[รีไรท์แล้ว]ฉันได้เป็นแวมไพร์อย่างนั้นเหรอ? ว่าแต่โลกนี้มันอะไรเนี่ย?

ลำดับตอนที่ #10 : เวทย์มนต์และความกลัวของไทม์

 การเปิดเทอมมันก็สนุกดีนะ แต่ว่างานเยอะแถมแก้ร.อีก แต่วันนี้ไรท์ยอมไม่ทำการบ้านมาแต่งให้เลย เพราะคิดว่าทิ้งไว้นานเดี๋ยวมันก็ผัดวันประกันพรุ่งเรื่อยๆอีก และก็เพร่ะคิดไปเรื่อยเปื่อยแล้วมันคิดตอนออกพอดี

    "ย อย่านะไม่! อย่าสอดมันมันเข้ามานะ"

ไทม์กำลังของร้องด้วยเสียงสุดสิ้นหวัง เหมือนสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นสิ่งที่เจอในฝันร้าย

    "อยู่นิ่งๆนะน้องรัก แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จฉันไม่อยากทำนักหรอก"

ไลน์ก็ตอบกลับเหมือนช่วยไม่ได้ แต่ใบหน้านั้นสะใจสุดๆ

    "รู้งี้ไม่เอาก็ได้ ย อย่านะ ไลน์ขอล่ะ พี่! หนูไม่เอาแล้วหนูยอมพูดแบบนี้ไปตลอดเลยก็ได้ แต่อย่าสอดมันเข้ามานะ ขอร้อง"

ไทม์ที่เหมือนโดนประหารกำลัง ขอร้องอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไม่ชะลอการกระทำของไลน์ลงเลย

    "ฉันขอโทษ" 

อัก 

    'แง ไม่เอาแล้ว'

ไทม์ตอนนี้พยายามดิ้นใหญ่แต่ไลน์ก็จับไว้ได้ด้วยเวทย์มนต์ของลิซ

    "อย่าดิ้นสิจ๊ะ เอามันไว้อย่านั้น5นาทีนะ" 

    '5 นาที!!ไม่เอาง่าาา' 

5นาที่ต่อมา 

    "อูวว รู้งี้ไม่เรียนก็ได้ไม่เคยบอกหนูเลยว่ามันต้องทำอะไรแบบนี้"

ตอนนี้หลังจากที่ไทม์โดยทารุณมา ก็ไปนั่งซึมและขีดพื้นอยู่นเดียว 

    "มันเป็นขั้นตอนน่ะจ้ะ ที่ต้องสอดเข้าไป"

แต่ลิซก็พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

    "แต่ไม่เคยรู้เลยนะว่าเธอ จะกลัวว่ามีอะไรสอดเข้าไปในคอจน ถึงกับยอมรับปากข้อเสนอตอนนั้นด้วย"

ไลน์ก็ไล่ไปเหตุการตอนที่มาโลกนี้ใหม่ๆ ว่าอยากให้ไทม์เรียกเธอแบบนี้นั้นตลอดแม้ว่า ดาเมจมันจะแรงมากๆเลยก็ตาม 

    "ฮืออ ไม่มีใครส่งสารหนูเลย"

ไทม์ยังคงพึมพำอยู่คนเดียว ข้างเสาบ้านรู้สึกเหมือนจะเห็นเอฟเฟกต์เงาเหมือนในอนิเมะเลย

    "เอาละไหนไหนก็ทำสำเร็จแล้วมาดูกันว่าไทม์ใช้เวทย์มนต์ได้ไหม"

ประโยคนี้ของลิซทำให้สองสาว หันมาสนใจสิ่งที่ลิซทำอยู่ทันที 

ลิซได้นำของเหลวบางอย่างที่ได้จากการทารุณกรรมไทม์เมื่อกี้ ผสมกับเลือดปรากฏว่า... 

    "ใช้ได้.. น้อยมากๆ"

คำพูดของลิซทำให้ไทม์ซึมกว่าเดิมเพราะนอกจากต้องทำสิ่งที่ไม่ชอบที่สุดในชีวิตแล้ว มันยังไม่คุ้มอีกด้วย 

    "อูวว ไม่เป็นไรหรอกนะตัวฉัน มีพลังพิเศษอย่างเดียวก็ไร้เทียมทานแล้ว""ำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำไทม์กลับไปนั่งท่าเดิมและพึมพำต่อ คำพูดเมื่อกี้ก็คงจะโกหกอย่างเจ็บใจสุดๆ

    "อะไรกันทั้งทีพี่ฉันใช้ได้ปกติแท้ๆ ฉันอยากใช้ได้กว่าเธออีกแต่กลับเป็นแบบนี้ไปได้"

ไทม์คงจะเศร้ากับเรื่องนี้ไปอีกนาน

    "โอ๋ๆ ไม่ต้องเศร้านะ เดี๋ยวฉันจะใช้มันในส่วนของเธอให้เอง"

ไลน์ที่เห็นไทม์กำลังซึมและพึมพำกับตัวเองอยู่ก็กะว่าจะเดินเข้าไปปลอบแต่...ก็ไม่กล้าเช่นกัน

    "หรือฉันควรจะหา ผู้มีพลังพิเศษเกี่ยวกับจิตใจแล้ว สลับร่างกับไลน์ดีเวทย์มนต์ฮิๆๆ"

เธอก็เจอแบบนี้แล้วก็ถอยออกมาด้วยความกลัว

    'ไทม์คงอยากใช้มันสุดๆเลยสินะปล่อยไว้ก่อนดีกว่า'

คิดอย่างนั้นก็เดินกลับมาหาลิซแบบสั่นๆ

    "เอ่อ...เราค่อยมาง้อตอนที่เธอใจเย็นลงดีกว่า

ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอจะปล่อยหมัดสวนมาตอน เข้าไปใกล้ไหม"

ใช้ไลน์เคยโดนหมัดของไทม์กลับมาตอนที่ไทม์กำลัง อยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีสุดๆ ในชาติก่อน 

    "เอาละ มาเริ่มฝึกดีกว่าจ้ะอธิบายนะจ๊ะ" 

เวทย์มนต์เป็นสิ่งที่เข้าใจง่าย ทุกสิ่งที่ต้องทำคือการจินตนาการการ ไม่มีคำร่าย ไม่มีวงเวทย์ แต่หากเป็นเวทย์มนต์คาถาใหญ่ มหาเวทย์หรือพิธีกรรมเวทย์มนต์ อาจจะมีบ้าง 

แต่โดยรวมแล้วการใช้เวทย์คือการจินตนาการ และสูบพลังเวทย์จากรอบตัวไหลผ่านไปที่ส่วนที่ต้องการใช้เวทย์บทนั้นๆ

ส่วนตัวของไทม์เนื่องจากการพลังพิเศษของเธอ มีเกราะเวลาตลอดเวลาหลังจากที่โดน ล่องหนแล้วฟันหลังไปในครั้งแรกที่ทำภารกิจเพราะติดเล่นไปหน่อย แต่หลังจากที่เธอเปิดใช้เกราะเวลาแล้วมันจะหยุดทุกอย่างยกเว้นสิ่งที่เธออนุญาตแม้แต่พลังเวทย์ที่จะไหลผ่านด้วย ซึ่งหนึ่งเมดของลิซเป็นผู้มีพลังพิเศษ เขตแดนกฎเกณฑ์ ทำให้เกราะเวลาที่ยังอ่อนแอของเธอไม่อาจต้านทานได้ และตอนนี้ไทม์ก็จะฝึกฝนมันให้ชำนาญ

 แต่ต่อให้ไม่มีเกราะเวลาดังกล่าว ไทม์ก็แค่เพิ่มการใช้พลังเวทย์ได้นิดหน่อยเท่านั้น 

    "อืมมม" 

ฟุบ 

    "ได้แล้ว"

มีน้ำทรงกลมลอยอยู่ บนมือของไลน์เธอกำลังนำไปให้ไทม์ดูแต่ ก็พึ่งนึกได้ว่ามันเป็นการซ้ำเติมก็เลยหันหัวกลับ 

    "เก่งมากจ้ะ เดี๋ยวมาฝึกกับแม่ที่นี่นะจ้ะ ถ้าอยากฝึก" 

    "ค่ะ!" 

แล้วไลน์ก็ฝึกใช้เวทย์มนต์ใน ยิมข้างบ้านจนเย็น

    "เอาละ เด็กมาไปกินข้าว"

ลิซเรียกทั้งคู่ไปกินข้าว ไทม์ได้หายวับไปจากสายตา ทำให้ไลน์และลิสคิดว่าเธอไปรออยู่ที่ ห้องทานอาหารแล้วแต่ว่า... 

    "เธอคงจะซึมไปอีก 1 อาทิตย์เลยมั้ง"

    "หนูก็ว่างั้นค่ะ"

ไทม์ไม่ได้อยู่ในห้องอย่างที่คิดแต่มีเพียงจานข้าวสำหรับ สองคนเพราะไทม์ได้เอาอาหารที่ตัวเองชอบ ไปกินในห้อง 

และจานก็โผล่มาบนโต็ะอาหาร แต่เป็นจานเปล่าทั้งหมด 

ไลน์และลิซทานอาหารแค่สองคน คิดไปว่าอีกไม่นานไทม์คงหายซึม 

    "พี่"

หลังจากที่ไลน์กลับเข้ามาในห้องไทม์ที่กำลังถือหนังสืออยู่ทักทันที 

    "อ อะไรเหรอ!?"

ไลน์ตกใจเพราะไม่คิดว่าไทม์จะทักเธอ ปกติถ้าเศร้าไทม์จะเงียบนิ่งไม่ไหวติง

    "เราไปที่ฐานลับองค์กรกันเถอะ ฉันอยากระบายกับภารกิจนิดหน่อย"

ขณะที่พูดไทม์ก็เดินไปแต่งตัว 

    "เธอก็แต่งตัวด้วย แต่จะว่าไปตาซ้ายเนี่ยมันไม่คิดจะหยุดเรืองแสงเลยเหรอ"

ไทม์บ่นนิดหน่อยหลังจากที่ทั้งแต่ตัวเสร็จก็เหลือแค่ปิดหน้าปิดตาด้วยเสื้อฮูด  

    "ฉันจะบดขยี้แกให้ยับเลย ขอเป็นงานลอบสังหารละกัน"

ไทม์ก็แสยะยิ้มออกมา ถึงจะได้ไปฆ่าคนจริงๆ ไทม์มักจะให้คนที่ฆ่าไม่ใช่เธอเธอไม่ค่อยชอบให้มือเปื้อนเลือด

    "เธอปกติยิ้มน่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ"

ไลน์ที่เห็นก็ถามขึ้น เพราะมันค่อนข้างน่าขนลุกเหมือนฆาตรกร

    "หึๆ ไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกน่าเธอพกปืนด้วยเหรอ" 

    "อยากหัดไว้น่ะ"

หลังจากนั้นไทม์ก็ได้ทำการรับภารกิจมา เธอได้ทำการทรมานเป้าหมายเพื่อข้อมูลอย่างรุนแรงด้วยพลังการเวลาของเธอ ทำให้ต่อให้ทำรุนแรงแค่ไหนก็ไม่มีปัญหา และหลังจากได้ข้อศพของเป้าหมาก็ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ เธอขอให้ฆ่าโหดๆ