The Ghost เฮี้ยนนักรักให้เข็ด [อ้นตั้ม]

ลำดับตอนที่ #3 : ตามหาพี่ชาย

           เออไอ้บูรณ์กับไอ้คริสถ้าจะเพี้ยนผมหันไปมองไอ้กฏที่นั่งอยู่หน้าเวทีอย่างเศร้าสร้อยที่จริงเห็นแบบนี้ก็สงสารมันเหมือนกันน่ะครับที่มาความจำเสื่อมถ้าจะไล่ให้ไปอยู่ที่อื่นก็คงใจร้ายเกินไปเอาว่ะพอคิดได้แบบนั้นผมเดินเข้าไปหาไอ้กฏที่หน้าเวที
"ไอ้กฏ"
"ครับคุณตั้ม"
"กูให้มึงอยู่ที่นี่ต่อไปได้"
"จริงหรอครับ?...คุณตั้มไม่กลัวผมหรอครับ?"
"เออจริง..แล้วทำไมกูต้องกลัวมึงด้วย"
"ก็ผมตายแล้วตอนนี้ผมเป็นผี"
"ฮาๆๆๆๆ...มุขนี้อีกแล้วหรอเออๆมันก็ขำน่ะแต่เปลี่ยนมุขได้แล้ว"  ระหว่างผมพูดคุยกับไอ้กฏอยู่นั้นไอ้บูรณ์กับไอ้คริสเข้ามาตอนไหนไม่รู้เหมือนกันอยู่ๆก็เอาอะไรบางอย่างสาดเข้ามาพอผมก้มลงมองก็เห็นว่าเป็นข้าวสารเต็มพื้นไปหมด
"ไอ้เชี้ยบูรณ์มึงเล่นไรกันเนี้ย"
"ไอ้ตั้มมึงไม่ต้องกลัวกูจะปกป้องมึงเองนี่ๆข้องไว้" พูดจบไอ้คริสก็เอาสร้อยพระมาแขวนคอผมทันที
"อะไรของมึงอีกเนี้ยไอ้คริส?"
"หลวงพ่อโตโว๊ยรุ่นนี้ศักดิ์สิทธิ์จริงแล้วก็เมื่อกี้ข้าวสารเสกจากอาจารย์หนูเลยน่ะมึง"
"พวกมึงบ้ากันป่ะเนี้ย"
"มึงซิบ้าไอ้ตั้มที่กูกับไอ้คริสทำเนี้ยก็เพื่อปกป้องมึงน่ะโว๊ยตอนนี้มึงกำลังโดนผีหลอกอยู่"
"บ้ากันพอยังว่ะผีสางอะไรไม่มีทั้งนั้นแหล่ะ"
"ก็ ก็ ผีที่มึงแนะนำให้ไอ้คริสรู้จักไง"
"ไม่ใช่ผีนั้นมันไอ้กฏพนักงานคนแรกของกูนี่ไงมันก็ยังยืนอยู่เนี้ย" ผมหันไปจับมือไอ้กฏที่ยืนอยู่ข้างๆยกขึ้นแต่ไอ้คริสกับไอ้บูรณ์ยิ่งตกใจหนัก
"ข้างๆ?..ไอ้ผีนั้นยังอยู่ข้างๆมึงอีกหรอว่ะ"
"ไม่ใช่ผีนี่ไงกูจับมันได้เห็นไหมเนี้ยพวกมึงเลิกบ้าแล้วไปช่วยกูทำงานเลย" ไอ้บูรณ์หันไปมองหน้าไอ้คริสที่ยืนหน้าซีดเช่นกัน
"ไอ้บูรณ์รึมันจะเป็นผีฝรั่งว่ะเลยไม่กลัวพระกลัวข้าวสานเสก"
"นั้นดิว่ะ??" 
"พวกมึงสองคนเลิกบ้าแล้วไปจัดการในครัวเลยไป" ไอ้บูรณ์กับไอ้คริสกำลังจะเดินเข้าเข้าแต่แล้วกับมีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา พวกผมหันไปมองตามเสียงโมบายหน้าร้านที่ดังขึ้น
"หล่อว่ะ" ไอ้คริสพูดออกมาทันทีที่เห็นหน้าคนที่เข้ามาใหม่
"เออขอโทษน่ะครับรานเรายังไม่ได้เปิด"
"ผมรู้ครับ"
"แล้วคุณมามีอะไรหรอครับ?"
"เฮ้ยย...ไอ้ตั้มกูว่าชวนเขานั่งก่อนดีไหมเผื่อมีธุระ" เสียงไอ้คริสพูโกับผมเบาๆผมหันไปมองหนามันก่อนจะเชิญให้แขกผู้มาใหม่นั่งที่โต๊ะด้านหน้าเวที
"คุณมาที่นี่ตกลงมีอะไรครับ?"
"ผมได้ข่าวมาว่าที่นี่จะเปิดร้านอาหารอีกครั้ง"
"คุณรู้จักที่นี่ด้วยหรอครับ?"
"ครับผมรู้จักที่นี่เป็นอย่างดีเพราะเมื่อสองปีก่อน...พี่ชายผมเคยเป็นนักดนตรีอยู่ที่นี่"
"แล้วตอนนี้พี่ชายคุณไปไหนแล้วครับ?"
"หลังจากเจ้าของกิจการเจ้งไปร้านก็ถูกปิดตัวลงแต่พี่ชายผมก็มักจะมาที่นี่บ่อยๆจนเมื่อวันที่มีคนมาซื้อต่อนั้นแหล่ะครับที่พี่ชายผมหายตัวไป"
"ผมเสียใจด้วยน่ะครับ...แต่ผมว่าเดี่ยวพี่ชายคุณคงกลับมา"
"ทางผมและครอบครัวก็หวังอย่างนั้นแหล่ะครับแม้จะน้อยนิดแล้ว"
"งั้นผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับคือผมนั่งคุยกับเพื่อนผมมาตั้งนานแล้ว" ไอ้บูรณ์ถามขึ้น
"ได้ครับ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องพี่ชายคุณที่หายไปด้วยล่ะที่คุณมาที่นี่"
"ไอ้บูรณ์เสียมารยาท" ไอ้คริสตีไอ้บูรณ์เบาๆ
"ไม่เป็นไรครับ...คือผมผ่านมาที่นี่เป็นประจำคิดว่าจะได้เจอพี่ชายซักวันแต่พอมาวันนี้มีป้าร้านใกล้ๆเขาบอกว่าที่นี่กำลังจะเปิดตัวอีกครั้งผมก็เลย..จะมาสมัครทำงานที่นี่"
"จริงหรอครับดีใจจังเลย" 
"ไอ้คริสๆไอ้ตั้มยังไม่ได้ตกลงเลย" ไอ้คริสทำหน้าหดลงไปเล็กน้อย
"แล้วคุณจะมาสมัครทำอะไรล่ะ"
"ให้ผมเป็นพ่อครัวก็ได้ครับไม่ก็เป็นนักร้องนักดนตรีก็ได้ครับ"
"ก็ได้ครับแต่...ตอนนี้ร้านผมพึ่งจะเริ่มจัดใหม่คุณจะช่วยพวกผมสามคนจัดการกับร้านนี้ให้เสร็จก่อนได้ไหมเพราะเดี๋ยวเพื่อนผมสองคนจะต้องไปทำงานว่างกันแค่เสาว์อาทิตย์"
"ได้ครับด้วยความยินดีครับ"
"โอเคงั้นตอนนี้คุณก็เป็นพนักงานของร้านผมแล้ว..แต่ก่อนอื่นขอถามชื่อก่อนแล้วกันส่วนเอกสารอะไรค่อยเอามาให้พรุ่งนี้"
"ผมชื่อนัฐพงษ์ครับ"
"ชื่อเล่นซิใครจะมานั่งเรียกชื่อจริง"
"ชื่อดิวครับ" 
"ชื่อเพราะจังเลยอ่ะ!!" เสียงไอ้คริสแทรกขึ้นมาอีกครั้งนี่ผมไม่รู้เลยน่ะว่าเพื่อนของผมอย่างไอ้คริสมันจะชอบแบบนี้มิหน้าสาวๆไม่ได้แอ้มมันซักคน
"โอเคดิว ผมชื่อตั้มน่ะเป็นเจ้าของร้าน ส่วนนี้บูรณ์ นี่ไอ้คริส..ส่วนไอ้ที่ยืนอยู่ข้างๆผมเนี้ยชื่อไอ้กฏ" ดิวหันมามองหน้าผมอย่างงงๆก่อนจะหันไปหาไอ้บูรณ์กับไอ้คริสก่อนยิ้มเก้อๆทักทาย
"ดิวงั้นฝากตัวด้วยน่ะ" ไอ้คริสยื่นมือไปจับมือดิวขึ้นมาทำความรู้จักอย่างดีใจสุดๆ
"เอาล่ะไอ้ตั้มกูว่าเสร็จเรื่องแล้วเราไปทำงานกันได้แล้ว"
"งั้นเดี๋ยวกูจะออกไปซื้อของกับไอ้กฏมึงจัดการที่ร้านแทนทีน่ะ" ผูดจบผมก็หันไปมองไอ้กฏที่ยืนนิ่งๆก่อนส่ายหัวไปมา
"ไอ้กฏไปซื้อของกับกู 
"...."
"อะไรน่ะมึงออกไปไม่ได้ทำไมแพ้แสงรึไงเร็วๆเลยน่ะกูรีบ"
"..."
"เออน่ะไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องห่วงร้านหรอกไอ้บูรณ์ไอ้คริสไอ้ดิวอยู่ไม่มีใครเข้ามาทำอะไรหรอก"
"...." ผมพูดกับไอ้กฏโดยที่สายตาของเพื่อนและดิวมองผมอย่างตกใจก่อนที่ผมจะพาไอ้กฏออกจากร้านไปทันที
         หลังจากไอ้ตั้มออกไปผมกับไอ้คริสและดิวก็หันมามองหน้ากันทันที
"ไอ้คริสกูว่าไอ้ตั้มมันเป็นเอามากน่ะเราต้องจัดการอะไรซักอย่างแล้วล่ะ" ผมหันไปมองไอ้คริสกับไอ้ดิวที่ยืนงงเช่นกัน
"เออขอโทษน่ะครับผมขอถามอะไรหน่อย..ใครคือกฏหรอครับ?"
"พวกกูก็ไม่รู้เห็นไอ้ตั้มมันคุยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว"
"ใช่ๆดิวคริสกับไอ้บูรณ์ก็กำลังหาวิธีจัดการอยู่เห็นชาวบ้านบอกว่าเป็นผีน่ะ"
"ผี!!...จะ จริงหรอครับ"
"ใช่เนี้ยคริสกลัวมากเลยขนาดออกไปเอาข้าวสารเสกมาไล่เอาพระมาคร้องก็แล้วยังไม่กลัวเลยแสดงว่าเฮี้ยนมากๆๆ"
"แล้วพวกเราจะทำไงดีครับเนี้ย"
"ไอ้คริสไอ้ดิวมึงสองคนเลิกจีบกันก่อนได้ป่าวว่ะมาช่วยกันคิดก่อนดีไหม"
"ผมป่าวจีบน่ะ" เสียงไอ้ดิวพูดออกมาอย่างตกใจ
"เออมึงอะกูเชื่อแต่ไอ้คริสเนี้ยกูไม่ไว้ใจ" 
"ทำงานกันก่อนดีกว่าแล้วเราค่อยคิดกันเดี๋ยวไอ้ตั้มกับไอ้ผีกลับมาไม่เห็นว่าเราทำงานเดี๋ยวได้ซวยกันหมดพอดี" พูดจบพวกผมก็แยกกันไปทำงานคนละมุมจนเรียบร้อยก่อนจะขนเอาพวกเครื่องเฟอร์นิเจอร์และโต๊ะต่างๆมาออกมาไว้ที่ด้านหลังของร้านเพื่อจะซ่อมแซ่ม 
"ไอ้ดิวๆยกดีๆน่ะมึงเดี๋ยวพังกว่าเก่าซ่อมไม่ได้แย่เลย"
"ครับ"
"ไอ้คริสไปไหนมึงเห็นไหมไอ้ดิว"
"คุณคริสไปด้านหลังครัวครับเดี๋ยวคงมา" พูดไม่ทันขาดคำไอ้คริสก็วิ่งหอบมาที่ผมกับไอ้ดิวทันที
"เป็นไรของมึงไอ้ดิวหอบมาเป็นหมาเลย"
"เออกูไปเจออะไรบางอย่างมาว่ะอยู่ที่ห้องเล็กๆหลังครัวว่ะ"
"อะไรว่ะ" พูดจบผมกับไอ้ดิวและไอ้คริสรีบวิ่งไปที่ห้องเล็กๆที่เป็นเหมือนห้องพักหลังครัวทันทีพอผมทั้งสามคนเดินเข้าไปก็เห็นห้องนอนเล็กที่ถูกผ้าปิดคลุมอยู่พวกผมค่อยๆดึงผ้าออกจากข้าวของนั้น
"ก็ของใช้ทั่วไปนี่หว่าแต่สภาพดีอยู่เลยน่ะเนี้ย" ไอ้คริสพูดขึ้นก่อนที่ไอ้ดิวจะเดินไปดึงผ้าอีกด้านหนึ่งออกพอสายตาเห็นของที่อยูในผ้าคลุมนั้นไอ้ดิวก็ทรุดลงนั่งทันที
"ดิวเป็นอะไรอ่ะ" ไอ้คริสรีบวิ่งไปหาคนที่ทรุดตัวนั่งกับพื้น
"ไอ้ดิวมึงเป็นอะไร"
"คือ คือว่า ของพวกนี้เป็นของพี่ชายผมเองครับ"
"ของพี่ชายมึง...งั้นก็แสดงว่าพี่มึงเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน"
"หน้าจะใช่ครับเพราะพี่ชายผมเคยบอกว่าพักอยู่ที่ร้าน"
"งั้นถ้ามึงทำงานอยู่ที่นี่ก็มีหวังว่าอาจจะได้ข่าวก็ได้"
"ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นน่ะครับ" ไอ้คริสเอามือตบที่ไหล่ไอ้ดิวเบาๆเป็นการปลอบใจ


V
V
V
V
ดิวจ๋าพี่ชายหนูอยู่ไหน