เณรน้อยผู้ถูกลืมกับพลังจิตศักดิ์สิทธิ์

ในคืนหนึ่งที่เงียบสงบ ท้องฟ้าสีดำปกคลุมไปด้วยเมฆที่ไม่อาจเห็นดวงดาวได้ มีเพียงแสงจันทร์ที่ซีดจางพอส่องลงมาให้เห็นทางเล็กๆ ที่ทอดยาวเข้าสู่วัดเก่าแก่กลางป่า เสียงกิ่งไม้ที่ลู่ลมพัดดังกรอบแกรบเป็นเสียงเดียวที่ได้ยินในยามวิกาล

หญิงสาวผู้หนึ่งเดินด้วยความรีบร้อน เธออุ้มเด็กน้อยอายุราวห้าขวบไว้ในอ้อมแขน เด็กน้อยมีดวงตาที่ใสบริสุทธิ์ เขามองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย แต่ความเหนื่อยล้าก็ทำให้เขาไม่พูดอะไรเลย หญิงสาวผู้นั้นเดินเข้ามายังประตูวัดที่เปิดกว้าง หลวงพ่อที่ยืนอยู่หน้าศาลาหันมามองด้วยสายตาที่อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความสงสาร

"ท่านหลวงพ่อเจ้าคะ ช่วยรับลูกของดิฉันไว้ทีเถิดเจ้าค่ะ ดิฉันไม่สามารถดูแลเขาได้อีกต่อไปแล้ว" หญิงสาวกล่าวด้วยเสียงสะอื้น พร้อมกับวางเด็กน้อยลงเบื้องหน้าหลวงพ่อ

หลวงพ่อมองดูเด็กน้อยคนนั้นอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบศีรษะเขาเบาๆ "เจ้าน้อยเอ๋ย เจ้าชื่อว่าอะไรล่ะ?"

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองหลวงพ่อ "บุญธรรมครับ"

หลวงพ่อยิ้มให้เขา "ตั้งแต่นี้ไป เจ้าจะอยู่ที่นี่ เป็นลูกศิษย์ของวัดแห่งนี้ และเราจะดูแลเจ้าเหมือนเป็นลูกหลานเอง"

หญิงสาวมองบุญธรรมด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

บุญธรรมมองตามเธอไปจนลับสายตา เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเผชิญอะไรต่อไป แต่หัวใจเล็กๆ ของเขาก็รู้ว่า ชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล