คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความเป็นมาของมาเฟียคนใหม่
“ยาย!!!!หิวข้าวแล้วมีอะไรให้กินบ้าง?”เสียงตะโกนแหกปากดังถึงในครัวจะเป็นใครไปไม่ได้นอก
จากฉันคนนี้ซึ่งมีนามว่าทุมก่อนจะโผล่หน้าเข้าไปในครัว
“มี...แล้วอยากกินอะไรล่ะ..หือ?”ยายฉันถามกลับมา
“อยากกินไก่ต้มน้ำปลา..ยายทำให้ได้ป่ะ?”
“เอาน้ำปลาไปกินก่อนเถอะไป๊”ยายพูดพลางยื่นขวดน้ำปลามาให้ฉัน ฉันก็ได้แต่ตอบกลับไปว่า
“โห..ยายเล่นเจ็บนะเนี่ย”
“เอ้า..ยกลงไปกินกับน้องข้างล่างโน่นไป”
“ยาย...พรุ่งนี้มีงานจบการศึกษารุ่นพี่ป.6ยายจะไปด้วยกันมั้ย?”
“ไม่ปงไม่ไปอะไรทั้งนั้นแหละ...เดี๋ยวต้องเสียเงินเสียทองอีก”
“ยาย..มันไม่ต้องจ่ายอะไรเลยนะ”ฉันแย้ง
“ไม่จ่ายก็ไม่ไปหรอก..เหนื่อย...พักอยู่บ้านก็พอแล้ว”
ฉันยกข้าวและกับข้าวลงไปวางไว้กลางบ้านก่อนจะออกไปตามน้องให้มากินข้าวเย็นฉันซึ่งกำลังจะจบประ
ถมศึกษาที่ 6 ในวันพรุ่งนี้ก็ถึงกับเบื่อกับชีวิตแบบนี้เอามากๆ ฉันว่าพรุ่งนี้ฉันจะหนีไปห้องสมุดประชาชน
แทนที่จะต้องไปงานจบการศึกษานั่นแต่มันคงเป็นได้แค่ความคิดเท่านั้นเพราะชีวิตฉันตอนนี้ไม่ได้มีทางให้
เลือกเดินมากมายเหมือนคนอื่นเขาซะหน่อยและที่สำคัญฉันไม่ได้มีทางเลือกเป็นของตัวเองเลยเพราะว่าฉัน
ต้องเดินตามหมากที่พ่อกับแม่วางเอาไว้ แต่ถึงแม้ว่าฉันจะเดินออกไปจากทางนั้นและเดินตามใจตัวเองได้
ฉันก็ไม่ทำเพราะฉันไม่ชอบที่จะต้องทำอะไรด้วยตัวเอง
“กลับบ้านได้แล้ว!!!มากินข้าวเร็ว!!!”ฉันตะโกนลงไปให้เด็กที่เล่นกันอยู่ได้ยิน แต่เด็กพวกนั้นดัน
ทำหูทวนลมจนฉันชักทนไม่ไหว ตามจริงฉันเป็นคนขี้โมโหนะจะบอกให้ถ้าฉันไม่พอใจขึ้นมาเมื่อไหร่ได้เป็น
เรื่องแน่ ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอเข้ากับไม้หวายขนาดพอดีที่จะทั้งเจ็บทั้งแสบก่อนจะตีหน้ายักษ์แล้ว
เดินเข้าไปหากลุ่มเด็กที่วิ่งเล่นกันอยู่อย่างไม่รู้ชะตากรรมของตนเอง
“เรียกกลับดีๆไม่กลับกันใช่มั้ย!!!!ห๊า!!!”ฉันตะโกนลั่นจนเด็กที่มัวเล่นกันต้องวิ่งหนีกลับบ้านกัน
แทบไม่ทันจะเหลือก็เฉพาะน้องชายกับลูกพี่ลูกน้องของฉันอีกสามคนแต่ละคนยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าแต่ฉันก็ไม่
ได้สงสารเลยแม้แต่น้อย
“กลับบ้าน!!!เย็นนี้กินข้าวให้หมดด้วยนะ ไม่หมดล่ะโดนแน่”ฉันเรียกก่อนจะขู่ให้กลัวอีก ใครๆ
มากมายรู้ดีว่าฉันเวลาโกรธมีฤทธิ์มีเดชไม่น้อยไปกว่าผู้ชายและที่สำคัญเด็กคนไหนที่ฉันเดินผ่านเป็นต้องวิ่ง
หนีฉันกันทุกคน จะมีไม่กี่คนเท่านั้นแหละที่จะไม่กลัวฉัน เพราะถ้าทำตัวดีๆใครมันจะไปอาละวาดใส่กันล่ะ
“ผักก็กินกันเข้าไปบ้างกินแต่เนื้อแทนที่จะโต....”ฉันติน้องๆก่อนจะพูดทิ้งให้คิดกันเองก็ใครเขาให้
กินแต่เนื้อสัตว์กันเล่า ยายก็นะบ่นว่าไม่มีเงินใช้เพราะอะไรก็เป็นซะแบบนี้ไงซื้อแต่ของแพงๆอย่างพวกเนื้อ
หมูแบบนี้แล้วก็มาบ่นทีหลัง
“กินให้คุ้มเงินกันหน่อยไม่ได้รึไงนะ?”ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินหนีเข้าห้องของตัวเองและ
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่รู้อนาคตของตัวเอง
“โอ๊ยยยยย!!!!!ทำไมชีวิตนักเรียนมันน่าเบื่อขนาดนี้นะ!!?!!”เสียงแหกปากตะโกนลั่นบ้านของฉัน
ทำให้ใครหลายๆคนในบ้านที่หลับกันไปจนหมดแล้วต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนกหรือเรียกว่า
ตกอกตกใจโดยที่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรแล้วยังไม่พอนะฉันยังนั่งอ่านนิยายเรื่องโปรดอยู่จนดึกจนดื่น
ทั้งๆที่เพิ่งโดนเอ็ดซะจนหนูดับตับไหม้ไปหยกๆ ฉันนั่งอ่านนิยายจนสว่างคาตาเลยทีเดียวฉันหันไปมองนา
ฬิกาก่อนจะลุกไปล้างหน้าแปลงฟันอย่างที่ทำทุกวันฉันแต่งตัวด้วยความรวดเร็วก่อนที่จะเดินตัวปลิวไปรอรถ
รับส่งหลังจากขึ้นรถไปจนถึงโรงเรียนฉันก็เดินราวกับซอมบี้หมดแรงยิ่งได้ยินเสียงเพลงของพวกคนเกาหลีที่
เพื่อนเปิดกันฉันก็ยิ่งอารมณ์บูดเพราะใครๆก็รู้ดีว่าฉันเกลียดคนเกาหลีแค่ไหน
“ช่วยเอาเพลงเกาหลีพวกนั้นไปเปิดไกลๆได้ไหม!!!?!!!”ฉันตะโกนสุดเสียงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเริ่มที่
จะทนไม่ไหวและที่สำคัญฉันเป็นคณะกรรมการสภานักเรียนที่ใครๆก็รู้ว่าขี้วีนขนาดไหนถ้าไม่ชอบคือกำจัด!!
ความคิดเห็น