[รีไรท์แล้ว]ฉันได้เป็นแวมไพร์อย่างนั้นเหรอ? ว่าแต่โลกนี้มันอะไรเนี่ย?

ลำดับตอนที่ #5 : คุณแม่

หลังจากที่คุยกับเรย์เสร็จทั้งสองก็ได้เดินสำรวจภายใน และฟังข้อมูลและได้รู้ว่าที่นี่คือศูนย์ใหญ่ขององค์กรในเมืองแอร์เน่นี้ และยังมีสาขารองและศูนย์ใหญ่ในดาร์เซียและไรทัลอีกด้วย เป็นองค์กรใต้ดินที่ไม่ดีแต่ก็ไม่ร้าย เป็นองค์กรที่ทำเพื่อเป้าหมายหลักเท่านั้น ภารกิจที่มีก็จะเกี่ยวข้องกับเป้าหมายดังกล่าวเป็นหลัก ในตอนนี้ไทม์และไลน์ได้เดินสำรวจเรื่อยไปจนได้เจอกับจุดรับภารกิจ เป็นหน้าต่างดิจิตอลขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่บนอากาศและในนั้นก็มีภารกิจและรายละเอียดระบุไว้ 

ทั้งคู่ได้หาดูภารกิจที่ต้องการ ซึ่งแน่นอนทั้งสองต้องหาภารกิจที่มีค่าตอบแทนเป็นเงินเยอะๆ และแล้วทั้งสองก็ได้เจอภารกิจที่ต้องการ 

ภารกิจ:ทำการขโมยเขาของปีศาจโบราณในพิพิธภัณฑ์ 

รางวัล:100000

สามารถจัดการคนที่เข้ามาขวางได้ตามใจชอบไม่จำกัดเวลา 

    "เอาอันนี้แหละ! เราไปเลยไหมไทม์"

ไลน์ได้พูดขึ้นแล้วโหลดแผนที่ตำแหน่งของพิพิธภัณฑ์เข้าโทรศัพท์ของตัวเอง ที่ไปเอามาจากร้าน

    "อืม"

ทั้งคู่ได้พุ่งออกไปจากทางออกที่3ของฐานลับที่เป็นทางถังขยะที่ไม่มีขยะอยู่จริงๆ เป็นขยะปลอมที่เอาไว้ตกแต่ง แต่ตอนนี้เป็นเวลากลางวันด้วยความที่เป็นแวมไพร์แม้เลือดบริสุทธิ์จะไม่โดนเผา แต่ก็ยังไม่ชอบแดดเท่าไหร่เลยต้องหาอะไรมาปิด ถึงแม้ในอนาคตนี้จะมีการแก้ปัญหาโลกร้อนแล้วอากาศทั่วโลกก็เย็นสบาย มันก็ยังมีแดดอยู่ ในตอนนี้พวกเธอใส่ชุดที่มิดชิด ทั้งสองวางแผนว่าจะไปในตอนกลางคืน 

    "จะว่าไปแล้วนี่ต่างโลกใช่มั้ยถึงจะไม่โลกดาบกับเวทย์มนต์ก็เถอะ แต่มันจะมีสิ่งที่เรียกว่าสเตตัสไหมอะ"

    "ไม่มีหรอกนะ"

    "ทำไมล่ะ"

    "พ เพราะว่า...ฉันลองแล้วไงล่ะพี่"

ไทม์หน้าแดงแล้วตอนเพราะเธอก็คิดว่ามันเท่เช่นกันถ้าเกิดว่ามีสิ่งที่เรียกว่าสเตตัส แต่ผลสุดท้ายมันก็ไม่มีตอนนั้นเธอเศร้ามากเพราะเธออุตส่าห์คาดหวังไว้ซะสูง และมันน่าอายมากเพราะเธอตะโกนออกมาพร้อมกับโพสต์ท่ารอเลย 

    "เห~ น่าเสียดายจังเลย"

ไลน์เสียดายเพราะเธอก็อยากมีบ้างแบบพวกตัวเอกต่างโลกมีกัน ถ้ามีสเตตัสจะช่วยในการประเมินตัวเองไปด้วย

    "เราไปหาอะไรกินรอดีกว่า แต่จะกินอะไรดีเนี่ยและพักนี้รู้สึกว่าอาหารมันไม่อร่อยเท่าไหร่เลยเหมือนขาดบางอย่าง"

ไลน์ชวนไทม์ไปแต่ก็รู้สึกแปลกๆกับอาหารที่กิน และสิ่งที่ขาดไปคือเลือดนั้นเอง 

    "เลือด"

    "หืมเลือดทำไมหรอ"

    "เราเป็นแวมไพร์นะอย่าลืมเลือดก็ต้องอร่อยอยู่แล้วอร่อยจนใส่แทนซอสทุกอย่างได้เลย"

    "น นั่นสินะเราเป็นแวมไพร์นี่หว่า"

    ไลน์มักจะลืมความจริงนี้บ่อยๆเพราะเป็นมนุษย์มานาน 

    "เพราะงั้นจะหาอะไรกินเราไปกัดคนเล่นก็ได้นะ ฉันก็อยากเหมือนกันบางทีเลือดคนอื่นอาจจะมีรสช็อกโกแลตก็ได้"

ไทม์ที่หน้าตายตาเป็นประกายและตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย พอนึกถึงเลือดรสช็อกโกแลตแล้วตื่นเต้น

    "อ อย่าเลยดีกว่าและฉันไม่คิดว่ามันน่าจะมีรสช็อกโกแลตนะ"

ไลน์ยิ้มแห้งๆให้กับท่าทางของไทม์ ที่ตื่นเต้นกับความคิดพิศดาลของตัวเอง

    "เอาเป็นว่าเรามาหาร้านอาหารแวมไพร์ก็ด้วย แบบว่าโลกนี้มีแวมไพร์อยู่ก็น่าจะมีของแบบนั้นอยู่นะ"

ไลน์รีบเปลี่ยนประเด็นเพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะกัดคนอื่นนอกจากไทม์ และดูเหมือนว่าไทม์จะพร้อมสุดๆ 

    "อืม..."

แล้วทั้งสองก็ออกจามหาร้านอาหารเป้าหมาย และพวกเธอก็เจอร้านอาหารดังกล่าว ป้ายหน้าติดชัดเจนว่า ร้านอาหารแวมไพร์  และยังมีการตกแต่งค้างคาวต่างๆ 

    "ไม่คิดว่าจะเจอจริงๆนะเนี่ย"

ไลน์คิ้วกระตุกเพราะไม่คิดจะเจอจริงๆ แถมชื่อร้านยังดูเหมือนถามคนเดินถนนแล้วก็เอาชื่อนั่นมาตั้งเลย

    'ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะกินอะไรหรอก แต่ว่าแบบนี้เข้าดีกว่า'

ไลน์ที่กำลังจะชวนไทม์เข้าร้านก็โดนไทม์ลากไปสะแล้ว 

    "ไปเถอะพี่"

แต่ทันใดนั้นไทม์ก็นึกขึ้นมาได้ 

    "ว่าแต่เรามีเงินเท่าไหร่เหรอ"

ใช่เรื่องแล้วละถ้าไม่มีเงินก็ซื้อไม่ได้ 

    "อ๋อจริงด้วยด้วยเงินที่จิ๊กมาของเราตอนนี้มี7000บาท"

    "เอาเถอะไปกันทำภารกิจเสร็จเดี๋ยวก็ได้มาเพิ่ม ฉันรู้สึกได้"

พูดจบไลน์ก็โดนลากเข้าร้านไปแล้ว เข้ามาก็ได้เจอภัตตาคารสไตล์ยุโรปมีลูกค้าไม่มาก เมื่อได้ที่นั่งก็ยกเมนูขึ้นมาดู เมนูทั้งหมดมีเลือดเป็นส่วนประกอบ สเต็กเลือด ชาเลือด ไวน์เลือด สลัดเลือด ฯลฯ 

และแล้วทั้งสองก็ได้อาหารที่ต้องการแน่นอนดูราคาแล้วก็ไม่แพงเกินไป ประมาณจานละ200ถ้าแพงหน่อยก็600กว่า 

    "ถูกจังคิดว่าหรูขนาดนี้จะแพงกว่านี้ซะอีก"

    "อืม จริงด้วย"

ไทม์ตอบหน้านิ่งแต่ถึงจะเห็นอย่างนี้เธอเป็นคนที่กวนส้นมาก แต่ไม่ค่อยแสดงออก 

    "อาหารมาแล้วครับ"

สิ้นเสียงเด็กเสริฟอาหารที่ถูกจัดอย่างงดงามก็มาวางอยู่ตรงหน้าทั้งสอง ซู้ดด เมื่อกลิ่นเลือดเข้าจมูกไทม์ถึงกับน้ำลายไหล แต่ก็ต้องรักษามารยาทเอาไว้ 

    "มาทานกันเถอะ"

ไทม์ที่ทนไม่ไหวกล่าวขึ้น และในขณะที่ทั้งสองกำลังมีความสุขกับอาหารข้างหน้า ก็ได้มีเด็กสาวอายุประมาณ 17ปีคนหนึ่งเดินเข้ามาพนักงานดูนอบน้อมเป็นพิเศษ 

    'คงเป็นสำคัญละมั้ง'

คิดได้อย่างนั้นไทม์และไลน์ก็ทานอาหารตรงหน้าต่อ สาวคนนั้นได้มองไปรอบไปเหมือนพิจารณาบางอย่าง เมื่อเธอเห็นไทม์ไลน์ก็ได้ถามว่าพ่อแม่ของพวกเธออยู่ไหน 

   "ไม่เห็นตั้งแต่เข้าร้านแล้วครับ พวกเธอทั้งสองเดินเข้ามพร้อมกันครับ" 

ด้วยความสงสัยเธอจึงเดินเข้าไปถามไทม์ไลน์ที่นั่งติดหน้าต่าง

    "พ่อแม่ไปไหนเหรอจ๊ะ?"

ถึงร่างกายของแวมไพร์จะทำให้ดูอายุจากภายนอกไม่ได้สำหรับคนทั่วไป เพราะมักจะหยุดเติบโตที่อายุ12-20เท่านั้น แต่เธอก็เป็นแวมไพร์ที่อยู่มานานพอที่จะแยกออกอยู่ว่าไทม์และไลน์อายุเพียง13ดังร่างกายจริงๆ

    ""ม ไม่มีค่ะ""

    "น่าสงสารจังเลย อดีตพวกเธอถึงเศร้ามากแน่ๆ" 

    "แล้วพี่สาวเป็นใครหรอคะ"

    "พี่สาวคนนี้ไม่เป็นอะไรหรอก"

เมื่อไลน์ได้ยินไทม์พูดแบบนั้นก็คลายความกังวลและสนใจอาหารต่อ 

    "ใช่แล้วจ้ะไม่ต้องกังวลหรอก อีกอย่างเห็นอย่างนี้ฉันอายุหลายพันธุ์ปีแล้วนะจ๊ะ" 

พรูดดด 

เลือดในปากของไทม์ถึงกับพุ่งเพราะไม่คิดว่าจะอายุมากขนาดนั้น นี่เล่นมาก่อนปืนจะถูกสร้างเสียอีก

    "แวมไพร์น่ะตัดสินอายุจากภายนอกไม่ได้ง่ายๆหรอก" 

แต่พอไทม์มองกลับมาที่ไลน์ก็พบกับไลน์ที่โชกไปด้วยเลือดที่พ่นออกมาจากปากของเธอ ไลน์หน้าบึ้ง

    "อ๊ะ ฉันขอโทษนะ"

ไทม์ลุกลี้ลุกลนและเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ไลน์หน้าของไทม์ถูกยื่นเข้ามาใกล้หน้าของไลน์เรื่อยทำให้ไลน์หน้าแดงฉ่า 

    'ก ใกล้ไปแล้ววว จะทำฉันหัวใจวายรึไง'

    'อ๊ะ หรือว่าหรือว่ามีความรักงั้นเหรอ ฉันอยากได้แบบนี้มานานแล้วต้องรับพวกเธอมาเป็นลูกบุญธรรมให้ได้ฉันตัดสินใจแล้ว'

    "พ พอแล้วได้แล้วละไทม์"

ไลน์ที่กำลังไม่ไหวกับการโจมตีไม่ทันตั้งตัวของไทม์พูดขึ้น 

    "ถ้าอย่างนั้นพวกเธอสนใจมาเป็นลูกบุญธรรมของฉันไหม"

    "ทำไมถึงอยากรับพวกเราเป็นลูกล่ะคะ"

ไทม์ที่เช็ดหน้าไลน์เสร็จถามขึ้น 

ิ    "เพราะพวกเธอยังเด็กเสียพ่อแม่เร็วแบบนี้มันไม่ดี และพวกเธอดูน่าสงสารและน่าสนใจน่ะ" 

    'ให้บอกว่าเพราะพวกเธอรักกันและมันน่ารักก็แปลกๆหนิ' 

    "ข ขอบคุณมากเลยค่ะ"

ไทม์ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะชาติก่อนครอบครัวไม่ค่อยมอบความอบอุ่นกับเธอเลยโอกาศที่จะมีครอบครัวแบบนี้และในตอนนี้น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว 

   "ฮึก ขอบคุณมากค่ะ ฮือออ" 

ไลน์ที่รู้จักไทม์มานานมีหรือจะไม่รู้เรื่องนี้เธอได้เข้าไปโอบกอดไทม์หญิงสาวก็เข้ามากอดด้วย 

    "แล้วพี่สา-"

    "คุณแม่" 

    "ค คุณแม่คะแล้วจะพาพวกเราไปอยู่บ้านหรอคะ"

    "ใช่แล้วจ้ะแล้วทั้งคู่มีชื่อว่าอะไรกันล่ะแม่ชื่อว่าลิซจ้ะ" 

    "หนูไทม์ค่ะ" 

    "หนูไลน์ค่ะ" 

    "รวมเป็นไทม์ไลน์เหรอชื่อของสมาชิกใหม่น่ะหรอ" 

ิ    "คุณแม่เป็นคนในองค์กรด้วยหรอคะ" 

    "ระดับหัวหน้าเลยจ้ะ" 

ไทม์และไลน์ดูตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอคนนี้จะเป็นคนขององค์กรด้วย ไอ้องค์กรนี้มันอะไรกัน

    "ช่างเถอะจ้ะตอนนี้เราเป็นแม่ลูกกันแล้วไม่ต้องสนใจหรอกอยากได้อะไรบอกได้เลยน้ะจ้ะ" 

     'อ่าา ฉันอยากมีลูกมานานแล้วแต่ไม่เคยมีโอกาสสักครั้ง'

     "แต่คุณแม่คะอาหารเราเย็นหมดแล้ว"  

    "เดี๋ยวสั่งใหม่ก็ได้จ้ะ" 

แล้วทั้งสามก็กินอาหารด้วยกันอย่างสุขสันต์ แล้วเธอก็พาทั้งสองกลับไปที่บ้านของเธอ แล้วก็มีเลือดมาจากไหนไม่รู้จับตัวเป็นประตูมิติแล้วทั้สามก็เดินเข้าไป ด้านหน้าของทั้งสามสาวเป็นคฤหาสถ์ ด้วยความที่มาถึงก็โดนจับแต่ตัวในทันที ทำให้แผนปล้นพิพิธภัณฑ์ถูกเลื่อนออกไป  

    "แล้วลูกแม่อยากได้อะไรรึเปล่าจ้ะ"

ลิซพูออกมาเพราะร้านอาหารแวมไพร์ที่ไทม์และไลน์ไปกินมาก็เป็นของเธอ แถมยังมีหลายสาขาทำให้เธอมีเงินมากเกินพอ 

    ""เข้าโรงเรียนค่ะ""

    "โรงเรียนเหรอจ๊ะแถวนี้ก็ใกล้กับโรงเรียนด้วย เดี๋ยวแม่จะไปทำเรื่องให้นะจ๊ะ" 

    "จะทำยังไงเหรอคะ" 

   "พอดีแม่รู้จักกับผอ.น่ะจ้ะ"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มันก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ดีเท่าไหร่ เรียกว่าจะไปข่มขู่ดีกว่า

    "ขอบคุณค่ะ"

ไลน์ดีใจมากเลยจนทำหน้ามีความสุขเพราะเธอชอบโรงเรียนมากเพราะได้พบเพื่อนตอนอยู่บ้านในชีวิตเดินเธอไม่มีเพื่อนนอกจากไทม์เลย 

    'น่าร้ากก'

    ลิซนำหัวไลน์มาลูบ เมื่อหันไปที่ไทม์ก็ได้หน้าบูดกลับมาเธอก็ลูบไทม์บ้างไทม์ยิ้มอย่างมีความสุขเพราะชีวิตเก่าไม่มีใครลูบหัวเธอเลย 

    'ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมลูกถึงดี ฉันพลาดประสบการณ์แบบนี้มาหลายพันปีได้ไงเนี่ย น่าตบตัวเองจริงๆ' 

    ลิซเป็นคนที่ไม่สนโลกเท่าไหร่อยู่แล้ว ทำให้เธอที่ตอนนี้มีลูกก็สนับสนุนแทบทุกอย่าง แม้ลูกตอนนี้จะเป็นผู้ต้องหาก็ตาม เมื่อไทม์และไลน์เข้านอนแล้วเธอก็ได้ใช้โทรศัพท์ส่งข้อความไปหาใครบางคน 

[พรุ่งนี้ฉันจะไปหานะ]

แล้วเธอก็หัวเราะหน้ากลัวออกมา 

    "หึหึ รอฉันได้เลย"