คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ที่หายไปหนึ่งอาทิตย์ + ลีมินอันบุรุษผมแดง O.O
“ยองฮี!!!!!!!!!!!”
ทันใดที่ฉันก้าวเท้าข้ามประตูโรงเรียนมา เสียงของจินซองเพื่อนสนิทของฉันก็ดังขึ้น พร้อมๆกับสายตานับสิบๆคู่ที่จับจ้องมาที่ฉัน
ยองฮีๆ วิ่งตรงมาที่ฉันพลางหอบแฮ่กๆ
“มะ…เมื่อวาน เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง แฮ่กๆๆ”
“ท่าทางเธอเหนื่อยนะ.. - - เรา…ไปที่ห้องกันก่อนดีมั้ยจินซอง ขอกระเป๋าฉันคืนด้วย”
“……. - -”
ระหว่างทางที่เราเดินไปที่ห้องเรียน นักเรียนทั้งหลายที่เดินผ่านฉันกับจินซองต่างมองจับจ้องมาที่ฉันเหมือนตัวประหลาด บ้างก็ซุบซิบนินทา บ้างก็ทำหน้าไม่พอใจใส่ ( ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงที่ทำปากเบี้ยวๆใส่ฉัน - -) ตอนแรกที่คิดว่าข่าวนั้นจะซาไปเอง มันไม่มีหวังแล้วล่ะ เพราะเรื่องเมื่อวานทำเอาข่าวนี้ดังไปใหญ่ถึงจะผ่านไปเป็นเดื่อนก็คงไม่มีใครลืม ฉันคนหนึ่งล่ะที่จะไม่มีวันลืม
“ว่าไงล่ะยองฮี เล่าให้ฉันฟังได้รึยัง เมื่อวานเธอไปไหนกับคิมยูมินสุดหล่อ อิอิ ^O^ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ถ้าไม่เห็นด้วยตานะ ฉันคงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง”
“….- - ถ้าไม่ใช่เรื่องจริง ฉันคงไม่ถูกสายตานับสิบๆคู่ทิ้มแทงอยู่เหมือนตอนนี้” แม้แต่ในห้องเรียนฉันก็ไม่เว้น เพื่อนในห้องมองฉัน เหมือนฉันพึ่งได้เป็นดาราหน้าใหม่
“ว่าไงล่ะๆ ^O^ ยองฮี เล่ามาซี้~~~” ดูเธอจะตื่นเต้นเกิดเหตุนะ -.-
“…ก็…ยังไงล่ะ เค้าแค่พาฉันไปกินเค้ก…. พาไปซื้อเสื้อผ้า….. แล้วก็พากลับบ้าน”
“คะ…แค่นี้เหรอ - - ไม่จริง ต้องเยอะกว่านี้สิ อย่างน้อยก็น่าจะพาไปโรงแรม”
“จะบ้าเหรอ!!!! O[]O จะเป็นไปได้ยังไงยะ!”
“เธอรู้จักเขาน้อยไป - - คิมยูมินเท่บาดใจขนาดนั้น มีรึจะไปกับผู้หญิงฟรีๆ โดยไม่เข้าโรงแรม อีกอย่างฉันไม่เห็นว่าเธอจะมีอะไรดี….นอกจากความบริสุทธิ์”
“ชิส์…..- -* ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว” ( ขืนฉันฟังเธอต่อมีหวังได้ตบเพื่อนรักแน่ๆวันนี้ - -* ) ฉันเดินสะบัดตูนหนีจินซองไปเลย T^T ใช่สิ ฉันมันคนไม่มีอะไรดี…
โรงแรมเหรอ -..- ม่ายยยยย เลิกคิดได้แล้ว ทำไมฉันถึงเริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาเฉยเลย = =
……ตอนนี้ฉันกับจินซองอยู่โรงอาหาร ( ฉันงอนยัยนี่ได้ไม่นานหรอก ^^” ) เรากำลังเพลินกับการกินซุปเต้าเจี้ยว กับน้ำส้มคั้นสดๆ….. แล้ววันนี้ฉันถูกจ้องแบบทำลายสถิติสัตว์ที่น่าสนใจในสวนสัตว์เลยก็ว่าได้… ไม่ว่าหญิงหรือชายต่างสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน….ฉันแทบไม่กล้าอ้าปากกินข้าว พวกนั้นอาจกำลังนับว่าฟันของฉันมีกี่ซี่ก็เป็นได้ -.-
“ยองฮีๆ ^^” จินซองสะกิดฉันตอนกำลังดูดน้ำส้มเย็นๆ ขัดจังหวะความอร่อย
“อะไรเหรอจินซอง”
“แน่ใจนะ - - ว่าเธอยังไม่ได้นอนกับเขา”
“พรวดดดดด!!!” ฉันพ่นน้ำส้มที่อยู่ในปากออกมาทันทีที่ได้ยินคำถามนั้นจากจินซอง
“ฉันจะไปล้างหน้าหน่อย - - ดูสิ เธอทำให้หน้าฉันเลอะไปด้วยน้ำส้ม” ก็ยังดีกว่าเลอะไปด้วยซุปเต้าเจี้ยวแหละน่าา
“นั่นมันเพราะใครล่ะ - -* ….ฉันก็อิ่มแล้วล่ะ ไว้เจอกันที่ห้องเรียนนะจินซอง” ฉันพูดแบบนี้ก่อนลุกจากโต๊ะอาหาร แย่จัง น้ำส้มเข้าจมูกฉันด้วย =o=
“นี่เธอ!!! เธอใช่มั้ยที่ไปกับท่านยูมินเมื่อวานนี้น่ะ” ฉันเดินออกจากโรงอาหารได้ไม่เท่าไหร่จะเจอะสาวผมทองหน้าตาขาวจั๊วะเหมือนแป้งซาลาเปาที่ยังไม่ได้นึ่ง พวกนี้เป็นสาวเฮี้ยว ปี 3 ฉันจำได้ตอนปฐมนิเทศพวกเธอมักจะร้องกรี๊ดๆตอนนักเรียนชายลุกขึ้นแน่ะนำตัว - - ……เขาทักฉันที่เดินออกมาจากโรงอาหาร
“….…^^ ค่ะ ”
“กรี๊ดดดด…ไม่อยากจะเชื่อ เธอเองเหรอ” นั่นไง ฉันว่าแล้วว่าจำไม่ผิด
“เชอะ….หน้าตาก็งั้นๆ กล้าดียังไงถึงไปกับคิมยูมินของพวกเรา” เธอกับเพื่อนๆอีกสามคนจ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเหยียดๆ แต่ตอนนี้ฉันกำลังงงกับคำๆหนึ่ง
“ของพวกเรา???”
“ใช่แล้ว…..คิมยูมินเป็นผู้ชายของพวกเรา เธอไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเขา”
“………- -”
“หึหึ ถ้าเธอดูดีกว่านี้ฉันคงไม่ต้องกลุ้มแบบนี้หรอกนะยะ”
“………- -* ”
“ดูยังไงก็ไม่เห็นเหมาะกับ…ท่านคิมยูมินเลยสักนิด” ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะรู้จักยูมินดี ฉันเองก็ไม่อยากเถียงหรอก เพราะมันก็จริงอย่างเค้าว่า ฉันมันไม่เหมาะสมกับยูมินเลย
“เธอไปอ่อยยังไง ถึงให้เขามาหาถึงโรงเรียนได้ ตอบมาสิยะ”
และแล้วโทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่น อึด อึด อึด อยู่ในกระเป๋าฉัน…….โทรศัพท์?? ตายจริง!!! ฉันลืมไปว่าเวลานี้ฉันต้องโทรไปหายูมิน แล้วนี่ใครโทรมา
“….เอ่อ ขอฉันรับโทรศัพท์ก่อนได้มั้ย ^^”…..ฉันพูดกับพวกสาวๆที่ทำปากยื่นใส่ฉัน
“อย่านานนักล่ะยะ - -*”
“ จะ…จ้า”
“ฮัลโหล~~ยองฮีพูดค่ะ” ฉันรับสายโดยไม่ทันดูเบอร์เลย เพราะสาวเฮี้ยว ปี3 พวกนี้มาเร่งฉันอ่ะ T^T
“ทำไมเธอไม่โทรหาฉัน ฮานยองฮี!!!” เป็นเสียงยูมิน ฟังจากเสียงเขาคงกำลังโกรธ
“ขอโทษนะ.. ฉันลืม…แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังมีปัญหาอยู่ ค่อยคุยกันนะ”
“เดี๋ยว!!!!!!!! ( เขาตะโกนใส่โทรศัพท์ - - ฉันแทบจะทำโทรศัพท์หล่นจากมือแน่ะ ) ถ้าเธอวางสายฉันล่ะก็ ฉันฆ่าเธอแน่ - -*”
“T^T…..ไม่วางก็ไม่วาง”
“เมื่อกี้เธอบอกมีปัญหา…. บอกฉันมาสิ เธอมีปัญหาอะไร”
“มะ…..ไม่มีอะไรหรอก T-T”
“เอาล่ะ…งั้นบอกมาตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”
“ยะ…อยู่โรงอาหารของโรงเรียน” อึ้ย! พวกสาวซ่าส์ส่งสายตายอัมหิตใส่ฉันกันยกใหญ่ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ T^T จะวางก็วางไม่ได้ จะไม่วางก็ไม่ได้อีก
“ยูมิน ฉันกลัว………. ตี๊ด!”
“ฮัลโหลๆ!?…….ตรู๊ด~~ตรู๊ด~~” - - เขาวางสายแล้ว แสดงว่าฉันคงไม่ถูกฆ่า เพราะฉันไม่ได้เป็นคนวางสายก่อนใช่มั้ยอ่ะ - -
“……….” สักพักเหล่าสาวซ่าก็เดินเข้ามาหาฉัน
“เมื่อกี้ใครโทรมา ท่านยูมินเหรอ -*-”
“………จะ…จ้า”
“ไม่จริง ยัยนี่ ต้องโกหกแน่ๆ”
“…………ป่าวนะ….” ไม่เชื่อแต่แรกแล้วจะถามกันทำไม - -
“อึ้ย!!! แล้วเธอไปหว่านเสน่ห์ยังไง บอกมาเร็วๆสิยะ”
“…….- -”
“นี่!! อ้อยอิ่งอยู่ได้ ตบสักทีดีมั้ยห๊ะ!!!”
“……..ปะ…ป่าวนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย = = โฮว~~~ว ฉันกำลังจะถูกรุมตืบ
“คิดว่าเราจะเชื่อเหรอ เธอไม่รู้หรอกว่า ผู้หญิงที่เค้าควงด้วยก่อนหน้านี้มีแต่คนป๊อบๆทั้งนั้น แล้วนี้อะไร เชอะ คนอย่างเธอจะมีอะไรดีไปเทียบพวกเค้า หัดมองตัวเองในกระจกซะบ้าง”
“…..T^T ฉันมองแล้วนี่ กระจกอ่ะ”
“ยังจะมากวนอีก เดี๋ยวก็ตบปากฉีก” สาวซ่าส์คนหนึ่งง้างมือจะตบฉัน ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งมาจับข้อมือของผู้หญิงคนนั้นไว้ ( ยูมินเหรอ เค้ามาช่วยฉันใช่มั้ย OoO แต่คำตอบเป็นไม่ - -“ ไม่ใช่ยูมิน )
“เลิกทำบ้าๆสักทีเถอะ……ถ้ายังไม่รีบไปฉันจะทำให้เธอให้ไม่มีหน้าจะอยู่ที่นี่ได้อีกเลย” คำพูดน่ากลัวๆจากปากของชายร่างสูงทำให้สาวเฮี้ยว ปี 3 วิ่งหนีกันอุตลุด….. ฉันเคยเห็นผมสีแดงแจ่มๆแบบนี้ที่ไหนนะ
- -?
“เป็นยังไงบ้าง^^ ฮานยองฮี ” เมื่อกี้เค้ายังทำหน้าโหดๆอยู่เลย - -
“รู้จักฉันด้วยเหรอ???”
“^^จำฉันไม่ได้แล้วเหรอสาวน้อย ”
“เอ๊ะ!?…….อ๊ะ!!!… ^^ ไม่ได้จ้า ”
“- - แล้วทำไมมี…อ๊ะ… ด้วยล่ะ”
“…ขอโทษนะ ^^ ยังไงก็จำไม่ได้”
“… +ยูมิน ฉันอยู่ที่ร้านPR แล้ว รีบมานะ+……..^^จำได้รึยังงับ ”
“………….อ๊ะ!!!! เพื่อนของยูมินที่เจอในร้านนั้นน่ะเอง”
“ปิ๊งป่อง!!! ^^ช่ายแล้วคร๊าบบบบผม ”
“เหอะๆ ^^แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“กระผมชื่อ ลีมินอัน เรียกมินอัน ^^ก็ได้ครับ ”
“อ่ะนะ มินอันแล้วทำไมคุณถึงมาช่วยฉัน……?”
“ไอ้ยู มันโทรมาหาฉัน บอกให้ตามหาเธอที่โรงอาหาร”
“เอ๊ะ??? ยูมินน่ะเหรอ” ถึงว่าเค้ารีบวางโทรศัพท์เพราะแบบนี้นี่เอง
“อึ่ม ตอนนี้เจ้านั่นคงกำลังขับรถมาที่นี่”
“หาาาาาาาา!? จริงอ่ะ”
“เอิ๊กๆ ^^ ท่าทางหมอนั่นจะเป็นห่วงเธอนะ…ฉันพึ่งเห็นมันเอาจริงก็คราวนี้”
“อะไรนะคะ”
“อ๋อ ก็หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี่ มันไปสะสางเรื่องผู้หญิงเก่าๆของมันจนหมดเลยน่ะสิ….แต่เธอไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มันมีสาวเยอะแค่ไหน เอาเป็นว่ามันใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ได้คุ้มค่าเลยทีเดียว….….”
“..งั้นเหรอคะ-///- อึ่ม แล้วมินอัน เรียนที่นี่เหรอ…” เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“ใช่ๆฉันอยู่ปี 3 แต่ไม่ต้องเรียกฉันว่ารุ่นพี่นะ ^^ ฉันยังไม่อยากแก่ หุหุ ดูหน้าฉันสิมันไม่เหมาะกับคำว่ารุ่นพี่หรอก ว่ามะ ^^”
“อ่ะนะ ^^” เค้าดูอารมณ์ดีจัง ไม่เหมือนยูมิน รายนั้นเอาแต่เก๊ก - -
“อึม…ฉันกับเจ้ายูเรียนคนละที่น่ะ ^^แต่ว่าเราก็เจอกันทุกวัน”
“ว้าว~~ดีจังเลย OoO อ๊ะ เอ่อ ป่าวๆ คือ ฉันหมายถึงดีจังที่พวกคุณสนิทกันน่ะ”
“ ยองฮี เธอนี่น่ารักดีนี่ ไม่น่าเป็นแฟนหมอนั่นเลย ^^ ถ้าฉันเจอเธอก่อนมัน คงจะดีนะ”
“………..O///O” คนๆนี้พูดอะไรน่ะ เขาเป็นเพื่อนยูมินไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้นะ ฉันชักไม่ไว้ใจเขาแล้วสิ ใบหน้าที่เปี่ยมด้วยรอยยิ้ม คำพูดหวานๆ กับทรงผมสุดจ๊าบนั้นทำเอาฉันหน้าหน้าแดงกร่ำเลย
“ลีมินอัน!!!!! แกอยากตายรึไงวะ ” O0O!? เสียงที่ฉันคุ้นเคยดี ยูมินเค้ามาหาฉันจริงๆด้วย……. - - แต่…..ดูเหมือนเขากำลังจะฆ่าเพื่อนตัวเอง
ความคิดเห็น