คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จดหมายที่ส่งมา
“ หวัดดีโทริว” เสียงหวานที่เข้ามาในหูจนทำให้หัวใจเต้นระรัว มือที่จับ
ปากกาเขียนบันทึกในสมุดเล่มสีแดงอยู่ต้องหยุดชะงักเป็นประจำ
“ ดีคับ” ผมรีบตอบก่อนเธอจะเดินไป อีกวันครับที่ผมเจอเธอ เธอชื่อมารูและเป็นผู้หญิงที่ผมแอบชอบมานานแล้วแต่ผมไม่เคยคิดที่จะบอกเธอเลย เธอมีผมสีดำตรง ผิวเธอค่อนข้างขาวส่วนตาเธอก็อ่อนโยนมาก ทุกครั้งที่ผมมองเธอ จะเมื่อถูกมนต์สะกดจนไม่อยากจะมองไปไหนเลย นี่แหละชีวิตม.ปลายที่ธรรมด๊าธรรมดาของผม
“ อ่าว...โทริวมานั้งเหม่อลอยอะไรอยู่ตรงนี้แล้วนั้นเขียนอะไรน่ะ” เป็นเสียงที่มักทำผมหายเหม่อลอยทุกครั้งที่ผมเป็นแบบนี้
“ ดี เรียว วันนี้มาเช้าจัง คือกำลังเขียนบันทึกประจำวันอยู่ ” ผมถามเพราะผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากหน้าของมารูที่ผุดขึ้นมาในหัว
“ พูดอะไรแปลกๆก็มาเวลานี้ทุกวันอยู่แล้ว แล้วนี้ก็จะแปดโมงแล้วด้วยมันเช้าตรง
ไหน”
“ ว่าไงนะจะแปดโมงแล้วหรอ ตายยยแน่” ผมรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งพร้อมร้องเรียก เรียวให้ตามมา
“ จะรีบวิ่งไปไหน” เรียวตะโกนถามผมพร้อมวิ่งตามผมให้ทัน
“ก็การบ้านที่อาจารย์ โกโตครอส ให้ยังไม่ได้เอาไปส่งเลย” ผมวิ่งตรงไปที่ห้องพักครู แล้วผมก็เลี้ยวเข้า
ตูม........ ผมชนเข้าจังๆเลย ผมค่อยเอาหัวที่มึนตึบจนต้องเอามือจับไว้มองคน
ที่ผมชน
“ขะ...ขอโทษค่ะ”ผู้ที่ชนกับผมพูด เธอเป็นเด็กผู้หญิงตาสีน้ำตาล ผมยาวที่ถูกรวบขึ้นดูยุ่งเหยิง
“ไม่เป็นไรครับ”ผมลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังมึนๆอยู่
“เป็นอะไรไหม คือเราไม่ทันมองน่ะ ขอโทษนะ”หญิงคนนั้นพูด...อ่า...เธอคนนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นของผมอีกคนนึง เธอชื่อ โดโรธี (ที่รู้จักเพราะเป็นเพื่อนสนิทของมารู)
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรงั้นผมไปก่อนนะ”แล้วผมก็วิ่งตรงไปยังห้องพักครูในทันที
“โทริวรอด้วย...”เสียงของเรียวดังมาแต่ไกลพร้อมกับตัวที่วิ่งกระหืดกระหอบตามผมมา
“ถึงสักที...”ผมหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของอาจารย์ โกโตครอส แล้วเปิดประตูเข้าไป
“ว่ายังไงโทริว”เสียงแก่ๆขรึมๆของอาจารย์ทำให้ขนลุกซู่
“ค...ครับ ผมเอาการบ้านมาส่งครับ”
“วางไว้ตรงนั้น”อาจารย์โกโตครอสชี้ไปที่โต๊ะที่อยู่ด้าซ้ายของเขา
“.....”ผมทำตามที่อาจารย์บอกทันทีโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“โทริว รู้จักโดโรธีไหม ถ้ารู้จักก็ช่วยเอาซองนี้ไปให้เธอหน่อย”อาจารย์โกโตครอสยื่นซองจดหมายให้
“ครับ”ผมตอบรับแล้วรับซองนั่นมา พร้อมกับเดินออกไปจากห้อง
“โทริวอย่าแอบเปิดซองนั้นดูเชียวนะ”อาจารย์โกโตครอสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมพยักหน้ารับแล้วรีบออกไป
“เป็นไงโทริว อาจารย์เขาว่าอะไรไหม”เรียวถามขึ้น
“ไม่อ่ะ”ผมตอบ
“หืม นั่นซองไร”
“ไม่รู้ อาจารย์เขาฝากไปให้โดโรธี ที่อยู่ห้องเดียวกับเราไง”
“อ้อๆนึกออก”บทสนทนาก็มีต่อไปเรื่อยๆจนไปถึงโรงพละ
“เอ้าๆ นักเรียนวันนี้ครูจะให้ลองวิ่งผลัดดู เพราะว่าอีกไม่นานก็จะมีการแข่งขัน
วิ่งมาราธอนของโรงเรียนอย่าลืมไปฝึกซ้อมกันมาล่ะ....แบ่งกลุ่ม แล้วมารับแท่งเหล็ก”อาจารย์บรอมสั่ง
“เฮ้อ~ไม่อยากแข่งวิ่งเลย”ผมหันไปบ่นกับเรียว
“ก็ไม่แน่นะ”เรียวพูดแบบทิ้งปริศนาเอาไว้
“ยังไง....”ผมงง
“โทริว เรียว อยู่กลุ่มด้วยกันนะ”เสียงนั่นทำให้ความงงที่มีอยู่กระจ่างชัด เสียงของมารูนั่นเอง
“คับ”ผมตอบรับแล้วหันไปมองหน้าเรียว
“เอ่อ ให้โดโรธีอยู่ด้วยนะ”มารูดึงโดโรธีที่กำลังคุยอยู่กับเพื่อนอีกคนเข้ามา
“ได้สิ”เรียวตอบ
“เออ โดโรธีอาจารย์โกโตครอสเขาฝากนี่มาให้”ผมยื่นซองให้โดโรธี
“อืม ขอบคุณ”โดโรธีรับไปแล้วเปิดซองอ่านพลางขมวดคิ้ว
“โดโรธี ฉันไปเอาแท่งเหล็กก่อนนะ”มารูพูด
“เดี๋ยวผมไปเอาให้เองคับ”ผมอาสา
“ไม่เป็นไรจ้ะ”มารูตอบแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนทำให้ผมถึงกับตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมได้แต่ยิ้มน้อยๆกับตัวเอง
“นักเรียนที่จับกลุ่มได้แล้วให้มาเข้าแถวตรงนี้....เร็วเข้า...ตื่นตัวกันหน่อย”อาจารย์บรอมเร่ง ผมกับเพื่อนรวมทั้งมารูก็เดินไปเข้าแถวตามที่อาจารย์บอก
“เรียว...ฉันมีอะไรอยากให้นายช่วยหน่อยไหนๆนายก็เป็นเพื่อนสนิทกับโทริว แล้วอ่ะนะ”โดโรธีพูดกับเรียวเบาๆโดยที่ไม่ให้โทริวได้ยิน
“อะไร?”
“คืออย่างงี้.......”
“โดโรธี เรียว เค้าจะแข่งกันแล้วนะ”เสียงของมารูขัดจังหวะขึ้น
“ไว้เลิกเรียนนายไปหาฉันหน้าห้องเรียนนะ”โดโรธีพูดแล้วเดินตามมารูไปโดยที่เรียวยังไม่ทันได้ตอบอะไร
“1 2 3 ปี๊ด~~~”อาจารย์เป่านกหวีดให้สัญญาณ ทุกกลุ่มออกวิ่งไปหาพวกของตนที่อยู่ตามจุดต่างๆ ซึ่งผมได้วิ่งเป็นคนสุดท้าย(เข้าเส้นชัย) คนแรกที่วิ่งก็คือเรียว คนที่สองก็
คือโดโรธี แล้วก็มารูแล้วก็ผม ผมได้วิ่งต่องจากมารูเป็นอะไรที่ดีสุดๆ วันนี้มีแต่เรื่องดีดี ทั้งที่ส่วนมากผมจะได้แต่แอบมองมารูอยู่ห่างๆ อ๊ะ!!!มารูวิ่งมาแล้ว...
“สู้เค้านะโทริว...”มารูพูดแล้วยิ้มให้ผม ทำให้หัวใจที่เกือบจะรู้สึกหมดหวังกับเรื่องนี้ฟื้นกลับสดใส แถมยังมีความสุขมากกว่าเดิมอีก ผมคิดพลางออกวิ่งเพื่อจะได้ชนะทีมอื่น และแน่นอนต้องชนะอยู่แล้ว...
“นี่ มารูถ้าเกิดวันแข่งวิ่งมาราธอนเธอชนะขึ้นมาแล้วอย่าลืมเลี้ยงข้าวฉันนะ”
“จ้า โดโรธี”มารูยิ้มอย่างเบิกบาน ทำให้ผมพลอยดีใจมากกว่าเดิม ทั้งวันนั้นผมก็รู้สึกสุขใจไปทั้งวัน
“กลับก่อนนะโดโรธี พรุ่งนี้เจอกันจ๊ะ”มารูโบกมือให้โดโรธี
“อื้ม”โดโรธีโบกมือตอบแล้วมารูก็เดินแยกไป ผมจะเห็นภาพนี้เป็นประจำทุกเย็นหลังเลิกเรียน...เฮ้อ~~
“...ตามไปส่งมารูที่บ้านเลยสิ อย่ามัวมานั่งถอนหายใจอยู่อย่างนี้”เสียงของเรียวดังขึ้นข้างหูทำใหเผมถึงกับสะดุ้งหลุดออกจากอาการเหม่อลอย
“ต...แต่”ผมพูดออกมาไม่เป็นภาษา
“เอาเถอะน่า เห็นว่าเดี๋ยวนี้มีพวกโรคจิตออกอาลวาดด้วยนะ นายไม่เป็นห่วงเขาเหรอ”คำพูดนั้นทำให้ผมเป็นห่วงขึ้นมา
“งั้น ไปนะ”ผมพูดแล้วรีบวิ่งตามมารูไป
“แค่พวกโรคจิตไม่ครนามือมารูหรอก”โดโรธีพูด
“เรื่องนั้นมันก็แน่อยู่แล้ว แล้วที่บอกว่ามีอะไรจะให้ช่วยล่ะ อะไร?”
“คือ ในซองจดหมายที่อาจารย์โกโตครอสเขาฝากโทริวให้ฉันมาน่ะ มันเป็นจดหมายจากกษัตริย์...”โดโรธีมองซ้ายมองขวาแล้วพูดต่อ “เขาบอกว่าให้ เรากับนาย บอกเรื่องผู้ใช้เวทและเรื่องราวทั้งหมดกับโทริวให้เร็วที่สุด เพราะว่า...เพราะ....ผู้มีเวทพวกนั้นกำลังมา...”โดโรธีกระซิบ
“เดี๋ยวๆเรื่องนี้มารูรู้เรื่องรึยัง”เรียวขมวดคิ้ว
“ยัง...แล้วก็อีกอย่าง โทริวเขาแอบชอบมารูใช้มั๊ย?”โดโรธียิงคำถาม
“อันนี้ในจดหมายเขาถามด้วยเหรอ”จากที่ขมวดคิ้วกลายเป็นขบขันในแววตา
“เปล่า ฉันแค่ถาม...เฉยๆ”
“ใช่ โทริวแอบชอบมานานแล้ว ถามทำไมง่ะ”
“ไม่มีอะไร....”โดโรธียิ้ม
“แล้วทำไมถึงไม่ให้มารูรู้ แล้วให้มารูช่วยบอกให้โทริวเข้าใจล่ะ มันน่าจะง่ายกว่าไม่ใช่เหรอ”เรียวออกความคิดเห็น
“มัน...ถ้ามันเป็นอย่างงั้นก็คงดี แต่มันไม่ง่ายอย่างงั้นสิ...นายเอาจดหมายไปอ่านเองก็แล้วกัน”โดโรธียื่นจดหมายให้เรียว
“ข้ากษัตริย์แห่งเวลิริน่า ต้องการให้โดโรธี ซาแอนไทร์ด จงช่วยบอกเล่าเรื่องราวของโลกเวทมนตร์ทั้งหมดให้กับ’โทริว’ผู้สืบเชื้อสายจากนักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ และ
ข้าขอให้เจ้าจงช่วยให้ธิดาของข้าองค์หญิงมารู ปริ๊นเซส ออฟ เวลิริน่า ได้ครองคู่กับบุตรของท่านนักเวทเพี่อที่ข้าจะได้นอนตายตาหลับเมื่อองค์หญิงมารูมีคู่ครองที่เหมาะสมและเขาสามารถปกป้ององค์หญิงมารู ธิดาอันเป็นที่รักของข้าได้“
“......อืม~~~เป็นอย่างที่พูดจริงๆน่ะแหละบอกไม่ได้ ว่าเรามีแผนอะไรอยู่”เรียวพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ถ้านายรู้เรื่องแล้ว ฉันกลับนะ”โดโรธีเสกไม้กวาดเมื่อเห็นว่าเพื่อนในห้องเรียนกลับกันไปหมดแล้ว
“โดโรธี อาจารย์โกโตครอสบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ขี่ไม้กวาดก่อน 3 ทุ่ม”เรียวเตือน
“เอาเถอะน่า มันเร็วกว่ากันเยอะ นายก็อย่าเอาไปบอกอาจารย์ก็แล้วกัน...เออ แล้วนายกลับไงถ้าไม่ใช้ไม้กวาด”
“เดิน”เรียวตอบสั้นๆ
“....ไปด้วยกันไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไร”เรียวพูดพลางส่ายหัว
“งั้นฉันไปนะบาย”โดโรธีโบกมือแล้วขี่ไม้กวาดออกไป
ความคิดเห็น