My RoomMate Part 2

ลำดับตอนที่ #1 : My RoomMate Part 2 #1

- -1- -

-กรุงโซล-
 

"ติ้ดๆ ติ้ดๆ~"เสียงโทรศัพย์ของชานยอลดังขึ้น ทำให้เจ้าตัวเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
 

"อื้อออ~"เสียงครางเบาๆ ของคนเพิ่งตื่นนอน ตาเขาบวมนิดๆเนื่องจากเขาได้ร้องไห้มาก่อนหน้านี้ มือหนาเริ่มขยับและกดไปที่โทรศัพท์

"ว่างายยยย..."ชานยอลพูดกับคนต้นสายด้วยเสียงงัวเงีย

[ชานยอล! นายอยู่ที่ไหนหน่ะ!?]ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงของคนที่ผมคุยอยู่นี้ดังมากๆ

"อยู่หอ มีอะไรหรอไค"

[นายดูทีวีอยู่รึเปล่า?!]จู่ๆไคก็ถามอะไรแปลกๆออกมา

"ไม่ได้ดู เพิ่งตื่น"ผมตอบไคไป แต่ในใจเริ่มคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"นายมาหลับอะไรตอนนี้เนี่ย! รีบเปิดทีวีเลยนะ!" ไคโวยวายใส่ผมใหญ่เลย

"เออๆ เปิดแล้วๆ"ผมเดินไเปิดทีวีอย่างงงๆ

"เห็นรึยัง?! ห้ะ??!!"ไคถามผมเสียงดัง ผมก็เปลี่ยนช่องตามที่เขาบอกไปเรื่อยๆ

"ชานยอล! เจอรึยัง?!"

"......."

"ชานยอล..."

"เอ่อ...ไค..."

"ชานยอล...นาย...."

"นี่ไค!! ทำไมนายไม่โทรมาให้เร็วกว่านี้นะ! มันจบแล้วเห็นมั้ย!!" ผมโวยวายใส่ไคกลับ เพราะเขาโทรมาบอกผมช้าไป มันคือรายการโปรดผมเลย เล่นอาทิตย์ละ1ครั้งเอง ผมคงต้องรอดูอาทิตย์หน้าเลยสินะT^T
 

"ฉันขอโทษๆ เมื่อกี้ฉันไม่ข้างนอกมาเหมือนกัน เลยกลับมาไม่ทัน ดูได้นิดเดียวเอง"

"เออๆ แค่นี้แหละ ขอบใจที่ปลุกแล้วกัน" ผมตัดสายของไคไป แล้วเดินไปนั่งโซฟาอย่างเซงๆ

"เฮ้อออออ...เริ่มหิวแล้ว~"ตอนนี้มันก็ใกล้จะทุ่มนึงแล้ว ข้าวเย็นผมยังไม่ได้กินเลย-.- หิวชะมัด ผมเดินไปเอาเสื้อคลุมและเดินไปหาอะไรกินข้างนอก

 

"ทำไมข้างนอกมันหนาวจังน้าาาาา~"ผมเดินไปตามถนน ตามหาร้านอาหารอร่อยๆกิน 

เฮ้ออออ..~เหงาชะมัด ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว-.- เมื่อไหร่แบคจะกลับมา~

 

สุดท้ายผมก็ไปนั่งอยู่ที่ร้านไก่ทอดเล็กๆข้างทาง

"เอ่อ..ป้าครับ เอากรอบๆเลยนะ^^"ผมบอกคุณป้าที่ทอดไก่อยู่หน้าร้าน

"ได้เลยจ้า รอแปปนึงนะ^^"คุณป้าตอบกลับมาแบบยิ้มแย้มมาก ผมก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะและดูทีวีไปด้วย

"มาแล้วจ้า~กรอบๆตามสั่ง"คุณป้าเดินมาเสริฟที่โต๊ะพร้อมยิ้มหวานให้ ก่อนที่จะเดินไปเปลี่ยนช่องทีวีและยืนดูอย่างสะบายอารมณ์ ผมหัวเราะป้านิดๆก่อนก้มหน้ากินไก่ ผมเงยหน้าขึ้นมาเห็นป้าดูข่าวอยู่ ผมฟังไม่ค่อยได้ยินเลย

"เอ่ออ..ป้าครับ เพิ่มเสียงอีกนิดนึงได้มั้ยครับ?"ผมขอป้าพร้อมกับยิ้้มโชว์ฟัน32ซี่ ^[+++]^ ป้าหัวเราะผมนิดๆก่อนจะเพิ่มเสียงให้ ผมก็ขอบคุณป้าเขาไปแล้วก้มกินไก่ต่อ

 

'วันนี้เกิดอุบัติเหตุของรถยนต์ที่พุ่งชนต้นไม้เข้าอย่างจัง แถวถนนสายไปแทกู ซึ่งผู้ขับนั้นดูท่าว่าจะเป็นนักศึกษาอยู่.....'เสียงข่าวในทีวีดังออกมา ผมนั่งคิดแปปนึง เหมือนมันมีอะไรคาใจ

"เดี๋ยวนะ ถนนสายไปแทกูงั้นหรอ? บ้านแบคอยู่แทกูนี่นา รึว่า....!!"ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปดูทีวีทันที

'สภาพรถเสียหายอย่างมาก ซึ่งทำให้ผู้ขับได้รับอันตรายจากอุบัติเหตุครั้งนี้คือ กระโหลกศีรษะร้าวและสมองได้รับการกระทบกระเทือน ซึ่งตอนนี้กำลังเข้ารับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลที่แทกูค่ะ   ข่าวต่อไปกรมป่าไม้ได้จับกุม....'

".........."ผมนิ่งไปสักพัก ภาพเมื่อกี้นี้...รถคันนั้น...รถของแบค.....

จู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมา นั่่นมันแบคจริงๆใช่มั้ย?...แต่รถนั่นผมจำมันได้ดี แถมถนนสายทางไปแทกูด้วย และอีกอย่างคือวันนี้ผมยังติดต่อแบคไม่ได้เลย....มันจะตรงอะไรขนาดนั้น....น้ำตาผมมันไหลออกมาอย่างไม่หยุดสาย ผมก้มหน้าร้องไห้อย่างหนักอยู่บนโต๊ะร้านไก่ทอด  ผมจะทำยังไงดี...?ผมเสียใจมากจนตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลย ผมได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น.....

"เป็นอะไรหรอ?"เสียงคุณป้าคนนั้นดังอยู่ข้างๆผม

"ฮือ..ฮือ..."ผมยังคงร้องไห้ไม่เลิก

"เป็นอะไรจ้ะพ่อหนุ่ม?..ใจเย็นๆนะ.."ป้าเอามือมาลูบหลังผมเบาๆ ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยู่ ป้าดูตกใจนิดๆที่ผมร้องไห้หนัก

"คุณป้า!!...."ผมกอดคุณป้าคนนั้นเพื่อระบายอารมณ์ คุณป้าอึ้งไปสักพักก่อนจะปลอบผมต่อ..

"ใจเย็นๆนะ มีอะไรค่อยๆบอกป้าก็ได้.."คุณป้าพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ผมค่อยๆผละกอดออกมาแล้วสบตาป้าเขาทั้งๆที่ร้องไห้อยู่

"รถ...รถ..รถคันนั้น..ในข่าว...มัน..มันคือ..."ผมพยายามพูดขณะที่ร้องไห้ไม่หยุด แต่เหมือนคุณป้าจะเข้าใจผม

"ในข่าวเมื่อกี้หรอ?...รถเพื่อนหนูใช่มั้ย..??"

"ฮืออ..ฮืออ.."ผมปล่อยโฮออกมาแทนคำตอบ ดูเหมือนป้าเขาจะรู้แล้วว่าใช่ มือที่อบอุ่นมาลูบที่หัวผมเบาๆ ผมได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นโดยมีคุณป้าปลอบอยู่เรื่อยๆ......

 

ชานยอลเดินโซซัดโซเซมาตามทางริมถนน ตอนนี้เขาเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงดี ร่างสูงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างทางแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา เลื่อนไปที่ชื่อ'แบค'ก่อนน้ำใสๆจะไหลออกมาจากตากลมช้าๆอีกครั้ง...

"แบค..ทำไมกัน....ฮืออ..."เสียงร้องไห้เบาๆดังมาจากริมถนนทำให้คนแถวนั้นหันมามองด้วยความสงสัย ชานยอลน่ังก้มหน้าพร้อมกับกำโทรศัพท์ไว้แน่น และได้ร้องไห้อยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้สนใจคนรอบๆตัวของเขาเลย

 

"คุณอาฮะ ผมอยากไปเยี่ยมคุณพ่อที่โรงพยาบาลจังเลย ผมไปได้ไหมฮะ?"เสียงเด็กตัวเล็กๆดังก้องไปทั่ว ทำให้ชานยอลเงยหน้ามาดูนิดๆก่อนจะเห็นภาพเด็กคนนั้นกำลังคุยกับคนที่เขาเรียกว่าอา

"ได้สิ ไปกันเลยแล้วกัน พ่อของหนูต้องรอหนูอยู่แน่ๆเลย~"อาหลานคู่นึงได้จับมือกันและเดินไปที่โรงพยาบาลในเมืองอย่างอารมณ์ดี ชานยอลเห็นอย่างนั้นสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป สีหน้าครุ่นคิดได้ถูกแสดงออกมาบนหน้าของชานยอล เขาค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆและเดินไปที่ป้ายรถเมล์ก่อนจะขึ้นรถกลับหอ เมื่อรถเมล์จอดลงที่หน้าหอของเขา เขาไม่แม้แต่จะขึ้นไปบนห้อง แต่กลับวิ่งไปที่ลานจอดรถแทน

ไม่นานนักรถสีขาวคันคุ้นตา ก็ขับออกมาจากลานจอดรถด้วยความเร็ว 

"รอฉันก่อนนะ รอฉันนะแบคฮยอน ฉันจะรีบไปหานายเดี๋ยวนี้แหละ! อย่าเป็นอะไรนะ"เสียงที่มุ่งมั่น แต่แอบแฝงไปด้วยความเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นเนื่องจากความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 

"ติ้ด ติ้ด"จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของชานยอลก็ดังขึ้น

"ใครมันโทรมาตอนนี้นะ !!" ชานยอลบ่นอยู่ในรถ มือก็คลำหาโทรศัพท์ในกระเป๋า

"ฮัลโหล! ว่าไง!!"ผมรีบพูดอย่างอารมณ์เสีย โดยไม่สนใจว่าในสายนั้นเป็นใคร

[นี่ชานยอล! นี่แม่นะ! พูดจาไม่สุภาพเอาซะเลย]เสียงในโทรศัพท์เอาชานยอลถึงกับอึ้ง แม่เขาโทรมาหา ช่างเป็นเวลาที่เหมาะเจาะจริงจริ้งงง

"แม่ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?"ชานยอลเก็บอาการก่อนจะรีบตอบแม่กลับไป

[เดี๋ยวพรุ้งนี้แม่กับพ่อจะไปรับนะ เพราะพรุ้งนี้มีงานแต่งลูกพี่ลูกน้องของเรา แล้วเขาก็อยากเจอ

ชานยอลมากๆเลย]

"......"นี่มันอะไรกันเนี่ย...ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ??... ผมกำโทรศัพท์ไว้แน่น แต่ผมก็ไม่ได้ลดความเร็วลงเลย

[ชานยอล ได้ยินรึเปล่า?]

"เอ่อ..แม่ครับ ขอโทษทีนะ พรุ้งนี้ผมยุ่งมากๆเลย"ผมพยายามหาเรื่องไม่ไป ผมจะไปได้ยังไงล่ะ ผมน้องไปหาแบคฮยอนนะ...

[แค่วันเดียวเอง ไหนๆก็งานแต่งญาติเราเลยนะลูก~]แม่ผมยังอ้อนให้ผมไปไม่เลิก หรือผมจะบอกความจริงไปดี ว่าผมต้องไปต่างจังหวัด   ผมเงียบอยู่นาน แม่ผมก็ขอร้องผมไม่เลิก แม่ไม่เคยขอร้องอะไรผมขนาดนี้มาก่อนเลย.....และผมก็ตัดสินใจ

"โอเคครับ..."

[งั้นตกลงนะ เดี๋ยวพรุ้งนี้สายๆแม่จะไปรับนะลูก รักลูกนะ บาย~]

"ติ้ด!" ผมกดวางสายไป พร้อมกับเลื่อนเบอร์โทรศัพท์อีกเบอร์ และกดโทรออกไปทันที

"ไค! พรุ้งนี้ไม่ต้องไปเรียนนะ "ผมโทรไปหาไค แต่ผมก็ไม่ได้หยุดรถหรือลดความเร็วลงเลย

[ฮะ!? ทำไม?]ไคขึ้นเสียงนิดหน่อย เขาคงจะตกใจไม่น้อย

"คืนนี้นายไปนอนหอฉันนะ เอาดีโอไปด้วยก็ได้"

[เดี๋ยวก่อนนะ! อะไรของนายเนี่ย ไม่คิดจะอธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อยรึไง?]

"คืนนี้ฉันจะไปโรงพยาบาลแทกู แล้วพรุ้งนี้แม่ฉันจะมารับไปงานแต่งญาติฉัน นายไปแทนฉันหน่อยแล้วกัน"ผมพูดออกแนวขอร้องให้ไคไปแทนผม

[นายไปทำไมที่แทกู?]ไคทำเสียงสงสัย

"ฉันจะไปหาแบค"

[แบคเป็นอะไร?]

"เดี๋ยวฉันบอกทีหลังแล้วกัน เตรียมข้าวของไปนอนหอฉันได้เลย ไม่ได้ล็อคห้อง แล้วอย่าลืมเอาเสื้อผ้าหล่อๆไปงานด้วยล่ะ ฮึ ฮึ~"

[โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปให้ก็ได้ แล้วแม่นายไม่ว่าหรอ?]

"ไม่รู้สิ ก็ทำตัวดีๆแล้วกัน"

[เออๆ โอเค อย่างน้อยก็ได้หยุดเรียน1วัน ฮ่าๆ] ไคพูดอย่างอารมณ์ดี ขี้เกลียจมากเพื่อนผม=..=

"ขอบใจมาก"ผมตัดสายทิ้งไป ก่อนจะเก็บโทรศัพท์มืิอถือเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม ผมยิ้มออกมานิดๆเมื่อแผนการผมสำเร็จ มันไม่มีอะไรขวางฉันไปได้หรอกนะแบคฮยอน ในเมื่อคนที่ฉันรักมากที่สุดเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ฉันจะอยู่สุขได้ไงล่ะ อีกไม่นานฉันก็จะถึงแทกูแล้ว นายรอฉันก่อนนะแบคฮยอน อย่าเป็นอะไรไปนะ.....

.......










..............














..................















WT:ห่างหายไปนานนนนน นานมากเลยเนอะ-*-
     ขอโทษนะจ้ะที่ให้รอนานเลย ตอนนี้ไรเตอร์ว่างแล้ว จะมาอัฟเสมอๆนะ
     ใครไม่รู้เรื่อง กลับไปอ่าน Part1 ได้นะ
     เม้นท์ให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะจ้ะ จุ๊ฟๆ^3^

**Part นี้สนุกแน่;)