สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย

ลำดับตอนที่ #1 : สุขสันต์วันหย่า

[สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานสามปี รีบกลับบ้านนะ ฉันเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้นายจะต้องชอบแน่นอน]

หลังจากส่งข้อความไป หร่วนซิงหว่านก็วางมือถือลงแล้วกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง เธอปิดไฟบนเตาลงแล้วหันไปหั่นผักบนเขียง วุ่นกับการทำกับข้าวอย่างมีความสุข

ราวกับข้อความที่จมดิ่งลงทะเลนี้ไม่ได้มีผลต่ออารมณ์ของเธอเลย

สาวใช้ด้านข้างพูดขึ้น “คุณผู้หญิง ให้ฉันช่วยนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก เธอไปทำธุระของเธอเถอะ เย็นนี้ฉันอยากทำอาหารให้เขาด้วยตัวเอง”

สาวใช้พูดด้วยความอิจฉา “คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายรักใคร่กันดีจริงๆ ”

หร่วนซิงหว่านเพียงโค้งริมฝีปากยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร

เธอกับโจวฉือเซิน… รักกันเหรอ?

แทนที่จะเรียกว่ารัก เรียกว่าเป็นการแสดงข้างถนนจะดีกว่า

เวลาหนึ่งทุ่ม

เมื่อโจวฉือเซินกลับมาถึงบ้าน สาวใช้ก็ออกไปอย่างรู้หน้าที่

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจัดชามกับตะเกียบเสร็จก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของชายหนุ่มจากด้านหลัง เขาเชิดคางของเธอขึ้น ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มถูกชายหนุ่มปิดกั้นไว้ หร่วนซิงหว่านชะงัก เธอยื่นมือไปผลักเขาออก ดวงตาสองคู่จึงสบกันพอดี

ภายใต้แสงไฟสลัว ทำให้เครื่องหน้าของชายหนุ่มเด่นชัดขึ้น สันกรามคมลึก จมูกโด่งเป็นสัน แต่ดวงตากลับไร้ซึ่งความอบอุ่นยามมองไปที่ภรรยาของเขา

เป็นใบหน้าที่หล่อเหลา แต่กลับเย็นชา

โจวฉือเซินโอบเอวเธอ นิ้วเรียวก็บีบคางเล็กไว้ ดวงตาสีเข้มหรี่ลงเล็กน้อย เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ “เธอจงใจเรียกฉันกลับมาเพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ?”

หร่วนซิงหว่านอธิบายเสียงเบา “ไม่ใช่อย่างนั้น.. วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานสามปีของเรา ฉันมีของขวัญจะให้นายจริงๆ”

โจวฉือเซินปล่อยตัวเธอ เขาจัดระเบียบเสื้อเชิ้ตที่ยับเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นนิ่งๆ “ของขวัญน่ะ ไม่จำเป็นหรอก ที่ผ่านมาเซอร์ไพรส์ของเธอก็มีแต่ทำให้ฉันตกใจกับหวาดระแวง ไม่ได้มีความสุขเลยสักนิด”

หร่วนซิงหว่านเผยอริมฝีปาก ไม่ได้เถียงเขากลับแต่หมุนตัวเข้าห้องครัวไป

ผ่านไปสักพักอาหารอย่างสุดท้ายก็ถูกวางลงบนโต๊ะ

หร่วนซิงหว่านนั่งลงตรงข้ามโจวฉือเซิน รินไวน์แดงใส่แก้วเขาแล้วค่อยรินให้ตัวเอง

เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วพูด “ฉลองการแต่งงานสามปีของเรา...”

“ชนแก้ว”

โจวฉือเซินโค้งริมฝีปากบางขึ้น แววตาเย้ยหยัน บ่งบอกว่าเขาไม่ได้พอใจกับงานเลี้ยงครบรอบวันแต่งงานที่มีกันแค่สองคนนี้

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้ ไม่ได้คาดหวังปฏิกิริยาอะไรจากเขา เธอยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มจนหมด

พอหมดแก้วแรก เธอก็รินแก้วที่สองต่อ

แก้วแล้วแก้วเล่า

ท้ายที่สุด หร่วนซิงหว่านก็ดื่มจนเมาเล็กน้อย เธอนอนฟุบอยู่บนโต๊ะมองชายหนุ่มที่สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ มาตั้งแต่ต้น น้ำเสียงยานคางเล็กน้อย “โจวฉือเซิน~ วันนี้.…นายจะไม่ยิ้มให้ฉันบ้างเลยเหรอ?”

“เธอจะให้ฉันทำยังไง? บ้าบอไปกับเธอ หรือฉลองวันครบรอบไร้สาระนี่กับเธอ”

“จะไร้สาระได้ยังไงกัน~ ชีวิตคนเราจะมีวันครบรอบแต่งงานสักกี่ครั้ง ไม่แน่ว่า ถ้าผ่านครั้งนี้ไป……ครั้งหน้าก็ไม่มีแล้ว”

โจวฉือเซินรู้สึกเหมือนได้ฟังเรื่องตลก ส่งเสียงฮึเบาๆ “เธอทำให้มันไม่มีได้เหรอ?”

หร่วนซิงหว่านหมุนไวน์แดงที่เหลืออยู่ในแก้ว แววตากระทบแสงไฟเผยความชุ่มชื้นออกมา “ไม่น่าจะ...เป็นไปได้...หรือเปล่านะ”

โจวฉือเซินไม่อยากจะมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้กับเธอ เขาลุกจากเก้าอี้แล้วขึ้นไปที่ชั้นบน

เขาปลดเนกไทด้วยความเบื่อหน่าย ถอดเสื้อสูทออก ขณะที่กำลังจะถอดเสื้อเชิ้ตก็มีมือเล็กนุ่มนิ่มมาโอบเอวเขาไว้จากด้านหลัง กลิ่นไวน์เองก็ตลบอบอวลตามมาด้วย

หร่วนซิงหว่านพูด “นายอย่าเพิ่งรีบร้อนสิ~ ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญเลยยย”

โจวฉือเซินหันกลับมา มือทั้งสองสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง มองไปที่เธอนิ่งๆ โดยไม่ได้พูดอะไร

คนตัวเล็กแก้มแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกายมองไปที่เขาอย่างไร้เดียงสา เป็นภาพที่ทำให้คนไม่สามารถละสายตาไปได้เลยจริงๆ

ลูกกระเดือกของโจวฉือเซินขยับขึ้นลง แม้ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่คนตรงหน้านั้นมีเสน่ห์มากจริงๆ และมีต้นทุนมากพอให้ผู้ชายใจสั่นยามที่ได้อยู่ใกล้

ไม่อย่างนั้น เขาก็คงไม่หลงกลกับแผนร้ายของเธอเมื่อสามปีก่อน

ถัดลงมาคือริมฝีปากที่ถูกย้อมด้วยไวน์ สีแดงสวยหยาดเยิ้ม วาววับราวกับจะหยดลงมา

ในตอนที่มือเล็ก ๆ คู่นั้นแทรกเข้ามาในเสื้อเชิ้ตของเขา เขาเชยคางเธอขึ้นทันทีโดยไม่ต้องผ่านกระบวนการในสมอง ริมฝีปากบางบรรจงพิมพ์ลงไปแล้วแงะเปิดกลีบปากคู่สวยอย่างรุนแรง

หร่วนซิงหว่านเผลอร้องออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บ

เมื่อมาถึงเตียง สติของเธอก็เริ่มเลือนรางแล้ว มีเพียงแขนที่ยังคงคล้องคอเขาเอาไว้

มือทั้งคู่ของชายหนุ่มวางไว้ข้างตัวเธอ แววตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “บอกว่าไม่อยากไม่ใช่เหรอ”

“นายก็รู้นี่ ผู้หญิงน่ะ ปากไม่ตรงกับใจอยู่แล้ว”

โจวฉือเซินแค่นเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วประกบปากลงไปอีกครั้ง

คืนนี้หร่วนซิงหว่านรุนแรงเป็นพิเศษ เธอกัดริมฝีปากของเขาจนเลือดซิบ กลิ่นสนิมคาวคลุ้งไปทั่ว

การจูบครั้งนี้เป็นเหมือนหมากรุก ใครชนะก็จะได้ขึ้นนำคู่ต่อสู้

ในตอนที่เขาเอื้อมมือจะไปหยิบของบางอย่างที่โต๊ะหัวเตียง หร่วนซิงหว่านกลับโพล่งขึ้นมาดื้อๆ

“เราหย่ากันเถอะ”

ชายหนุ่มที่ทับอยู่บนตัวเธอชะงัก “เธอพูดอะไร?”

แม้หร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าเขาได้ยินชัดเจนแล้ว ก็ยังทวนซ้ำให้อีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เรา.หย่า.กัน.เถอะ”

โจวฉือเซินหมดอารมณ์ทำต่อในทันที เขาลุกขึ้นช้าๆ น้ำเสียงเฉยชา “จะเอาเงินอีกเท่าไหร่”

เธอเป็นแบบนี้ตลอด เพื่อเงินแล้วไม่เกี่ยงวิธีการ มารยาไม่มีที่สิ้นสุด

“บาทเดียวก็ไม่เอา” (แปลงเป็นเงินไทยเพื่ออรรถรสในการอ่าน)

หร่วนซิงหว่านหยิบหนังสือสัญญาการหย่าเล่มหนึ่งออกมาจากใต้หมอน “นายลองอ่านดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นชื่อได้เลย”

โจวฉือเซินสีหน้ามืดมน “หร่วนซิงหว่าน ทางที่ดีเธออย่าให้มันเกินไปนะ ฉันไม่มีเวลามาเล่นปาหี่*พรรค์นี้กับเธอ”

“ฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่าเย็นนี้จะให้เซอร์ไพรส์กับนาย ดูสิ เป็นเซอร์ไพรส์ใหญ่ที่ทั้งโลกต้องฉลองเลยไหมล่ะ”

หร่วนซิงหว่านระบายยิ้มบางๆ “โจวฉือเซิน สุขสันต์วันหย่านะ”

โจวฉือเซินมองเธอด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ รู้สึกพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าทำไมรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอถึงทำให้ดวงตาเขาสั่นไหวเล็กน้อย เขาเม้มริมฝีปากบางแล้วจึงถามขึ้น “เธอจริงจังไหม?”

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า “เป็นไง แบบนี้ก็จะมีแต่ความสุข ไม่ต้องมาระแวงกันแล้วใช่มั้ย”

“ได้ อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!”

โจวฉือเซินพูดทิ้งท้ายไว้แล้วหมุนตัวจากไปอย่างไร้เยื่อใย

เสียงประตูถูกปิดลง

หร่วนซิงหว่านมองดูใบหย่าในมือที่โจวฉือเซินไม่แม้แต่จะชายตามอง ผ่านไปพักใหญ่จึงฝืนยกมุมปากขึ้น ในที่สุดก็ยิ้มออกมาได้

หร่วนซิงหว่าน สุขสันต์วันหย่าให้เธอด้วยนะ

คืนนั้น หร่วนซิงหว่านเก็บข้าวของทั้งหมดจนเสร็จเรียบร้อย เตรียมพร้อมสำหรับการย้ายบ้าน

แต่ข้าวของทั้งหมดที่ว่า ถูกบรรจุอยู่ในกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวเท่านั้น

ทั้งเครื่องประดับ กระเป๋า รองเท้า หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่โจวฉือเซินซื้อให้ เธอไม่ได้เอาไปด้วยเลยสักชิ้น เพราะล้วนแต่ไม่ใช่ของที่เขามอบให้ด้วยความเต็มใจ เมื่อหย่ากันแล้ว สิ่งของที่สวยงามเพียงเปลือกนอกเหล่านี้ก็เป็นแค่ของที่ไร้ประโยชน์

สำหรับเธอแล้ว มันไม่ได้มีคุณค่าอะไรเลย

ในตอนที่กำลังจะออกไป หร่วนซิงหว่านมองไปที่หนังสือสัญญาการหย่าที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟแล้วถือมันไปด้วย

หร่วนซิงหว่านเดินผ่านห้องอาหาร มองดูอาหารที่เธอตั้งใจทำเมื่อคืน ทั้งยังบรรจงจัดจาน และโต๊ะด้วยตัวเอง แต่อุปกรณ์สำหรับทานอาหารตรงหน้าโจวฉือเซินยังคงสะอาดหมดจด ไม่เคยถูกแตะต้องเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่ได้คิดที่จะกินมันตั้งแต่แรกแล้ว

วันครบรอบแต่งงานปีนี้ก็เหมือนอย่างที่คาดไว้ ยังคงไม่ได้รับความยินดีเหมือนเคย

แต่ว่ายังดีที่ได้เพิ่มวันครบรอบการหย่าเข้าไป

หลังจากนี้ เวลาโจวฉือเซินนึกถึงขึ้นมาก็อาจจะรำคาญจนยิ้มออกมาแทนก็ได้

นี่อาจเป็นเรื่องที่เธอทำให้เขาพึงพอใจมากที่สุดในสามปีที่ผ่านมานี้

บนรถแท็กซี่

หร่วนซิงหว่านมองทิวทัศน์ด้านนอกที่วิ่งผ่านไป จู่ๆ ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

เป็นคุณนายเศรษฐีเหมือนหงส์จอมปลอมมาตั้งสามปี อีกเดี๋ยวก็จะได้กลับไปอยู่ในที่ของเธอแล้ว

❀  ❀  ❀

*ปาหี่ หมายถึง การแสดงกลหรือกายกรรมของนักแสดงเร่ร่อน แต่ในที่นี้ใช้ในเชิงเสียดสี หมายถึง การเล่นละครตบตาหรือการเสแสร้งแกล้งทำ

❀  ❀  ❀

นางเอกเป็นคนเด็ดขาดดีจัง

ทิวลินิน