คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ๔๘ หัวใจไม่ยอมสยบ
อนที่ ๓ หนึ่ในใ้หล้า
๔๘ หัวใไม่ยอมสยบ
เหล่าสาวอสูรเทวะพลันเลื่อนไหวแปรบวนรายล้อมลานศิลา ระรอน้อยอยู่ในวล้อมอีรา นผู้หนึ่้าวออาลุ่ม นอาอาภร์สีำลับ สัส่วนอื่นล้วนแเพลิไม่เว้นแม้เส้นผมบนศีรษะ
มันมอระรอน้อย้วยแววาน ล้ายนที่มันเยพบเห็นแ่ไม่อาำว่าเป็นผู้ใ มันประสานมือล่าวับหลิวน้อย
“ธิาเ้าหอ เิท่านพัรัษาัวสัั่วราว”
หลิวน้อยมอมันอย่าสิ้นหวั ล่าวเสียแผ่วเบา
“มารโลหิ”
ระรอน้อยไม่รั้รอ ระับหลิวน้อยแนบาย ทุ่มเทำลัโผทะยานหลบเลี่ยไป ะร่าลอยละลิ่ว พลันยินเสียอาวุธแหวอาาศพุ่รมา ระรอน้อยพลิายหลบ ประายสีเินพุ่ผ่าน ใ้ปลายเท้าสะิพื้นหมายทะยานอีรา พลันยินเสีย วับ! วับ! ระรอน้อยีายออ้าน้า มีนออสูรเทวะยืนวาทา
เป็นระพรวนร่าวิาับแส้อสนี
พวมันผสานู่โมทั้บนล่าบีบบัับระรอน้อยให้ถอยร่น อาวุธทั้สอยิ่มายิ่ลี่ลุมหนาแน่น ระรอน้อยะโนร้อ
“ที่แท้็เป็นพวท่านหรือพวท่านวามทรำเลอะเลือนแล้ว!?”
สาวอสูรเทวะทั้สอือเบสัหารที่รา่อนเยรู้พิษสอาวุธลับอระรอน้อย รั้นพบเห็นถนัาำไ้ว่าเป็นผู้ใ ทั้สอพลันสะุ้ใ ไม่ล้าอออาวุธอี
ระรอน้อยร้อถาม
“้าพเ้าเยบอว่า พวท่านอย่าให้้าพเ้าพบเห็นอีใ่หรือไม่!?”
เบสัหารทั้สอพาันผศีรษะ้าวถอยอย่าลืมัว ระรอน้อยถามอีว่า
“นี่หมายวามเ่นไร?”
เบสัหารทั้สอ้าวถอยห่าออไปอีหวัให้พ้นระยะัอาวุธลับ ระรอน้อยสะิเท้าพลิ้วายทะยานึ้น ทั้ที่้อประอหลิวน้อย วามรวเร็วอท่าร่าลับหาไ้ลล
ภูเาที่หลใหลวิาัวเบามอมัน้วยแววาื่นม
ระรอน้อยัฝ่ามือเปล่าออไป เบสัหารทั้สอเ้าใว่าเป็นอาวุธลับผวาหลบ เปิ่อให้ระรอน้อยพุ่ทะยานรยัแนวป่า ะร่าละลิ่วมีเาร่าสายหนึ่รีผ่าน ระรอน้อยเบี่ยัว พลันสิ้นสูแรส่้อทิ้ร่าลพื้นศิลาอีรา
เาร่าที่รวเร็วโผเ้าประิัมือฝ่าถี่ยิบ ผู้ลมือเป็นมารโลหิ ระรอน้อยหลบหลีถอยร่น พวเบสัหารเฝ้าูอยู่โยห่า ฝ่ามืออมารโลหิพัวพันนระรอน้อยไม่อาหยัยืนให้มั่น ยิ่มายิ่วนัว ระรอน้อยัสินใีายถอยหลััอาวุธลับออ มารโลหิเห็นอาวุธลับที่ทั้เื่อ้าทั้ไม่มีำแหน่เป้าหมายัเน มันปัฝ่ามือออทำลาย
พวเบสัหารร้อ
“ไม่ไ้!”
อาวุธลับแหลละเอียเป็นผุยผ
“อเ็เล่นเ่นนี้พวเ้าหวาลัวไย” มารโลหิหันะอพวเบสัหาร้วยวามุ่นเือ “เบื้อหน้าเ้าลัทธิพวเ้ายัทำเหลวไหล ...”
วาาพลันะั เิอาารัน ันนไม่อาทานทน มารโลหิเริ่มเาไปทั่วร่า
“นี่มันเรื่ออันใ!?”
เหล่าเบสัหารร้อึ้นว่า
“หมามุ่ยระาวิา!”
่าพาันถอยายอีนละ้าว มารโลหิเาหนัึ้นเานเท้าไม่อายืนอยู่ับพื้นแล้ว
ระรอน้อยอาศัยัหวะเหุาร์แปรเปลี่ยน เหล่าสาวอสูรเทวะยัันไม่ทราบเิอะไรึ้นับมารโลหิ พวเบสัหาร็หาล้าเ้าใล้ มันว้าแนหลิวน้อยหมายโผทะยานอีรา มีประายแสสว่าวาบึ้น เป็นุมพลัลมปราล้าแร่ที่รวเร็วนระรอน้อยไม่อาหลบเลี่ย ราวถูฟา้วย้อนเหล็ ระรอน้อยระอัโลหิทันทีุมพลัระทบ ระเ็นโลหิปลิวว้าะร่าละลิ่วระอนไป
ระรอน้อยใ้ฝ่ามือยันพื้นศิลาทรายึ้น
เ้าอสูรหัวร่อ ฮา ฮา ล่าวว่า
“เ้านับว่ามีฝีมืออยู่ท่าสอท่าแม้แ่มารโลหิยัไม่อาสัั้น”
“มิล้า มิล้า” ระรอน้อยายโลหิ “เสียายท่าสอท่าอ้าพเ้าลับไม่พอใ้ับพวท่าน”
เ้าอสูรหยุหัวร่อเพ่มอระรอน้อยแน่วนิ่..นิ่..เนิ่นนาน และ เียบ..เียบนสายลมหยุเลื่อนไหว เียบระทั่อาาศับัวแ็ เย็นยะเยือ
ที่สุเ้าอสูรเปล่เสียหัวร่อึ้อ
“ประเสริ! เ็น้อยที่ประเสริ! หาเ้าสามารถหลบรอาพลัทุิยเทพเรายินีเสริมส่ ไม่ิิามเ้าอี”
“ไ้!” ระรอน้อยร้ออบ “ ถือเป็นวาาสัย์”
หลิวน้อยเรระรอน้อยประสบเราะห์เพราะนฝืนล่าวเสียอิโรย
“ระรอน้อย ท่านหลบหนีไป่อนเถิ ปล่อย้าพเ้าไว้ที่นี่แล้ว่อยิารแ้ไภายหลั”
ระรอน้อยแย้มยิ้มล่าวว่า
“หลิวน้อยท่านวาใ เรื่อหลบหนี้าพเ้าหายอมสยบ่อผู้ใ”
หลิวน้อยที่อิโรยาพิษำยานโลหิอแย้มยิ้มมิไ้ เป็นรอยยิ้มที่ทั้ปลาบปลื้มทั้อบอุ่นใ
ยามท่านประสบเราะห์ เรื่อราวรอบายล้วนแ่ไม่เป็นใ ล้วนแ่ทำร้ายท่าน อาบาทียัมีอยู่สิ่หนึ่ที่สามารถประอไม่ให้ท่านล้มล
นั่นือ รอยยิ้ม หรือมิใ่?
ระรอน้อยหันมอหลิวน้อย วาแย้มยิ้มอนาส่ประายแวววาว มันยิ้ม..เป็นยิ้มที่ไม่ยอมสยบไม่ว่าอุปสรรวาวาะเป็นเ่นไร
แม้วามาย!
มันยับแนระับหลิวน้อยไว้ับาย านั้นสะิเท้าทะยานึ้นอีรา ะเียวับเ้าอสูรัฝ่ามือทุิยเทพออ
ิาม่อวันพรุ่
ความคิดเห็น