ยากูซ่าพลังผู้กล้า

ตอนที่ 199 : สัมพันธ์สีเลือด!

”ความเห็นใจไม่สามารถใช้กับสถานการณ์ในตอนนี้ได้หรอกนะ คุณหนู โปรดแยกแยะด้วย“ ใบหน้าอันมืดมนของเซนมองไปยังไอริส

ทุกคนต่างเห็นด้วยกับความคิดของเซนอย่างไม่มีข้อกังหา ผู้คนในที่นี้ส่วนใหญ่นั้นผ่านการต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่คาเซะมาตั้งแต่ต้น ความแค้นเคืองและความผิดหวังในตัวไอแซกจึงทวีคูณความรุนแรงจนเหมือนพายุที่โหมกระหน่ำอยู่ภายในใจ

”แต่ความเมตตาควรอยู่ในตัวของทุกคนไม่ใช่เหรอ ทุกท่านก็เห็นสิ่งที่เขาต้องเจอแล้วนี่ ดูที่เขาเป็นในตอนนี้สิ พวกท่านยังไม่พอใจอีกเหรอ ใช่! สิ่งที่เขาลงไปทำนั้นยากเกินจะให้อภัย แต่ถึงพวกท่านจะฆ่าเขาให้ตายก็ไม่อาจฟื้นคืนท่านพ่อกลับมาได้หรอก“ ไอริสพยายามอธิบายออกมาให้ทุกคนคล้อยตาม

สภาพของไอแซกนั้นเรียกได้ว่า น่าหดหู่จนทุกคนไม่อาจมองได้ตรงๆ แม้เลือดจากบาดแผลจะหยุดไหลและเริ่มแห้งแล้วก็ตาม

”คุณหนู กฎของพวกเรามีไว้เพื่ออะไร ท่านคงรู้ดีกว่าใคร หากไม่ทำตามกฎแล้วพวกเราจะสร้างมันขึ้นมาทำไม“ ชายชราคนหนึ่งกล่าวพร้อมเสียงสนับสนุนจากเพื่อนๆ

”กฎมีไว้เพื่อปกป้องทุกคน แต่ถ้าหากต้องปกป้องคนในครอบครัวตัวเองไว้ให้ได้ หนูยินดีทำผิดกฏดูสักครั้ง ดูสิ! พวกท่านจะทำยังไง“ ไอริสยืนกรานด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดเช่นเดียวกับนัยน์ตาของเธอ

ท่าทางของหญิงสาวสร้างความลำบากใจให้พวกเขาเป็นอย่างมาก แต่เล็กจนโต ไอริสไม่เคยทำตัวดื้อรั้นหรือพูดขัดผู้ใหญ่เลยสักครั้ง เธอต่างเป็นที่รักใคร่ดุจดั่งลูกสาวของทุกคนในที่นี่เลยก็ว่าได้

”อย่าทำแบบนี้เลยคุณหนูไอริส มันไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเลยนะ ถ้าปล่อยตัวเขาไป แล้วพวกเราจะเอาหน้าที่ไหนไปสู้ทุกคนในแก๊งได้“ เซนพูดแทนทุกคน

”เจ็บเหลือเกิน พี่เจ็บจะไม่ไหวอยู่แล้ว ช่วยพี่ด้วยไอริส“ ไอแซกร้องไห้ฟูมฟาย

”อดทนอีกหน่อยนะท่านพี่“ ไอริสโอบกอดพี่ชายของตัวเองไว้

”หากคุณหนูไม่กล้าลงมือ งั้นพวกเราขอทำแทนเอง“ ชายชราคนหนึ่งเคลื่อนไหวพุ่งเป้าไปยังไอแซก

”อย่าหาว่าหนูไม่เตือน“ ไอริสเคลื่อนตัวออกมาขวางชายชราพร้อมกับปลายมีดในมือของเธอที่กำลังจ่อคอหอยของเขา เหงื่อกายของเขาไหลออกกลางหลังสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันเข้มข้น

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก แม้จะรู้ว่าฝีมือของไอริสนั้นพัฒนาก้าวหน้าไปมาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะสามารถหยุดการโจมตีของหนึ่งในผู้บริหารอาวุโสได้ง่ายดายแบบนี้ อีกทั้งยังไม่เปิดช่องว่างให้โจมตีได้เลย

”มะ มีด ยะ อย่า อย่าทำร้ายผมเลย“ ไอแซกคลานหนีพลางสะบัดไม้สะบัดมืออย่างหวาดกลัว

”ถึงคุณหนูจะเก่งขึ้น แต่คงไม่คิดที่จะรับมือทุกคนด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ“ เซนพูดข้อเท็จจริงผสมบอกความนัยให้ทุกคนเข้าใจ

เหล่าผู้บริหารอาวุโสแห่งแก๊งหมาป่าเหมันต์เริ่มดึงอาวุธของตัวเองออกมาตั้งสู้ จิตสังหารผนวกเข้าประสบการณ์ที่ผ่านมาทำเอาไอริสปั้นหน้ายากที่จะรับมือทันที

”ขออภัยล่วงหน้าที่ต้องเสียมารยาทแล้ว“ คำพูดจริงจังไม่มีความล้อเล่นถูกปล่อยออกมา

แต่ไหนเลยที่เธอจะคิดหวาดกลัว น่าแปลก ไม่คิดว่าเรื่องราวทุกอย่างจะผิดแผนที่วางเอาไว้จนไม่น่าเชื่อ แรกเริ่มเดิมทีเธอคิดอยากจะเอาชีวิตของพี่ชายตัวเองให้ได้ แต่เอาไปเอามาต้องมาคอยปกป้องเขาเสียอย่างนั้น

”ขอโทษนะครับ คุณหนู“

เซนโจมตีด้วยดาบคาตานะยาวพร้อมกับพยายามหาช่องว่างเพื่อปลิดชีพไอแซกโดยไม่ให้ไอริสบาดเจ็บ ทว่าทุกครั้งที่มีโอกาสกลับมีไอริสโผล่มาคอยขัดขวางอยู่ทุกทีจนเริ่มหงุดหงิด

หญิงสาวรับมือกับคนนับสิบด้วยสมาธิและความตั้งมั่นอย่างไม่ไหวติ่ง ทุกการเคลื่อนไหวถูกขับออกมาโดยไม่ให้เสียพลังงานมากนัก อีกทั้ง ไอริสประยุกต์ใช้การโจมตีของศัตรูช่วยในการป้องกันได้อย่างลงตัว

”หากท่านยังดื้อรั้นแบบนี้ต่อไป พวกเราคงต้องขอเอาจริงบ้าง“ ชายชราคนหนึ่งปล่อยพลังวิญญาณของตัวเองออกมาหลังจากพูดเสร็จ การกระทำนั้นเหมือนเป็นชนวนในการจุดไฟ ทุกคนเริ่มทำตามเขาอย่างไม่ลังเลและรุกเข้าสู้ไอริสทันที

แสงสีเสียงของการต่อสู้ได้สร้างความเสียหายภายในห้องจนเละแทบไม่มีชิ้นดี ผนังด้านหนึ่งทลายลงเผยให้เห็นทิวทัศน์ด้านนอก ทำเอาเหล่าสมาชิกภายในแก๊งต่างตื่นตัวกันและมายืนมุงโดย บ้างก็หลีกหนีกลัวโดนลูกหลง บ้างใจสู้เฝ้าดูติดขอบสนาม แต่สิ่งหนึ่งกำลังสะท้อนอยู่ในดวงตาของทุกคน นั่นคือ ฝีมือการต่อสู้ของไอริสที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

เมื่อเวลาเริ่มยืดยาวขึ้น เนื้อตัวของไอริสเริ่มมีบาดแผลให้เห็น แต่เธอยังพยายามกัดฟันสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ว่าสมาธิของเธอจะเริ่มควบคุมยากขึ้นก็ตาม

”หยุดทำร้ายน้องไอริสเดี๋ยวนี้นะ!!!“ ไอแซกลุกพรวดไปยืนด้านหน้าไอริสพร้อมกับการแขนป้องกัน

”ท่านพี่ อย่า!“ ไอริสพยายามพุ่งไปขวางต่อหน้า แต่ไม่ทันการเสียแล้ว ไอแซกในตอนนี้ได้ทำเหมือนตอนที่เข้าไปช่วยเธอจากพวกเด็กเกเรเมื่อสมัยยังเด็กๆ อย่างไรอย่างนั้น

ฉึก! สวบ! ...เสียงของอาวุธทั้งหลายแทงและฟันเข้ากับร่างกายของไอแซกอย่างพร้อมเพรียง

ภาพตรงหน้าของเธอสร้างความเจ็บช้ำและปวดร้าวจนไม่อาจเอื้อนออกมาเป็นถ้อยคำได้ทันที ทุกส่วนของร่างกายต่างด้านชาจนไม่มีความรู้สึกใดๆ น้ำตาเริ่มไหลรินอย่างไม่สามารถควบคุม ”ทะ ท่านพี่...“ ปากอันสั่นเทิ่มของเธอพูดออกมาด้วยความลำบาก

”มะ ไม่เป็นไรนะ“ ไอแซกหันกลับมายิ้มให้ไอริสด้วยเลือดที่เปรอะเปื้อนเต็มทั้งร่างกายและใบหน้า

ไอริสได้เห็นรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นของพี่ชายที่ไม่ได้เห็นมานานได้อีกครั้ง เธอรีบเข้าไปรับร่างของไอแซกที่กำลังจะล้มลง

”พี่ขอโทษ“ หลังจากได้รับความเสียหายเมื่อกี้ สติของไอแซกก็เริ่มกลับมา

”อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยท่านพี่ ต้องพาพี่ไปรักษา เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!“ ไอริสลูบใบหน้าของพี่ชายตัวเองด้วยมือที่สั่นเหมือนปากของเธอ แต่เมื่อเธอหันไปร้องขอความช่วยเหลือจากทุกคนกลับไม่ได้เสียงตอบรับใดๆ เลยนอกการหันหน้าหนี

”มะ ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไร“ ไอแซกใช้มือข้างซ้ายที่โชกไปด้วยเลือดขึ้นแตะที่แก้มของน้องสาวก่อนจะพยายามเช็ดน้ำตาของเธอ ”พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง และขอโทษที่ต้องทิ้งน้องให้ต้องอยู่คนเดียว“ น้ำเสียงขาดๆ หายๆ ทำเอาจิตใจของไอริสสั่นสะเทือน

ใบหน้าของไอแซกแสดงถึงความเจ็บปวดกับผลลัพธ์ที่ตนได้ลงมือทำไว้ เขาต่างเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถือว่าดีถือว่าถูกต้องที่สุดแล้ว แต่มันกลับไม่ใช่เลย สิ่งที่เขาพยายามเอื้อมมือออกไปคว้านั้นสุดท้ายมันก็แค่ความว่างเปล่าซึ่งไม่มีอยู่จริง ตัวเขาได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดลงไปด้วย และกำลังจะทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยได้อีกครั้ง

”พี่ขอโทษ...“ มือของชายหนุ่มที่เกาะกุมแก้มของหญิงสาวตกลงพื้นตามแรงโน้มถ่วง เสียงกระทบดังก้องเข้าไปข้างในหัวใจของเธอ

“มะ ไม่นะ ไม่นะท่านพี่! ไม่!!!” ไอริสกอดร่างอันไร้วิญญาณของพี่ชายตนเองไว้ในอ้อมกอด น้ำตาของหญิงสาวที่รินไหลสร้างความเจ็บช้ำให้แก่เหล่าสายตาทั้งหลายที่เฝ้ามอง

“งามหน้านักนะ แกคิดจะก่อปัญหาอีกสักกี่เรื่องกัน ฟูมิ!” หญิงวัยกลางคนชี้หน้าด่าชายหนุ่มตรงหน้า

ฟูมิกัดฟันข่มอารมณ์ตัวเองจนเห็นเส้นเลือดตามใบหน้า หลังจากที่เขาหมดสติไปโดยฝีมือของใครสักคนเมื่อคืนวาน ภาพหลุดอันน่ารังเกียจก็ถูกปล่อยตามสื่อเว็บไซต์ต่างๆ ส่งผลให้หุ้นทั้งหมดภายใต้สังกัดแก๊งอาชาเวหาตกเป็นประวัติการณ์ และส่งผลให้เขาต้องมารับฟังคำพูดที่แสนจะน่ารำคาญอยู่ในตอนนี้

“ไม่ทำประโยชน์อะไรแล้วยังจะทำตัวถ่วงความเจริญอีก แกนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ” มิโดริยังคงตวาดด่าลูกชายตัวเองให้หายโมโหอยู่ต่อเนื่อง คำหยาบคายแสนเจ็บปวดทิ่มแทงชายหนุ่มคำแล้วคำเหล่า

“รู้แล้วน่า... ด่าอยู่ได้” ฟูมิก้มหน้าบ่นเสียงเบา

“นี่แกกล้าพูดถึงขนาดนี้แล้วเหรอ! ไสหัวไป! ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!”  มิโดริคว้าเอากองกระดาษจำนวนหนึ่งขึ้นมาโดยไม่มองก่อนจะปาใส่หน้าของฟูมิอย่างเดือดดาล

“ไม่บอกก็จะไปอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเช็ดเลือดแถวแก้มตัวเองออกและหันหลังเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวคล้ายกับกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่

“หลินซือ”

“ค่ะ นายหญิง” หญิงสาวเดินออกมาจากมุมมืดของห้อง

“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ทำไมตอนนั้นเธอถึงไม่ทำอะไร” มิโดริเค้นถามนึกสงสัย

“ขออภัยค่ะ นายหญิง เนื่องด้วยพฤติกรรมปรกติของนายน้อยทำให้หลินซือชะล่าใจเกินไปหน่อย โปรดลงโทษด้วย” หลินซือคลุกเข่าลงอย่างสำนึกผิด

“เอาเถอะๆ ตามสืบหาผู้หญิงคนนั้นโดยเร็วและรีบรายงานทันที ที่สำคัญ ต่อไปหากมีอะไรน่าพิรุธไม่ว่าอะไรก็ตาม เธอต้องคอยระวังให้เจ้าฟูมิมันด้วย” การกระทำของเธอเล่นเอามิโดริคลายความสงสัยที่มีไปอย่างหมดสิ้น หากจะโทษก็คงจะต้องโทษเจ้าลูกตัวแสบที่วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่นจนสร้างแต่เรื่องให้น่าปวดหัว

“เข้าใจแล้วค่ะ นายหญิงโปรดวางใจ”

‘ การแก้แค้นมันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น ’ หลินซือกล่าวในใจขณะเดินออกจากห้องทำงานของนายหญิงแห่งแก๊งอาชาเวหา

ตึก... ตึก... เสียงฝีเท้าเดินอย่างสม่ำเสมออยู่ชั้นจอดรถด้านล่างของอาคารแห่งหนึ่ง ความกังวาลของเสียงดังก้องดุจเดียวกับจังหวะของลมหายใจชายหนุ่มที่กำลังถือดาบนินจาไว้ในมือ

มาโคโตะเฝ้ารอคอยวันเวลาแห่งการแก้แค้นให้แก่ตระกูลของเขาวันแล้ววันเล่าจนอารมณ์มันคลุกขุ่นอยู่เต็มอกแทบจะล้นออกมา จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีในที่สุดเขาก็มาถึงยังจุดนี้ หากวันนี้ตัวเองไม่อาจล้างแค้นให้ทุกคนได้ แต่อย่างน้อยขอสู้สุดกำลังแม้จะต้องตกตายก็ตาม

“ฮ่าๆๆ ไม่พบกันตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลยนะ เจ้าหลานชาย...” น้ำเสียงร่าเริงอันเป็นเอกลักษณ์ของแอนดริวกล่าวทักทายชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง

“อา... ยาโตะ” แววตาของมาโคโตะเบิกกว้างด้วยความตกใจ จนทำให้ดาบในมือสั่นตามอารมณ์ของตัวเขาไปด้วย

ยิ่งเห็นใบหน้าน้องชายต่างแม่ของพ่อตัวเองความแค้นก็ยิ่งปะทุราวกับภูเขาไฟใกล้จะระเบิดเต็มที่ ชายที่กล้าหักหลังและคิดคดทรยศครอบครัวของตัวเองเพื่ออำนาจเงินทองที่แสนจะน่ารังเกียจนั่น

“แก...” ดวงตาของมาโคโตะแข็งกร้าวต่างจากที่เคยเป็น จิตสังหารแผ่กระจายทั่วทั้งลานจอดรถจนคล้ายกับเมฆหมอกแห่งความแค้น

“โฮ่... ไม่เลวๆ ไม่แปลกใจเลย เป็นถึงลูกของผู้นำตระกูลนินจาอันโด่งดัง ไม่สิ! เคยโด่งดังถึงจะถูก เนอะ!”

เคร้ง! …สิ้นประโยคอันไม่น่าฟังนั้น ร่างของมาโคโตะก็มาโผล่ตรงหน้าแอนดริวและฟันดาบแสกหน้าด้วยกำลังทั้งหมด

“จะรีบไปไหน... ไม่เจอกันตั้งนาน อยู่พูดคุยกันก่อนไม่ได้หรือไง โถ่ๆๆ” แอนดริวใช้สองนิ้วคีบดาบกันไว้และขยิบตาให้หลานชายตัวเองอย่างอารมณ์ดี