พนักงานพักมีหวังไอ้ดิวโดนลากไปนอนก่ะมันแน่
          "ไอ้คริส ๆ" ผมกระซิบเรียกไอ้คริสที่ปูผ้าปูโต๊ะอยู่ให้เดินมาหา 
"มีไรว่ะไอ้บูรณ์" 
"อาทิตย์หน้าไอ้ตั้มจะทำบุญร้านกูว่าเป็นโอกาสที่ดีน่ะโว๊ยที่จะจัดการกับผีไอ้กฏ"
"มึงจะให้พระจับผีไอ้กฏลงหม้อหรอว่ะ" ผมอยากจะตบหัวไอ้คริสจริงๆยังจะตลกอีก
"ป่าวโว๊ยกูแค่จะบอกว่าอีกสี่วันนี้ก่อนถึงวันพฤหัสมึงไปชื่อไอ้คนที่ตายในร้านนี้มาให้ได้เราจะได้ให้พระสวดไล่ไง" 
"อ๋อ...โอเคๆไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นกูพอได้เรื่องมาบ้างแล้ว"
"ดีมากงั้นตามนี้" ผมดันหลังไอ้คริสออกไปให้ทำงานต่อส่วนผมเองก็เดินหาข้อมูลภายในร้านเช่นเดิม 'เค้ง ๆ' 
"เสียงอะไรว่ะ?" ผมเดินเข้าไปในครัวตามเสียงที่ได้ยินก่อนจะค่อยๆเปิดประตูห้องครัวเข้าไปปรากฏว่าภาพที่ผมเห็นคือตอนนี้ข้าวของภายในครัวเคลื่อนย้ายได้เอง ผมยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ 
"เพราะแบบนี้นี่เองที่ใครๆก็มาสมัครงานได้แค่วันเดียวก็หนี" ผมค่อยๆเดินเข้าไปภายในครัว
"ไอ้กฏใช่ไหม?" เอาว่ะใจดีสู้หน่อยแล้วกัน ผมทักขึ้นทั้งที่ไม่เห็นตัวของไอ้กฏหรอกครับ ก่อนที่กระทะจะวางลงบนเตาแก๊สเบาๆ 
"กูไม่เห็นมึงหรอกน่ะไอ้กฏแต่กูรู้ว่ามึงรู้จักกูใช่ไหม?" เหมือนมันจะตบรับผมด้วยการทำเสียงอะไรบางอย่างให้ผมได้ยิน
"กูมีอะไรจะถามมึงกูถ้ามึงตอบได้ก็ตอบแต่ถ้าไม่ได้ก็ทำอะไรให้กูรู้แล้วกัน" เหมือนเดิมเป็นเสียงเคาะกระทะเป็นการตอบรับกับคำถามของผม
"มึงตายในร้านนี้ใช่ไหม?..ถ้าใช่ก็เคาะ1ครั้งถ้าไม่ก็ไม่ต้องเคาะ" กลายเป็นเคาะออกมา2ครั้งแล้วแบบนี้ไอ้กฏมันหมายความว่าไงว่ะ
"เออ...งั้นกูไม่ถามแหล่ะแต่กูจะบอกว่าตอนนี้เพราะมึงไอ้ตั้มมันเดือดร้อนน่ะไม่มีคนกล้ามา
สมัครงานเพราะเขากลัวมึงกันกูอยากขอร้องให้มึงอย่าทำให้ไอ้ตั้มเดือดร้ิอนได้ไหม?" เหมือนเดิมมันเคาะหนึ่งครั้ง ผมกำลังจะถามไอ้กฏแต่ไอ้ตั้มเข้ามาซ่ะก่อน
"อ้าวไอ้บูรณ์มาทำอะไรช่วยไอ้กฏเตรียมของหรอ?"
"อะ เออๆ มาช่วยไอ้กฏ"
"ไงไอ้กฏทำไรให้กินว่ะหิวแล้ว" ไอ้ตั้มเดินไปใกล้ๆเตาแก๊สก่อนจะทำทีเหมือนพูดคุยกับใครซักคนอยู่ ผมจึงขอตัวออกมาจากห้องครัวก่อน พอเดินออกมาได้ก็เอามือทาบที่หน้าอกซ้ายตัวเองใจแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว
"เกิดมาพึ่งเคยคุยกับผีคราวนี่แหล่ะว่ะ" 
             หลังจากคุณบูรณ์ออกไปแล้วผมก็หันไปมองหน้าคุณตั้มที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะตัดสินใจถามขึ้น
"คุณตั้มครับตอนนี้คุณตั้มกำลังเดือดร้อนเพราะไม่มีพนักงานใช่ไหมครับ?"
"....มึงรู้ได้ไงไอ้บูรณ์บอกหรอ?"
"ครับ...มันเป็นเพราะผมใช่ไหมครับ?"
"จะเพราะมึงได้ไงล่ะไอ้พวกที่มาสมัครนั้นมันบ้าไม่เกี่ยวกับมึงหรอกน่ะ"
"เกี่ยวซิครับก็ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขากลัวผมคุณตั้มก็ไม่ต้องมาเดือดร้อน"
"ช่างเถอะน่ะเดี่ยวมันต้องมีคนมาสมัครอีกจนได้"
"แล้วถ้าไม่มีละครับ"
"มึง กู แล้วก็ไอ้ดิวก็เหนื่อยมากกว่าเดิมเท่านั้นเองฮาๆๆๆ"
"ขอโทษจริงๆน่ะครับ" ผมก้มหน้ารู้สึกผิดที่ทำให้เจ้าของร้านคนใหม่อย่างคุณตั้มต้องมาเดือดร้อนแต่คุณตั้มก็ยังคงใจดีเหมือนเดิมแม้จะปากร้ายไปบ้าง
"ไม่เป็นไรน๊าาา....มาๆเดี๋ยวกูทำของกินเองมึงไปหยิบของในตู้เย็นมาให้กูกินไป" 
"ครับ" ผมเดินไปเปิดหยิบของมาจากตู้เย็นก่อนจะล้างแล้วนำมาหั่นทีละอย่าง
"ไอ้กฏๆชิมนี่หน่อยดิโอเคยัง"
"ครับ" คุณตั้มตักส่งให้ผมชิมผมค่อยๆก้มชิมก่อนจะยิ้มให้คนทำ 
"อร่อยม่ะ?"
"มากครับ" 
"ดีมากไอ้กฏของฉันน่ารักที่สุด" คุณตั้มหยิกแก้มเบาๆก่อนหันไปทำกับข้าวต่อผมเอามือขึ้นลูบที่แก้มเบาๆก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง 
"นี่ไอ้กฏ..." เหมือนคุณตั้มจะพูดอะไรบางอย่างกับผมแต่พอผมหันไปยิ้มให้กลายเป็นว่าคุณตั้มนิ่งมองผมอย่างตกใจ
"คุณตั้มเป็นอะไรครับ?"
"ไอ้กฏ...ทำไมมึงมีแสงออกมาอีกแล้วตกลงมึงเป็นอะไรกันแน่?"
"คือ คือผมก็เคยบอกคุณตั้มไปแล้วว่าผมเป็นผี"
"ตกลงมึงตายแล้วจริงๆ?"
"ครับ..คุณตั้มกลัวผมแล้วใช่ไหม?"
"ป่ะ ป่าว...กูรู้สึกว่ากูเคยเห็นมึงมีแสงแบบนี้วันที่กูเมาใช่ไหม?"
"ครับ...ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าพอผมรู้สึกดีใจผมจะมีแสงสีน้ำเงินออกมาทุกครั้ง"
"งั้นที่พวกนั้นลาออกก็เพราะมึงซิน่ะ?"
"ครับ...ผมต้องขอโทษคุณตั้มด้วยน่ะครับ"
"เอาล่ะๆ งั้นมึงบอกกูก่อนว่าตกลงมึงคือใครแล้วเกี่ยวอะไรกับร้านของกู"
"ผมไม่รู้จริงๆครับ...ผมจำอะไรไม่ได้" น้ำตาผมค่อยๆไหลออกมาเป็นแสงสีขาวๆคุณตั้มค่อยๆเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าทั้งที่เขาหน้าจะกลัวแต่กลับไม่กลัวอย่างที่ผมคิด
"ไม่เป็นไรๆไอ้กฏเดี๋ยวกูจะช่วยมึงหาความจริงเองว่ามึงเป็นใคร" คุณตั้มดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเบาๆ
"แล้วคราวนี้คุณตั้มจะเอาไงล่ะครับถ้าไม่มีคนมาสมัครงานคุณตั้มจะเหนื่อยน่ะ"
"ไม่เป็นไรกูมีวิธี" ผมมองหน้าคุณตั้มที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเดินออกไปด้านนอกผมเดินตามออกไปเห็นคุณตั้มกำลังก้มเขียนบนกระดานรับสมัครงาน 
"ไอ้ตั้มทำอะไรว่ะ" เสียงคุณคริสที่กำลังยืนมองคุณดิวเช็ดกระจกอยู่ตะโกนถามขึ้นก่อนจะเดินมาใกล้ๆผมและคุณตั้ม
"กูกำลังเขียนรับสมัครพนักงานไง"
"เขียนทำไมก็เขียนไว้แล้วนี่?" คุณคริสและผมหันไปมองก็เห็นข้อความบนกระดานทำเอาคุณ
คริสขำจนทำให้คุณบูรณ์และคุณดิวเดินมาดู
"รับสมัครพนักงานที่ไม่กลัวผี...ไอ้ตั้มมึงเขียนอะไรของมึงเนี้ยฮาๆๆๆๆ"
"ก็ในเมื่อร้านเรามีผีก็ต้องหาคนที่ไม่กลัวผีมาทำงานซิว่ะ"
"เออคิดได้เนอะไอ้ตั้ม...ว่าแต่มึงเชื่อเรื่องผีไอ้กฏแล้วหรอว่ะ?"
"เออกูเชื่อแล้วแต่กูจะไม่ไล่ไอ้กฏไปไหนกูสงสารมัน"
"เฮ้ยยแต่มันเป็นผีน่ะเว้ยไอ้ตั้ม"
"กูรู้น่ะไอ้คริส...แต่ไอ้กฏมันความจำเสื่อม"
"บ้าไปแล้วแค่ตายเป็นผีก็ว่าแย่เสือกเป็นผีความจำเสื่อมอีก" ผมมองคุณคริส คุณบูรณ์และคุณตั้มคุยกันไปมาโดยที่ผมกับคุณดิวยืนอยู่ข้างๆกันแต่ไม่มีใครเห็นผมหรอก ว่าแต่คุณตั้มจะทำแบบนี้จริงๆหรอ?
"ไอ้ดิว ไอ้บูรณ์ ไอ้คริส...ตอนนี้ไอ้กฏอยู่ข้างๆกูนี่แหล่ะเอาเป็นว่าทุกคนรู้จักกันน่ะต่อไปถ้ามีคนมาสมัครงานถ้าเขาไม่กลัวผีให้เข้าไปสัมภาษณ์งานกับกูได้เลยตามนี้น่ะ ไปไอ้กฏเข้าครัว" พูดจบคุณตั้มก็จับมือผมเดินเข้าครัวไปทันทีปล่อยให้สามคนที่อยู่ข้างนอกยืนมองตาม
"ไอ้กฏโอเคน่ะต่อไปมึง็ทำงานที่นี่ได้จนกว่าจะรู้ว่าเป็นใคร"
"คุณตั้มทำแบบนี้จะดีหรอครับ?"
"ดีที่สุดจะได้ไม่ต้องมีใครมาคอยกลัวกันไงมึงก็อย่าคิดมากกูจะรับผิดชอบผีอย่างมึงเอง ขออย่างเดียวอย่าเฮี้ยนไปหลอกใครเขาล่ะ"
"ครับ...คุณตั้มน่ารักที่สุด"
"ดีมากงั้นก็รักกูให้มากๆล่ะ" 


V
V

V
V
ผีไอ้กฏ