คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลานชายที่เคารพ ลุงขอโทษ
บทที่ 4: หลานายที่เารพ ลุอโทษ
เสียหัวเราะใส ๆ อเ็าย้อัวานไปทั่วป่าหิมพาน์ แฝไว้้วยวามุนและวามไร้เียสา เพรพาธรที่ยืน้อมออยู่ อไม่ไ้ที่ะรู้สึโรธเรี้ยว เาือผู้ที่ทรอิทธิฤทธิ์ เปรียบไ้ับเทพบุรในห้วแนสวรร์ ผู้มีอาวุธศัิ์สิทธิ์ือ พระรร์วิเศษ เป็นั่สัลัษ์แห่พลัและเียริยศ เาะยอมให้เ็น้อยัว้อยที่ไม่แม้แ่ะแสวามเรลัวมายืนท้าทายเาเ่นนี้ไ้อย่าไร?
วาอเพรพาธรลุโน้วยวามโรธ เาำพระรร์วิเศษในมือแน่น ่อนะะอออมาเสียั "เ้าเ็น้อยัว้อย! เ้าบัอามาท้าทาย้า ถึับยั่วโทสะอ้าไ้ เ้านี่มันไม่รู้ัที่่ำที่สูริ ๆ!"
ล่าวบ เพรพาธร็ยพระรร์วิเศษึ้นเหนือหัว พลัอันมหาศาลแผ่่านออมาาอาวุธศัิ์สิทธิ์ แสสีทอส่อสว่าวาบไปทั่วรอบบริเว บรรยาาศแวล้อมเริ่มสั่นสะเทือนราวับินฟ้าอาาศำลัอบสนอ่ออำนาอพระรร์ เสียฟ้าร้อัึ้อ นและสัว์ในป่า่าหนีไป้วยวามหวาลัว
มัรีนาที่ถูพลันี้ันนแทบะยืนไม่ไหว มอเ็ายอย่าหวั่นเร "เ้าหนู ระวันะ!" นาเอ่ยเือน้วยน้ำเสียอ่อนโยนปนวามัวล แ่เ็ายลับไม่ไ้สนใท่าทีู่ำรามอเพรพาธรแม้แ่น้อย เาเพียแ่ยิ้มพลายมือเล็ ๆ ึ้นแะที่วานเล็ ๆ ที่เหน็บอยู่้าเอว แววาเปล่ประาย้วยวามุนและวามสนุสนาน
"พี่วานฟ้า" เาพูับวานเล็ ๆ ทีู่เหมือนอเล่น "ไปเล่นสนุับเาหน่อยสิ"
ทันในั้น วานเล็ ๆ ็ส่อแสประายออมานสว่า้า แสสีฟ้าสาส่อทั่วบริเวพร้อมับเสียั้อัวาน ่อนที่วานเล็ ๆ ะ่อย ๆ ยายให่ึ้นนมีนามหึมาราวับภูเา มันเป็นวานวิเศษที่เปี่ยมไป้วยพลัแห่ฟ้า ปล่อยลื่นพลัที่ลอยวนไปรอบ ๆ ราวับเรียมพร้อมสำหรับารทำลายล้า
เพรพาธร้อมอวานวิเศษที่ยายให่ึ้นเรื่อย ๆ ้วยวามะลึ วาอเาเบิว้า้วยวามไม่เื่อและวามหวาลัวที่เริ่มเ้ามาแทนที่วามโรธในใ "นี่มัน...วานอะไรเนี่ย ทำไมถึทรพลันานี้?"
พลัที่แผ่ออมาาวานวิเศษทำให้บรรยาาศรอบ้าสั่นสะเทือนอย่ารุนแร สายลมพัโหมแร ใบไม้ปลิวว่อนและินฝุ่นลุ้ระายไปทั่ว บรรยาาศรอบัวเพรพาธรราวับถูทับ้วยพลัอันยิ่ให่ พระรร์วิเศษในมืออเาสั่นสะท้านอย่ารุนแร ราวับลัว่อพลัอวานวิเศษนั้น สุท้ายพระรร์วิเศษ็หลุามืออเพรพาธร บินวูบไปในอาาศราวับมีีวิ มันพุ่หนีไป้วยวามเร็วแหน้านธรรพ์ที่ำลัหนีไปไล
นธรรพ์ที่เห็นเหุาร์รหน้าถึับหน้าี เหาะหนีไปอย่ารวเร็ว พลาะโน้วยวามใ "้าอลา่อน ไม่เอาแล้ว ้าะไม่ยุ่ับเ้าเ็ัวน้อยนี่อี!" แล้วหายลับไปในพริบา
เพรพาธรที่ยัยืนอยู่เพียลำพั มอามพระรร์วิเศษที่หนีไปลิบลับ้วยวามสิ้นหวั หัวใอเาเ้นระรัว้วยวามหวาลัวและวามพ่ายแพ้ เาทรุัวลุเ่า มือสั่นเทา ่อนะพูออมา้วยน้ำเสียสั่นเรือ "ไม่...นี่มันโรอาวุธวิเศษอะไรันเนี่ย ้า...้าไม่อยาาย..."
เ็ายที่ยืนอยู่รหน้าอเพรพาธร มอูท่าทีอเา้วยรอยยิ้มไร้เียสา พร้อมับพูึ้น้วยน้ำเสียสนุสนาน "ลุอโทษ้าเถอะสิ ลุบอว่า้าแ่แเอนี่นา ั้นลุ็เล่นับพี่วานหน่อยเถอะ"
เพรพาธรสะุ้สุัว วาเ็มไป้วยวามลัว เาสั่นสะท้านไปทั้ร่า พลามอวานวิเศษที่ำลัลอยหมุนรอบัวเา "ไม่...ไม่เอานะ! ้าอโทษ ้าออภัยแล้ว หลานายที่เารพ ลุอโทษนะ! ้าผิไปแล้ว แฮ่ะๆ"
เ็ายหัวเราะเบา ๆ วาเป็นประายเ้าเล่ห์ "แ่พี่วานยัไม่ไ้เล่นสนุเลย ลุ้อเล่นเป็นเพื่อนพี่วานหน่อยสิ"
เพรพาธรหน้าเปลี่ยนสี้วยวามหวาลัว เารีบเหาะหนีออไปทันทีโยไม่หันลับมามอ ร่าอเาพุ่ทะยานไป้วยวามเร็ว แ่วานวิเศษลับไล่ามิอย่าไม่ลละ มันปล่อยพลัสายฟ้าออมาฟาไล่หลัเาเป็นเส้นแสสว่าวาบราวับฟ้าผ่าที่ไล่ามเาไปลอทา
เพรพาธรวิ่หนีนเหนื่อยหอบ ลมหายใเริ่มา่ว แ่วานวิเศษ็ยัไล่ามไม่หยุ ราวับเป็นเาที่ไม่มีวันละทิ้เาไปไ้ เาหลบหลีสายฟ้าที่ฟาลมาอย่าสุีวิ ร่าายเาสะบัสะบอมไป้วยรอยแผลาพลัอวานวิเศษ ในที่สุเา็หมแรและทรุัวลับพื้น หอบหายใอย่าหมเรี่ยวแร
ในะที่เพรพาธรนัุ่เ่าอยู่้วยวามสิ้นหวั เ็าย็ปราัวึ้น้า ๆ เาในทันใ วาลมโอเา้อมอเพรพาธร้วยรอยยิ้มี้เล่น "ลุไม่สนุับพี่วานริ ๆ เหรอ?"
เพรพาธรเยหน้าึ้นมอเ็าย้วยสีหน้าีเียว "ไ้โปรเถอะ เ้าหลานายที่เารพ ้า...้าผิไปแล้ว ้าอโทษ ้าะไม่ล้าอีแล้ว ้าไม่ิะแย่พี่สาวอเ้าแล้ว ไ้โปรให้้าไปเถิ..."
เ็ายยิ้มออมาอย่าพึพอใ "็ไ้ แ่ลุ้อสัาว่าะไม่รัแใรอี และถ้าลุผิสัา พี่วานะลับมาหาลุอีนะ"
เพรพาธรรีบพยัหน้าอย่ารวเร็ว "้าสัา ้าสัา ะไม่รัแใรอี ้าะเป็นนี...้าสัา!"
เ็ายหัวเราะเบา ๆ ่อนะหันไปพยัหน้าให้วานวิเศษที่ลอยอยู่ วานวิเศษ่อย ๆ หลับมาเป็นนาเล็ลและเหน็บอยู่ที่เอวอเ็ายเ่นเิม บรรยาาศรอบ้าลับมาสบอีรั้ แ่วามหวาลัวในใอเพรพาธรยัสั่นสะท้านอยู่ในอ
เมื่อทุอย่าสบล เ็ายหันมายิ้มให้เพรพาธรและโบมือลา "ลุไปไ้แล้ว ้าะไปเล่นับพี่สาวนสวยอ้า่อนะ!"
เพรพาธรมอเ็าย้วยวามลัวและวามเารพ ่อนะรีบเหาะหนีไปอย่ารวเร็ว ร่าอเาลับหายไปในป่าหิมพาน์ ทิ้ให้เ็ายและมัรีนายืนอยู่้วยันท่ามลาวามเียบสบที่ลับืนสู่ป่าอีรั้
ความคิดเห็น