คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เฮ้!!! มีแฟนหรือมีพ่อกันแน่ - -" ดุจริงๆตานี่
ยูมินพาฉันมานั่งอยู่ร้านขนมเค้กปังๆ ……สรุปคือวันนี้ฉันโดดเรียน - - และเช่นเดิมเขาไม่พูดอะไรสักคำ…เอาแต่นั่งเท้าคางจ้องมองฉันที่ ก้มๆเงยๆ ดูขนมเค้กสลับกับใบหน้าเท่ๆนั่น ปากเขาสีชมพูสวย
“ไม่มีอะไรถามฉันเหรอ” ในที่สุดเขาก็พูดเป็น ^^
“มะ…..ไม่มี” ความจริงฉันก็อยากจะถามเหมือนกันว่า ทำไมเขาถึงมาหาฉันเอาป่านนี้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพาฉันออกมา แล้วที่อยากรู้ที่สุด เขาคิดยังไงนะ ที่เห็นฉันร้องไห้ก่อนหน้านี้ - - เขาจะคิดว่าฉันบ้ารึป่าวที่ยืนร้องไห้เฉยเลย แต่ว่านะ คำถามทั้งหมดนี้ฉันกลับไม่กล้าเอ่ยออกมาเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้อ~…….” O.O เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนใช้มือหยิบเชอรี่สีแดงที่อยู่บนเค้กของฉันเข้าปาก
“อ๊ะ!…เชอรรี่ของฉัน TOT” ฉันเผลอพูดแบบนี้ออกไป - - ทั้งๆที่เขาต้องเป็นคนจ่ายเงินค่าขนมเค้กพวกนี้ …..ฉันมากับเขาทั้งๆที่หยิบโทรศัพท์มือถือติดตัวมาอย่างเดียว T^T ตอนนี้ฉันไม่มีเงินสักวอน
“….เธอไม่กินสักที ฉันเลยช่วยกิน”
“…ก็คุณเล่นจ้องหน้าฉันตลอดเลย ใครจะไปกล้ากิน” ….ฉันไปเอาความกล้านี้มาจากไหนนะ เดี๋ยวเขาต้องฆ่าฉันแน่ๆ T^T
“หึ…..” - - แต่เขากับขำ ฉันได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอนั่น จริงๆนะ เขาหัวเราะ OoOพระเจ้าช่วย! คราวนี้ หิมะต้องตกในฤดูร้อนแหงๆ
“………” หลังจากที่เขาจ้องฉันอีกแป๊บหนึ่ง เขาก็หันหน้าไปทางอื่น เหมือนกับจะบอกว่า …ฉันไม่มองแล้ว เธอกินไปสิ… ฉันคิดเองเออเอง แล้วฉันก็เลยกินๆๆ ขนมเค้กนั้นจนเกลี้ยงเลย ^^ มันเป็นอาหารกลางวันของวันนี้
“จะไปไหนเหรอ?” หลังจากที่เขาพาฉันออกจากร้านปังๆ ฉันก็เอ่ยปากถามเขาทันที ฉันรู้สึกว่าเริ่มคุ้นเคยกับการสนทนากับเขานิดหน่อยแล้วหลังจากที่เห็นเขายิ้ม
“…ไปซื้อของ” ^^เขาช่างเป็นคนที่พูดน้อยจริงๆ เขาขับรถคันสวยนี้พาฉันไปร้านแห่งหนึ่ง เอ…จะว่าไปรถคันนี้กับคันแรกที่ฉันเคยนั่ง มันคนละคันนี่ - -
“ลงสิ….” เมื่อรถของเขาได้ที่จอดเรียบร้อยแล้ว เขาก็ไล่ฉันลงทันที และฉันก็ต้องทำตามที่เขาบอก ( ทุกทีนั่นแหละนะ ^^” ) แล้วก็เดินตามเขาต้อยๆเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนม แถบเมียงดอง …….เมียงดอง??? แถวบ้านเขานี่
O0O ว้าว~~~ว เสื้อผ้าชุดงามแขวนเรียงรายไปทั่วร้าน ยิ่งตัวที่ถูกโชว์ในหุ่นพวกนั้นยิ่งสวยงามอร่ามตา ให้ตายเหอะ ฉันไม่เคยเข้าร้านหรูๆแบบนี้เลยในชีวิต
“ต้องการชุดแบบไหนดีคะ ” พนักงานสาวคนหนึ่งเข้ามาทักยูมินที่เหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง แต่ฉันคิดว่า…คงไม่พ้นเสื้อผ้าผู้ชาย แน่ล่ะ ^o^ เขาคงไม่ใส่ชุดของผู้หญิง
“ชุดผู้หญิง….”
“ห๊ะ???” ดูเหมือนคำอุทานของฉันไม่มีผลกับพนักงานสาว เธอพายูมินและฉันตรงไปยังแผนกเสื้อผ้าสตรี
“ชุดนี้ดีมั้ยคะ หรือว่าชุดนี้ ชุดนี้ก็สวยนะคะ ^^”
พนักงานสาวแนะนำชุดต่างๆทันทีที่เดินมาถึงแผนกเสื้อผ้าสตรี พลางเอาชุดนั้นชุดนี้มาทาบตัวฉันเพื่อดูขนาด… แต่ฉันได้แต่ยืนทื่อ…… อะไรกันเนี้ย ตกลงเขาไม่ได้จะซื้อเสื้อนี้ใส่เองเหรอ - -“ ก็จริงนะ มันเป็นเสื้อผ้าผู้หญิง ตอนแรกฉันนึกว่าเขาผิดเพศซะอีก ตกใจหมดเลย…..แต่ที่สำคัญฉันไม่มีเงินที่จะซื้อชุดแบรนด์เนมพวกนี้หรอกนะ - -
“เอ่อ….ฉัน” ฉันหันไปมองยูมินด้วยสายตาวิงวอน ฉันไม่อยากได้ของพวกนี้ มันแพงออก T^T ฉันไม่มีตังค์ ถึงมีก็ไม่ซื้อเด็ดขาด เปลืองจะตาย ราคาเสื้อในร้านนี้ตัวเดียว ซื้ออาหารได้ทั้งอาทิตย์เลย
“……เราจะเลือกตามลำพัง” ยูมินเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“ได้ค่ะ ^///^” พนักงานสาวหน้าแดงแป๊ด ฉันสังเกตเห็นเธอจ้องยูมิน ตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามาในร้านนี้แล้ว…….และแล้วเธอก็เดินจากไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ชิส์ ทำไมฉันถึงรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้นะ - -
“เธอ....อยากได้ชุดแบบไหน” เขาว่าพลางทำท่าเลือกชุดนั้นทีชุดนี้ที
“- - ไม่….ฉันไม่อยากได้”
“..ฉันจ่ายเอง ไม่ต้องห่วงหรอก” แหม~ รู้ใจฉันจริง
“มะ…ไม่เป็นไร ฉันไม่ต้องการ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครปฏิเสธฉัน “ เอ่อ ฉันลืมสโลแกนของเขาได้ยังไงเนี่ย
“……..” แค่นั้นแหละ ฉันก็ได้ชุดสวยๆมาสี่ชุด ไม่รวมกับชุดที่ฉันกำลังใส่นี้ด้วย เขาให้ฉันเปลี่ยนชุดนักเรียน เป็นชุดสีแขนสั้นสีฟ้าลายดอกไม้ กระโปรงสีขาวยาวเท่าเข่า รสนิยมดีจังคนๆนี้ ทำเอาฉันที่เคยดูยาจกกลายเป็นคุณหนูเลย เหอะๆ ก็นะ ของแบรนด์เนม ทั้งสวย ทั้งแพง…… ฉันไม่มีปัญญาชื้อเองแน่ๆ
“เล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังซิ” ในระหว่างที่เขาขับรถจะไปส่งฉันที่บ้าน อยู่ๆก็พูดขึ้นมา ฉันที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ ตั้งตัวแทบไม่ทัน…..
“อ่า……แล้วเรื่องอะไรเหรอ ที่จะให้เล่า”
“ทุกเรื่อง”
“แต่เรื่องมันยาวนะ ^^”
“…. - - ก็ย่อให้ฟังสิ”
“แต่มันก็ยังเยอะอยู่ดี ^^”
“….. - -* งั้นก็เอาเฉพาะที่สำคัญๆ”
“สำหรับฉัน มันสำคัญทุกเรื่อง ^^”
“เอี้ยดดดด……ด” เขาเปรกรถฉับพลัน ทำเอาตัวฉันเกือบจมไปกับเบาะรถเลยก็ว่าได้
“ถ้าเธอยังไม่หยุดกวน ฉันจะไม่ไปส่งเธอบ้านแน่วันนี้ -*- ” ด้วยความที่รู้ว่าตานี่เอาจิงแหงๆ ฉันที่นั่งทำตาปริบๆก็ต้องฝืนใจเล่าเรื่องต่างๆของตัวเอง โอ้ แม่เจ้า อย่างกะสอบสัมภาษณ์สมัครงานครั้งแรกเลยแหละคร๊า
“…T_T ฉันชื่อฮานยองฮี”
“เรื่องนั้น ฉันรู้แล้ว - -”
“…..เกิดที่นัมซาน” ( ภูเขานัมซาน ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของนัมแดมุน )
“…….แล้วทำไมเธอ ถึงมาอยู่ในเมือง?”
“….ฉันย้ายตามพี่สาวมา เอ่อ.. ฉันเป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาวอยู่หนึ่งคน ชื่อ ฮานอึนซอ ^^ พี่สาวฉันสวยมากๆเลยนะ ^O^ แถมตอนนี้ก็ยังโสดอยู่”
“ ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องพี่สาวของเธอ”
“…แล้วอยากรู้เรื่องอะไรเหรอ”
“เธอไม่มีเพื่อนเลยเรอะงัย”
“อ๋อ มีๆ เพื่อนฉันชื่อ ฮาจินซอง เพื่อนคนนี้ของฉันก็สวย”
“เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ฮานยองฮี - -”
“…..ปะ…ป่าวนี่ (_ _ )” ฉันแค่อยากให้เขารู้ว่า มีคนสวยๆมากมาย ทำไมเขาถึงเลือกฉันเท่านั้นเอง T^T แต่ไม่กล้าพูดอ่ะ ถ้าเขาตอบว่า เพราะไม่มีทางเลือก ฉันคงช้ำใจตาย TT-TT
“แล้วยังไงอีก… เล่าต่อสิ”
“อึ่ม…..ฉันเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายชงโน ปี2”
“เรื่องนั้นฉันก็รู้แล้ว - -”
“จริงสิ!!!! ทำไมถึงรู้ว่าฉันเรียนที่นั่น - - เมื่อกลางวันฉันยังแปลกใจอยู่เลยแต่ลืมถาม” ไอ้ที่จริงแล้ว ฉันไม่ได้ลืมหรอก แต่ฉันไม่กล้าถามซะมากกว่า –0-
“ไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่า…… ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันก็ตามหาเธอเจอ”
“……….” ฉันลูบหัวยิ้มเจื่อน เหอะๆ ฉันจะดีใจดีมั้ยเนี้ย - - แต่คำพูดของเขาชอบแฝงไปด้วยความลึกลับเสมอเลย
“เล่าเรื่องของเธอต่อสิ”
“……ฉันไม่รู้จะเล่าอะไรให้คุณฟังแล้ว”
“……………ผู้ชายในสเป๊กล่ะ” เขาถามพลางมองไปที่ถนนด้วยสีหน้าเรียบเฉย เฮ้ย!!! คำถามนี่โคตรโดนอ่ะ
“ห๊ะ!!! -///- เอ่อ…อ กะ…ก็….คงเป็นผู้ชายที่…อ่อนโยน”
“……..- -*” เขาหันหน้ามาจ้องที่ฉันเขม็ง แสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“ O[]O หะ…หันไปดูทางข้างหน้าสิ!!! คุณกำลังขับรถอยู่นะ” ตายๆๆ ฉันเกือบตายเพราะเขาไม่ยอมมองถนน
“พูดต่อสิ…..- -*” น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไปนะ - -
“…..ไม่ คุณทำให้ฉันกลัว = =”
“ถ้าเธอไม่เล่าต่อ รับรองฉันจะทำให้กลัวยิ่งกว่านี้”
“อ๊ะ…….จ้าๆๆ เข้าใจแล้ว กะ… ก็คงเป็นผู้ชายที่…ปกป้องฉันได้ มั้ง แค่นี้แหละ ( _ _ )”
“…….” ฉันกลัวว่าเขาจะทำแบบเมื่อกี้อีกก็เลยหันไปมองเขาเล็กน้อย ( แบบแอบๆเหล่ตาเอา (o - “) ) แป๊บหนึ่งฉันคิดว่าฉันเห็นเขาอมยิ้ม……! ไม่จริงฉันคงตาฝาด ไปล่ะมั้ง =o=
ในที่สุดยูมินก็มาส่งฉันถึงบ้านในเวลาไม่เกินหกโมงเย็น …จำทางบ้านฉันได้ยังไงกัน เขาเคยมาที่นี่แค่ครั้งเดียว…. ทั้งๆที่ฉันใช้เวลาตั้งเดือน กว่าจะจำทางกลับบ้านได้ตอนที่ย้ายมาใหม่ๆ - -“ เขาน่าทึ่งจริงๆ
“เดี๋ยว!” ขณะที่ฉันกำลังจะลงจากรถ ( ฉันคิดถึงฉากจูบของพระเอกนางเอกในทีวีตอนที่เค้ามาส่งกันที่บ้านนางเอก ( -///- ) คงไม่มั้ง ต้องไม่ใช่แน่ๆ ….แต่ฉันก็แอบลุ้นอยู่ลึกๆ -..- ) เขาเรียกฉันไว้ (T^T)o เกร็งสุดๆ
“……….” เอาล่ะฉันเตรียมใจ100% 1 2 3…แล้ว >o< ( กำลังทำปากจู๋)
“…ทำอะไรน่ะ”
“ปะ…ป่าวนี่ -///-”
“อึ่ม เบอร์ที่โทรไปตอนกลางวันนั่นเป็นเบอร์ฉัน…. เธอต้องโทรหาฉันทุกวันทั้งตอนกลางวันหลังจากทานข้าวเสร็จและตอนหลังเลิกเรียนเมื่อเธออยู่ที่บ้านแล้ว”
“ทำไม - -……” ทำไมนายไม่โทรมาเองล่ะ ตาบ้าเอ๊ย!! T^T มันเปลืองอ่ะ~
“ ……ฉันอยากให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้โดดเรียนหรือไปเถลไหลที่ไหนตอนเย็น เข้าใจมั้ย”
“…..เข้าใจแล้วค่าาาาา” ( เขาคือพ่อคนที่สองของฉัน - - ฉันรู้สึกแบบนั้นเลยล่ะ ) ยูมินยื่นใบหน้าขาวๆนั้น มาใกล้ๆฉัน กรี๊ดดด!!! O///O และ……. และ……..
“ฮานยองฮี จำไว้ล่ะ ตอนนี้เราคบกันแล้ว”
“-///- จะ…….จ้า” แม้จะไม่เป็นอย่างที่ฉันหวัง T^T แต่ฉันก็ยังดีใจนิดๆ ที่เขายิ้มให้และลูบหัวฉันเบาๆ มันคงทำให้ฉันฝันดีแน่ๆคืนนี้ โอ~~~พระเจ้า แค่นี้ลูกก็มีความสุขแล้ว ^-^ โฮะๆ
ความคิดเห็น