The Ghost เฮี้ยนนักรักให้เข็ด [อ้นตั้ม]

ลำดับตอนที่ #1 : ย้ายมาอยู่กับผี

           หลังเสร็จงานศพของคุณตามาสองอาทิตย์แล้ววันนี้ก็เป็นวันเปิดพินัยกรรมลูกๆหลานๆต่างมาพร้อมเพียงซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีผมและน้องสาวที่อยู่ด้วย 
"เอาละครับเมื่อทุกคนมากันครบแล้วผมขอเปิดพินัยกรรมเลยก็แล้วกันเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา" ทุกคนในครอบครัวพากันตั้งใจฟังกับพินัยกรรมของคุณตา
"ข้านาย............ขอมอบบ้านและทรัพทย์สินให้ลูกทั้งสองของข้าพเจ้าคนละส่วนโดยทรัพย์สินทั้งหมดจะแบ่งเป็นสามส่วนนั้นก็หมายความว่าอีกหนึ่งส่วนข้าพเจ้าขอยกให้กับหลานชายของข้าพเจ้านั้นก็คือนายวราวุธเพื่อให้ได้ใช้ในการประกอบอาชีพแต่มีข้อแม้ว่าจะต้องทำให้มีกำไรมากที่สุดดังนั้นร้านอาหารของข้าพเจ้าที่อยู่ในกรุงเทพขอให้นายวราวุธหลานชายของข้าพเจ้าเป็นผู้จัดการดูแลทั้งหมด...." เมื่อทนายความอ่านการแบ่งสมบัติทั้งหมดเสร็จแล้วทุกคนต่างก็พากันแยกย้ายไปดำเนินการต่างๆตามที่ได้รับ 
"แม่ตั้มต้องย้ายไปกรุงเทพจริงๆหรอ"
"ใช่แกก็ฟังแล้วนี่ว่าตาแกยกร้านอาหารนั้นให้แกดูแล"
"แต่แม่ครอบผมไม่ถนัด.." 
"เรียนรู้และทำมันให้ได้ซ่ะดึกแล้วขึ้นไปนอนไปพรุ่งนี้ต้องเดินทางเข้ากรุงเทพแต่เช้า" 
"ครับบบบ...." พูดจบผมก็ขึ้นมาบนห้องนอนของตนเองแล้วเก็บข้าวของเครื่องใช้จำเป็นลงกระเป๋าเดินทางก่อนจะขึ้นเตียงนอนหลับไป 
          เสียงนกร้องสลับกับเสียงไก่แจ้ที่เลี้ยงไว้หลังบ้านขันเป็นนาฬิกาปลุกตามมแบบวิถีชาวบ้านในต่างจังหวัดผมค่อยๆบิดกายไปมาก่อนจะกระพริบตาเพื่อปรับให้เข้ากับแสงในยาม้ช้าที่รอดผ่านซีกหน้าต่างแบบบ้านเรือนไทยผมมองนาฬิกาที่ผนังเป็นเวลาหกโมงเช้าผมลงจากห้องนอนไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินเข้าครัวไปหาผู้เป็นแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่
"เช้านี้ทำไรครับแม่"
"ข้าวต้มปลากระพงจ้า"
"หอมจังเลยครับ...เสร็จยังครับแม่หิวแล้ว"
"เสร็จแล้วๆเดี๋ยวแม่โรยตนหอมผักชีก่อนไปนั่งที่โต๊ะไปแล้วพ่อล่ะไปไหน?"
"พอออกไปสวนแต่เช้าแล้วมั่งครับผมตื่นมายังไม่เหนเลย"
"งั้นกินกันก่อนเลยแล้วกันเพราะเดี่ยวเราต้องไปกรุงเทพว่าแต่เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหมตั้ม"
"ครับเสร็จหมดแล้ว"
"ดีมากงั้นกินเถอะเดี๋ยวแม่ไปตามหนูดีมากินข้าวก่อนเดี่ยวไปเรียนสาย" ผมพยักหน้าให้แม่ก่อนจะก้มลงตักข้าวต้มเข้าปากทีละคำจะอิ่มก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้านแล้วยกกระเป๋าเดินทางลงมา2-3ใบไปใส่ไว้ที่ถ่ายรถยนต์คันงามของผม
"เอาของที่จำเป็นไปหมดแล้วใช่ไหมตั้ม"
"ครับแม่...งั้นผมไปก่อนน่ะถ้าแม่ว่างอย่าลืมไปหาผมที่ร้านด้วยล่ะ"
"จ้าๆไปเถอะเดี๋ยวสายจะร้อน"
"ครับ...ไปก่อนน่ะครับพ่อไปก่อนน่ะหนูดีห้ามดื้อกับพ่อกับแม่ล่ะ"
"ค่ะพี่ตั้มโชคดีน่ะแล้วอย่าลืมซื้อของส่งมาให้หนูดีด้วย"
"โอเคจ้าไปก่อนน่ะครับ" ผมกอดพ่อแม่และหนูดีก่อนขับรถออกไปทันที ระหว่างทางผมก็คิดขึ้นมาได้ว่าผมมีเพื่อนที่เรียนด้วยกันที่กรุงเทพหน้าจะชวนพวกนั้นมาช่วยเราจัดการที่ร้านใหม่ได้นี่ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไอ้บูรณ์และไอ้คริสทันที 
"ไอ้บูรญ์มึงทำไรอยู่ว่ะทำไมรับสายช้า"
(อ้าว..ใครว่ะตั้มหรอ?)
"เออกูเองมึงทำไมพึ่งรับสายกูเนี้ย"
(ไอ้บ้ามึงดูเวลาก่อนได้ไหมนี่มันพึ่งกี่โมงกูจะตื่นไหม?)
"ก็เจ็ดโมงกว่าแล้วนี่มึงยังไม่ตื่นอีกหรอว่ะจะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหนของมึง"
(กูพึ่งจะได้นอนไปตอนตีสามกว่าๆนี่เองน่ะโว๊ย)
"แล้วไปทำอะไรมาถึงนอนดึกขนาดนั้นว่ะ
(กูก็ต้องมีสังสรรค์วันศุกร์อยู่แล้ว)
"เออๆใช่ซิกูว่าน่ะปกติผับมันก็ปิดไม่เกินตีสองแล้วคนอย่างมึงไม่เคยนั่งจนรอเขาเก็บร้านไล่หรอกไอ้ที่นอนดึกขนาดนันกูว่าหนีบหญิงอ่ะดิ"
(เออน่ะ...แหม๋ชีวิตหนุ่มโสดแบบกูจะให้ไปแดกเหล้าเมากลับมันก็เปลี่ยวเกินไปของแบบนี้ก็มีบ้าง)
"ระวังเถอะหนีบมากมีโรคมาซักวันกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเป็นดอกมะลิเลย"
(ฮาๆๆๆๆ...ไอ้เพื่อนเวรมาแช้งอีกเข้าเรื่องเถอะโทรหากูตั้งแต่พระอินทร์ไม่ล้างหน้าแบบนี้มึงมีธุระอะไรกับกู)
"รู้ทันตลอด...คือกูกำลังจะไปกรุงเทพอีกชั่วโมงกว่าๆก็คงถึง"
(ทำไมมึงจะมานอนกับกูหรอ?)
"ไม่ใช่โว้ย!..พอดีตากูพึ่งตายไปแล้วเขายกมรดกเป็นร้านอาหารแถว....กูก็เลยว่าจะชวนให้พวกมึงมาช่วยกูหน่อยน่ะ"
(ออเออได้ดิ..ไว้มึงมาถึงกรุงเทพแล้วโทรมาอีกทีแล้วกันกูจะได้ออกไปหาแต่ตอนนี้กูขอนอนต่อก่อนโว๊ย)
"เออๆๆๆ...นอนต่อไม่ใช้ยกต่อใหม่อีกในรอบฟ้าเหลืองน่ะมึง"
(ฮาๆๆๆๆเออๆๆๆกูละเบื่อจริ๊งงงพวกรู้ทันถ้าห่วงขนาดนี้ทีหน้ามึงนั้นแหล่ะมาเป็นเมียให้กู"
"ฝันเถอะมึงแค่นี้" พูดจบผมก็กดตัดสายไอ้บูรณ์ก่อนจะกดโทรหาไอ้คริสไอ้นี่หน้าจะตื่นแล้วน่ะ
(ไงครับคุณวราวุธ)
"เออไอ้คริสมึงตื่นแล้วใช่ไหม?"
(คร๊าบบบ...กูตื่นแล้วมึงโทรมาหากูแต่เช้ามีอะไรครับ)
"กูกำลังจะเข้ากรุงเทพพอดีกูจะเปิดร้านอาหารแถว...มึงมาช่วยกูได้ไหม?"
(ได้ๆวันหยุดแบบนี้กูช่วยได้)
"เออๆขอบใจมากโว๊ย"
(แล้วมึงโทรหาไอ้บูรณ์รึยังว่ะ)
"โทรไปแล้วมันยังไม่ตื่นหรือตอนนี้ตื่นหนักก็ไม่รู้..ฮาๆๆๆๆ"
(งั้นเดี๋ยวมาถึงที่ร้านของมึงแล้วโทรหากูอีกทีแล้วกันกูจะไปหาอะไรกินรอแถวนั้นแหล่ะ)
"เออๆ" พอวางสายผมก็รีบเร่งเครื่องตรงเข้าสู่กรุงเทพทันทีไม่นานมากก็มาถึงหน้าตึกที่ถูกปิดไว้ซึ่งเป็นของตาผมเอง ผมกดโทรหาไอ้คริสแต่ไอ้คริสมาถึงนานแล้วอยู่ด้านตรงข้ามของร้านผมที่มีซุ้มกาแฟเล็กๆอยู่พอเหนไอ้คริสผมก็กดโทรหาไอ้บูรณ์อีกคน 
"ไอ้บูรณ์มึงอยู่ไหนแล้วว่ะ"
(ใกล้ถึงแล้วกูเลี้ยวเข้ามาในซอยแล้วแค่นี้น่ะโว๊ยเดี๋ยวกูโดนจับ) ไอ้บูรณ์กดตัดสายผมผมและไอ้คริสตัดสินใจเปิดประตูดูร้านกันก่อน
"โห่ยไอ้ตั้มตามึงปิดมากี่ปีแล้วว่ะฝุ่นจะหนาเลย"
"กูก็ไม่รู้ว่ะแต่เห็นแม่กูบอกว่าประมาณ2ปีแล้ว...อย่าบ่นน่ะเข้าไปดูข้างในกัน" ผมกับไอ้คริสเดินเข้าไปภายในร้านที่มีฝุ่นและใยแมงมุมปกอยู่ 
"กูไม่รู้ว่าเป็นร้านของตามึงกูคิดว่าบ้านร้างเลยน่ะเนี้ย"
"เออน่ะเดี๋ยวกูเปิดไฟก่อนแล้วกันมึงช่วยเปิดหน้าต่างให้ห้องสว่างทีจะได้ทำความสะอาดให้เสร็จๆ"
"แล้วมึงทำไมไม่จ้างใครมาทำความสะอาดว่ะต้องเดือดร้อนพวกกู"
"กูหาแล้วแต่ไม่มีแม่บ้านที่ไหนยอมมาทำเลยกูจำเป็นต้องลากพวกมึงมาช่วยนี่แหล่ะ"  ผมกดเปิดสวิทไฟของร้านโชคดีที่ยังใช้การได้อยู่แต่เมื่อแสงสว่างส่องเข้ามาภายในร้านกับไม่ได้ดูรกร้างอย่างที่คิดเพราะชุดโต๊ะเก้าอี้ทั้งหมดรวมทั้งของใช้ถูกเอาผ้าปกคลุมไว้เป็นอย่างดีมีก็เพียงฝุ่นที่เกาจากด้านนอกเท่านั้น
"เฮ้ยยย..กูมาแล้วไอ้ตั้มไอ้คริส"
"อ้าวไอ้บูรณ์มาได้แล้วหรอกูนึกว่าลุกไม่ไหวซ่ะแล้ว"
"เฮ้ยยยย..ดูถูกกูเกินไปแล้วแบบกูเนี้ยฟิตปั๋งตลอดเวย์โวยไหนๆมีไรให้คนหล่อๆอย่างกูทำบ้าง"
"นู้นเลยๆมึงไปเอาเครื่องดูดฝุ่นมาดูดฝุ่นเลยเดี๋ยวใยแมงมุมพวกนี้กูกับไอ้คริสจัดการเอง" ผมและไอ้บูรณ์กับไอ้คริสช่วยกันทำความสะอาดจนเรียบร้อยก็พากันออกไปซื้ออะไรมานั่งกินกันจนดึกไอ้คริสกับไอ้บูรณ์ก็ขอตัวกลับ
"ไอ้ตั้มเดี๋ยวกูกับไอ้คริสกับก่อน"
"เออๆขับรถดีๆล่ะ"
"แล้วมึงไม่ไปนอนกับพวกกูจริงหรอ"
"จริง...กูมีห้องนอนที่แสนจะเพอร์เฟกในนี้แล้วพวกมึงกลับไปได้แล้ววันนี้ขอบใจที่มาช่วยโว้ย"
"เออๆงั้นไปแล้วเดี่ยวพรุ่งนี้กูจะมาใหม่"
            หลังจากที่ไอ้บูรณ์กับคริสกับไปผมก็ปิดหน้าร้านก่อนเดินขึ้นไปชั้นสองของร้านซึ่งเป็นห้องนอนนั้นเองแต่แปลกที่ห้องนอนกับเป็นที่เดียวภายในร้านที่ดูเหมือนจะสะอาดและหน้าอยู่ที่สุดแล้วผมเอาเสื้อผ้าและข้าวของออกมาจัดจนเสร็จก่อนจะถอดเสื้อผ้าแล้วเอาผ้าเช็ดตัวพันรับเอวไอ้ก่อนจะเปิดทีวีแล้วเข้าไปอาบน้ำ
"โอ๊ยยย...สบายจริงๆที่จริงมาอยู่คนเดียวก็ดีเหมือนกันน่ะเนี้ย" ผมยิ้มอย่างสบายใจกับการได้มาใช้ชีวิตคนเดียวในกรุงเทพหลังจากที่จบไปแล้วไม่ได้มาอยู่นาน
"ห้องนอนนี่ดีที่สุดเครื่องอำนวยความสะดวกก็มีครบแบบนี้นอนให้ตื่นสายซักวันล้วกัน" ระหว่างที่ถูสบู่กับฮัมเพลงไปคนเดียวหูผมกับได้ยินเสียงใครร้องเลงและดีดกีต้าร์ใกล้ๆ
"ใครว่ะมาร้องเพลงแถวนี้...สงสัยพวกห้องติดกันนั้นแหล่ะแต่เสียงเพราะดีเหมือนกันแหะ" ผมล้างสบู่ออกก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันแล้วออกจากห้องน้ำก็เห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่ปลายเตียงดีดกีต้าร์อยู่
"เฮ้ย!!..คุณเป็นใครมาอยู่ในห้องของผมได้ไง?" คนที่เล่นกีต้าร์อยู่หันมายิ้มให้ผมแต่ไม่พูดอะไรยังคงร้องเพลงและเล่นกีต้าร์ต่อไป ผมค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆมองใครคนนั้นเล่นกีต้าร์ต่อ เหมือนกับต้องมนต์สะกดเพลงและเสียงกีต้าร์ที่ทำให้ผมเคลิ้มไปทีเดียวเมื่อเสียงเพลงจบลงคนที่นั่งเล่นกีต้าร์อยู่วางกีต้าร์ลงบนเตียงนอนก่อนหันมายิ้มให้ผม
"ชอบเพลงของผมไหม?" แปลกทำไมเสียงที่พูดกับฟังดูแปลกๆเย็นๆยังไงชอบกล
"ก็..เพราะดีน่ะแต่ว่าคุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง?"
"ผมอยู่ที่นี่มานานแล้วคุณนั้นแหล่ะที่มาอยู่ทีหลังผม"
"บ้าน่ะก็ร้านนี้ตาผมปิดมาสองปีแล้วคุณจะมาอยู่ได้ไงแล้วตอนนี้ร้านนี้ก็กลายเป็นของผมแล้ว"
"เป็นของคุณแล้วหรอ?...งั้นผมตองไปหาที่อยู่ใหม่ใช่ไหม?"
"ก็ต้องเป็นแบบนั้นแต่ว่าตอนนี้ดึกแล้วคุณก็อยู่ไปก่อนแล้วกันรอหาที่อยู่ใหม่ได้ค่อยไป"
"ผมไม่มีที่ไป"
"บ้าน่ะคุณไม่มีญาติพี่น้องหรือคนรักเลยรึไงห่ะ"
"ไม่รู้ผมจำอะไรไม่ได้ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า ว่า.."
"ว่าอะไร?"
"ผมตายแล้ว"
"ฮาๆๆๆๆๆๆๆ..คุณนี้เข้าใจเล่นมุขน่ะถ้าแบบนี้รอผมเปิดร้านอาหารเสร็จแล้วคุณมาเล่นตลกให้ผมซิดูคุณจะมีมุขเยอะลูกค้าคงชอบ"
"ผมไม่ได้โกหกน่ะ"
"โอเคๆ...ช่างเถอะไงก็อยู่นี้ไปก่อนแล้วกันผมชื่อตั้มแล้วคุณล่ะชื่ออะไร"
"ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร"
"อย่าบอกน่ะว่าคุณความจำเสื่อม?"
"ความจำเสื่อม?..." ดูหน้าคนที่ตอบแล้วมันคงไม่ค่อยเต็มผมก็ไม่ใช่คนใจร้ายจะไล่คนติ๊งต๊องแบบนี้ไปได้ยังไงก็ดูแลมันไปก่อนแล้วกันบางทีมันอาจจะช่วยงานได้
"งั้นช่างเถอะนอนได้แล้ววันนี้ผมทำงานทั้งวันเหนื่อยมาก" พูดจับผมก็เดินไปหยิบบ๊อกเวอร์มาใส่กับเสื้อก้ามตราห่านที่ใส่นอนสบายๆก่อนจะเดินมานอนพอผมทิ้งตัวลงนอนไอ้ผู้ชายติ๊งต๊องก็นอนลงที่เตียงเดียวกันกับผมไม่พอมันยังมาขดตัวซุกจากด้านหลังอีก เฮ้ออออแต่วันนี้ผมเหนื่อยจริงๆคงไม่มีแรงหาเรื่องใครแล้วไว้พรุ่งนี้ค่อยทำข้อตกลงกันใหม่แล้วกัน


V
V
V
V
อิผีเพี้ยน