กบน้อยกับเจ้าชายนักดนตรี (อ้นตั้ม)

ลำดับตอนที่ #2 : รอปาฏิหารย์

               หลังจากงานเลี้ยงเมื่อนคืนข้าโดนท่านแม่โกรธเพราะปล่อยให้เชอรีนลูกสาวของคุณหญิงเพื่อนสนิทของท่านแม่อยู่คนเดียวทำให้ถูกกักบริเวรให้อยู่แค่ภายในบริเวณวังงห้ามออกไปข้างนอกเด็ดขาด 
"ลูกทำอย่างนั้นได้อย่างไรกรกฏลูกปล่อยให้หนูเชอรีนอยู่คนเดียวได้อย่างไรในเมื่อแม่บอกให้ลูกอยู่เป็นเพื่อนน้อง"
"ลูกขอประทานโทษขอรับท่านแม่แต่ลูก.."
"ลูกอย่ามาแก้ตัวแม่จะกักบริเวณลูกเป็นเวลา2สัปดาห์ ลูกต้องอยู่แต่ในบริเวณของวังเท่านั้น"
"แต่ท่านแม่"
"ไม่มีแต่..แล้ววันนี้แม่จะเลี้ยงอาหารเพื่อเป็นการขอโทษน้องเชอรีนและคุณหญิงลูกจะต้องทำตัวดีๆด้วยไปได้แล้วเดี๋ยวถงเวลาแม่จะให้นัฐพงษ์ไปตาม" ข้าเดินขึ้นไปบนห้องพักโดยมีนัฐพงษ์เดินตามมาด้วยเพราะคำสั่งของท่านแม่
"เจ้าไม่ต้องตามเฝ้าเราก็ได้นัฐพงษ์เจ้าก็รู้ว่าต่อให้เราคิดหนีเราก็ทำไม่ได้ในวังมีทหารมากมายเจ้าจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ"
"แต่พระองค์จะทรงขังตัวเองเพียงในห้องอย่างเดียวหรือพระเจ้าข้า กระหม่อมว่าพระองค์หน้าจะออกไปทรงดนตรีข้างนอกเช่นทุกวันจะได้ผ่อนคลายไม่ดีกว่าหรือพระเจ้าข้า"
"นั่นซิน่ะข้าลืมไปได้ไง...งั้นเจ้าช่วยเอากีต้าร์ของข้าตามไปที่บึงบัวด้านหลังหน่อยซิ"
"พระเจ้าข้า" ข้าเดินลัดเลาะมาจามสวนก่อนจะมานั่งที่ริมบึงบัวใต้ต้นไม้เช่นเดิม
"เจ้ากบน้อยวันนี้เจ้าจะยังอยู่ไหม?" ข้ามองหาเจ้ากบน้อยตัวเมื่อวานแต่มันคงไม่อยู่แล้วล่ะ เฮ้อออเรามันช่างเดียวดายอะไรเช่นนี้
"กีต้าร์พระเจ้าข้า"
"ขอบใจเจ้ามากนัฐพงษ์์นั่งลงซิไหนๆเจ้าก็มีหน้าที่เฝ้าเรา"
"อย่าทรงตรัสเช่นนั้นเลยพระเจ้าค่ะ กระหม่อมไม่ต้องการทำเช่นนี้เพียงแต่"
"ท่านแม่ซิน่ะ..ช่างเถอะยังไงก็ต้องเฝ้าเราก็นั่งฟังเราเล่นกีต้าร์เถอะ"
"พระเจ้าค่ะ" ข้าค่อยๆดีดกีต้าร์เป็นเพลงได้ไม่นานก็เหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแทรกขึ้นมา ใช่จริงๆด้วยเจ้ากบน้อยมันอยู่บนใบบัวใบเดิม
"เจ้ากบน้อยเจ้ามาฟังข้าเล่นกีต้าร์หรอ?"
"พระองค์ตรัสกับใครหรือพระเจ้าข้า?"
"เจ้ากบน้อยน่ะเจ้าเห็นไหมนัฐพงษ์" นัฐพงษ์หันไปมองตามที่ผมชี้ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
"พระองค์ทรงเล่นกีต้าร์ให้เจ้ากบตัวนั้นฟังหรือพระเจ้าข้า?"
"ใช่เจ้ากบน้อยมันชอบฟังเพลงที่เราเล่นให้ฟัง" 
"อ๊อบ อ๊อบ"
"ถ้าเจ้ากบน้อยเป็นคนได้ก็ดีซิน่ะข้าจะได้มีเพื่อน" ผมค่อยๆดีดกีต้าร์ก่อนจะเริ่มร้องเพลงให้เจ้ากบน้อยและนัฐพงษ์ฟัง

คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดซักแห่ง
คงมีใครซักคนรออยู่ ตรงนั้น
คงมีความหมายใด ซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน
คงจะมีซักวันฉันคงได้เจอ

เจ็บมาแล้วตั้งกี่ครั้ง เมื่อความหลังพังทลาย
จะมีใครที่เป็นคนสุดท้าย
เธอคนนั้นอยู่แห่งไหน จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ก็จะไปที่ดินแดนแห่งนั้น

จะขอเอาคำว่ารัก ทุกคำที่ฉันได้เคยเอ่ย
จะขอมันคืนจากใครที่เคยผ่านเข้ามา

จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า
จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว

ข้ามขอบฟ้า แผ่นน้ำ หรือขุนเขาทะเลทราย
ไกลเท่าไหร่จะไปให้ถึง

คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดซักแห่ง
คงมีใครซักคนรออยู่ ตรงนั้น
คงมีความหมายใด ซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน
คงจะมีซักวันฉันคงได้เจอ

ข้ามขอบฟ้าหรือขุนเขา ข้ามแผ่นน้ำทะเลกว้างใหญ่
แต่ฉันจะไปหาเธอ

ข้ามขอบฟ้า แผ่นน้ำ หรือขุนเขาทะเลทราย
ไกลเท่าไหร่จะไปให้ถึง

คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดซักแห่ง

พอเพลงจบลงข้าก็หันไปยิ้มให้เจ้ากบน้อยที่ร้องและกระโดดอยู่บนใบบัวจนตกลงไปในน้ำ
"ฮาๆๆๆๆ...เจ้าคงชอบเพลงที่ข้าร้องมาใช่ไหมเจ้ากบน้อย"
"อ๊อบๆ อ๊อบๆ" ผมหันไปยิ้มให้เจ้ากบที่ลอยอยู่ในน้ำอย่างมีความสุขก่อนจะหมดลงเมื่อนัฐพงษ์พูดขึ้นมา
"ได้เวลานัดแล้วพระองค์เราควรรีบกลับก่อนท่านหญิงจะกริ้วน่ะพระเจ้าข้า"
"หมดเวลาแล้วซิน่ะ...เรากลับก่อนน่ะเจ้ากบน้อย"
"อ๊อบๆ "
"พรุ่งนี้เราจะมาหาเจ้าใหม่เราสัญญา"
"อ๊อบๆ" ก่อนจะดินกลับเข้าวังไปอย่างเลี่ยงมิได้
               "เจ้าชายรูปงานนั้นซิน่ะที่ทำให้เจ้าขึ้นมาบนนี้บ่อยๆ" เสียงของท่านพี่ที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
"ใช่แล้วท่านพี่เจ้าชายผู้นั้นช่างน่าสงสารยิ่งนัก"
"ทำไมรึ?"
"เขาถูกท่านแม่ของเขากักขังบริเวณ"
"นั้นซิน่ะ...แต่เจ้าจะช่วยอะไรได้ล่ะในเมื่อพวกเราเป็นแค่กบ"
"ถ้าข้าเป็นมนุษย์เช่นเขาคงจะช่วยได้"
"มันเป็นไปไม่ได้หรอกวราวุธเจ้าเป็นกบมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เจ้าจะเป็นมนุษย์"
"ถ้ามีปาฏิหารย์ที่ทำให้ข้าเป็นมนุษย์ได้ก็คงจะดี"
"งั้นเจ้าคงต้องรอปาฏิหารย์นั้นซึ่งอาจจะมีหรือไม่มีจริงก็ได้...แต่ข้าว่าตอนนี้เจ้ากับข้าควรลงไปได้แล้วก่อนที่จะมีศัตรูมาพบ"



V
V
V

V

อิตั้มจะกลายร่างยังไงดี อิกฏต้องจับมาจูบป่ะ