นิยาย Dek-D
อ่านแบบไม่มีโฆษณาที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
474
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
474
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 6 มิ.ย. 56 / 10:43 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
Title : ของตายที่หายไป
Author : ttmmoodd
Couple : Junseung
มดลงฟิคในบอร์ดb2st-thailand มาสักพักแล้ว
นายมันแค่ของตายฮยอนซึง…..
ได้โปรดอย่าจากฉันไป……
เสียงเรียกเข้าจากมือถือเครื่องเก่าที่แม้ว่าตนเองนั้นจะขยันทำงานมากแค่ไหน ก็ไม่เคยที่จะใช้เงินนั้นซื้อสิ่งของเพื่อตนเอง
แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ฮยอนซึงใช้เงินเพื่อซื้อมานั้น คือความสุข ความสุขที่ได้เห็นคนที่ตนเองรักพอใจที่ตนเองนั้นหาเงินมาให้ใช้ได้อย่างฟุ่มเฟือย โดยที่ไม่ปริปากบ่นว่าเหนื่อยเลยสักครั้ง
“ทำไมวันนี้นายไม่ไปทำงาน” จุนฮยองพูดอย่างหัวเสีย
“พอดีฉันไม่ค่อยสบายหนะ เลยจะพักสักงานนึง”
“แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้ สำออยละสิรีบๆไปทำงานเลย วันนี้ฉันจะไปกินเลี้ยงกับเพื่อน” ถึงแม้เสียงที่ได้รับจากปลายสายจะอ่อนแรงแค่ไหนก็ไม่เคยทำให้จุนฮยองคนนี้สงสารหรืออยากดูแลได้เลย
“อือ จะไปเดี๋ยวนี้หละ รอหน่อยนะจะเอาเงินไปให้” ฮยอนซึงที่มีไข้ขึ้นสูงแต่ก็ไม่อาจนอนพักอย่าที่ร่างกายต้องการได้ จึงค่อยๆพยุงตนเองขึ้นจากที่นอนนุ่ม เพื่อไปยังบาร์ที่ทำงานที่รายได้ให้มากที่สุด
แต่ก่อนเราเคยรักกันมาก มากซะจนใครก็อิจฉา แต่พอนานวันไปจุนฮยองรู้สึกว่ามีอะไรที่น่าสนใจกว่าและเค้าไม่สมควรที่จะมาจมปรักอยู่กับคนแค่คนเดียว แต่เค้าก็ไม่สามารถปล่อยมือจากฮยอนซึงได้เช่นกัน
“ซึง นายไม่ไหวไม่ใช่หรอไหนบอกจะหยุดไง” เสียงจากเพื่อนสนิทตัวเล็กทำให้ฮยอนซึงหันไปมองโดยไม่ตอบคำถามใดๆ เพียงแต่ยิ้มกลับไปเท่านั้น
“เงียบอย่างนี้ ต้องออกมาหาเงินให้แฟนอีกแล้วสิ ฉันนะไม่เข้าใจเลย ซึงสวยออกใครๆก็ชอบซึงทั้งนั้น ทำไมต้องทนอยู่กับไอ้ห้อยนั่นด้วย” โยซอบที่บ่นเหมือนเดิมทุกครั้งเวลาเห็นหน้าฮยอนซึงจนฮยอนซึงจำประโยคพวกนั้นได้ขึ้นใจ
“ทำไมนะหรอ ง่ายนิดเดียว ที่ทนได้ เพราะยังรักนะสิ" ฮยอนซึงตอบคำถามเหล่านั้นอยู่ใจ ไม่ต้องมีใครรู้หรอกเหตุผลนอกจากตัวเราเอง
“เบื่อที่จะคุยกับซึงละ โยไปทำงานดีกว่า”
“ฮยอนซึงไปทำงานเร็ว อาหารเหลือให้เสริฟเยอะเลย แขกก็ถามหานายกันใหญ่” เสียงผู้จัดการตะโกนเรียก ทำให้ฮยอนซึงออกจากความคิดของตัวเองทันที
“ฮะ จะไปเดี๋ยวนี้”
“ช้าจริงๆ ป่านนี้แล้วยังไม่เอาเงินมาให้อีก ของตายอย่างนายกล้าทำให้ฉันรอนานขนาดนี้เลยหรอ” จุนฮยองกดปุ่มโทรหาฮยอนซึงอย่าไม่หยุดหย่อน
“มะ มาแล้ว แฮ่กๆ รอนานไหมขอโทษนะ” ฮยอนซึงที่เพิ่งเลิกงานต้องรีบวิ่งจากที่ทำงานมาเพราะรถเมล์มันไม่มีนะสิ จะขึ้นแท็กซี่ก็เปลืองเงิน วิ่งมานะดีแล้วเผื่ออาการมึนหัวจะหายไป แต่มันไม่ใช่เลย อาการกลับแย่ลงไปอีก
“อะ เงิน เที่ยวให้สนุกนะ” ฮยอนซึงยื่นเงินทั้งหมดที่ตนเองมีให้จุนฮยอง ด้วยสีหน้าที่มีความสุขหากแต่สีหน้านั้นที่จุนฮยองมองทุกวันกลับซีดจาง ไม่มีเลือด ริมฝีปากม่วงคล้ำจนไม่เหลือเรียวบางบางสีชมพูที่เค้าหลงใหลอีกต่อไป แต่จุนฮยองก็ปล่อยความคิดพวกนั้นทิ้งพร้อมกับยื่นมือมารับเงินก่อนจะหันหลังเดินจากไปเรื่อยๆ
“ฟุบ!!!” เสียงจากทางด้านหลังทำให้จุนฮยองต้องหันกลับไปมอง แต่แล้วภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้หัวใจแทบแตกสลาย ภาพที่ฮยอนซึงล้มลงไปกับพื้น นอนหอบหายใจรวยริน ไม่มีแม้กระทั่งเสียงเรียกออกจากปากบางเพื่อให้เค้าหันหลังกลับมาช่วย มีแต่เพียงคำพูดที่ทำเอาจุนฮยองแข็งทั้งตัวเหมือนโดยสาป
“ซึงไม่เป็นไร ไปเที่ยวเถอะนะโจ๊ก” เสียงเบาราวกับเสียงกระซิบหากแต่ยังคงมีรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความสุขเหลือเกิน ก่อนฮยอนซึงจะหมดสิ้นลมหายใจ
“ซึง ฮยอนซึงนายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ อย่าบังอาจมาทิ้งฉัน จางฮยอนซึง!!!” แม้แต่เสียงเรียกของจุนฮยองที่ฮยอนซึงไม่เคยมีสักครั้งที่จะไม่หันไปหาหรือทำตาม แต่เพียงตอนนี้และตลอดไปจะไม่มีฮยอนซึงคนนั้นอีกแล้ว
“อย่านะ อย่าจากไป โจ๊กขอโทษ ฉันรักนาย กลับมาที” น้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลให้กับคนรักที่ไม่มีทางหวนกลับ ถึงแม้จะสำนึกตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว
“พอได้แล้วมั้งที่รัก แต่งฟิคอะไรของนายนะ ทำไมเค้าเลวขนาดนั้น” จุนฮยองที่แอบดูฮยอนซึงแต่งฟิคอย่างเอาเป็นเอาตายเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา
“แหม เค้าก็อยากจิ้นเวลาตัวเองแบดๆอะจะเป็นไงนี่นา”
“ที่รักอยากได้แบบนั้นก็ไม่บอก เรามาแบดกันตอนนี้เลยเถอะ”
Fin.
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Title : อายที่หายไป
Author : ttmmoodd
Couple : Junseung
มลฟิในบอร์b2st-thailand มาสัพัแล้ว
นายมันแ่อายฮยอนึ…..
ไ้โปรอย่าาันไป……
เสียเรียเ้าามือถือเรื่อเ่าที่แม้ว่านเอนั้นะยันทำานมาแ่ไหน ็ไม่เยที่ะใ้เินนั้นื้อสิ่อเพื่อนเอ
แ่มีเพียสิ่เียวที่ฮยอนึใ้เินเพื่อื้อมานั้น ือวามสุ วามสุที่ไ้เห็นนที่นเอรัพอใที่นเอนั้นหาเินมาให้ใ้ไ้อย่าฟุ่มเฟือย โยที่ไม่ปริปาบ่นว่าเหนื่อยเลยสัรั้
“ทำไมวันนี้นายไม่ไปทำาน” ุนฮยอพูอย่าหัวเสีย
“พอีันไม่่อยสบายหนะ เลยะพัสัานนึ”
“แล้วันะเอาเินที่ไหนใ้ สำออยละสิรีบๆไปทำานเลย วันนี้ันะไปินเลี้ยับเพื่อน” ถึแม้เสียที่ไ้รับาปลายสายะอ่อนแรแ่ไหน็ไม่เยทำใหุ้นฮยอนนี้สสารหรืออยาูแลไ้เลย
“อือ ะไปเี๋ยวนี้หละ รอหน่อยนะะเอาเินไปให้” ฮยอนึที่มีไ้ึ้นสูแ่็ไม่อานอนพัอย่าที่ร่าาย้อารไ้ ึ่อยๆพยุนเอึ้นาที่นอนนุ่ม เพื่อไปยับาร์ที่ทำานที่รายไ้ให้มาที่สุ
แ่่อนเราเยรัันมา มาะนใร็อิา แ่พอนานวันไปุนฮยอรู้สึว่ามีอะไรที่น่าสนใว่าและเ้าไม่สมวรที่ะมามปรัอยู่ับนแ่นเียว แ่เ้า็ไม่สามารถปล่อยมือาฮยอนึไ้เ่นัน
“ึ นายไม่ไหวไม่ใ่หรอไหนบอะหยุไ” เสียาเพื่อนสนิทัวเล็ทำให้ฮยอนึหันไปมอโยไม่อบำถามใๆ เพียแ่ยิ้มลับไปเท่านั้น
“เียบอย่านี้ ้อออมาหาเินให้แฟนอีแล้วสิ ันนะไม่เ้าใเลย ึสวยออใรๆ็อบึทั้นั้น ทำไม้อทนอยู่ับไอ้ห้อยนั่น้วย” โยอบที่บ่นเหมือนเิมทุรั้เวลาเห็นหน้าฮยอนึนฮยอนึำประโยพวนั้นไ้ึ้นใ
“ทำไมนะหรอ ่ายนิเียว ที่ทนไ้ เพราะยัรันะสิ" ฮยอนึอบำถามเหล่านั้นอยู่ใ ไม่้อมีใรรู้หรอเหุผลนอาัวเราเอ
“เบื่อที่ะุยับึละ โยไปทำานีว่า”
“ฮยอนึไปทำานเร็ว อาหารเหลือให้เสริฟเยอะเลย แ็ถามหานายันให่” เสียผู้ัาระโนเรีย ทำให้ฮยอนึออาวามิอัวเอทันที
“ฮะ ะไปเี๋ยวนี้”
“้าริๆ ป่านนี้แล้วยัไม่เอาเินมาให้อี อายอย่านายล้าทำให้ันรอนานนานี้เลยหรอ” ุนฮยอปุ่มโทรหาฮยอนึอย่าไม่หยุหย่อน
“มะ มาแล้ว แฮ่ๆ รอนานไหมอโทษนะ” ฮยอนึที่เพิ่เลิาน้อรีบวิ่าที่ทำานมาเพราะรถเมล์มันไม่มีนะสิ ะึ้นแท็ี่็เปลือเิน วิ่มานะีแล้วเผื่ออาารมึนหัวะหายไป แ่มันไม่ใ่เลย อาารลับแย่ลไปอี
“อะ เิน เที่ยวให้สนุนะ” ฮยอนึยื่นเินทั้หมที่นเอมีใหุ้นฮยอ ้วยสีหน้าที่มีวามสุหาแ่สีหน้านั้นทีุ่นฮยอมอทุวันลับีา ไม่มีเลือ ริมฝีปาม่วล้ำนไม่เหลือเรียวบาบาสีมพูที่เ้าหลใหลอี่อไป แุ่นฮยอ็ปล่อยวามิพวนั้นทิ้พร้อมับยื่นมือมารับเิน่อนะหันหลัเินาไปเรื่อยๆ
“ฟุบ!!!” เสียาทา้านหลัทำใหุ้นฮยอ้อหันลับไปมอ แ่แล้วภาพที่ปราแ่สายาทำให้หัวใแทบแสลาย ภาพที่ฮยอนึล้มลไปับพื้น นอนหอบหายใรวยริน ไม่มีแม้ระทั่เสียเรียออาปาบาเพื่อให้เ้าหันหลัลับมา่วย มีแ่เพียำพูที่ทำเอาุนฮยอแ็ทั้ัวเหมือนโยสาป
“ึไม่เป็นไร ไปเที่ยวเถอะนะโ๊” เสียเบาราวับเสียระิบหาแ่ยัมีรอยยิ้มที่แสออถึวามสุเหลือเิน ่อนฮยอนึะหมสิ้นลมหายใ
“ึ ฮยอนึนายะทำอย่านี้ไม่ไ้นะ อย่าบัอามาทิ้ัน าฮยอนึ!!!” แม้แ่เสียเรียอุนฮยอที่ฮยอนึไม่เยมีสัรั้ที่ะไม่หันไปหาหรือทำาม แ่เพียอนนี้และลอไปะไม่มีฮยอนึนนั้นอีแล้ว
“อย่านะ อย่าาไป โ๊อโทษ ันรันาย ลับมาที” น้ำาลูผู้ายที่ไหลให้ับนรัที่ไม่มีทาหวนลับ ถึแม้ะสำนึอนนี้มัน็สายเินไปแล้ว
“พอไ้แล้วมั้ที่รั แ่ฟิอะไรอนายนะ ทำไมเ้าเลวนานั้น” ุนฮยอที่แอบูฮยอนึแ่ฟิอย่าเอาเป็นเอาายเอ่ยััหวะึ้นมา
“แหม เ้า็อยาิ้นเวลาัวเอแบๆอะะเป็นไนี่นา”
“ที่รัอยาไ้แบบนั้น็ไม่บอ เรามาแบันอนนี้เลยเถอะ”
Fin.
ผลงานอื่นๆ ของ ttmmoodd ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ttmmoodd
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น