คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ๘ บุรุษชุดขาว
อนที่ ๑ เภทภัยล้ำราย
๘ บุรุษุาว
รรนีโลหิรุนแรเร่ร้อน รอบลุมถี่ยิบราวา่ายฟ้า ประายแสสีเพลิปะทะปราารวัระห้อมล้อมอยู่รอบายฟุ้หอม เิเป็นวแสแโรน์สว่าใสวให่ ภายในวแส ฟุ้หอมสลับมือเร่เร้าท่าร่าับเลื่อนลมปราออ้าน อาภร์มพูพลิ้วไหวในวแสเิ้า ท่าร่านาสมบูร์ไร้่อว่ารอยโหว่ ทั้อ่อนโยน ทั้เ้มแ็ ูราวนาลีลาอันอ่อน้อยาม
มารโลหิทุ่มเทนเหนื่อยล้า เม็เหื่อผุุ่มโ รรนีโลหิอมันยัไม่สามารถทะลวผ่านปราารวัระ มันราแรำนวว่าสามารถสยบนาในเวลารวเร็ว มิาฟุ้หอมมีพลัลมปราล้าแร่ถึเพียนี้ มันเอลับพลัถถอยลทุที ยิ่มายิ่ทท้อแล้ว
เหลือบมอเ๋รถ้าทา มารโลหิพลันุิัรรนีโลหิออ เ๋รถเิเพลิลุท่วมทันที
ฟุ้หอมเบิ่าอุทาน
“ระรอน้อย!”
อิสรีถึะเ้มแ็..แร่ปานใ ิใยัอ่อนละมุนไหว เ็ม้วยวามห่วใยอาทร
นาโผไปยัเ๋เพลิลุโพลหมาย่วยเหลือระรอน้อยที่สลบไสล้วยฤทธิ์โอสถทิพย์
มารโลหิีรรนีโลหิออไป
พลันร่าฟุ้หอมร่วหล่นสู่พื้น วามเพ่มอเ๋รถ้วยวามห่วใย
มารโลหิโผยืน้าาย ล่าวว่า
“อภัยที่ล่วเิน!” มันเอื้อมมือหมายว้าแนนา
พลันมีเสียร้อั้อราวอสนีบา
“หยุไว้!”
มารโลหิสะท้านาย หันวับ!
ประายไฟบาาพุ่รหามัน รวเร็วุาวาฟาฟ้า แสเิ้าสว่าวาบ เป็นระบี่ที่ทั้รวเร็วทัุ้ัน มารโลหิผวาหลบ มันม้วนัวหลายลบีายห่าไปอีหลายวาึไ้ยืนหยั
มิา
เาร่าาวประิิัวแล้ว ประายระบี่รวเร็วถี่ยิบราวพายุาว มารโลหิหลบหลีไม่เป็นระบวน มันพลันสำนึ มิใู่่มือนผู้นี้!
มารโลหิเหื่อาฬไหลุ่มโ ใบหน้าสีเพลิอมันีาวราวาศพ มันทุ่มเทัรรนีโลหิหลายร้อยพันุ ทุุเป้าหมายล้วนเป็นุาย!
บุรุษุาววัระบี่ รัสีระบี่วูบวาบราวสายฟ้า มารโลหิเบิาลุโพล รรนีโลหิพุ่ลับ้วยวามเร็วเท่าทวี
ทั้หมรวเร็วเพียะพริบา มารโลหิไ้แ่เร็ลมปราออ้าน ยัถูพลัรรนีโลหิอมันัระหน่ำปลิวไปไล มันระอัโลหิร่าส่ายโน
บุรุษุาวนิ่มอ้วยแววายะเยือ ล่าวเสียราบเรียบ
“ท่านยัไม่สะบัหน้าาไป?”
ยินเ่นนั้นมารโลหิพลันแ่มื่น เมื่อรู่ยัเ้าใว่าสูสิ้นีวิแน่แล้ว มันประสานมือล่าว
“อทราบนามสูส่”
“บอเ้าอสูรไม่้อเสาะหา ้าพเ้าะไปารวะถึำหนัอสูรสัรา”
มารโลหิเบิ่า ร้อ
“ระบี่าว!”
บุรุษุาวยืนนิ่
มารโลหิรีบีัวึ้นลานภาใ้ปลายเท้าสะิิ่ไม้ เาร่าทะยานไปไลส่เสียั้อมา
“อบุที่ไว้ีวิ ภายภาหน้าท่านะสำนึเสียใ” เาร่าหายไปในม่านรารี
ระบี่าวเหลียวมอฟุ้หอม
ท้อฟ้ารารี่อนอรุรุ่เป็นท้อฟ้ามืมิที่สุ หาแ่ยัมีประายสใสเิ้า...เป็นประายในวา เป็นประายาที่ับ้อนสับสนยาบรรยาย มันนิ่มอเนิ่นนาน่อนทะยานไปในฟาฟ้า เิประายแสสว่า้าราวาวพุ่ผ่านนภาฟุ้หอมพยายามบอนุาว่วยเหลือระรอน้อย นาไม่อายับาย ไ้แ่้อมอเ๋รถมอไหม้ หัวในาสั่นสะท้าน นาใ้โอสถทิพย์่อีวิระรอน้อย ถึอนนี้ วามพยายามลับสูเปล่า
อรุโทัยรำไรริมอบฟ้า
สายลมโยพลิ้วมา
น้ำานาหยไหลแล้ว
(ิาม่อวันพรุ่)
ความคิดเห็น