[รีไรท์แล้ว]ฉันได้เป็นแวมไพร์อย่างนั้นเหรอ? ว่าแต่โลกนี้มันอะไรเนี่ย?

ลำดับตอนที่ #6 : เวทย์มนต์และความในใจ

    "งืมม"

ไทม์และไลน์ลุกขึ้นมาจากเตียงในคฤหาสน์ของลิส ก็ล้างหน้าแปรงฟันแล้วเดินลงมาจากบันได

    "เอิ่ม...ห้องทานอาหารอยู่ไหนเหรอคะ"

ไลน์ที่ยังทึ่งกับความใหญ่ของคฤหาสน์ก็ตัดสินใจถามเมดแถวนั้น เพราะหาห้องทานอาหารไม่เจอ

   "ทางนั้นแล้วเลี้ยวขวาตรงนั้นจะมีประตูบานใหญ่อยู่ค่ะคุณหนู"

    "ไปกันเถอะไลน์"

ไทม์ที่หิวมากรีบสุดๆจนหยุดเวลาไปที่ห้องอาหารเลย ถึงข้อแลกเปลี่ยนของพลังของเธอจะมีก็ไม่สน

    ""อรุณสวัสดิ์ค่ะ""

ทั้งคู่ทักทายลิซด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม 

    "อรุณสวัสดิ์จ้ะเรามาทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยววันนี้แม่จะไปทำเรื่องที่โรงเรียน จะไม่อยู่ทั้งวันนะจ๊ะ" 

    "ทำไมรีบอย่างนั้นล่ะคะ บอกว่ายังไม่เปิดเทอมเลย ไม่ต้องรีบก็ได้" 

    "รู้มั้ยว่าแม่มีฉายาหนึ่งที่เพื่อนตั้งให้แม่เมื่อนานมาแล้ว คนสมัยนี้คงไม่เข้าใจ มันคือ ดอม ไงล่ะรู้จักมั้ย family first อะยูโนว" 

ฮ่าฮ่าฮ่า คิกคิกคิก 

    ""รู้จักค่ะ""

ไทม์ไลน์พูดออกมาทั้งน้ำตา 

ไลน์

'ทำไมจะไม่รู้ละแหมมาจากอตีดนะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องที่เหมือนกันขนาดนี้ในโลกนี้นะเนี่ย'

    "ฮืมแปลกจัง พวกเธอก็ไม่น่าจะอายุเยอะนะ"

    "แล้วเรื่องที่ว่าเป็นหัวหน้าองค์กรนี่คือยังไงหรอคะ"

ไทม์ที่รู้สึกว่าการสนทนามันเริ่มไร้สาระก็ถามเรื่องอื่น 

    "ใช่แล้วล่ะแม่เป็นบุคลากรระดับหัวหน้าขององค์กรของพวกเรา องค์กรของพวกเรามีหัวหน้าหลายคน เมืองแห่งอนาคตสามแห่ง มีเมืองละ 5 คน ตอนนี้เราอยู่ในแอร์เน่แม่เป็นหนึ่งในนั้น พวกเรามีเป้าหมายเดียวแต่เป็นความลับแค่ระดับหัวเท่านั้น ดังนั้นลูกก็ฟังไม่ได้" 

ไทม์ไลน์ที่ได้ยินก็พยักหน้าแล้วกินข้าวต่อ ถึงจะบอกว่าข้าวแต่มันมีเลือดทุกอย่าง เหมือนที่ร้าน แล้วไลน์ก็นึกคำถามนึงมาได้ ก็ยิงคำถามทันที 

    "คุณแม่อายุเท่าไหร่นะคะ"

    "ก็หลายพันปีแล้วจ้ะ แม่เป็นหนึ่งในแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ที่รอดการ กวาดล้างแวมไพร์ของพวกมนุษย์ยุคกลาง ต่อมามนุษย์ก็หมดความเกลียดชังต่อแวมไพร์ทำให้พวกเราแสดงตัวได้ ทั้งคู่ก็เป็นเลือดบริสุทธิ์ไม่ใช่หรอจ๊ะแข็งแรงดีด้วย" 

    "หลายพันปี... อ๊ะ"

ไทม์อยู่ก็ตัวสั่น ความเบียวของมันหลุดออกมา ตาเธอประกายแล้วถาม ด้วยเสียงคาดหวังว่า 

    "แล้วโลกนี้มะ มีเวทย์มนต์ไหมคะ"

ตอนนี้ไทม์คาดหวังสูงมาก เวทย์มนต์อย่างนั้นเหรอ? ไอ้สิ่งที่ควบคุมเหตุการณ์เหนือธรรมชาติที่หลุดไปจากสามัญสำนึกไปโดยสิ้งเชิงนั่นน่ะเหรอ? เธอต้องการที่จะใช้เวทย์มนต์มากกว่าใครเลยละ

    "จะว่ามีมันก็มีนะจ๊ะ แต่ก็ไม่มีแล้วเหมือนกันสมัยยุคกลางได้มีการเรียนรู้เวทย์มนต์ เพื่อต่อกรกับปีศาจ ต่างไปที่มีพวกเอลฟ์โบราณก็มีเวทย์เช่นกัน แต่ตอนนี้โลกสงบสุขมานานทำให้มันหายไปตามเวลาแต่ก็ยังมีอยู่ ในเอลฟ์บางตระกูล ปีศาจบางตระกูล และแวมไพร์บางตระกูล ที่พาพวกเรามาที่คฤหาสน์เมื่อวานก็เวทย์มนต์นี่แหละ"

เมื่อลิซพูดเสร็จ เธอก็เห็นไทม์มีอาการแปลกๆไทม์ก้มหน้าลงแล้วสั่น 

    "ไทม์เป็นอะไรไหมจ้ะ"

    "อี~~~เยส~~~ เวทย์มนต์ล่ะ เวทย์ล่ะไลน์" 

ตอนนี้ไทม์จับไลน์เขย่าอย่างแรง ด้วยความดีใจ เวทย์มนต์เวทย์มนต์ล่ะ นี่คือต่างโลกที่แท้จริง 

    "หนูนึกว่าแม่ใช้พลังพิเศษซะอีก"  

    "คนที่อยู่มานานจะไม่มีพลังพิเศษหรอกจ้ะ พึ่งมีไม่นานหรอกแม่ก็ไม่รู้เหมือนว่าตอนไหน" 

    "คุณแม่ค้า~ หนูอยากใช้เวทย์เป็นมั่งอะช่วยหนูได้ไหมคะ"

ไทม์ที่ยิ้มยากตอนนี้เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น กอดที่ขาของลิซอย่างออดอ้อน

    "ได้สิจ้ะไลน์ก็มาด้วยแต่วันหลังนะจ้ะ ถ้าเปิดเรียนจะสอนเลย"

ลิซพูดพร้อมกับลูบหัวลูกๆสุดน่ารักของเธอ ไทม์หน้าเศร้าเล็กน้อยแต่ก็กลับมาเป็นปกติ

เธอไม่คิดมากอยู่แล้ว ตราบใดที่ได้สอนเธอรอได้ แปะๆ ลิซตบมือเรียกเก็บจาน 

    "เอาละแม่ไปก่อนนะ อยากได้อะไรไหมเดี๋ยวแม่เอามาให้" 

    ""ไม่มีค่ะ"" 

เมื่อลิซไปแล้วตอนนี้ไทม์และไลน์ ก็วางแผนไปทำภารกิจที่รับมา แม้ลิซจะมีเงินเยอะแต่ก็ไม่อยากรบกวนและเวลาพวกเธอใช้เงินลิซจะรู้หมด เลยอยากได้เงินส่วนตัวมาใช้บ้าง เมื่อพวกเธอแต่ชุดเต็มยศเสร็จ พร้อมอาวุธครบก็เตรียมออกจากบ้าน

    "บอกคุณแม่นะว่า พวกเรากลับดึกหน่อยนะ"

เธอบอกกับพ่อบ้านคนหนึ่ง ในชุดนินจามิดชิด

    "ครับ" 

    "รอให้มืดก่อนดีกว่า ฉันไม่ชอบแดด"

ไทม์พูดออกมาตอนนี้ เธอไม่ชอบแดดเป็นนิสัยติดตัวไปแล้วเพราะเธอที่เป็นแวมไพร์ต้องปรับตัว แต่ปรับมากไปหน่อย จนไม่ชอบแดดเหมือนเป็นศัตรูแต่ชาติปางก่อน 

    "จริงด้วย ใช่ว่าฉันไม่ชอบแดดนะแต่มันระคายผิวมากเลย อุตส่าห์มีผิวขาวซีดสวยแบบแวมไพร์นะไม่อยากให้มันไหม้"

เลือดบริสุทธิ์ของพวกเธอแดดไม่สามารถเผาจนเป็นเถ้าได้ แต่มันระคายผิวแบบสุดๆ 

ตอนนี้ไลน์มีอาวุธติดมือมาเยอะในมิติเก็บของเธอ พร้อมสนับสนุน

ไทม์มีก็พกอาวุธระยะประชิด ไลน์จะสนับสนุนและไทม์บู้ นี่คือสิ่งที่ตกลงกันไว้ 

     "สาวน้อยทั้งสองเธอ wanna be a [big shot?] ไหม" 

พวกเธอหันไปตามเสียงที่ทักพวกเธอเป็นชาย แปลกๆในชุดสูทที่ดูเหมือนคนบ้าพูดอังกฤษสลับไทย แต่หากดูดีๆเขาเป็นหุ่นยนต์

   "Don't you wanna be a [BIGSHOT]? ชั้นมี[special deal]สำหรับพวกเธอ หาก want ก็ตอบตกลงเราจะได้ทำการ [deal] กัน พวกเธอคงไม่อยากเป็นคน [2 baht life] do you? มากับ me และเราจะทำข้อตกลงร่วมกัน 

พวกเธอ [all alone on a late night] ไม่มีใครช่วยไม่มี back up หากพวกเธอตกลง.. ชั้นจะ give you a [Biggest deal this month] เลย 

ชั้นที่ถููกสร้างโดย [hyperlink block] อุตส่าห์มาเสนอเธอต้องรับ [deal] ของชั้นเลยตอนชั้นเห็นพวกเธอหัวใจชั้นมัน [burning] ดังไฟ 

ต้องทำธุรกิจ"

เขาพูดจบหน้าของไทม์ไลน์

เหวอและงงมากแต่ก็จับใจความได้อยู่ว่าจะเป็นแบคให้หากรับข้อเสนอ แต่รี่มันน่าสงสัยมากเลยไม่ใช่หรือไง

    "แล้วพวกเราต้องจ่ายอะไร" 

    "He เห เฮ้ easy มากก็แค่ให้ชั้นเนี่ยได้ดู [journey] of you ก็พอแล้วละ"

    "งั้นหรอ..ตกลงก็ได้"

    "หากต้องการ anything come ที่นี่ชั้นมีทุกอย่าง มีแม้แต่ [hyperlink block] ด้วยนะ hahehee he hey พวกเธอจะกลายเป็น [Big shot] แน่นอนหากเชื่อใจชั้นชั้นจะทำให้ your [heart shape object] ร้อนรุ่มดั่ง fire ต้องการอะไรมาได้ที่มุมตึกนี้นะ good [buy]"

    "เธอตอบตกลงทำไมอะ หุ่นยนต์แปลกๆนั้นแปลกสุดๆเลยนะ" 

    "เชื่อฉันเขามีประโยชน์ในอนาคตแน่นอน" 

    "ถ้าเธอว่างั้น... ก็ได้" 

ไลน์ไม่คิดว่าไอ้เจ้าหุ่นแปลกนั่นจะมีอะไรนอกจากความน่าสงสัยนั่น และมองตามหลังของหุ่นนั่นจบลับสายตา

    "เราไปจับตาดูที่พิพิธภัณฑ์ดีกว่า"

    "อืม"

ทั้งคู่ได้วาปไปที่ที่จับตาดูได้จนกว่าจะค่ำ

    "ว่าแต่เราจะบอกเรื่องที่เราไม่ใช่พี่น้องจริงยังไงละเนี่ย คุณแม่ดูออกนะอายุของพวกเราคงดูออกในไม่นานหรอกว่าเราไม่ใช่พี่น้อง"

    "เราก็แค่บอกว่าเป็นอย่างอื่นไง" 

    "เป็นอะไรดีหล่ะ อืม~"

คนรัก ทั้งคู่คิดพร้อมกันแล้วก็หน้าแดงแสดงความเขินอายออกมากันนิดหน่อย

    "มะ ไม่มั้ง" 

    "นั่นสิน้า~" 

ิิ    ""แหะๆ""  

    "นี่ไทม์เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วนะ"

    "6-7ปีนี่แหละ" 

ตอนนี้พวกเธอนั่งชิดกันอยู่ที่ยอดตึกแห่งหนึ่ง ข้างพิพิธภัณฑ์ 

    "ทำไมเหรอ"  

ไลน์เดินไปข้างหลังไทม์แล้วกอดเกยคางตรง ไหล่ หน้าแดงเล็กน้อยไทม์ที่โดนจู่โจมกระทันหันก็หน้าแดงฉ่า 

    "ทะ ทำอะไรเนี่ย" 

    "งืมม ขออยู่ต่ออีกหน่อยนะ" 

บรรยากาศเงียบ ไลน์กอดไทม์อีก 1 นาทีเต็มๆ แต่สำหรับทั้งคู่แล้วแล้วมันช่างเป็น 1 นาที่ที่ยาวนานเหลือเกิน 

    "ไทม์ เธอจะว่าอะไรไหม" 

.

.

    "ถ้า..ฉัน..อยากให้เธอ..เป็นมากกว่าเพื่อนกับฉัน" 

เงียบสงัดไร้เสียงใดๆ ตอนนี้ไลน์ที่รอคำตอบจากไทม์ก็หน้าแดงมากเธอได้ปลดปล่อยความรู้สึกที่เก็บมานานตั้นแต่รู้จักกันมา 

    ฟิ้ว~ 

    "ค คำตอบล่-อือ"

ไทม์ไม่รอให้ไลน์พูดต่อ เธอดึงไลน์เข้ามากอดโดยไม่ให้สัญญาณอะไรเลย

    "ฉันคิดมาตลอดเลยนะว่า เธอจะไม่คิดเหมือนกับฉัน ฉันน่ะรักเธอมากเลยนะรู้ไหมไลน์การที่เธอมาพูดก่อนที่ฉันจะสารภาพ แบบนี้มันตัดหน้ากันนะ"

    "งั้นเหรอ เธอก็ไม่ปฏิเสธสิน-"

ไลน์ที่กำลังจะพูดก็โดนไทม์ที่เลิกกอดแล้ว ดึงหน้าเข้าไปนำริมฝีปากประกบเข้ากับของเธอ 

    "อือ!?"  

    "ฮ่า เดี๋ย-อือ" 

ไทม์จับเธอจูบอีกครั้ง ร่างของไทม์ที่เล็กกว่ากำลังขึ้นคร่อมร่างไลน์อยู่ทำให้ดูแปลกตานิดหน่อย

    "แฮกๆ"

    นี่คือบทลงโทษที่เธอสารภาพกับฉันก่อนที่ฉันจะทำ เพราะฉะนั้นอยู่นิ่งๆไว้ซะนะคนสวย" 

จากนั้นไทม์ก็กัดที่คอของไลน์ แล้วค่อยๆถอดชุดไลน์ทีละชิ้น 

    'ฉันคิดว่าฉันจะป็นคนกดเธอซะอีกไทม์แต่ฉันเนี่ยชั่งไม่รู้อะไรซะเลย'

ไลน์ที่ตอนนี้ยอมให้ไทม์เต็มที่ก็คิดขึ้นมา 

    "อื้ม เบาๆหน่อยสิ"

    "ได้เลย" 

แล้วบนดาดฟ้าตึกนั้น ก็ได้มีสองสาวออกกำลังกายกันอยู่บนนั้นอย่างร้อนแรง 

เรื่องนี้เวทย์มนต์เป็นปัจจัยรองนะ ไม่ค่อยใช้หรอกมั้ง ถามว่าจะทำ nc มั้ย.. ไม่พอดีลงแค่เด็กดีคงไม่ได้และไม่มีแพลนจะทำด้วย อ้ะหรือไอ้ที่เราเขียนลงไปนี่ nc ป่าวหว่า 

ยี~~