The Ghost เฮี้ยนนักรักให้เข็ด [อ้นตั้ม]

ลำดับตอนที่ #2 : พนักงานคนแรก

             เสียงเปิดประตูบานเสื่อนหน้าร้านแสดงว่าไอ้บูรณ์กับไอ้คริสคงจะมาแล้วเพราะเมื่อวานผมให้กุญแจกับไอ้คริสไว้ก่อนพวกมันกลับไป ผมค่อยๆพลิกตัวตื่นลุกจากเตียงนอนก่อนหันไปมองข้างๆเพื่อปลุกไอ้คนเพี้ยนๆที่นอนกับผมมาตั้งแต่เมื่อคืนให้ตื่น
"เฮ้ยนี่นาย...อ้าวไปไหนแล้วอ่ะ" เมื่อหันไปกับไม่พบใครเหลือเพียงผมคนเดียวเท่านั้นสงสัยมันคงจะตื่นแล้วมั่งผมเลยเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่มีเช่นเคย
"ช่างเถอะสงสัยมันคงไปแล้วมั่ง..แต่แย่จริงๆไปก็ไม่บอกกันซักคำ" ผมเดินลงมาจากห้องนอนก็เห็นไอ้คริสกับไอ้บูรณ์นั่งอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ของร้านชงกาแฟนหอมกรุ่น
"อ้าวนี่มึงพึ่งตื่นหรอว่ะไอ้ตั้ม?" เสียงของไอ้บูรณ์ถามผมก่อนก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง
"เออ...กูเหนื่อยๆน่ะก็เลยหลับเพลินไปหน่อย"
"งั้นมึงไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนไปไอ้ตั้มเดี่ยวกูกับไอ้คริสจะไปหาอะไรกินแถวนี้ก่อนแล้วมึงจะเอาอะไรไหม?" ผมกำลังบอกให้ไอ้บูรณ์แต่ก็เหลือบไปเห็นไอ้คนเพี้ยนเมื่อคืนนั่งอยู่โต๊ะมุมในสุดของร้านก่อนผมจะหันไปสั่งข้าวกับไอ้บูรณ์
"กูเอาข้าวผัดไก่แล้วกัน2กล่องน่ะ"
"โห่ไหนมึงบอกว่าจะลดน้ำหนักไงว่ะไมแดกทีสองกล่อง"
"กูซื้อเผื่อคนอื่นอีกคนโว๊ย"
"เฮ้ยยยยย....ไงว่ะเนี้ยมาวันแรกพาหญิงมานอนดวยเลยน่ะร้ายๆ"
"หญิงบ้าไรของมึงไอ้บูรณ์กูซื้อมาให้ไอ้นู้น" ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะมุมด้านในที่ผมเห็นว่าไอ้เพี้ยนนั้นนั่งอยู่
"ใครของมึงว่ะไอ้ตั้มกูไม่เห็นจะมีใครเลยเพี้ยนน่ะมึงไปดีกว่าไปๆไอ้คริสหิวแล้ว" ไอ้บูรณ์กับไอ้คริสเดินออกจากร้านไปแต่ผมสงสัยว่าทำไมไม่เห็นไอ้เพี้ยนนั้นน่ะทั้งที่มันนั่งอยู่ตรงนั้นแท้ๆ ผมมองอย่างงงๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ พอออกมาก็เห็นไอ้เพี้ยนนั่งอยู่กับเตียงที่เดิมเมื่อคืนนี้แต่กับนั่งเหมือนหมดอะไรตายอยาก
"ไอ้เพี้ยนตกลงมึงชื่ออะไรว่ะ?"
"ผมไม่รู้จริงๆผมจำชื่อตัวเองไม่ได้"
"จำอะไรไม่ได้แต่กับเล่นกีต้าร์ได้เนี้ยน่ะเออแปลกดีโว๊ย"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"เอาล่ะงั้นเรามาทำข้อตกลงกันต่อไปนายมาเล่นกีต้าร์ให้้านอาหารของฉันโอเคไหม?"
"ผมบอกคุณแล้วว่าผมทำไม่ได้ผมตายไปแล้ว"
"ฮาๆๆๆๆ...มุขนี้มันขำก็จริงน่ะแต่จะให้มึงอยู่โดยไม่ช่วยอะไรร้านกูเลยเห็นจะไม่ได้"
"ให้ผมช่วยอย่างอื่นก็ได้นี่ครับล้างจานก็ได้น่ะๆหรือทำความสะอาดร้านหลังลูกค้ากลับไปแล้ว"
"ไอ้เพี้ยนตกลงมึงจะไม่เล่นกีต้าร์จิงๆหรอว่ะ"
"ครับ..." เฮ้อออผมถอนหายใจก่อนนั่งลงข้างๆมันแล้วเอามือจับที่ไหลเบาๆ สงสัยมันจะความจำเสื่อมจริงๆนั้นแหล่ะแต่จะไล่ไปก็บาปเกินไปขออย่างเดียวมันไม่ใช่คนร้ายก็พอ
"เอาล่ะงั้นก่อนอื่นกูจะตั้งชื่อให้มึงก่อนจะได้คุยกันได้ง่าย"
"คุณจะตั้งชื่อให้ผม?..."
"เออ..กูจะเรียกมึงว่าไอ้กฏแล้วกันเพราะกูเจอมึงเดือนกรกฏาคมเพราะฉะนั้นกูจะเรียกมึงว่าไอ้กฏเอาตามนี้แหล่ะ" ระหว่างที่ผมกำลังตกลงกับไอ้กฏอยู่ไอ้คริสก็เปิดประตูห้องเข้ามา
"ไอ้ตั้มแดกข้าว"
"เออๆไมต้องขึ้นมาตามด้วยว่ะ"
"ก็ไอ้บูรณ์มันคิดว่ามึงพาหญิงมากูก็เลยโดนมันไล่มาดูแทนแต่ก็ไม่เห็นอะไรนี่หว่า"
"ก็ไม่มีอ่ะดิเชื่อไอ้บูรณ์บ้าไปแล้ว...เออกูจะแนะนำมึงให้รู้จักกับพนักงานคนแรกของร้าน"
"ใครว่ะกำลังเดินทางมาหรอหญิงหรือชายว่ะ" ผมย้นคิ้วก่อนจะตอบ
"ผู้ชายโว๊ย...นี่ไงมันชื่อไอ้กฏ" ผมชี้มือไปที่เตียงซึ้งมีไอ้กฏนั่งอยู่แต่คนที่งงหนักคงเป็นไอ้คริสเพราะมันทำหน้างงเข้าไปใหญ่
"ใครว่ะ...แล้วอยู่ไหนมึงชี้อะไรของมึงไอ้ตั้ม"
"ก็นี่ไงไอ้กฏนั่งอยู่นี่ไง"
"มึงเล่นมุขอะไรของมึงไอ้ตั้มกูเห็นแต่มึงคนเดียวน่ะอย่ามาหลอกกูน่ะ"  ผมหันไปมองหน้าไอ้กฏที่นั่งทำหน้าสลดอยู่ที่เตียงก่อนที่ไอ้คริสจะเดินลงออกไปจากห้องทันที
"ไอ้กฏมึงว่าไอคริสมันมุขเปล่าว่ะที่บอกไม่เห็นมึง"
"ก็ผมบอกคุณแล้วว่าผมตายไปแล้ว"
"มึงจะบอกว่ามึงเป็นผีว่างั้น"
"ก็ประมาณนั้นแหล่ะครับ"
"ฮาๆๆๆๆ...พอๆๆเลิกได้แล้วบอกมาเลยมึงกับพวกไอ้บูรณ์ไอ้คริสคิดจะหลอกกูใช่ไหม" 
"นี่คุณ..."
"พอเถอะๆไปกินข้าวกันเราต้องทำงานอีกเยอะฉะนั้นรีบตามฉันมาเลย" ผมพูดจบก็เดินไปแต่งตัวก่อนเดินออกจากห้องลงไปด้านล่างของร้านทันที
"เฮ้ยไอ้ตั้มไอ้คริสมันบอกกูว่ามึงเล่นมุขกับมันหรอ"
"มุข?...มุขอะไรว่ะ"
 "อ้าวก็มุขมีพนักงานคนแรกให้ทำความรู้จักกับมันเมื่อกี้"
"เฮ้ยกูพูดเรื่องจริงมึงก็ดูนู้นดิไอ้บูรณ์นู้นๆไอ้กฏกำลังเดินมานู้น" ไอ้บูรณ์มองตามไปที่บรรไดอย่างที่ผมบอก
"ใครว่ะไหนนนกูไม่เห็นมึซักคน"
"บ้าน่ะ่นี่ไงตอนนี้มันอยู่อยู่ข้างๆกูแล้วเนี้ย...ไอ้กฏนี่ไอ้บูรณ์เพื่อกูเอง" ผมหันไปแนะนำเพื่อนให้ไอ้กฏรู้จักแต่ดูเหมือนไอ้บูรณ์คงไม่เข้าใจกับสิ่งที่ผมพูดจริงๆ
"เออๆไอ้ตั้มกูว่ามึงไปกินข้าวเถอะเวลามึงหิวแล้วหน้ากลัวว่ะ"  ไอ้บูรณ์พูดจบมันก็เดินไปทำอะไรนู้นนี้ผมจัดการเปิดข้าวกล่องออกสองกล่องก่อนจะเปิดอีกกล่องให้ไอ้กฏที่ยืนยิ้มอยู่ผมจัดการทำนู้นนี้ให้พูดคุยกันระหว่างกินข้าวอย่างสนุกสนาน
           "ไอ้บูรณ์มึงว่าไอ้ตั้มมันเพี้ยนๆป่าวว่ะ" ผมหันไปถามไอ้บูรณ์ที่นั่งกินข้าวอยู่กับผมอีกด้านหนึ่ง
"กูว่าแม่งโคตรเพี้ยนว่ะหรือว่ามันจะเครียดเกินไปแต่ก็ไม่น่ะ"
"หรือว่าที่ร้านนี้มีผีว่ะ" 
"พูดไรบ้าๆไอ้คริสผงผีอะไรไม่มีทั้งนั้นแหล่ะ"
"เฮ้ยมึงจำไม่ได้หรอตอนเราไปซื้อข้าวแล้วยัยป้าร้านข้าวเล่าไรให้เราฟัง"
"เออจริงของมึงว่ะ...แต่ว่าเราจะเอาไงดีว่ะ"
"ไอ้บูรณ์กูว่าเอางี้ไหมเดี่ยวเราแกล้งขอออกไปซื้อของกันแล้วค่อยแวะไปเอาพวกพระพวกเครื่องรางมาให้ไอ้ตั้มกัน"
"เออๆความคิดดีว่ะดีกว่าให้ไอ้ตั้มมันบ้าแบบนี้" เมื่อคิดได้ดังนั้นผมกับไอ้บูรณ์รีบตักข้าวจ้วงเข้าปากอย่างรววดเร็วก่อนเก็บกล่องไปทิ้งแล้วเดินเข้าไปหาไอ้ตั้มที่นั่งกินข้าวคุยกับตัวเองอยู่
"ไอ้ตั้ม...เดี๋ยว เดี๋ยวพวกกูไปซื้อของก่อนน่ะ"
"เฮ้ย..รีบไปไมว่ะเดี่ยวเราก็ออกไปพร้อมกันอยู่แล้วนี่หว่า"
"เออ..คือไอ้คริสมันลืมของที่บ้านน่ะต้องไปส่งให้พ่อมันไงเดี๋ยวกูมามึงก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
"เฮ้ยไอ้บูรณ์มึงบ้าอะไรเนี้ยกูโตแล้วน่ะไม่ใช่เด็ก"
"เออน่ะเดี๋ยวกูรีบไปรีบกลับ" พูดจบผมกับไอ้บูรณืก็โกยแน่บทันทีเพื่อไปเอาพระมาให้ไอ้ตั้ม


V
V
V
V
อิกฏจะโดนจับลงหม้อป่ะเนี้ย