ยังไม่ได้คิดชื่ออะ -.-

ลำดับตอนที่ #2 : หืม...ค...เค้กเหรอ?

"..."

"นายจะกินอะไร?"

"ผม...ไม่กิน พี่กินเถอะ/( o_o)\"

"-*- นาย ชวนฉันมากินนะ!!"

"หืม..(o_o )\ หึงเหรอครับ?"

"ม...ไม่ได้หึงโว้ย! นี่นายไม่เข้าใจสถานะการเลยรึไง ฉ...ฉันสิต้อง???"

"หน้าแดงหมดแล้วนะ พี่สาวน่ะ ขอเหมือนพี่สาวครับ:)" ผมหันไปบอกพนักงานสาว

"นี่นาย!!!"

"หืม? พี่สาวเสียงดังจนผมปวดหูไปหมดแล้วอะ อยู่เงียบๆ หน่อยไม่ได้รึไงครับ"

ตึง!

"พี่สาวผมบอกว่าอย่าเสียงดังไง อ้ะ? แล้วนี่พี่สาวจะไปไหนน่ะ?"

"ฉันจะไม่อยู่กินกับนายแล้ว!"อยู่กิน?? นี่พี่สาวพูดเรื่องอะไร อะ...อ๋อ ผมเล่นต่อให้ก็ได้

"ไม่นะ! พี่สาว พี่ต้องอยู่กินกับผมสิ ถ้าพี่ไม่อยู่กินกับผม แล้วผมจะอยู่กินกับใคร?"

"งั้นนายก็ช่วยสรรหาคำขอโทษที่คิดว่าฉันจะพอใจมาด้วย!"

"ผมขอโทษ ผมรักพี่นะ ผมจะยอมยกชีวิตอันแสนมีค่านี้ให้พี่สาวเพียงผู้เดียว"

"-*-!"

"โอเคๆ ผมขอโทษครับ"[เอ๊ะทำไม? เด็กนี่ขอโทษแค่คำเดียวทำให้ฉัน...=0=:มันจู]

"เลิกเรียกฉันว่าพี่สาวสิ แล้วฉันจะอยู่กินกับนายต่อ"นี่พี่สาวของผมโง่ขนาดนี้เลยเหรอวะ? ไม่เอะใจเรื่องคำว่า 'อยู่กิน' เลยซักนิด-.-

"ได้ครับ-0-"

"มันจู!! ไปเฝ้าร้านหน่อยซิ ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อย"พี่สาวที่เฝ้าร้านเกมส์ ตะโกนมาจากอีกฝั่ง เออ...คราวนี้เป็นผู้หญิงจริงๆนะ -.-

"เอาสิ ไปก่อนนะ...."

"เห้ย! พี่สาวมันจู สั่งแล้วก็ต้องนั่งกินด้วยกันดิวะ"

"ถ้าจะพูดสุภาพก็พูดให้สุภาพทั้งประโยคสิเว้ย=0=!"

"อ่าว ถ้าไม่พูด'วะ'แล้วพี่สาวจะไม่ไปเหรอ...ชิ! ทีตัวเองยะงพูด'เว้ย':("

"ไป -*- ฉันต้องเฝ้าร้านนะ ไปละ"

"อ...อ่าวเฮ้ย! แล้วเค้กเนี้ยใครจะช่วยผมกิน" พี่สาววิ่งหันหลังไปเรียบร้อยแล้ว พรางมือก็บอกบ๊ายบายผม-///- หรือจะเรียกว่าปัดมือส่งดีนะ...แล้วเค้กนี่เอาไงดีเนี้ย ห่อกลับบ้านได้รึเปล่า-*-

"เค้กมาแล้วค่ะ"

"ห่อกลับบ้านได้ไหม?"

"อ...เอ่อ ก...ก็ได้ค่ะ รอซักครู่นะคะ"

"(- -)(_ _)(- -)"

อีกสักครู่นึง...

"ได้แล้วค่ะ แล้วมาอีกนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ" พนักงานสาวโน้มตัวลงอย่างถ่อมตน จนทำให้ผมรู้สึกขัดเขิน=///= อา...ไม่ได้นะ ห้ามเอาใจให้คนอื่นนอกจากพี่มันจูเด็ดขาด!

"ค...ครับ" ผมรับมาพร้อมโน้มตัวลงให้เธอบ้าง ผมเดินออกมานอกร้านแต่ก็ยังคงจับตามองไปยังหญิงสาวปริศนา ผมเดินตรงไปยังเธอ

"wate k i sono waruta..."ผมฟังไม่ค่อยออกเลยทำออกมาเป็นซับไตเติ้ลซะเลย มันเป็นภาษาของชาติไหนกันนะ...? ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้สวนสาธารณะตัวยาว แล้วมองไปที่เธอ แต่เธอไม่สนใจคนรอบข้างแม้แต่น้อย =*= ........

"ฮ้าว~" ผมหลับไปล่ะ ตะกี้นี้=w=b (o o )( o o)(o o )มืดแล้วคนหายไปหมดแล้ว หลับไปนานแค่ไหนกันเนี้ย แต่ก็ยังมีเธอยืนอยู่ข้างหน้า ผมเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ�

"ธ...เธอ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?"

"ban!"ยังไม่เลิกทำซับให้ ฮ่า ฮ่า

"ใช่ บ้านเธอน่ะอยู่ไหน"บ๊ะ! เจอกันวันแรกก็ถามบ้านซะละ ผมนี่ไม่เบาเลยนะเนี้ย

"..."เงียบหา##เธอหรือ?

"เฮ้! ฉันถามเธอว่าบ้านอยู่ไหน?"

"( _ _)/" ชี้ไปบนฟ้าหาพระแสงอะไร เอ๊ะ! หรือจะตกมาจากสวรรค์= =�

"เธอ-มา-จาก-ไหน-หืม-?-?"

"( _ _) ข...ข้าไม่แน่ใจว่าต้องเรียกที่ๆข้าเคยอยู่ว่าอย่างไร ท่านแม่ ไม่เคยบอกกับข้าเรื่องนี้มาก่อนเลย..."

"อ้อ! เจริญ ที่แท้ก็หลงทางนี่เอง แล้วยังไม่รู้จักบ้านตัวเองอีก แล้วนี่ข้าจะทำอย่างไรกับเธอคนนี้ดีวะ? แล้วไอ้ วิธีการพูดแปลกๆของเธอนี่มันอะไรกัน!?"

"เจ้าบอกว่าแปลกอย่างนั้นหรือ? ส่วนข้า...ไม่รู้สึกเช่นนั้น"

"=[]=!!" นั่นมันแปลกชัดๆเลยไม่ใช่รึไงฟระ!!?

"ข้าหิว เจ้าถือถุงอะไรน่ะ หอมเหลือเกิน...( o o)"

"เค้ก-0- เจ้านี่เรียกว่าเค้ก"

"( o o)...หืม...ค...เค้กเหรอ?"

"อยากกินเหรอ?" พูด 'เหรอ' ก็เป็นนี่หว่า

"อืม"

"ไปนั่งทางนั้นหน่อยซิ" ผมชี้ไปทางม้านั่งที่นั่งเมื่อกี้นี้ เธอเดินไปนั่ง แล้วผมก็นั่งลงข้างๆ�

"...เจ้า...เมื่อไหร่จะให้ข้ากิน?"

จ๊อก---

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า อ่ะนี่" ผมยื่นเค้ก 2 ชิ้นให้เธอ�

"นั่น...เจ้าไม่กินด้วยหรือ?"

"ไม่ล่ะ ผู้ชายกินเค้กเนี้ยเกย์จะตาย" #แล้วไอ้ฉากเมื่อกี้มันอะไร แว่วเสียงมันจู#�

"...(-o-) (-.- ) (-.-) (-o-) (-.- ) (-.-)..." ผมนั่งมองเธอกินไปเรื่อย ส่วนเธอก็ตั้งหน้าตั้งตากินเค้กของผมโดยที่ไม่สนใจผมเลย ทั้งที่ผมนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ กินโดยไม่เกรงใจซักนิด ชักหงุดหงิดแล้วนะ =x= ไม่รู้จักถามฉันอีกรอบรึไง เช่น=o=b "เจ้าจะไม่กินแน่ๆหรือ กินเถอะ ข้าเกรงใจ" อะไรประมาณเนี้ย

หมับ

คำสุดท้ายของเธอ แล้ว จริงๆก็ก้อนใหญ่พอสมควรแต่เธออ้าปากโคตรกว้างอย่างงี้ก็อดสิครับ=0= ผมเลยคว้าข้อแขนเธอไว้ แล้วงับไปกินเองซะเลย คิกๆ ง่ำๆ =///= เอ่อ พึ่งรู้ตัวว่าโดนเธอจ้อง เธอคงจะเขิน หรือตกใจแน่ๆเลย =3= ก็ผมเล่น งาบไป ทั้งๆที่มันอยู่ข้างปากเธอเลยนี่หว่า ...รอดูปฏิกริยา

"ไร้มารยาท..." #พูดเบาๆ# ฉันได้ยินนะเว้ย=[]=!

"ใครกันแน่ฮะ เธอเองไม่ใช่รึไงที่กินเค้กของคนอื่นหน้าตาเฉย ทั้งๆที่น่าจะแบ่งให้ซักก้อน"

"เป็นอย่างนี้เองรึ? แต่ก่อนหน้านี้เจ้าก็บอกว่าเจ้าไม่กินเองไม่ใช่รึไง?"

"เค้าเรียกกันว่ามารยาท เธอควรจะถามให้แน่ใจก่อนว่าฉันไม่กินจริงๆรึเปล่า แล้วก็คะยั้นคะยอให้ฉันกินให้ได้ เพราะจริงๆแล้วฉันอยากกิน! คราวนี้ใครกันล่ะที่ไร้มารยาท"

"ข้า(_ _)..." พูดไม่ออกไปเลยแฮะ กับคนที่สำนึกผิดเนี้ย

"อืม! ถ้าเข้าใจแล้วก็ดีแล้ว กลับบ้านของเธอไปซะ!...อะ...อ่าวไม่รู้จักบ้านตัวเองนี่หว่า งั้น...มะ"