ฝืนลิขิตฟ้า ท้าสวรรค์

ลำดับตอนที่ #169 : ความสามารถใหม่

ฉินหลิงพึ่งได้สติขึ้นมาก็พบเห็นเจ้าอ้วนกำลังร้องโวยวายตรงหน้า จึงเอ่ยถามออกไปด้วยความสับสน “เกิดอะไรขึ้นรึ?”

เจ้าอ้วนเหอที่ได้ยินคำถามของฉินหลิงก็ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าเมื่อวานท่านโดนคุณหนูใหญ่กลั่นแกล้งจนหมดสติไปรึ? ท่านจำไม่ได้เลยหรือว่าเกิดอะไรขึ้น!! อ่า... ต่อไปข้าไม่กล้าพูดอะไรพล่อยๆอีกแล้ว”

มีหรือที่ผู้ฝึกตนจะนอนหลับโดยไม่รู้ตัวแม้ว่าเขาจะร้องเรียกเสียงดัง เห็นได้ชัดว่าการที่เขาพบฉินหลิงนอนไม่ได้สติ ทำให้เขาคิดว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังย่อมเป็นคุณหนูใหญ่คือตัวการทำให้พี่ชายท่านนี้สลบไปอย่างแน่นอน 

ทันใดนั้นฉินหลิงที่พึ่งฟื้นขึ้นมาก็จดจำเรื่องราวก่อนที่เขาจะสลบได้อย่างรวดเร็ว ประสบการณ์ถอดจิตออกจากร่างรวมทั้งพลังงานชนิดใหม่ที่ไหลเวียนอยู่ในบริเวณหน้าผากทำให้เขาหันมาสำรวจภายในร่างกายตัวเองอีกครั้ง

คลื่นพลังชนิดใหม่ทำให้จิตใจของฉินหลิงรู้สึกผ่อนคลายราวกับเป็นคนใหม่ เขารู้สึกเหมือนกับว่าสมองของตัวเองสามารถทำงานได้มากกว่าเดิมหลายเท่า

“เจ้าไปหยิบน้ำให้ข้าดื่มหน่อยสิ” เพื่อต้องการทดลองบางอย่างฉินหลิงจึงเอ่ยกับเจ้าอ้วนให้ออกไปข้างนอกก่อน

เจ้าอ้วนที่เห็นสีหน้าสับสนของฉินหลิงจึงพยักหน้ารัวๆก่อนจะเดินออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นประตูห้องปิดลง ฉินหลิงยกมือไปทางเก้าอี้ไม้ที่เจ้าอ้วนนั่งอยู่เมื่อครู่

กึกก!!!!!

ขณะนั้นเอง เก้าอี้ไม้ด้านข้างฉินหลิงค่อยๆสั่นไหวเบาๆโดยที่ไม่มีสิ่งใดเข้าไปสัมผัสก่อนจะค่อยๆยกตัวลอยขึ้นอากาศอย่างน่าอัศจรรย์

ความสามารถเคลื่อนย้ายวัตถุนี้ให้ลอยได้ ฉินหลิงไม่ได้ใช้ปราณวิญญาณในร่างกายแม้แต่น้อย และต่อให้เขาใช้ได้เขาก็ยังมีพลังฝึกตนไม่เพียงพอสำหรับการใช้คลื่นวิญญาณในเคลื่อนย้ายสิ่งของอยู่ดี

“หรือว่านี้คือพลังจิตวิญญาณ?” ฉินหลิงพึมพำออกมา

ฉินหลิงหันกลับไปจ้องเก้าอี้ไม้ที่ลอยกลางอากาศอีกครั้ง หลังจากทดลองจนทำให้เก้าอี้ลอยได้ ฉินหลิงจึงเพ่งพลังจิตที่อยู่ในหัวเข้าไปตำแหน่งของเก้าอี้ไม้ที่ลอยเคว้งคว้างสุดแรง

ตู๊ม!!!

เก้าอี้ไม้ที่ลอยอยู่กลางอากาศระเบิดออกเป็นฝุ่นผงทันที

“เกิดอะไร? ใครบังอาจกล้าเข้ามาลอบโจมตีศิษย์ของสำนักขจีไพรสันกัน!!”  เจ้าอ้วนเหอพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับตวาดเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงระเบิดดังมาจากห้องของฉินหลิง

แต่เมื่อเขาพบเศษไม้ที่ล่วงอยู่ไม่ห่างจากฉินหลิงและไม่พบคนอื่น เจ้าอ้วนเหอจึงหันมามองชายหนุ่มบนเตียงราวกับถามหาว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของท่านใช่รึไม่?

“ไม่ต้องตกใจ.. ข้าเป็นคนทำเอง”

เจ้าอ้วนเหอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อครู่เขาเผลอคิดไปแล้วว่าคุณหนูใหญ่แอบส่งคนมาลอบสังหารพวกเขาทั้งสอง “พี่ชาย..ท่านยังบาดเจ็บอยู่ ท่านจะออกแรงเช่นนี้ไม่ได้น่ะ”

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าตัวเองได้รับพลังวิเศษมาอีกชนิดหนึ่ง ไม่สิ! ถ้าจะพูดให้ถูกต้องคือตัวเขาได้เปิดใช้พลังจิตวิญญาณที่เคยได้รับมาแล้วต่างหาก คลื่นพลังจิตที่เขาปล่อยออกมานั้นไม่มีกลิ่นอายใดๆ แตกต่างจากพลังวิญญาณที่ยังแฝงไปด้วยกลิ่นอายบางอย่างที่ทำให้ผู้ฝึกตนคนอื่นจับสัมผัสได้

เมื่อนึกถึงความสามารถของพลังจิตที่มีต้นกำเนิดอยู่ระหว่างคิ้ว ทำให้ฉินหลิงรู้ได้ทันทีว่าเขามีไพ่ตายเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่างเเล้ว ในโลกแห่งการฝึกตนมีหรือที่จะไม่มีอันตรายแอบแฝง ในตอนที่เขาบังเอิญชนะศิษย์ภายนอกที่เป็นคนจับตัวชิงชิงไปก็ถือว่าตัวเขาโชคดีแล้ว หากชายผู้นั้นมีพลังฝึกตนสูงกว่านี้ สิ่งที่เกิดขึ้นก็ย่อมเป็นตัวเขาที่แสวงหาความตายเสียเอง ดังนั้นการมีพลังชนิดใหม่นี้เองจะเป็นตัวช่วยสำคัญในโลกแห่งการบำเพ็ญตน

ตอนนั้นเองฉินหลิงจึงเข้าใจได้ทันทีว่าพลังที่อยู่ในห้องเล็กๆนั้นคือตัวทำให้คลื่นพลังจิตของเขาตื่นขึ้นและศิษย์รับใช้ผู้ที่ถูกเรียกว่าตำนานคนนั้นก็น่าจะประสบโชคจนสามารถเข้าสู่หนทางสายพลังจิตนี้ได้อย่างบังเอิญเช่นกัน เพราะอย่างไรความสามารถในการต่อสู้โดยที่ฝ่ายตรงข้ามมีพลังมากกว่าตัวเองถึง5ขั้นโดยไม่มีอาวุธวิเศษย่อมไม่อาจเป็นไปได้ ดังนั้นเขาจึงเชื่อว่าคนผู้นั้นต้องได้รับคลื่นพลังจิตมาอย่างแน่นอน

ฉินหลิงที่วิเคราะห์เรื่องราวต่างๆได้นั้นไม่รู้ตัวเองเลยว่าภายในสมองของเขาทำงานได้มีประสิทธิภาพกว่าเดิมหลายเท่า

“พี่ชาย..ท่านเป็นอะไรรึ?” เจ้าอ้วนเหอเอ่ยถามเมื่อเห็นฉินหลิงนั่งนิ่งไม่พูดจาอะไรออกมา

หลังจากได้ยินเสียงเจ้าอ้วน ฉินหลิงที่จมอยู่ในห้วงความคิดก็หลุดออกจากภวังค์ “ไม่มีอะไร เช่นนั้นพวกเราไปหาเฒ่าหม่ากันเถอะ” เอ่ยจบฉินหลิงก็ลุกขึ้นเดินจากเตียงทันทีทิ้งเจ้าอ้วนเบิกต้าค้างไว้เพียงลำพัง

“ไม่ใช่พี่ชายเขาบาดเจ็บหนักหรอกรึ? หรือโดนกระแทกที่หัวจนเพี้ยนไปแล้ว” เจ้าอ้วนพึมพำกับตัวเองก่อนจะวิ่งตามฉินหลิงออกไปทันที

............................

เจ้าอ้วนเหอเดินนำทางฉินหลิงไปยังภายในสำนัก ซึ่งทิศทางที่เขาไปกับเจ้าอ้วนเป็นคนล่ะทางกับยามที่เขาเดินทางมากับชิงชิง

ฉินหลิงเดินตามเจ้าอ้วนเข้ามาประตูหลังซึ่งมียามอยู่เพียงคนเดียวแตกต่างจากประตูหน้าที่มียามใส่ชุดเกราะนับสิบคนยืนเรียงรายจนดูน่าเกรงขาม

“พี่ชาย ต่อไปหากท่านจะมารับภารกิจจากเฒ่าหม่า ท่านต้องมาทางนี้” เจ้าอ้วนเอ่ยพรางชี้ไปยังประตูเล็กๆ

ฉินหลิงพยักหน้าเบาๆและเดินตามเจ้าอ้วนไป

ในขณะที่เขาก้าวเข้าผ่านประตูเข้าไปฉินหลิงรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังบริเวณหน้าอกที่สั่นไหวเบา ตำแหน่งที่เกิดสั่นไหวนั้นเป็นตรงตำแหน่งที่เขาเก็บตราไม้ที่เฒ่าหม่ามอบให้เพื่อเป็นตัวยืนยันฐานะ

ฉินหลิงเองก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าคงไม่ง่ายนักที่จะมีคนนอกลอบเข้ามาภายในสำนัก

ความสำคัญของตราสัญลักษณ์นั้นเหมือนเป็นตัวแสดงชนชั้น อย่างตัวเขาที่เป็นเพียงศิษย์รับใช้ก็สามารถเดินเข้าได้เพียงบริเวณตีนเขาเท่านั้น หากเขาต้องการขึ้นไปตำแหน่งสูงขึ้นเขาต้องมีพลังฝึกตนที่มากพอจึงสามารถขอเลื่อนขั้นเป็นศิษย์ภายนอกหรือศิษย์ภายใน

เพียงไม่นานทั้งสองเดินมาถึงบ้านไม้หลังเล็กของตาเฒ่าหม่า

“อาคารหลังใหญ่นั้นมันคืออะไรรึ?” ฉินหลิงชี้ทางอาคารหลังใหญ่ที่ตั้งไม่ห่างจากบ้านของตาเฒ่าหม่า ตั้งแต่เขามากับชิงชิงอาคารหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ห่างกับบ้านเฒ่าหม่านั้นเป็นจุดที่ฉินหลิงรู้สึกสนใจแต่ยังไม่มีโอกาสได้ถามใคร

“อ่อ..นั้นคือตึกไว้สำหรับแลกเปลี่ยนและซื้อขายโอสถน่ะ ต้องอย่าลืมว่าสำนักของเราโด่งดังเรื่องนักปรุงยาดังนั้นจึงมีผู้ฝึกตนทั่วหล้าต่างเข้ามาขอร้องให้นักปรุงยาช่วยปรุงเม็ดยาต่างๆให้โดยแลกเปลี่ยนกับสิ่งวิเศษต่างๆ บางครั้งก็มีคนเข้ามาขายสมุนไพรหายาก ดังนั้นตึกแห่งนั้นก็เป็นเหมือนแหล่งรายได้สำคัญของสำนักเราเลย” เจ้าอ้วนเอ่ยออกมาพร้อมกับท่าทางภูมิใจ

ฉินหลิงพยักหน้าเบา ตึกตรงหน้าหรูหราและยิ่งใหญ่สมกับฐานะหนึ่งในหกสำนักใหญ่แห่งทวีปนี้จริงๆ

“ตาแก่ ข้ามาหาแล้ว” เจ้าอ้วนเหอตะโกนเสียงดังก่อนจะผลักประตูเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ

ฉินหลิงที่เดินตามเข้าไปก็เหลือบเห็นตาเฒ่าหม่านอนบนเก้าอี้เอนตัวเดิมพร้อมกับกลิ่นสุราที่เหม็นหึ่ง

สภาพของชายแก่ผู้นี้ทำให้เขานึกตัวเองในอดีตขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“บัดซบ! เจ้าแก่น่าตาย วันๆไม่คิดจะทำอะไรนอกจากดื่มแล้วรึไง” เจ้าอ้วนที่เห็นสภาพดูไม่ได้ของเฒ่าหม่าก็บ่นออกมาในขณะที่เดินไปเก็บขวดสุราและทำความสะอาด

ฉินหลิงเองก็มองเจ้าอ้วนอย่างตั้งใจ เจ้าอ้วนเหอที่เป็นเด็กน้อยคนหนึ่งกลับด่าทอตาเฒ่าผู้ที่มีพลังในระดับที่ฉินหลิงยังไม่อาจสัมผัสได้อย่างไร้ซึ่งความเคารพ ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่แปลกจริงๆ

หลังจากเจ้าอ้วนทำความสะอาดห้องเรียบร้อยก็หันไปตะโกนเสียงดังกรอกใส่หูเฒ่าหม่า “ตาแก่!!!!!”

“โว๊ยยยย!!! จะตะโกนหาป้าเจ้ารึ? เจ้าสารเลวอ้วน.... เจ้าไม่รู้รึไงว่าไม่ให้รบกวนเวลาคนกำลังนอน” ตาเฒ่าหม่าสะดุ้งตื่นพรวดอย่างรวดเร็ว

“เป็นถึงผู้ฝึกตนยังจะนอนอะไรอีกล่ะ.. หากอยากนอนนักก็ไปหลับในสุสานนู้น..จะได้หลับยาวไปเลย” เจ้าอ้วนเอ่ยเย้ยหยันออกมาอย่างไม่เกรงใจ

ฉินหลิงมองการทะเลาะกันของหนึ่งแก่หนึ่งอ้วนด้วยรอยยิ้ม เขาเองก็รู้มาตลอดว่าตาเฒ่าหม่าไม่ได้เมา จะเป็นไปได้รึที่สุราจากปุถุชนจะทำให้ผู้ฝึกตนเมามายจนไร้สติได้

หลังจากได้ทะเลาะกับตาแก่หม่า เจ้าอ้วนเหอก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ได้มาเพียงลำพัง “เอ่อ.. วันนี้ข้าพาพี่ชายมาหาท่านด้วย”

ท่าทางของเฒ่าหม่าเปลี่ยนเป็นจริงจังเล็กน้อยก่อนจะหยิบธูปหอมขึ้นมาหนึ่งก้านและส่งให้เจ้าอ้วน “เอานี้แล้วกลับไปได้แล้ว ข้ามีเรื่องจะคุยกับน้องชายผู้นี้ตามลำพัง”

ดวงตาของเจ้าอ้วนเบิกกว้างพร้อมกับอาการตกตะลึง ตาแก่จอมขี้งกให้ธูปรวมวิญญาณที่มีค่าเท่ากับหินวิญญาณ7ก้อนกับเขา

“ตาแก่เจ้าเล่ห์ เจ้าวางแผนอะไรไว้จงบอกมา ข้าไม่เชื่อว่าคนอย่างท่านจะให้ธูปวิเศษนี้กับข้าโดยไม่มีแผนชั่วร้ายใดๆ” เจ้าอ้วนหยิบธูปในมือชี้ไปทางตาเฒ่าหม่าด้วยสีหน้าจริงจัง

เส้นเลือดบนหน้าของเฒ่าหม่ากระตุกเมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าอ้วน เขาเพียงต้องการสนทนาเรื่องการค้าครั้งใหญ่กับฉินหลิงเพียงลำพังและตอบแทนที่เจ้าอ้วนพาชายหนุ่มผู้นี้มา แต่ไม่คิดเลยว่าความหวังดีของเขากับถูกเจ้าอ้วนมองว่าเขามีแผนร้าย

“บิดามันเถอะ!! เจ้าเด็กสารเลว หากเจ้ายังไม่ไปตอนนี้ข้าจะไม่ให้ทั้งธูปรวมวิญญาณและภารกิจในเดือนนี้” ตาแก่หม่าตะโกนใส่เจ้าอ้วนด้วยสีหน้าโมโห

หลังจากไล่เจ้าอ้วนออกไปได้ ตาเฒ่าหม่าจึงถอนหายใจออกมาอย่างหมดแรง

ฉินหลิงเองก็รับรู้ว่าชายชราผู้นี้มองดูเจ้าอ้วนเหอเหมือนหลานชายของตัวเอง ถึงจะบ่นด่าแต่เขาก็ยังแฝงไว้ด้วยความรู้สึกห่วงใย

“เอาล่ะ... เจ้าจะให้ข้าไปหาคุณหนูใหญ่ตอนไหน” ตาเฒ่าหม่าเอ่ยขึ้นถามชายหนุ่มตรงหน้าทันทีเมื่อพวกเขาอยู่เพียงลำพัง ก่อนหน้านี้พวกเขาได้วางแผนการผลิตขวดโอสถโดยใช้ชื่อของชิงชิง ในเวลานั้นฉินหลิงเองก็บอกชายชราผู้นี้ไปว่าเขาพอมีความสัมพันธ์กับคุณหนูใหญ่อยู่บ้างจึงค่อนข้างมั่นใจว่านางจะเห็นด้วยกับผลประโยชน์ที่พวกเขามอบให้

อย่างไรก็ตามเหตุการณ์เมื่อวานทำให้ฉินหลิงต้องหันกลับมาทบทวนอีกครั้งว่าการใช้ชื่อนางมันดีแล้วรึ? แต่เมื่อนึกถึงความลับในร่างกายและทรัพยากรที่ต้องใช้ในฝึกฝนของนักอักขระจึงทำให้เขายอมติดหนี้บุญคุณของนางและตั้งใจตอบแทนในอนาคต

“ไม่ต้องแล้วล่ะ” ฉินหลิงเอ่ยออกมาพร้อมกับหยิบป้ายสีทองที่มีคำว่า หลานชิงชิง สลักอยู่ส่งไปให้เฒ่าหม่า

เฒ่าหม่าที่รับป้ายประจำตัวของคุณหนูใหญ่ก็หันกับไปมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าฉินหลิงจะมีป้ายประจำตัวของสตรีที่ถูกเรียกขานว่าร้ายกาจที่สุดในสำนักอย่างคุณหนูใหญ่ได้