อเมริกา ดินเเดนเเห่งความฝัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง

 ความคิด

ความรู้สึก

ความมีสติ

และ ความรัก

คือความฝันที่เราทุกคนพึงมี

         
           +โอเค ทุกอย่างครบหมดแล้ว ไปกันเถอะ+ผมพูดกับป่าป๊าขณะยืนรอหน้าประตูบ้านพร้อมกับกระเป๋าใบอ่วนหลายใบเเละที่หนักสุดคือกระเป๋าสะพายหนักสิบห้ากิโล (แบกไม่ไหวแน่เรา หลังหักชัวร์)

หลังจากจัดกระเป๋าไปมาอยู่สามสี่วัน สุดท้ายก็ถึงเวลาต้องเดินทางแล้ว หัวใจเต้นแรงเล็กน้อย แต่รู้อะไรไหม เราไม่ได้ตื่นเต้นมากนักหรอก เพราะนี้คือประเทศที่สองที่เราจะไปเรียนต่อแล้ว เอาล่ะ เริ่มตั้งแต่ต้นเลยน่ะ

        เราชื่อ อะไรซักอย่าง ไม่จำเป็นต้องรู้ แต่เรียกง่ายๆว่า โอ้ ก็แล้วกัน ไม่ต้องรู้หรอกว่าใครเขียน ขอให้รู้แค่ว่า เราเป็นเด็กชาย ไม่ซิ เด็กหนุ่มถึงจะถูก วัยสิบห้าปี(ความจริงตอนนี้สิบหกแล้ว) ฉลาดแบบบ้าๆบอๆ เรียนเก่งเเต่ไม่รู้สึกว่าเก่ง และจะหน้าด้านทันทีถ้าเห็นว่าใครทำอะไรไม่ถูกต้อง ทำทุกอย่างเพื่อความยุติธรรม ไม่ยอมใครเป็นบางครั้งถ้าโกรธมากจริงๆ ชอบแบ่งบัน แต่ก็ชอบจิ๊กของคนอื่นมากินเหมือนกัน หน้าตา เออ ไม่รู้ซิ แล้วแต่คนจะมอง บางคนก็บอกว่าถ้าลดหุ่นซักหน่อยก็จะหล่อราวเทพบุตร แต่บางคนก็บอกว่าเราน่าเกลียดมากๆ ซึ้งก็ไม่รู้ซิ ตามที่บอก แล้วแต่ใครจะมอง

          เป็นคนลึกซึ้งมาก มีส่วนที่เปิดกว้างและมีส่วนที่ลับที่สุดของหัวใจ อารมณ์อ่อนไหว รักสงบเพราะไม่เคยมีชีวิตที่เงียบๆซักที และที่สำคัญ เราเป็นคนแปลกและจะไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครหรืออะไรทั้งนั้น ต่างจากคนที่มีบุคลิกที่พิเศษของตัวเองแต่กลับอย่างเป็นคนธรรมดา และคนธรรมดาก็อยากจะเป็นคนพิเศษซ่ะงั้นไป เฮ้อ โลกนี้บางทีก็สวยงามดั่งร้านขายของเล่นที่พวกเราคุ้นเคยในวัยเด็กและมหัศจรรย์ และที่แน่ๆคือพวกเราไม่อยากออกจากร้านนั้นต่อให้พวกแม่ๆจะฉุดกระชากเราแค่ไหนก็ตาม แต่บางทีน่ะ แค่บางที โลกที่พวกเราคุ้นเคยกลับบูดเบี้ยวลงทันตาเห็น และหนักหนาจนแทบทนไม่ได้ เราเคยผ่านอะไรมามากเเละความรู้สึกก็เปลี่ยนไปด้วย ลองดูตัวอย่างเล็กๆน้อยๆน่ะ

          มีความสุขสุดๆหลังจากจัดการกับส้วมตันได้สำเร็จโดยใช้กะละมังราดขณะอยู่หอคนเดียวในปักกิ่ง ถูกพวกเด็กเกาหลีแกล้งตอนสิบสองขวบจนทุบกำแพงมือบวมที่ปักกิ่งเช่นกัน เคยเทสลัดผลไม้จากชามพลาสติกที่ตักมาจากโรงอาหารแต่กินกันไม่หมด เออลืมไป ช่วงนั้นเราอยู่กับลูกพี่ลูกน้องหญิงห่างๆวัยสิบห้าที่ไปด้วยกันกับน้องสาววัยสิบขวบ เราดันเทสลัดลงโถส้วมไปหมดเลย พวกส้มเอย แอ็ปเปิลเอย ก็ลอยตุ๋บป๋องอยู่ในส้วม กดเท่าไหร่ก็ไม่ลง ขำแตกเลยพวกเรา และดันตัวเองจากที่ยี่สิบกว่าในสี่สิบคนในห้องมาเป็นที่สี่และสามได้ในหนึ่งปี ยากมากน่ะจะบอกให้ คณิตที่นั้นเรียนเร็วกว่าที่นี้หลายเท่าตัว (ที่นี้หมายถึงอเมริกา)