(ไม่)มีพรุ่งนี้

บทนำ



(“แหวนที่ปัณณ์สั่งไว้ พี่ไปเอามาให้แล้วนะ”)

เสียงหวานตอบปลายสายว่าที่น้องเขยอย่าง ปัณณ์ ปกรณ์ ที่อยู่ๆก็ไหว้วานเขาให้ไปรับแหวนแทนเพราะที่ทำงานตามตัวด่วน ทั้งๆที่เป็นวันหยุดของเจ้าตัวแท้ๆ แล้วว่าที่พี่สะใภ้อย่างเธอจะจะปฏิเสธได้อย่างไรล่ะ



“แหวน” ที่ว่า คือแหวนแต่งงานที่ปัณณ์สั่งทำพิเศษขึ้นมาให้กับว่าที่เจ้าสาวของเขาอย่าง เอย อิสรียะ แฟนหนุ่มรุ่นน้องแสนดื้อของเขาไงล่ะ



“ขอบคุณครับพี่เอิง ขอโทษที่รบกวนด้วยนะครับ”

ตอบกลับพี่สาวของแฟนหนุ่มรุ่นน้อง อุส่าสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันทั้งวันแท้ๆ แต่เพราะงานที่เขารับผิดชอบดันมามีปัญหาซะงั้นเลยต้องปลีกตัวออกมาอีกทั้งวันนี้ยังเป็นวันคบรอบของเราสองคนที่คบกันมาเข้าปีที่7 และวันนี้เขาตั้งใจจะขอแฟนหนุ่มรุ่นน้องอย่าง เอย อิสรียะ ที่อายุห่างกันถึงสี่ปีแต่งงาน ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่เคยเอ่ยปากพูดเรื่องนี้แต่เขารู้ว่าเอยรอเขามาตลอด และเขาก็ไม่อยากให้เอยรออีกต่อไปแล้ว...



(“ทุกคนรออยู่ที่โรงแรมกันหมดแล้ว ขาดแต่ว่าที่เจ้าบ่าวกับว่าที่เจ้าสาวเนี้ยเมื่อไหร่จะมาถึงคะ ฮ่าๆ”)

อดไม่ได้ที่จะแซวว่าที่น้องเขย เธอนะเอ็นดูปัณณ์เป็นที่สุด หนุ่มน้อยที่สูญเสียทั้งพ่อแม่ในเวลาเดียวเเต่สามารถใช้ชีวิตเติบโตมาได้ดีขนาดนี้ หากให้เปรียบเทียบกับเธอที่เคยสูญเสียผู้เป็นพ่อไป ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นเสาหลักของครอบครัวแทน ต้องดูแลธุระกิจต่อจากผู้เป็นพ่อ ดูแลทั้งแม่และน้องชายตัวแสบ แม้ว่าจะขาดเสาหลักของครอบครัวอย่างพ่อไปก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตของเธอหรือครอบครัวลำบาก แต่สำหรับปัณณ์ที่ครอบครัวหาเช้ากินค่ำทำให้เขาต้องดิ้นรนทั้งที่อายุยังน้อยจนได้ประสบความสำเร็จถึงทุกวันนี้ ทั้งยังสามารถดูแลน้องชายตัวแสบของเธอได้อีก



“ฮ่าๆ ผมกำลังไปรับเอยที่คอนโดครับ แล้วเจอกันที่โรงแรมนะครับพี่เอิง”

สิ้นบทสนทนาเขาก็เก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกง เพราะปลายทางที่เขาต้องไปคือรับว่าที่เจ้าสาวของเขาที่คอนโด...



"ไม่เห็นต้องพาไปกินของหรูๆ แพงๆ เลยเสียดายเงิน เราฉลองกันที่ห้องสองคนเหมือนทุกปีก็ได้หนิ"

เสียงบ่นติดหงุดหงิดเจ้าตัวคงคิดว่ามันน่ากลัวมากมั้ง แต่สำหรับหรับปัณณ์มันเหมือนลูกแมวแมวขู่ฟ่อๆ มากกว่า



"ก็ปีนี้พี่อยากให้มันพิเศษกว่าทุกปีไงคะ"

..เพราะปีนี้พี่จะขอเอยแต่งงาน.. คำนั้นปัณณ์ไม่ได้พูดมันออกไปได้ได้ยิ้มหวานให้กันว่าที่เจ้าสาวของเขา





เป็นเวลาหกโมงเย็นห้าสิบห้านาทีแล้วเราสองคนยังติดอยู่บนท้องถนนที่ไม่มีวี่แววการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยเพราะการจารจรบนท้องถนนเย็นวันศุกร์ในช่วงเวลาหลังเลิกงานต่างก็รู้กันดีว่ามันย่ำเเย่ขนาดไหน รถราที่ติดกันเป็นระนาวตามสี่แยกไฟแดง ปัณณ์กับเอยก็คือหนึ่งในนั้นเช่นกัน



"ใกล้จะถึงหรือยังพี่ปัณณ์ เอยเริ่มหิวแล้วอะ"

เสียงร่างบางเริ่มประท้วงเพราะการจราจรประเทศไทยทำให้พวกเราติดเหง็กอยู่บนท้องถนนเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้วยังไงนะสิ ใครจะทนก็ทนไป แต่เอยจะไม่ทน!!



“เลยไฟแดงนี้ไปก็ถึงแล้วค่ะ หนูกินนมหรือขนมรองท้องก่อนดีไหม”

เพราะปัณณ์รู้ดีว่าเอยมักจะหิวแล้วยังชอบกินขนมจุกจิกเวลานั่งรถนานๆ เขาเลยมักจะเตรียมนมหรือขนมที่เป็นของโปรดของเจ้าตัวติดไว้บนรถเสมอ



"เอ่ออ.. ถ้าใกล้จะถึงแล้วรอกินพร้อมกันทีเดียวเลยดีกว่าครับ"

อันที่จริงแล้วเอยไม่ได้หิวอะไรหรอก เเต่เขาแค่หมั่นไส้พี่ปัณณ์ ถ้าฉลองกันที่ห้องเหมือนเดิมแบบทุกปีตอนนี้ก็ตอนตีพุงกันแล้วไม่รู้จะพามาฉลองที่ร้านอาหารแพงๆ ทำไม เขาแค่อยากให้พี่ปัณณ์มีเวลาอยู่กับเขามากขึ้นก็แค่นั้นเอง เพราะทุกวันนี้พี่ปัณณ์ทำแต่งานจนช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเลย จะฉลองที่ไหนไม่สำคัญหรอก ขอแค่มีพี่ปัณณ์อยู่กับเขาในทุกๆ ปีก็พอ...



เมื่อสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวบ่งบอกว่าได้เวลาที่เราสองคนจะออกจากการจราจรที่ติดมานานนับชั่วโมงสักที ปัณณ์ที่อาสาทำหน้าที่คนขับรถกำลังจะพาว่าที่เจ้าสาวของเขาไปสถานที่ที่เขาได้จัดเตรียมพร้อมสำหรับการขอเอยแต่งงาน แม้มันจะเป็นแค่การทานอาหารพร้อมหน้ากันไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย แต่สำหรับปัณณ์เขาตั้งใจทำมันให้ออกมาดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำมันได้ เพราะในชีวิตของเขาก็มีแค่เอย และครอบครัวของเอยที่คอยอยู่ข้างๆเขาในวันที่เขาไม่มีอะไรเลยแต่เอยก็ยังเลือกเขามาเป็นแฟน หากเทียบกับใครหลายๆคนที่เข้ามาจีบว่าที่เจ้าสาวของเขา เขาเทียบกับคนพวกนั้นไม่ได้เลย แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับหลายอย่างที่เอยมอบให้กับเขา มันเทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย...


ปัณณ์นะอยากเห็นเอยสวมชุดเจ้าสาว แล้วมีเขาสวมชุดเจ้าบ่าว ในงานแต่งเรียบง่าย ไม่ได้วือหวา มีคนมาร่วมแสดงความยินดีกับความรักของเราสองคน แค่คิดว่าต่อไปนี้จะได้ชีวิตคู่กับเอยจนบั้นปลายสุดท้ายของชีวิตอยู่กับเอยแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว...


แต่แล้วเมื่อมีเหตุการณ์ที่ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น..


“พี่ปัณณ์ ระวัง!”
รถบรรทุกเล็กขนาดสี่ล้อกำลังพุ่งมาทางรถของปัณณ์กับเอยไม่มีท่าทีจะชะลอแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ตอนนี้สัญญาณไฟจราจรทางฝั่งเขาได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว



เอี๊ยดดดดด!!

.
.
.
.
.

โครมมม มม!!


เสียงเหยียบเบรคของรถบรรทุกชนโครมเข้ามาจากด้านนอกประตูฝ่ายคนขับ แรงกระแทกทำให้รถพลิกคว่ำหมุนหลายตลบไม่มีเเม้เสียงกรีดร้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีภาพสุดท้ายที่เอยเห็น คือร่างของปัณณ์ที่โชกไปด้วยเลือด ก่อนที่ภาพทุกอย่างมืดดับไป..