คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าชายขี่ม้าขาวแต่ยุคนี้เขาขี่เฟอร์รารี่แดงค่ะคุณ
“แล้วฉันจะโทรไป” นี่คือคำลาของเขาในคืนนั้น ……ถึงตอนนี้ มันผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว ฉันก็ยังไม่เคยได้รับโทรศัพท์จากเขาอีกเลย ฉันโดนหลอกซะแล้ว...............
ภายในห้องเรียนยังคงเจี๊ยวจ๊าวไปด้วยเสียงพูดคุยของเพื่อนๆในห้อง บ้างหัวเราะขบขัน บ้างกรีดร้องหยอกล้อกัน แต่บทสนทนาของยองฮีกับจินซองดูเศร้า แน่นอนล่ะ ฉันพึ่งถูกหลอกนะยะ ไม่ให้เศร้าได้ไง T^T
“ไม่อยากจะเชื่อ เกือบเชื่อไปกับคำๆนั้นของเขาแล้วสิเรา” ฉันว่าพลางมองไปยังเพื่อนๆฉันที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานให้ห้อง
“อึ่ม แต่ว่านะ มันแปลก?” จินซองตั้งคำถามในขณะที่ตังเองกำลังนั่งทาเล็บบนโต๊ะเรียนของฉัน
“แปลกยังไงจินซอง???”
“แปลกที่คนอย่างคิมยูมินจะพูดเล่น”
“- -เธอหมายความว่าไง”
“ก็ฉันได้ยินมาว่า คิมยูมินเป็นนักเลงที่น่ากลัวที่สุดคนหนึ่งในกรุงโซล เพราะเค้าเก่งการต่อสู้มาก ( ใช่ ฉันรู้ซึ้งแล้วล่ะ - - ) ตอนนี้เป็นหัวหน้าแก๊งเมียงดอง ( เมียงดองแหล่งช้อปปิ้งและความบันเทิงต่างๆ เป็นที่ตั้งห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ) มีอิทธิพลมากๆในแถบนี้ จนได้รับฉายาว่าปีศาจแห่งโซล ถ้าคนที่เธอเจอนั้นเป็นคิมยูมินตัวจริงล่ะก็ ฉันคิดว่าเค้าไม่น่าจะพูดเล่น”
“จินซอง T^T เธออย่าพูดทำให้ฉันกลัวได้มั้ย….ฉันว่าถ้าเขาพูดเล่นก็ดีนะ เพราะยังไงฉันคงไม่พร้อมที่จะเป็นเจ้าสาวของใคร… พูดแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเอง มีคนขอฉันแต่งงาน ….จะปลื้มดีมั้ยเนี้ย”
“โฮะๆ ^O^ แต่ถ้าเป็นฉันนะ ดีใจตายเลยล่ะ คิมยูมินแห่งเมียงดอง นอกจากจะเก่งแล้วหน้าตายังหล่อเหลือหลาย นายแบบชั้นนำยังทาบไม่ติด ฉันว่าถ้าเค้าไม่มาเป็นนักเลงนะ เค้าต้องได้เป็นซูปเปอร์สตาร์แน่ๆ”
“อึ่ม….เขาก็เท่จริงๆนั่นแหละ ฉันเคยจูบกับเค้าด้วย ^^”
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!! จริงเหรอ โห น่าอิจฉาาาาาา *O* ถ้าเค้ามาเป็นแฟนเธอจริงๆก็ดีน่ะสิ ฉันจะได้เห็นหน้าหล่อๆของเขาทุกวัน”
“…จริงไม่จริง - - ตอนนี้คนทั้งโรงเรียนก็คิดว่าฉันเป็นแฟนเขากันหมดแล้วนี่ โธ่เอ้ย! ฉันว่าแล้วเชียวว่าต้องมีคนเห็นฉันอยู่กับเค้าตอนนั้นแน่ๆ”
“อิอิ ดีออกได้เป็นคนดังเพียงข้ามคืน”
“บางทีถ้าคืนนั้นเธอไม่วิ่งหนีไปซะก่อน คนที่ถูกเค้าจูบอาจเป็นเธอก็ได้ - -”
“^^ อย่าประชดประชันกันแบบนี้สิ ก็ตอนนั้นฉันกลัวนี่น่า”
“คิดว่าฉันไม่กลัวรึไงยะ -*-”
“เหอะๆ ฉันขอโทษแล้วไง… ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ”
“ช่างเถอะๆ ใครจะกล้าโกรธเพื่อนดี๋ดี~~อย่างเธอลง - - แล้วนี่มันก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ที่ฉันกังวลตอนนี้ก็เรื่อง ข่าวฉันกับยูมินที่ยังไม่ซาไปสักที ฉันล่ะปวดหมองตึบๆ”
“คิดมากน่า เดี๋ยวก็คงเลิกเมาส์กันแหละ ป๊ะๆ ไปหาไรกินดีกว่า ฉันหิวแล้ว” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พลางยื่นมือที่ตบแต่งเล็บเรียบร้อยแล้วนั่นอวดฉัน…
“อึ่ม……เธอเลี้ยงนะ”
“^-^ ก็ได้ๆ ถือว่าชดใช้ความผิด”
“…… ชดใช้แบบนี้ เธอเลี้ยงฉันจนโตก็ชดเชยไม่หมดหรอกย่ะ”
“เหอะๆ ล้อเล่นๆ ^^ “ ระหว่างที่ฉันเดินอยู่ที่ระเบียงก็คิดถึงของที่จะกินในวันนี้ เย้ๆ ของฟรีอีกแล้ว ฉันชอบจริงๆ อึ่ม กินอะไรดีนะ ซุปข้นแผ่นถั่วหมัก หรือว่า บะหมี่เย็น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” โอ๊ย ตายแล้วแก้วหูฉันจะแตก อยู่ดีๆก็มีเสียงกรีดร้องดังก้องทั้งตึก ฉันที่อยู่ชั้นสองรับรู้ถึงเสียงนั้นชัดแจ๋ว
“จินซอง!!!! มันเกิดอะไรขึ้น????” ฉันตะโกนถามเพื่อนคนเดียวของฉันพลางปิดหูอย่างเร็ว ยัยผู้หญิงบ้าที่ไหน มันจะคลอดลูก -*-
“ไม่รู้สิ!! ฉันก็ตกใจเหมือนกัน อยู่ดีๆพวกนักเรียนหญิงก็กรี๊ดกันยกใหญ่ เอ๊ะ!? เค้ามองดูอะไรทางประตูโรงเรียนน่ะ”
“…..หือ! ไหน?” ฉันมองออกไปตรงระเบียงเพื่อมองไปยังประตูทางเข้าหน้าโรงเรียน และเห็นรถสปอร์ตเฟอร์รารี่เปิดประทุนสีแดงสดกับชายคนหนึ่ง????
แสงแดดเจิดจ้าคล้ายกับรังสีจากอุกกาบาต ลมร้อนพัดเข้าหาอย่างต่อเนื่อง ยังรถเฟอร์รารี่ที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าโรงเรียนอย่างไม่ยำเกรง แสงอาทิตย์ส่องตัวรถเป็นเงาวาววับ แต่นัยน์ตาของยองฮีกลับมองเห็นชายผู้อยู่ใกล้รถคันนั้นส่องสว่างยิ่งกว่าแสงจากรถเสียอีก
…… ฉันจำได้ดี ชายผิวขาว ผมดำยาว ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องมาทางฉันที่อยู่บนชั้นสอง ……ยูมินเขานั้นเอง เขากำลังมองฉันเหรอ?? แล้วเขามาที่นี่ทำไม!?
“ยองฮีๆ โทรศัพท์เธอดัง”
“ห๊ะ!!!” จินซองเอ่ยขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ ฉันรับสายโทรศัพท์ที่ยังไม่เคยให้เบอร์กับใคร และกำลังเดาว่าใครโทรมา
“ฮะ…ฮัลโหล~~” เสียงฉันยังคงสั่นๆเช่นเดิมเวลาตื่นเต้น และตอนนี้ฉันกำลังรอลุ้น….ฟังเสียงอีกปลายสาย
“ฮานยองฮี ลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้!” เสียงของยูมิน!!!
มันไม่ต่างจากเดิมเลยเสียงที่เหมือนจะเป็นประกาศิตนั่น …..เสียงที่ทำให้ฉันวิ่งลงจากตึกแล้วตรงไปประตูหน้าโรงเรียนทันทีที่ได้ยิน…
ลมพัดผ่านกิ่งไม้ บนพื้นดินนิ่งสงบจนเหลือเพียงลมหายใจเข้าออกไม่เป็นจังหวะ และการเต้นของเส้นเลือดที่สูบฉีดพลุ่กพล่าน
ก่อนจะถึงเขาประมาณสิบเก้า ฉันหยุดและยืนจ้องเขา เพื่อดูว่าใช่เขาจริงๆเหรอ นี่คงไม่ใช่ฝันใช่มั้ย ไม่อยากจะเชื่อ ใช่เขาจริงๆ
“ฮานยองฮี…” เขาเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ใบหน้าพริ้งเพรา ดวงตาสีดำขลับคล้ายกับมีหมอกจาง ฉันมองหน้าเขาเงียบๆ ดวงตาไม่ไหวติง ดูเหม่อลอยว่างเปล่าเหมือนกับไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด ใบไม้ต้องลมยามโพล้เพล้ดังเป็นเสียงสาดซ่าเบาๆ
“……..ฉันมารับเธอ”
ประโยคนี้แหละ ทำให้น้ำตาของฉันพรั่งพรูออกมา T-T ฉันพึ่งรู้ตัวว่า ฉันชอบผู้ชายคนนี้ไปซะแล้ว ชอบโดยไม่รู้ตัวสักนิด…..ชอบคนที่ได้ขึ้นชื่อว่า….เป็น ปีศาจแห่งโซล….. T^T น้ำตาหญิงสาวไหลอาบแก้มสองข้าง ชายหนุ่มมองดูเธอด้วยสายตาอ่อนโยน เผยรอยยิ้มเล็กๆในสายลมร้อนบริเวณนั้น
ความคิดเห็น