The Ghost เฮี้ยนนักรักให้เข็ด [อ้นตั้ม]

ลำดับตอนที่ #4 : ดิ้นเนอร์

           หลังจากไปซื้อของใช้และอุปกรณ์ต่างๆเสร็จผมกับไอ้กฏก็ขับรถตรงกับร้านทันทีแต่แปลกทำไมผมรู้สึกว่าไอ้กฏแม่งมันไม่เหนื่อยเลยรึงไงผมนีโคตรจะเหนื่อยผมหันไปมองมันที่นั่งข้างๆเบาะคนขับ
"ไอ้กฏมึงไม่เหนื่อยหรือร้อนหรอว่ะกูเนี้ยแทบยืนไม่อยู่แล้ว"
"ไม่ครับสนุกดี"
"แหม๋ทำมาสนุกทีตอนแรกกูชวนให้ออกมาด้วยทำท่านู้นนี้"
"ก็ผมกลัวคุณตั้มจะเบื่อนี่ครับผมมาก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย"
"อย่างน้อยกูช่วยกูเลือกของเข้าร้านน่ะอย่าคิดมาก"ผมขับรถมาเรื่อยจนถึงหน้าร้านก่อนเปิดประตูออกมาก็เห็นว่าไอ้เพื่อนตัวดีกับพนักงานใหม่อย่างไอ้ดิวนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะหน้าร้าน
"เฮ้ยคุยไรกันว่ะทำเสร็จกันแล้วหรอ?"
"อ้าวไอ้ตั้มกับมาแล้วหรอ?"
"เออก็เห็นอยู่นี่หว่า..ว่าแต่คุยไรกันอยู่ว่ะ"
"เออกูกับไอ้คริสไอ้ดิวเจอห้องพักหลังร้านมึงน่ะเป็นห้องเล็กๆ"
"มีห้องแบบนั้นที่ร้านนี่ด้วยหรอว่ะ"
"เออพอดีไอ้คริสมันไปทำห้องครัวน่ะก็เลยเจอ"
"แล้วทำไมห้องนั้นมีอะไร?"
"ก็ไม่มีอะไรหรอกกูแค่จะขอห้องนั้นให้ไอ้ดิวมันอยู่น่ะมันพึ่งมาจากเหนือให้ไปเช่าที่อื่นก็เสียตังป่าวๆอยู่นี่ก็ดีเวลาเปิดปิดร้านมันจะได้ช่วยมึงสะดวกๆ" 
"เออก็ดีน่ะ...งั้นไอ้ดิวมึงก็ไอ้อยู่กับไอ้กฏนี่แล้วกัน"
"เฮ้ย!!...ไอ้ตั้มมึงหยุดบ้าไอ้กฏมึึงซักทีเถอะห้องนั้นไอ้ดิวอยู่คนเดียวโว๊ยไม่มีไอ้กฏอะไรทั้งนั้นแหล่ะ" 
"ไอ้บูรณ์ทำไมมึงใจร้ายจังว่ะแล้วแบบนี้กูจะให้ไอ้กฏไปนอนไหน"
"ก็อยู่กับมึงนั้นแหล่ะดูท่าแล้วมึงกับมันคงอยู่ร่วมกันได้" 
"นั้นดิไอ้ตั้มกูว่าให้ดิวอยู่ห้องนั้นคนเดียวก็พอแล้วมันห้องนิดเดียวเองอยู่สองคน..คงอึดอัดให้ไอ้กฏอะไรนั้นอยู่กับมึงไปเถอะน่ะๆ" ไอ้คริสหันมาพูดสมทบอีกแรงผมก็รำคราญเลยตามเลยแล้วกัน
"เออๆๆๆ...ไอ้กฏงั้นมึงก็นอนกับกูเหมือนเดิม" ผมหันไปพูดกับไอ้กฏที่อยู่ข้างๆไอ้กฏเพียงพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปด้านในของร้านแบบซึมๆ
"พวกมึงสามคนมันใจร้ายเห็นไหมน่ะไอ้กฏมันน้อยใจเดินไปนู้นแล้ว" ผมหันไปต่อว่าคนทั้งสามก่อนจะเดินตามไอ้กฏเข้าไปด้านใน
           "คุณตั้มใจกับผมมากเลยครับ" ผมเดินไปหยุดอยู่ด้านหนัลงของไอ้กฏที่กำลังก้มหน้าซึมอยู่ก่อนจะค่อยเดินเอามือไปวางบนบ่าเบาๆ
"อย่าคิดมากน่ะพวกมันคงตกใจที่กูเิอามึงมาเป็นพนักงานตั้งแต่ไม่เปิดร้าน"
"ป่าวหรอกครับพวกเขาไม่ผิดเลยเป็นเพราะผมต่างหาก"
"เพราะมึง?...เรื่องอะไร"
"ก็ผมเป็นผีใครๆก็รังเกียจ"
"เลิกพูดเรื่องมึงตายเป็นผีได้แล้วมันเพ้อเจ้อไร้สาระไปๆอาบน้ำพักผ่อนได้แล้วเดี๋ยวเย็นๆไปหาอะไรกินกัน"
"แล้วเพื่อนๆของคุณตั้มล่ะ"
"ป่านนี้ไอ้คริสกับไอ้บูรณ์มันลากไอ้ดิวไปลั๊ลลาแล้วล่ะเหลือก็มึงกับกูนี่แหล่ะ" คนที่ยื่นอยู่ยังคงก้มหน้าอยู่ผมก็ไม่รู้จะทำไงเอาว่ะ ผมเดินไปใกล้ๆก่อนจับแก้มดึงให้ไอ้กฏค่อยๆยิ้มออก
"คุณตั้มทำอะไรครับเนี้ย?"
"ยิ้มๆๆๆๆ...เออจะนั่งหน้างอคอตกเป็นปลาทูทำไมไปๆอาบน้ำกันเอาเป็นว่าเย็นนี้เราจะไปดินเนอร์กันสองต่อสองดีป่ะฮาๆๆๆๆๆ" พูดจบผมก็จูงมือไอ้กฏขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัวกันทันที
         ร้านอาหารไม่ห่างจากร้านของตั้มมากดิว คริส และผมนั่งกินข้าวและดื่มเบียร์กันเล็กน้อยอย่างคลายเครียดแต่ก็ใช่จะไม่ได้คิดถึงเรื่องของเพื่อนเลยทีเดียว
"เฮ้อออ...ไอ้บูรณ์มึงยังไม่เลิกคิดเรื่องไอ้ตั้มใช่ไหมเนี้ย"ไอ้คริสหันมาถามผมที่กำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้จิบเบียร์เบาๆ 
"เออกูคิดอยู่ไม่ให้คิดไดไงก็ไอ้ตั้มมันบ้าแต่ไอ้กฏอะไรนั้นของมันอยู่ได้"
"ผมก็สงสัยครับว่าคนที่ชื่อกฏเป็นใคร"
"มึงพึ่งมาเป็นพนักงานใหม่ยังงงแล้วกูกับไอ้คริสไม่แย่กว่าหรอว่ะบางทีก็เห็นไอ้ตั้มหัวเราะสนุกคนเดียวบ้างล่ะ พูดคนเดียวบ้างล่ะ"
"งั้นกูว่าน่ะไอ้บูรณ์เราสามคนต้องมาร่วมมือกันหาสาเหตุผีไอ้กฏของไอ้ตั้มกันแล้วล่ะ"
"มึงจะทำอะไรได้ว่ะไอ้คริส"
"นั้นซิคุณคริสจะทำไงครับ"
"ก่อนอื่นเราก็ต้องไปหาประวัติของร้านก่อนไงว่าร้านไอ้ตั้มก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นของตามันแล้วเป็นของไอ้ตั้มเคยเกิดอะไรขึ้นบางทีอาจจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับผีไอ้กฏนี่แล้วไม่แน่เผลอๆอาจจะหาพี่ชายของดิวเจอก็ได้น่ะ"
"เออจริงของมึงไอ้คริสงั้นเราสามคนต้องช่วยกันน่ะ ส่วนมึงไอ้ดิวระหว่างที่พักอยู่ที่ร้านกับไอ้ตั้มก็คอยสังเกตด้วยว่ามีอะไรแปลกๆภายในร้านหรือเปล่า"
"ครับ"
"งั้นแผนการของพวกเราสามเสือหล่อก็ตามนี้" เฮ้อออ...ผมล่ะเพลียก่ะไอ้คริสจริงๆแต่ก็ดีกว่าไม่มีใครช่วยแล้วกัน
          ณ ร้านอาหารของผมเองตอนนี้เหมือนกับถูกเนรมิดให้เป็นเหมือนร้านอาหารหรูเพียงโต๊ะเดียวที่มีเทียนส่องสว่างกับอาหารเบาๆอย่างสเต็กสองจานพร้อมกับไวท์ขาวที่ราคาไม่สูงมากจนเกินไปผมกับไอ้กฏนั่งดินเนอร์ตามสัญญาที่ให้กับไอ้กฏเมื่อเย็นไว้
"ไงไอ้กฏฝีมือฉันจัดดินเนอร์สำหรับแกโอเคไหม?"
"ครับ..ผมชอบมากเลยครับคุณตั้ม"
"งั้นกินเลยมื้อนี้ฉันทำให้แกกินคนแรกก่อนเปิดร้านเลยน่ะ"
"งั้นผมไม่เกรงใจแลวน่ะ" ผมกับไอ้กฏนั่งกินอาหารจิบไวท์กันไปเรื่อยๆจนดึกพอสมควร ผมที่รับแอลกอฮอร์เข้าไปในปริมาณที่มากพอควรก็เริ่มมึนๆเล็กน้อย
"คุณตั้มเมารึป่าวครับ?"
"เฮ้ยยย!!..หยาบคลายไอ้กฏคนอย่างวราวุธหรอจะเมา"
"แต่ว่า.."
"อ่ะ...มึงไม่เชื่อหรองั้นดูนี่กูจะเดินให้ดู" ผมค่อยลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินแต่แล้วกับชนเข้ากับขอบโต๊ะทำให้เสียหลักเซ 
"คุณตั้มระวัง!!" เสียงไอ้กฏลุกมารับผมไว้ทันตอนนี้ผมอยูในอ้อมกอดของไอ้กฏที่โอบรอบเอวผมเอาไว้ไม่ให้ล้มไปกับพื้นผมกระพริบตาที่หนักอึ้งมองไปที่หน้าก่อนจิ้มที่แก้มไอ้กฏเบาๆ
"ฮาๆๆๆ...สงสัยกูจะเมา"
"มาครับเดี่ยวผมช่วย" พูดเสร็จไอ้กฏก็ค่อยๆพยุงผมไปโดยที่ผมไม่รับรู้อะไรอีกแล้วเพราะฤทธิ์ของไวท์แท้ๆ 


V
V
V
V
ดินเนอร์