คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::ตอน 1:: หล่อขี้เซา หล่อหาเรื่อง หล่อแบรนเนม หล่อซุ่ม หล่อม่อสาว (-o-)
ณ กรุงโซล เมืองหลวงของเกาหลี ศิลปินวัยรุ่นที่รักในคอร์ดและเมโลดี้ และทั้ง 5 คน.....
Lee Hongki (18) หนุ่มหล่อที่ทนความน่ารักของตัวเองไม่ไหว
Lee Jaejin (17) หนุ่มสุดเท่ดีกรีนักเรียนดีเด่น
O Wonbin (18) หนุ่มนักกีฬาระดับเทพ
Choi Minhwan (16) หนุ่มคาสโนว่าที่คารมณ์ดีเหลือรับประทาน
Choi Jonghun (18) หนุ่มแสนโรแมนติกเป็นที่ปลื้มของเหล่าบรรดาสาวๆ
ถูก (บังคับ) ให้ส่งไป เรียนและใช้ชีวิตชนบท ตามโปรเจคใหญ่ของทางค่ายในบริษัทในเครือ
และพวกเขา เเอนตี้ พวกสามัญชนเป็นที่สุด......
ณ คอนโด
“เฮ้ย!! โอ(โอ วอนบิน) ไปโดนอะไรมาวะ” ทันทีที่ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในห้องพักสุดหรู ก็ต้องเผชิญกับใบหน้าตกตะลึง ของเพื่อนหนุ่ม
ใบหน้ามาดแมนของชายหนุ่มเปื้อนไปด้วยรอยพกช้ำ แต่ยังคงความเป็นผู้ชาย ไว้เต็มสปีต
“โดน หมากัด…….”
โอ บอกกับ ฮงกี ด้วยใบหน้าเรียบๆ เพราะเรื่องทะเลาะวิวาทสำหรับเขาถือเป็นเรื่องปกติ หรืออาจเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วก็ว่าได้
“มีเรื่องอีกล่ะสิ” หนุ่มผมยาว เดาความน่าจะเป็นที่เกิดกับเพื่อนได้อยู่เต็มปากเต็มคำ
“เป็นหมอดูหรือฟะ ไอ้กี(อี ฮงกี)” โอ ตอบ ฮงกี นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา พลางเดินตรงไปห้องน้ำ แน่ล่ะ สภาพภายนอกของเขาตอนนี้ไม่ต่างกับลูกหมามอมแมมข้างถนน ( แต่ก็ยังน่ากอด เอิ๊ก ขออภัยถ้าผู้แต่งจะหื่นไปนิสนุง -..- )
“ว่าแต่ใครเห็น ไอ้ฮุน(เชว จงฮุน) บ้างวะ” ฮงกี หันไปถาม จิน (อี แจจิน) ที่นั่งอาจหนังสืออยู่เงียบๆ
ชายหนุ่มใส่ที่คาดผม สวมแว่นตาเชยๆซ่อนใบหน้าพริ้มเพราไว้อย่างมิดชิด หันมามองหน้า ฮงกีก่อนจะเอ่ยปากตอบคำถามนั้น
“…..เห็นออกไปตั้งแต่เช้า”
“....เหมือนเดิมอีกล่ะสิ นั่นสินะ มันจะไปที่ไหนได้ นอกจาก ไปหาผู้หญิงกิน” แจจิน ฟังฮงกี พูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ต่อไป ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ซึ่งเป็นปกติ ของคนที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างเขา
.............................
.......................................................................................
.............................................................
~ ฮัลโหลผมติดงานอยู่น่ะ……. ไว้จะโทรไปนะครับ……..โอเคครับที่รัก-
ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงหวานจับใจกับคู่สนทนาปลายสาย ก่อนจะเดินมายังโต๊ะอาหารในร้านอาหารฝรั่งเศส ที่มีหญิงสาวอีกคนนั่งรออยู่
“นี่สำหรับคุณครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่ม ทำเอาสาวน้อยถึงกับยิ้มแก้มปริ กับวาจาและดอกไม้ช่อโตในมือของเขา เทอมองหน้าเค้าอย่างเขินอาย ก่อนจะ เอ่ยปากขอบคุณเบาๆ
“ขอบคุณนะคะ….จงฮุน บริษัทเรียกตัวอีกแล้วหร๋อคะ” หญิงสาวทำหน้า เศร้าหมอง ทุกครั้งที่เธอได้อยู่กับเขา ก็จะเป็นแบบนี้เสมอ
“ครับ… ^^ อย่าคิดมากนะครับ ยังไงผมก็คิดถึงคุณเสมอ…” ชายหนุ่มยิ้มหวานปานเทพบุตรที่กำลังหยอดน้ำผึ้งหวานจับใจกับดอกไม้แสนสวยที่กำลังผลิบาน ตรงหน้า
ณ คอนโด (ที่เดิม)
“………..เฮ้ย! จิน ได้เวลาไปปลุก ไอ้มิน(เชว มินฮวาน) แระ” ฮงกี พูดพลางมองนาฬิกาข้อมือยี่ห้อดัง ราคาแพง
“อืม….” จิน ลุกจากโซฟาตรงไปที่ตู้เย็น
เขาหยิบก้อนน้ำแข็งก้อนเล็กๆ เดินไปในห้องนอนห้องหนึ่งในคอนโดสุดหรู(คงพอจะเดาได้นะคะ ว่าเขาเอาน้ำแข็งไปทำอะไร คงไม่เอาไปกินในห้องนอนหรอกค่ะ ? รึจะเป็นอย่างงั้นจริง - -*)
…………ไม่นานนัก จิน ก็เดินออกมาจากห้องนอน แล้วก็กลับมานั่งบนโซฟาต่อ ครู่หนึ่งก็มีหนุ่ม หน้าใส เดินตามออกมาจากห้องนอนห้องเดิม เขาดูง่วงและงัวเงียอยู่เล็กน้อย
“....ใครอยู่ในห้องน้ำอ่ะ…” เสียงแผ่วเบา ของคนพึ่งตื่น ถามฮงกี ที่นั่งเล่นมือถืออยู่
“….ไอ้โอใช้อยู่”
“งึมๆ”
“.....เอ่อ มิน ฉันไม่เข้าใจว่า ทำไมแกถึงต้องนอน วันหนึ่งไม่ต่ำกว่า 15 ชั่วโมง” กี ถามมิน ที่เดินมานอนที่โซฟาที่กีกำลังนั่งอยู่ ทำให้กีต้องลุกขึ้นนั่ง
“.....มันเป็น….ชีวิตของฉัน ทำไมแกไม่ถาม จิน บ้างล่ะ ว่าทำไม? มันถึงอ่านหนังสือเล่มเดียวได้ ทุกวัน”
คำตองขอจิน ทำให้ กี ชักสีหน้าก่อนจะหันไปมอง จิน ที่ยังคงไม่สนใจกับคำพูดของคนในห้องและยังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเล่มที่ถูกพูดถึงอยู่ เขาจึงไม่คิดจะหาคำตอบกับ มิน อีก และหันไปนั่งกดมือถือต่อสายไปยัง เชว จงฮุน แทน
-ไอ้ฮุน เข้าบริษัทก่อนเลย เดี๋ยวพวกฉันจะตามไป-
-โอเค อย่าลืมปลุก มิน ล่ะ-
-เอ่อ….ปลุกมันแระ คนอะไรนอนได้นอนดี แถมตื่นยากโคตร ถึงขนาดต้องใช้น้ำแข็งถูกหน้า - -*
ทำแบบนี้ทุกวันจนฉันกับจินจะเป็นคนรับใช้มันแระ-
-เหอๆ ทำใจหน่อยเหอะ จินมัน ขี้เซา…..เอ่อ แค่นี้ก่อนนะ ไปส่งสาวก่อนแล้วจะเข้าบริษัทเลย แล้วเจอกันเพื่อน- เสียงปลายสายถุกตัดไปอย่างรีบร้อน
“ไอ้ฮุนมันก็แปลก บ้าผู้หญิงโคตร ไม่รู้มันจะทำสถิติ คาสโนว่าของเกาหลีหรือไงวะ”
“ทำนองนั้นแหละ มันก็เคยบอกฉันว่าจะทำให้ผู้หญิงทุกคนในเกาหลี ตกหลุมรักมัน” มิน ว่าติดตลก
“…………” - -* แต่ กี กลับทำหน้างง ตกลงฮุนเคยพูดจริงๆ หรือ มินพูดเอง
“กี!!! แกเอายาสระผมอะไรมาใช้วะ กลิ่นแปลกๆ” โอ ตะโกนเสียงดังทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำ
เมื่อ ฮุน เห็นโอ ออกมาจากห้องน้ำ จึงหยิบผ้าขนหนูผืนสะอาดและเดินเข้าห้องน้ำต่อจาก โอ
“เฮ้ย ไอ้โอ เอาของฉันไปใช้ ยังมาบ่นอีกแน่ะ นั่นมันของนอกนะเฟ้ย มาบอกมีกลิ่นแปลกๆ พูดซะเสีย ”
“ทำไมชอบใช้ของนอกจังวะ ของเกาหลีออกจะดีและถูก ไม่ซื้ออ่ะ”
“มันไม่มีเกรด -.- ” กี ตอบสั้นๆได้ใจความ เพราะของแบรนเนมกับของนอกถือเป็นชีวิตจิตใจของเขาเลย
“ไม่สงสัยเลยว่ะ ว่าทำไมมันบ่นว่าค่าตัวน้อย เล่นซื้อแต่ของไม่ดูราคา ฉันอยากรู้เสียจริง ว่าวันไหนมันไม่มีเงินสักวอน มันจะอยู่ได้หรือเปล่าวะ”
“ฮ่าๆ ไม่มีทาง คนอย่างฉันเนี่ยนะ จะไม่มีตังค์ใช้ ถึงประเทศเกาหลีจะย้ายไปอยู่ขั้วโลกเหนือ เด็กสองขวบจะหัดขับรถยนต์ ก็ไม่มีทางที่ ฉันจะอับจนขนาดนั้นได้หรอก ฮ่าๆ”
เขาพูดอย่างทะนงตัว เนื่องด้วยครอบครัวเป็น ผู้ดี มาตั้งแต่สมัยก่อนจนปัจจุบันใช้เงินกี่ชาติๆ ก็ไม่หมด นอกจากนั้นยังเป็น ศิลปินชื่อดังบริษัทในเครือ F.T ISLAND มีหรือที่จะต้องประสบชะตากรรม น่าเศร้าขนาดนั้น แต่หารู้ไม่ว่า อีกไม่กี่อึดใจ เท่านั้น เรื่องราวอันชวนให้ เขาทั้ง 5 ต่างก็ต้องออกอาการปากค้างกำลังจะเกิดขึ้น…...
ความคิดเห็น