คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นายหน้าหล่อขโมยจูบไปดื้อๆเลย โฮว~~
“จินซองงงงงงง!!! ขอโทษนะ รอนานมั้ย........ พอดีฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
ทันทีที่ฉันวิ่งมาเจอเพื่อนสุดเลิฟสุดสวาท ก็ออกปากแก้ตัว เอ๊ย! ป่าว แค่เล่าให้ฟัง –0-
“ห๊ะ!!!……อะไรนะ แล้วเป็นอะไรรึป่าว”
จินซองเพื่อนแสนสวยแสบทรวงของฉันถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยสุดขีด ดูจากตาเท่าไข่ห่านของเธอที่จับจ้องฉันอยู่
“^^ ไม่ใช่อุบัติเหตุแบบนั้น คือฉันไปชนกับคนแปลกหน้ามา แล้วหมอนั่นทำโทรศัพท์ฉันพัง ดูสิ เละไม่มีชิ้นดี T_T ”
“อ๊ะ!!!! เครื่องนี้เธอพึ่งซื้อใหม่เองนี่ยองฮี”
“อึ่ม แต่ว่านะ ดูนี่สิ” ฉันยื่นโทรศัพท์ที่ของคนๆนั้นให้จินซองดู
“ว้าว~~~ OoO โทรศัพท์สกายรุ่นใหม่ล่าสุดที่พึ่งออกโฆษณานี่น่า ลูกเล่นน่าใช้เพียบเลย แถมตอนนี้ยังทันสมัยสุดๆแล้วด้วย”
แกเล่นอธิบายสรรพคุณของเจ้าเครื่องจิ๋วนี้ซะจนฉันอยากจะสูดน้ำตาที่อาลัยอาวรณ์เครื่องเดิมให้กลับไปในลูกกะตาอย่างเก่าเลย - -
“ห๊ะ??? ดีขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“อึ่มๆ ก็เครื่องนี้แพงใช่ย่อยเลย เครื่องที่เธอซื้อใหม่น่ะ สู้ไม่ได้เลยล่ะ”
“จริงอ่ะ - - ฉันไม่รู้เลย แบบนี้เขาก็เสียเปรียบสิ”
“เขา???”
“ก็คนที่ทำโทรศัพท์ฉันพังแล้วก็ให้เครื่องนี้แทนไง”
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง อิอิ ดีออกนะ ได้โทรศัพท์ดีๆมาใช้ฟรีๆเลย”
“ไม่รู้สิฉันรู้สึกไม่ดี…… - -”
“แต่ว่าตอนนี้ เราต้องไปที่นั่น?ก่อนนะยองฮี”
“อ๊ะ! จริงสิ ไม่รู้ตอนนี้เขาฉายแล้วรึยัง รีบไปกันเถอะ”
“จ้าๆ ^^” ฉันกับจินซองนัดกันมาดูหนังเรื่องใหม่ที่จะฉายที่โรงภาพยนต์บนถนนอินแทวอน เป็นละครโรแมนติกเรื่องใหม่ที่พึ่งเข้าโรง ชื่อเรื่องว่า “พรหมลิขิตแห่งฟ้า”
“ ว้าววววววว~~ โชคดีจังที่ได้ดูเรื่องนี่เนอะจินซอง ตอนจบน้ำตาฉันแทบจะไหลเลยแหละ” หลังจากฉันกับจินซองเดินออกมาจากโรงหนัง พร้อมน้ำตาอีกกะละมังหนึ่ง เราก็ออกอาการเม้าส์ๆๆ กันใหญ่
“ ^O^ โฮะๆ ของมันแน่อยู่แล้ว ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้สนุกแน่ๆ ดีนะที่มาทันได้ดูรอบพิเศษ…”
“ช่ายๆ เห็นด้วยอย่างยิ่ง” ขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับการพูดคุยกับจินซองก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแถวๆนี้ ทำไมไม่รับสักที น่ารำคาญจริ๊ง .....โทรศัพท์ใคร ฟะ -*-
“ ……..โทรศัพท์แกดังน่ะยองฮี”
“ ห๊ะ!? อะ…อ้าวเหรอ” จินซองสะกิดฉันเบาๆ ทำให้ฉันรู้ตัวว่าเมื่อกี้ฉันกำลังด่าตัวเอง -0- ฉันไม่คุ้นกับเสียงเรียกเข้าของเจ้าของมือถือคนเก่า ก็มันเป็นเสียงเพลงมันดัง….. ดูมๆ เดๆ ปับ~ ปับ~ ปับ~ เซ่ โย่ - - เขารสนิยมดีหรือฉันมันบ้านนอกที่คิดว่าเพลงมันประหลาดนะ
ติ๊ด~ กำ ฉันทำอะไรไปเนี้ย พอนึกขึ้นได้ นี่มันเบอร์ของหมอนั่น และนี่ใครโทรมา??? ฉันดันกดรับโทรศัพท์ไปแล้ว ทำไงดีๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่กล้าขยับปากเลย
+เฮ้ย!!! ยูมิน ฉันอยู่ที่ร้านPR แล้ว รีบมานะเฟ้ย….ตรู๊ด~~ตรู๊ด~~~+- - อะไรกันเนี้ย
“ยองฮี ใครโทรมาเหรอ เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้รึป่าว?…..”
“ไม่รู้สิ…… ฉันได้ยินเค้าเรียกยูมิน!…. อาจเป็นชื่อเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ …ดูเหมือนว่า คนที่โทรมาต้องการให้เขาไปที่ร้านPR อะไรเนี้ยแหละ!? - -”
“ร้านPR อ๋อ ฉันรู้จัก อยู่ใกล้ๆนี้เอง”
“เอ่อดีเลย ^^” ฉันว่า เราน่าจะเอามือถือเครื่องนี้ไปคืนเขาดีกว่า มันรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ โดยเฉพาะไอ้เพลงดูมๆเดๆเมื่อกี้ ทำให้ฉันคิดว่ามันคงไม่เหมาะกับฉัน”
“อึ่ม ก็ได้…..ตามใจแก แต่ถ้าเป็นฉันนะ ฝันไปเหอะว่าจะคืนให้”
“-*- อ่ะนะ” แกนี่มันตรงจริงๆ จินซอง
“…O[]O“ จะ…จินซองจ๋า นี่เหรอร้านPR ???” ฉันกับจินซองใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางของเรา และนั่นถึงกับทำให้ฉันตาค้างอีกแล้วครับท่าน
“^^” เหอะๆ ใช่ มันเป็นบาร์….” นี่ถ้าแกพูดคำว่า เกย์ ขึ้นมาอีกคำล่ะก็ ฉันจะกระทืบเพื่อนรักตรงนี้เลย เชื่อไหมล่ะ
“….เรามาที่นี่จะดีเหรอ O.O”
“^^ แต่ตอนนี้เราอยู่หน้าร้านแล้วนะ รึว่าจะกลับล่ะ” แกพูดง่ายดีจังนะ ถ่อมาถึงนี้จะให้กลับงั้นหร๋อ เชอะ! ไม่มีทาง
“- - ไม่ ต้องเอาไปคืนเขาให้ได้ เข้าไปกันเถอะ…”
(O0O) (O[]O)!!! ทันใดที่ฉันเปิดประตูร้านก็ต้องอึ้ง อึ้ง อึ้งแบบสุดๆ - -“ มีผู้ชายประมาณ 30 คนได้ในร้านนี้ แถมแต่ละคนก็หน้าตาโหดๆกันทั้งนั้น ขาฉันเหมือนถูกตรึงไว้อยู่กับที่….จริงๆมันไม่ยอมขยับเองต่างหาก ทั้งๆที่ฉันอยากวิ่งออกจากที่นี่เต็มที และแล้วก็เกิดเรื่องจนได้เมื่อผู้ชายพวกนั้นเห็นฉันกับจินซอง
“ยะฮู้!! มีสาวๆด้วยว่ะ” ผู้ชายหน้าเถื่อนๆเหมือนโจรปล้นธนาคารทักขึ้น
“หุหุ น่ารักซะด้วย น้องสาวมาหาใครเหรอจ๊ะ” แล้วลูกน้องโจรคนต่อมาก็พูดต่อ
“วู้ๆ สาวมาเฟ้ย” ชายร่างเล็ก ดูน่าขยะแขยงเพราะฟันสีดำของเขา ทักอีกคน T^T
“ไปเที่ยวกับพี่มั้ย รับรองพี่เลี้ยงไม่อั้น” และจบที่ลุงอ้วนหนวดยาวเฟื้อย ToT
“จะ…จินซองทำไงดี!?….. ” ฉันกระซิบเบาๆ ไปที่จินซอง แต่ทว่า ฉันต้องรู้สึกอึ้งกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า… O[]O (อึ้งบ่อยจริงช่วงนี้ –0-) เมื่อเหลียวไปมองด้านข้างที่ก่อนหน้านี้มีเพื่อนรักอย่างจินซองยืนอยู่ แต่….ตอนนี้มันว่างป่าว …….เพื่อนฉันหายไปอย่างไร้ล่องลอย
……….ยัยนั้นมันทิ้งชั้นนนนน!!! T^T ยัยเพื่อนตัวแสบ หนีเอาตัวรอดคนเดียวเลย แง๊ๆๆๆๆ
“ว้าย!!!???” อยู่ๆมือคู่หนึ่งก็มาขวางตัวฉันไว้กับประตูอีกด้านของร้านที่ยังปิดอยู่……
“อิอิๆ ไม่ทราบว่าน้องสาวสนใจมีกิ๊กสักคนมั้ยจ๊ะ” แย่สุดๆผู้ชายผิวหมึกพูดพลางใช้หน้ามืดๆนั่นเข้ามาใกล้ฉัน T^T ม่ายนะ ฉันกลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว โฮว~~~ใครก็ได้ช่วยด้วย นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดและไม่คิดว่าใครจะได้ยิน…
…….. อยู่ดีๆไอ้เจ้าคนที่ยืนขวางหน้าฉันปล่อยมือและถอยหนีทันที ฉันมองเห็นแววตาหวาดกลัวของมันชัดเจน อะไรทำให้ตาหื่นทำหน้าตื่นกลัวขนาดนี้??…จนฉันหันไปยังจุดโฟกัสของสายตาทุกคนในร้านที่มองด้านหลังฉัน
O[]O ใบหน้าที่คุ้นเคย แววตาเยือกเย็นคู่นั้น…..แววตานั่นมันเหมือนเป็นประกาศิตทำให้พวกนี้ถอยหนีโดยอัตโนมัติ ส่วนคนในร้านหน้าซีดกันเป็นแถวๆแต่ฉันว่าหน้าฉันซีดยิ่งกว่าเมื่อหันไปมองหน้าคนที่อยู่ด้านหลัง….. คนที่ช่วยฉัน และนั่นคือคนเดียวกับนายสุดหล่อของมือถือเครื่องแพงนี่
“ คุณ??” ฉันเอ่ยคำทักกับเค้าอย่างสุภาพ ฮ่าๆ มันเป็นแบบนี้ทุกทีที่คุยกับคนหน้าตาดี…
แต่เค้าก็ไม่ตอบโต้อะไร ยังคงยืนมองฉันและนิ่งเงียบเช่นเดิม เป็นใบ้แหงๆ - - เพื่อความมั่นใจ ว่าเค้าฟังฉันรู้เรื่อง ฉันก็เลยต้องพูดต่อ
“ ฉะ…ฉันเอามือถือมาคืนคุณ มันแพงเกินกว่าที่ฉันจะรับได้”
“…….…ถ้าเธอไม่ต้องการก็ทิ้งมันไปซะ” โอ้ แม่เจ้า ตาหล่อพูดได้เรียบเฉยอะไรเช่นนี้
ฉันทึ่งกับคำตอบของเค้า ใครจะไปกล้าทิ้งเล่า น่าเสียดายจะตาย T[]T
“ คุณจะทิ้งหรืออะไรก็ช่างคุณเถอะ ฉันแค่อยากให้รู้ว่า ฉันไม่ต้องการของๆคุณ เอาคืนไป ” ฉันว่าพลางยื่นโทรศัพท์ใส่มือเขา และกะจะเดินออกไปแล้ว
แหม! น่า หมั่นไส้จริงๆ หล่อแต่หยิ่งเป็นบ้าเลย เชอะ ถึงฉันจะขี้งกก็ไม่เอาเปรียบใครหรอกนะ พอฉันเดินผ่านเขาไป เขากลับดึงมือฉันไว้ ฉันจ้องหน้าเขาแบบงงๆ จะเอาอะไรอีกล่ะ -*-
“ ยูมิน มาแล้วเหรอ” แต่แล้วเสียงๆหนึ่งเรียกความสนใจจากฉันและเขาได้….เสียงนี้คุ้นๆ ใช่แล้ว...มันเป็นเสียงผู้ชายที่โทรศัพท์มาก่อนหน้านี้ เค้าปรากฏตัวด้วยผมสีแดงแจ่ม พร้อมๆกับสาวสวยผมดำยาวคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ถ้าฉันไม่เกรงใจคงจะรับหยิบกระดาษกับปากกามาให้เธอเซ็นลายเซ็น เพราะถ้าเดาไม่ผิด เธอคนนี้คือดาราดังที่กำลังฮอตที่สุดตอนนี้ ฮยอนมินจี OoO!!
“ เฮ้ย! ยูมิน…ผู้หญิงคนนี้เป็นใครวะ” นายผมแดงพูดขึ้นหลังจากจ้องมาที่ฉัน…ที่กำลังจับมือกับคนที่ชื่อว่า ยูมิน ไม่สิ ตานี่ต่างหากที่เป็นคนจับมือฉัน - -*
“ เอ่อ……” ฉันกะจะบอกว่า ป่าว เราไม่รู้จักกันแต่….
“ อืม…..นี่ว่าที่เจ้าสาวฉัน…” ฉันอ้าปากค้างไปได้หลายนาที O[]O!!! คราวนี้มันค้างได้นาน และน่าเกลียดพอดู เพราะฉันรับประกันได้ว่าเรื่องนี้ทำให้ฉันทึ่งได้มากที่สุดในรอบปี……ป๊าดดดด ไปเป็นเมียมานตั้งแต่เมื่อไหร่….-..-
“ไม่เชื่อเรอะไง…” ยูมินพูด…และทันใดนั้น!!!! ยูมินใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าของฉัน พร้อมกับจูบปากฉันทันที
อุ๊บ!!! ริมฝีปากของฉันถูกริมฝีปากของเค้าบดขยี้อยู่ ทั้งลิ้นของเขาที่สอดเข้ามาในปากซึ่งสอดประสานเข้ากับลิ้นของฉันทำให้รู้สึกวิงเวียน~
ฉันใช้มือผลักเค้าเท่าที่แรงฉันมี แต่นั่นไม่ทำให้ร่างกายของเขาสะทกสะท้าน จูบลึกซึ้งและยาวนานจนหายใจไม่ออก ทำให้แข้งขาอ่อนโรย
ทันทีที่เขาถอนจูบนั้น ฉันแทบจะทรุดลงกับพื้น แต่เขากอดพยุงร่างโซเซของฉันไว้ และตอนนั้นเองฉันก็สังเกตเห็นน้ำตาของหญิงที่อยู่เบื้องหน้า ดาราสาวที่ยืนคู่กับนายผมแดง เธอร้องไห้และวิ่งผ่านเราไป
“ นายนี่มัน…” นายผมแดงทิ้งท้ายคำๆนั้น ก่อนจะวิ่งตามเธอไปเช่นกัน แต่ฉันยังคงอึ้ง!! ฉันถูกขโมยจูบ!!!!!!! >[]< กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!
ความคิดเห็น