<< CLOSE >>

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

เรื่องนี้แต่งขึ้นโดยไม่ได้ลอกเลียนแบบผู้ใด ชื่อตัวละครและสถานที่ไม่มีอยู่จริง อาจมีความรุนแรงปะปนอยู่ในเนื้อหา หากผู้ใดไม่ชอบเรื่องแนวนี้ไม่ควรอ่าน อย่ามาว่ากันเสียๆหายๆทีหลัง โปรดใช้วิจาณญาณในการอ่าน

________________________________________________________________________________
~~<<CLOSE>>~~ ตอนที่ 1

     ผมตรงยาวดำขลับตัดกับผิวขาวซีดปลิวสยายไปกับสายลม เผยให้เห็นดวงหน้ากลมรีรับกับคิ้วโก่ง

ได้รูป จมูกมนกลมขนาดเล็กรับกับใบหน้า ริมฝีปากรูปกระจับเม้มแน่นจนเกือบเป็นเส้นตรง แต่สิ่งที่สะ

ดุดเมื่อผู้คนได้พบเห็นคือดวงตากลมโต แฝงไปด้วยแววสงสัยใคร่รู้ แต่บัดนี้ดวงตาคู่นั้นกลับหมอง

หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

     โมริยืนอยู่ริมทะเลสาปนอกเขตชานเมือง ดวงตากลมเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา สีหน้าแฝงแวว

เศร้าชัดเจน เธอย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ในตอนบ่าย ไซยะแฟนหนุ่มสุดที่รักของเธอได้นัดเธอมาพบ

กันที่สวนต้นไม้ข้างสนามฟุตบอล และมันเป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น หลังจากเธอ

และไซยะแฟนหนุ่มนักบาส ผลการเรียนระดับปานกลาง แต่ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลา มาดนุ่ม สุขุมลึก

แววหน้าขี้เล่น ทำให้เขาเป็นที่ต้องใจของสาวๆเกือบค่อนโรงเรียน "ซยะคบกับโมริในฐานะคู่รัก มาจน

จวบครบ 1 ปี ได้บอกเลิกกับเธอ เพื่อไปคบกับสาวป็อปประจำโรงเรียน เธอเป็นสาวเชียร์ลีดเดอร์ ใบ

หน้าสวยบาดคม ทรงผมซอยไล่ระดับ เปรี้ยวด้วยสีผมน้ำตาลทอง ผิวขาวอมชมพู นิสัยสดใสราเริง

ใบหน้าและการแต่งกายตามทุกย่างก้าวของแหชั่นที่กำลังอิน ซึ่งหากเทียบกับเธอแล้ว โมริกลายเป็น

ผู้หญิงซีด จืดชืดคนหนึ่งที่แต่งตัวไม่เป็น ถึงแม้หน้าตาของเธอจะจัดอยู่ในกลุ่มหน้าตาดีก็ตาม แต่

ด้วยท่าทางเรียบร้อย ผิวสีซีดเนื่องจากไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย อีกทั้งกานแต่งตัวที่ถูกระเบียบ

ทุกกระเบียด ก็ทำให้เธอกลายเป็นที่รู้จักกันในนาม"ขนมรสจืดของโรงเรียน"

     เธอได้รู้จักกับไซยะจากการที่เธอสมัครเข้าไปเป็นผู้จัดการทีมบาสเก็ตบอล เธอทำงานด้วยความ

ขยันขันแข็งและตั้งมั่น  บวกกับความไร้เดียงสาที่แสนจะเรียนง่ายนี้เอง ทำให้ไซยะอยากเข้าไปให้

การช่วยเหลือดูแลในเรื่องต่างๆจนทำให้ทั้งคู่สนิทสนมจนกลายเป็นคู่รักประจำชมรมบาส

     ช่วงเวลาที่แสนสุขนั้นผ่านไปรวดเร็วราวกับเข็มนาฬิกาที่ชี้บอกวินาที ตอนนี้เธอได้แต่ปล่อยให้

หยาดน้ำตาไหลรินลงอาบแก้ม ความทรงจำถูกหยักย้อนให้เห็นภาพอดีตที่เธอทำอาหารกล่องมาให้

ไซยะทุกวัน เวลาที่เธอได้กลิ่นของไซยะในยามที่ซักเสื้อกีฬาให้ เวลาที่ไปออกเดตด้วยกัน เขาจะทำ

ให้เธอหัวเราะทุกครั้ง ตุ๊กตาหมีคู่ที่เขาสั่งทำให้ตอนวันเกิด และสุดท้ายพรหมจารีย์สิ่งสำคัญที่สุดของ

ลูกผู้หญิงที่เธอมอบให้ตอนวันเกิดของเขา มันเป็นภาพความทรงจำที่ติดแน่น แต่ ณ ตอนนี้ความทรง

จำนั้นไม่มีอีกแล้ว

     โมริใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาออกจากหน้า และเริ่มขบคิดปัญหาด้วยดวงหน้ามุ่งมั่น"ใช่แล้ว" ต่อไปนี้

เธอจะไม่ยอมแพ้อีกต่อไป เธอจะสู้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ไซยะคืนมา!!


_____________________________________________
ปล. คอมเม้นกันด้วยนะคะ T^T