Please!!! ถ้าไม่รัก ก็ปล่อยผมไปเถอะครับ (YAOI)

ลำดับตอนที่ #1 : Please !!! 00 - Intro

B B

INTRO

            ในที่สุด วันสิ้นสุดชีวิตนักเรียนของผมก็มาถึง มันเป็นวันที่น่ายินดีของคนหลายๆคนไม่ว่าจะเป็นตัวนักเรียนเอง หรือว่าจะเป็นพ่อแม่พี่น้องก็ตาม แต่สำหลับผมแล้ว มันก็แค่วันๆหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษไปกว่าวันอื่นๆเลย ไม่มีคำอวยพร ไม่มีของขัวญ ไม่มีอ้อมแขนอุ่นๆของพ่อแม่ สิ่งที่ทำได้ก็แค่การยืนมองคนอื่นมีความสุข ถึงจะดูเจ็บปวด แต่ก็มันไม่หนักหนาอะไรเลย ถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมได้พบเจอในช่วงชีวิตที่ผ่านมาของผม.

            เมื่อสามปีก่อน ในบรรยากาศ เวลา และสถานที่เดียวกันกับที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ ผมได้สูญเสียทุกอย่างไป. ในยามที่คนเพื่อนและคนรอบข้างผมกำลังหัวเราะดีใจกับความสุขนั้น ผมกับต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว อยู่พายในบ้านหลังใหญ่, ในระหว่างทางไปร่วมพิธีรับใบประกาศ  ม ต้นของผม ท่านทั้งสองประสบอุบัติเหตรถยนต์ และเสียชีวิตในเวลาต่อมา ก่อนที่ผมจะไปถึงโรงพยาบาล. ผมร่ำไห้โดยไร้ชึ่งคนเคียงข้างอยู่นานเป็นเดือนๆ จนในที่สุดน้ำตาก็เหือดแห้ง, น้ำตาที่ไหลออกมาตอนนั้น มันไม่ใช่แค่หยดน้ำไหลออกจากตาเท่านั้น แต่มันยังได้เอาความรู้สึกของผมไหลออกไปด้วย ทำให้ผมกลายเป็นคนโดดเดี่ยว เย็นชา เพื่อนที่เคยทีก็ไม่มี รอยยิ้มที่เคยประดับบนใบหน้าตอนนี้ไม่เหลืออีกต่อไป.

ปัจจุบัน

            “วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว ยังไงก็ต้องมาให้ได้น่ะ ทุกคนเขาก็ไปกันหมด” ผมจำไม่ได้หรอกว่าคนที่เข้ามาพูดกับผมตอนนี้เป็นใคร แต่ที่แน่ๆเธอคงจะเรียนอยู่ห้องเดียวกับผม.

            “อึม” ผมตอบส่งๆไป.

            “โอเค งั้นคืนนี้สองทุ่ม ที่ผับ XY น่ะ” เธอยิ้มให้ผม ผมพยักหน้าทีหนึ่งส่งไป แล้วหันหลังกับมาที่รถ โดยไม่สนใจคำทักทายของใครทั้งนั้น.

            ผับ XY ตอนสามทุ่มกว่าๆ.

            “พี่นนไม่รักเดือนแล้วหรอ” ขณะเดินกลับไปที่รถเพื่อที่จะกลับ ผมยินเสียงทะเลาะกันอยู่ใกล้ๆรถของผม มันเป็นเสียงของผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ คงจะร้องไห้อยู่.

            “ไม่” เสียงผู้ชายตอบฝ่ายหญิงด้วยน้ำเสียงไร้เยื้อไย.   

            “ทา... ฮึก...ทำไมกัน” ตอนนี้ผมเดินมาถึงจุดที่สองคนนี้ยืนทะเลาะกันแล้ว มันอยู่ตรงรถผมพอดี แต่ไม่ทันที่ผมจะเปิดประตูเข้ารถ ผมถูกแรงดึงจากข้างหลัง ทำให้เชล้มไปชบกับอกใครบางคน แต่พอหันขึ้นมามอง ถึงได้รู้ว่าตอนนี้ผมยืนอยู่ข้างๆผู้ชาย ที่กำลังบอกเลิกผู้หญิงตรงหน้านี้แล้ว.

            “ง่ายๆ พี่มีคนไหม่แล้ว... แล้วนี้แฟนพี่เอง” ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ผมเหลือบตามองผู้ชายข้างอย่างไม่พอใจ ที่ใช่ผมเป็นเครื่องมืออย่างนี้.

            “เดือ... ฮึกก... เดือนไม่ชื่อ... ฮึกก... ไม่เชื่อ” ผู้หญิงตรงหน้ายังคงร้องไห้ควญครางอยู่อย่างนั้น ดูเธอเจ็บปวดมาก เหมือนผมได้เห็นตัวเองเมื่อสามปีที่แล้วเลย.

            “ปล่อย” ผมบอกกับผู้ชายที่กุมมือผมอยู่ตอนนี้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจงทำเป็นหูทวนลม ไม่สนคำพูดของผม.

            “เดือน... เป็นอะไรหรือเปล่า” ไม่นานก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง เธอคนนี้คงจะชื่อเดือน, ตอนนี้เดือนทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้ว.

            “พี่ตะวัน... ฮึกกก... พาเดือน... ฮึก... กลับบ้านที” เดือนขอร้องชายที่พึ่งมาให้พาเธอกลับ แต่ก่อนไปชายคนนั้นหันมามองหน้าผมสองคนอย่างเคียดแค้น แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าเขาเจาะจงมาที่ผมซะมากกว่า.

            “ทุเรศว่ะ” ผมสบัดมือออกแล้วพูดกับผู้ชายข้างๆ หลังจากที่เดือนกับคนมาใหม่เดินจากไป แล้วเดินไปขึ้นรถแต่ก่อนเดีนขึ้นรถผมหันกลับมาที่ผู้ชายคนเมื่อกี้แล้วมองด้วยสายตาเหยียดๆ “น่าสมเพช หึ” หลังจากนั้นผมก็ขับออกไป.

øøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøøø

            เป็นไงกันบ้างเรื่องใหม่ ดีไม่ดี สนุกหรือไม่สนุก ก็ตำหนิติชมกันได้น่ะ อยากลองเขียนแนวดราม่าดูบ้าง ไม่รู้จะถูกใจกันหรือเปล่า ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกทุกๆคนด้วยน่ะ...

ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆ