Love Return ยกหัวใจให้นาย

1

              (“เก็บของเสร็จแล้วเหรอลูก”)       

               “เสร็จแล้วค่ะแม่”

               (“แล้วพรุ่งนี้จะไปสนามบินยังไง ให้แม่โทรบอกน้าให้มารับมั้ยลูก”)

             “ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูไปกับยูรินะค่ะ”

             (“โอเคจ๊ะ ลูกอย่าลืมโทรไปหาพ่อนะ”)

             “ไม่ลืมค่ะไม่ลืม”

              (“จ้า ถึงญี่ปุ่นแล้วโทรหาแม่ด้วยนะ”)

               “ โอเคค่ะ พอถึงปุ๊บหนูจะรีบโทรหาเลยนะค่ะ”

              (“ อ่ะๆ แม่ไม่รบกวนแล้ว อย่านอนดึกล่ะ แค่นี้นะ”)

              “ฝันดีค่ะแม่”

                เฮ้อ ตื่นเต้นชะมัด พรุ่งนี้จะไปญี่ปุ่นแล้ว เข้าเฟสสักหน่อยดีกว่าไปโพสต์ให้คนอิจฉาเล่นดีว่า 555

ใช้เวลาที่โพสต์นี่แนะนำตัวก่อนล่ะกันค่ะ ฉันชื่อ อิง เรียนจบแล้วและกำลังจะไปทำงานที่ญี่ปุ่นกับยูริเพื่อนรักของฉันค่า เอ๊ะๆมีข้อความส่งมาฉันกดเข้าไปดู มันเป็นข้อความภาษาญี่ปุ่นที่บอกว่า

                “พรุ่งนี้เจอกันนะ”

คนที่ส่งข้อความนี้พอส่งเสร็จก็ ออฟไลน์ หายไปเลย และมันก็ทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงเมื่ออาทิตย์ก่อน ในวันรับปริญญาของฉัน ยูริ และแป้ง ใครจะไปคิดละค่ะว่าคนที่คุยด้วยกันในเฟสจะมายืนอยู่ตรงหน้าและที่บังเอิญที่สุดก็คงเป็นเรื่องที่เขาเป็นคนรู้จักของยูริและที่สำคัญคือเขาเป็นนักแสดงและเรื่องนี้ก็ทำฉันอึ้งไปหลายวันและก็เพราะวันนั้นอีกแหละที่ทำให้ฉันได้ไปทำงานที่ญี่ปุ่นเพราะอะไรนะเหรอก็เพราะว่าผู้กำกับมาเอง ยูริจึงชวนฉันไปทำงานด้วยกัน(ยัยนี่ไปทำงานที่ญี่ปุ่นมาแล้วนะสิ) ผู้กำกับเองก็รับฉันเข้าทำงานเหมือนกันแต่มีแป้งคนเดียวที่ไม่ไปเพราะไม่อยากห่างแฟน ฉันออกจากเฟสปิดคอมแล้วเข้านอนดีกว่าเดี๋ยวจะตื่นสาย

2

                เฮ้อ ถึงสักที เย้ๆๆๆหลังจากนั่งเครื่องบินมานานพอควรแต่ว่าตอนนี้ฉันต้องมายืนรอแฟนยูริที่มารับ

                “รอนานมั้ย”

                ฉันหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นแฟนยูริกับคนที่เป็นคนส่งข้อความมาเมื่อคืนกำลังเดินมาทางฉันและยูริ

                “อ้าว อาดาจิ นายมาด้วยเหรอ”

                “พอดีฉันว่างนะ”พูดเสร็จก็หันมายิ้มให้กับฉัน

                “ดีเลย งั้นช่วยอิงถือของด้วยล่ะกัน ไปกันเหอะ”

                พูดเสร็จยูริก็เดินนำไปพร้อมกับแฟน ทิ้งให้ฉันเดินอยู่กับอาดาจิเขาช่วยฉันถือกระเป๋าใบใหญ่แล้วก็เดินตามสองคนข้างหน้า

                “ทำไมเมื่อคืนไม่ตอบล่ะ”

                “ก็นาย..”

                “ฉันรออยู่นะ”

                ฉันหันไปมองหน้าอาดาจิแล้วก็รีบหันกลับทันที

                “ก็นายออฟไลน์ไปแล้ว จะไปรู้หรอว่านายรออยู่”

                “งั้นถ้าฉันยังไม่ออฟเธอก็จะตอบใช่มั้ย วันหลังจะได้ไม่ออฟ”

                ฉันไม่ตอบอะไรแล้วก็เดินตามสองคนข้างหน้าจนถึงรถที่จอดอยู่ด้านนอก

                “วันนี้ออกไปหาไรกินข้างนอกหรือจะทำกินกันเองดี”ยูริถามขึ้น

                “หาไรกินข้างนอกดีกว่า แล้วเดี๋ยวค่อยกลับบ้าน เธอกับอิงจะได้พัก”

                คานาตะ แฟนของยูริหันกลับมาตอบพวกเรา ฉันจึงถามกลับว่า

                “แล้วจะกินไรดีอ่ะ”

                อาดาจิจึงหันกลับมาบอกว่า

                “เดี๋ยวฉันพาไปเอง”

                เขาขับรถไปยังร้านอาหารที่จะพาพวกเราไปกินฉันก็ได้แต่นั่งมองด้านนอก ที่นี่ดูมีระเบียบ สะอาดและรถก็ไม่ติดเหมือนบ้านเรา เขาขับรถเข้ามาจอดไว้ข้างหน้าร้านซูชิที่ไม่ใหญ่มากนัก พวกเราก็เดินตามเขาเข้าไปข้างในและก็ไปนั่งโต๊ะที่อยู่ทางด้านในของร้าน

                “จะกินไรก็สั่งเลยนะเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”เขาว่าแล้วก็ยิ้มให้ฉัน

                “อาดาจิสั่งมาเหอะ ฉันกินได้หมดแหละ อิงอยากกินไรมั้ย”

                ยูริหันมาถามฉัน ฉันหันไปหาอาดาจิ

                “นายสั่งมาเหอะ”ฉันว่า

                “งั้นฉันสั่งเลยนะ” เขาหันไปสั่งอาหารกับเด็กในร้าน พอสั่งเสร็จเขาก็หันกลับมามองหน้าฉันและมันก็ทำให้ฉันและเขาจ้องหน้ากันจนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟเราสองคนจึงเลิกจ้องกันแล้วก็หันไปสนใจอาหารตรงหน้าแทน ฉันพยายามที่จะไม่เงยหน้าเพราะไม่อยากทำสงครามจ้องหน้ากันอีก

                “เออนี่ ตกลงสองคนนี้รู้จักกันได้ไง ยังไม่ได้บอกเลยนะ”

                คานาตะถามขึ้นและก็มองหน้าฉันกับอาดาจิ

                “จริงด้วยเธอยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ อิงเล่ามา”

                ยูริหันมามองหน้าฉันพร้อมทำหน้าตั้งใจฟังแต่ฉันก็นิ่งไม่ตอบ

                “อิงเล่ามาเดี๋ยวนี้นะ จะเล่าหรือไม่เล่า”

                ฉันก็ยังนิ่งไม่ตอบค่ะใครจะไปอยากเล่าให้ฟังล่ะมันน่าอายมากเลยเพราะว่าตอนแรกที่ฉันคุยกับเขานะ มันเหมือนฉันจีบเขานะสิและฉันจะไปเล่าให้ฟังได้ยังไง มันน่าอายจะตายแค่ตอนเจอหน้าเขาฉันก็อายจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วฉันจะไม่เล่าให้ใครฟังทั้งนั้น แต่ยูริก็ยังจ้องหน้าฉันไม่เลิก ฉันจึงส่ายหน้าแล้วก็ก้มหน้ากินอาหารต่อไป ยูริเริ่มทำหน้าไม่พอใจที่ฉันไม่ยอมเล่า

                “ไม่เล่าใช่มั้ย”ยูริว่าและหันไปหาอาดาจิ “อาดาจิ นายช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิ”

                ยัยนี่เปลี่ยนเป้าหมายจากฉันไปหาอาดาจิแทนฉันมองหน้าเขาแล้วใช้เท้าสะกิดขาเขา เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มแบบมีเลสนัยและเขาก็หันกลับไปหายูริ

                “ก็รู้จักจาก...”

                “นี่!! ฉันไม่กินอันนี้”

                ฉันว่าพลางตักนู่นตักนี่ยัดใส่ปากอาดาจิก่อนที่นายนั่นจะเล่าเรื่องที่รู้จักกับฉัน

                “สองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆเลย” คานาตะว่า ยูริพยักหน้าเห็นด้วยแล้วก็มองค้อนใส่ฉัน

                ฉันก็ยังตักนู่นนี่ให้อาดาจิกินไปเรื่อยๆทั้งที่ในปากเขาก็ยังเคี้ยวไม่หมด “กินๆเข้าไป อย่ามัวแต่พูด” เขามองหน้าฉันแล้วก็ตักนู่นนี่ใส่ปากฉัน และก็กลายเป็นว่าฉันกับเขาก็ป้อนอาหารให้กันแบบไม่มีใครยอมแพ้ใคร “เธอก็เหมือนกันกินเข้าไปเยอะๆเล..”ยังไม่ทันพูดจบฉันก็ตักไก่ใส่ปากเขาทันที

                “นี่ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี” ยูริว่าพลางหยิบแก้วน้ำมาให้ฉัน
                 ฉันคงจะต้องหาโอกาสคุยกับเขาเพื่อตกลงเรื่องนี้ซะแล้วล่ะเพราะถ้าใครมารู้ฉันคงอายไปทั้งชาติแน่