คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Fragrance of Love :: Chapter 7 : In the morning,On this bed
Chapter 7
In the morning,On this bed
ยิ้มเหมือนกับทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
Thursday
13/11/20xx
He’s Talk
“ฮ้าววว! -0-“ ผมหาวและบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงหนานุ่มของยัยตัวเล็ก ก่อนที่จะพลิกตัวหันไปมองเธอ...
โอ้ย! เมื่อยแขนเป็นบ้า! เมื่อคืนยัยนี่เล่นนอนทับผมทั้งตัวเลยน่ะสิ
ผมมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนเหมือนเมื่อคืนก่อนจะเอื้อมมือไปกอดเธอเอาไว้ อืม...ตัวเล็กจริงๆนั่นแหละ
“อื้ม... -3-” ยัยตัวเล็กส่งเสียงครางในลำคอเล็กน้อยก่อนจะเอามือมากอดผมไว้เช่นกัน...กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวส่งกลิ่นหอมเมื่อร่างบางขยับกายเข้ามาใกล้ผม ใบหน้าของเธอซุกอยู่ที่อกผม
คงจะได้ยินเสียงหัวใจผมชัดเจนมากสินะ...ตอนนี้มันเต้นแรงมากเลยล่ะ
ผมใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าของเธอไปเกี่ยวไว้ที่หู ก่อนจะแอบหอมแก้มเธอเบาๆ
นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้อยู่ใกล้กันขนาดนี้...
‘ชัมจ๋า วันนี้มานอนที่บ้านเราใช่มั้ย...มาเล่นด้วยกันก่อนนะ ><’ เด็กหญิงตัวน้อยส่งเสียงเรียกเพื่อนของเธอด้วยน้ำเสียงร่าเริง
‘ได้เลยเฟร มาเล่นกันเถอะๆ’ เด็กชายตอบรับเพื่อนของเธอด้วยชื่อที่ย่อมาจากชื่อจริง เฟร ที่ย่อมาจาก 'เฟรแกรนซ์' ซึ่งมีแต่เขาเท่านั้นที่เป็นคนเรียก
ภาพความทรงจำของผมและเธอผุดขึ้นมาอีกครั้ง...คิดถึงจังเลยนะ
‘เด็กๆ นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้จะได้ไปสวนสนุกกัน!’
‘ค่ะแม่ / ครับน้า’
ผมและเธอต่างก็นอนกอดกันกลมเพราะสมัยก่อนเธอชอบบอกผมว่าเธอกลัวผีมาก...เหมือนเดิมไม่มีผิดเลยนะ...
ผมนอนมองคนตัวเล็กตรงหน้าสักพักก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนหงายเหมือนเดิม...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด! >0<” ผมที่กำลังจะหลับตาลงกลับต้องสะดุ้งขึ้นเพราะเสียงกรีดร้องของร่างบางข้างๆตัว...
อ๋อ! เมื่อคืนผมแค่ถอดเสื้อสูทตัวนอก ถอดโบที่อยู่ที่คอออก และปลดกระดุมให้เธอสองเม็ดเป็นอย่างต่ำเองนะ ไม่มีอะไรจริงๆ =__=
She’s Talk
อะ...อะไรเนี่ย?
ฉันที่ตื่นมาในตอนเช้าก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเดียวกับนายชังมิน...
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? แล้วทำไมฉันปวดหัวได้มากมายขนาดนี้เนี่ย?
ไม่รู้ล่ะ...ขอกรี๊ดก่อน -_-;
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด! >0<”
“โอ้ย! อะไรของเธอเนี่ย!! คนจะหลับจะนอน”
“นายจะมานอนที่นี่ไม่ได้นะ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่เกิดอะไรขึ้นแล้วนายมานอนในห้องฉันได้ยังไง?”
“หลังจากที่เธอเดินออกจากร้านสะดวกซื้อมาได้สองร้อยเมตรฉันก็เป็นคนอุ้มเธอเดินกลับมาที่บ้าน พาเธอขึ้นมาที่ห้อง เช็ดตัวเช็ดผมให้ เปิดแอร์ห่มผ้าให้ ฉันก็แค่เหนื่อย เลยทิ้งตัวลงนอนเนี่ย! ฉันจะนอนต่อได้ยัง?”
“อะไรนะ? เช็ดตัว? แล้วเอ่อ..?”
“อะไรอีก?”
“นายได้...เอ่อ...”
“เอ่ออะไร?”
“นายได้ถอดชุดฉันไปมั้ย? -///-” ฉันถามด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับจะกระซิบ หมอนั่นได้แต่นิ่งไปนิดๆก่อนจะใช้ความคิด...เรื่องแบบนี้มันต้องคิดด้วยหรอวะ?
“...”
“ว่าไง?” ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเดิม
“ถอด...” ร่างสูงพึมพำคำตอบออกมาเบาๆ ฉันเลยพอจะเดาได้ว่าอะไรเป็นอะไร -///-
“เอ่อ...แล้วถอดหมดเลยมั้ย?”
“ถอด...ซะที่ไหนกันเล่ายัยบ๊อง! ก็ถอดเท่าที่เห็นเนี่ยแหละ ไม่ได้ถอดอะไรมากกว่านั้น ฉันเพลียมาก อีกอย่างเธอก็ไม่มีอะไรที่น่าดูให้ดูซักหน่อย!”
หนอยยยยยย!
ไม่มี!
ไม่มี!!
ไม่มีหรอย๊าาาาา!!!
“ย้ากกกกกกกก!!!” ฉันที่เตรียมยกหมัดขึ้นเสยกลับต้องชะงักเมื่อร่างสูงกลับดึงผ้าห่มมาคลุมโปงซะอย่างนั้น
ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเหอะตาบ้า!!
ภาพความทรงจำเมื่อคืนแวบขึ้นมาในหัวฉัน...
เมื่อคืนเราเดินกลับบ้าน...
เมื่อคืนฉันดื่มโชจูเกือบหมดขวด...
เมื่อคืนนายชังมินหอมแก้มและจูบฉัน...
เอ๊ะ! มีประโยคอะไรแปลกๆมั้ย?
“เฮ้ย! นาย!!”
“อะไรอีกเล่า!” คนในผ้าห่มโผล่หัวขึ้นมาพร้อมสีหน้าที่บ่งบอกความไม่พึงพอใจอย่างสุดขีดเนื่องจากฉันไปรบกวนเวลานอนของเขา
“เมื่อคืน...เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?”
“อะไรอีก? เกิดอะไรของเธอ?”
“เมื่อคืน...หน้าร้านสะดวกซื้อ...นายจูบฉันรึเปล่า?”
“...”
“…”
“เปล่า...เธอคิดไปเองป้ะเนี่ย หรือฝัน? อย่างฉันเนี่ยนะจะกล้าจูบเธอ ไม่มีทางอ่ะ”
ฉันขยี้หัวตัวเองอย่างเซ็งจิต สงสัยฉันคงฝันไป ฝันประหลาดใช้ได้เลยแฮะ!
“อ้อ! ยาแก้แฮงค์ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียงข้างๆเธออ่ะ กินซะด้วย”
ฉันพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะนึกย้อนไปในความคิดอีกครั้ง... แล้วสัมผัสที่ฉันรู้สึกเมื่อคืนล่ะ?
ในฝันไม่น่าจะมีเอฟเฟคเสมือนจริงขนาดนั้นนะ...หรือเดี๋ยวนี้ความฝันมันพัฒนาแล้ววะ?
ฉันเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาอีกครั้ง...นายชังมินลุกไปแล้วแฮะ
ฉันลงไปกินข้าวพร้อมกับครอบครัวนายชังมินอีกครั้ง ก่อนจะไปตกลงเรื่องโรงเรียนกับซูจี(ตอนนี้ฉันเรียกชื่อนี้แล้วเพราะเธอไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก)เรียบร้อย เธอบอกกับฉันว่าจะพยายามไปโรงเรียนกับฉัน ให้ส่งใบสมัครไปได้เลย
ฉันมาถึงโรงเรียนอีกครั้ง...เมื่อคืนดูท่าทางฉันจะแฮงค์หนักไปหน่อย ยัยเจสส์เลยถามฉันด้วยคำถามประหลาดๆที่ฉันก็ยังงงว่ายัยนี่รู้ได้ยังไง
“นี่ยัยฟิน...แกไปดื่มโชจูมาใช่มะ? รู้ทั้งรู้ว่าแกคออ่อนกับโชจูมากแล้วยังจะไปดื่มมันอีก ตาคล้ำเชียว”
และเมื่อยัยเจสส์ทักอย่างนั้น ฉันเลยรีบบึ่งไปที่ห้องน้ำพร้อมกับเพื่อนตัวแสบทันที
“ขอบตาฉันคล้ำจริงๆอ่ะแก T0T”
“อ่าห้ะ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ฉันรอแกทักมาตั้งนานไม่ทักมาซักที นึกว่าไหลตายไปแล้ว!”
นี่หรือเพื่อนฉัน...
ฉันเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปที่ตู้ล็อคเกอร์ ระหว่างที่เดินไปฉันจึงเล่าเรื่องให้เธอฟังทั้งหมดก่อนที่จะถอนหายใจอย่างปลงๆ ฉันเล่าเรื่องราวในฝันให้ฟังด้วย ดูเหมือนเธอจะขำนิดๆ
“นี่ยัยบ๊อง! ไม่มีหรอกนะความฝันที่มันมีเอฟเฟคเสมือนจริงน่ะ...ในเมื่อเมื่อคืนแกไปที่หน้าร้านสะดวกซื้อนั่นจริง มันก็ต้องเกิดขึ้นจริงสิ...มีใครบ้างที่ดื่มเสร็จแล้วจู่ๆก็หลับไปทันทีน่ะ ไม่เคยมี!” ยัยเจสส์พูดเสร็จก็ยื่นมือมาเขกหัวฉันเบาๆ
“โอ้ย! เขกหัวฉันทำไมเล่า เจ็บนะ”
“เผื่อจะนึกได้ว่าเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน...เธอคิสๆกับนายชังมินแล้วจริงๆ”
“เจ้าตัวก็บอกว่าฉันฝัน ไม่ก็เพ้อเจ้อไปเองนะ ไม่น่าจะใช่ความจริงหรอก”
“เออ! แกจะไม่เชื่อฉันก็แล้วไป แต่ฉันขอบอกว่านายชังมินอะไรนั่นน่ะ โกหกแกแน่นอน”
ฉันเดินคุยกับยัยเจสส์ไปเรื่อยๆจนมาถึงล็อคเกอร์เก็บของตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หน้าล็อคเกอร์นั้นมีเด็กนักเรียนมารุมอยู่กันเต็มไปหมด เมื่อฉันเดินมาทุกคนก็พากันหลีกทางออกจากล็อคเกอร์นั้นทันที
“นี่! เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” ยัยเจสส์ถามคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆเธอ
“มีอะไรอยู่ในล็อคเกอร์เธอไม่รู้อ่ะฟิน กลิ่นมันเหม็นมาก เหมือนหนูตายอ่ะ!”
“หนูตายหรอ? มีใครมาแกล้งแกรึเปล่าเนี่ย?”
ลางสังหรณ์ของฉันรู้สึกแปลกๆพิกล ฉันรู้สึกว่ามันจะไม่ใช่แค่การแกล้ง แต่มันเป็นการข่มขู่...
ฉันตัดสินใจเปิดล็อคเกอร์ของตัวเองออกมาก่อนจะพบว่ามีกล่องของขวัญสีชมพูกล่องหนึ่งถูกผูกไว้ด้วยโบสีแดงสด ฉันหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเริ่มแกะโบที่ผูกอยู่ให้หลุดออก...
ฉันเปิดฝามันออกมา...และฉันก็ต้องช็อคและเผลอทำกล่องนั้นหล่นลงพื้นตั้งแต่เมื่อไหรไม่รู้ มืออีกข้างยังจับฝากล่องไว้มั่น ข้างในนั้นระบุข้อความเป็นตัวอักษรสีแดงที่เป็นสีคล้ายๆเลือด
“กรี๊ดดดดดด!!!” เพื่อนๆที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันต่างส่งเสียงกรีดร้อง บ้างก็ปิดตา พวกเด็กผู้ชายก็ตกใจและช่วยกันยืนบังไปตามๆกัน
‘ฉันจะให้เธอเสวยสุขได้ซักพัก...อีกไม่นานก็จะครบกำหนดวันเกิดใหม่ของเธอแล้ว 10ปีแล้วสินะ ฉันรอมันมานานมาก อีกสองเดือนเท่านั้น... ของขวัญชิ้นนี้ฉันส่งไปรอความตายให้เธอล่วงหน้า ขอให้มีความสุข
รอนับวันตายของเธอไว้ได้เลย!
KDH.’
ภายในกล่องใบนั้นบรรจุซากหนูตายอย่างที่เพื่อนคนนั้นได้บอกจริงๆ ต่างกันแค่ที่ว่ามันถูกสับหรือฉีกจนเละไม่มีชิ้นดี
น้ำตาฉันหยดลงพื้นทีละหยด...สองหยด... หยดแล้วหยดเล่าไม่จบไม่สิ้น เสียงกรีดร้องเริ่มหายไป ผู้มาเยือนคนใหม่ได้เข้ามาแทน...
“หลบไปนะ!” นายชังมินวิ่งเข้ามาประคองหน้าฉัน “เป็นอะไรไป...อย่าร้องไห้สิ”
“มะ...มัน...มัน...” ยัยเจสส์ที่ยืนอยู่และเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเข้ามาปลอบฉันอีกแรง ดูแล้วว่าน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ช็อคไปแต่ไม่ได้กรี๊ด
“แก...ไหวมั้ย? ออกไปกับฉันก่อนเหอะ”
“ฝากด้วยนะ”
“นายน่ะจัดการทางนี้เลย...เพื่อนฉัน ฉันดูแลได้!”
“อืม…”
ฉันหันไปมองนายชังมินอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปที่สวนพร้อมกับยัยเจสส์ เธอคงอยากให้ฉันสงบสติอารมณ์ซักหน่อย
“แกโอเคมั้ย?”
“ไม่...ไม่เลย...ไม่โอเคเลย...ไม่โอเคเลยแก” น้ำตาฉันพรั่งพรูลงมาอย่างไม่ขาดสาย...ฉันกลัวสิ่งที่เรียกว่าความตาย เพราะฉันเคยเห็นมันมาก่อน ฉันเคยเห็นคนตายมาก่อน...
ภาพความทรงจำย้อนเข้ามาในสมอง...
ปัง!
‘แกสมควรตายแล้ว แกทำให้ลูกสาวฉันต้องเจ็บปวด แกต้องชดใช้’
‘ขอร้อง...อย่าทำผมเลย ผมผิดไปแล้ว อย่าฆ่าผมเลย’
ชายคนนั้นหันหลังให้ผู้ร้องขอชีวิต ชายผู้รอดชีวิตกลับมายิ้มอีกครั้ง ชายที่ถือปืนคนนั้นหันกลับมาอีกครั้งก่อนที่จะรัวปืนใส่ไม่ยั้ง...
‘อย่าดีใจไปหน่อยเลย...แกทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนมากพอแล้ว ถึงคราวที่แกต้องชดใช้!’
‘พ่อ!!!!! ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!!’
ปังๆๆๆๆ
“โอ้ย! โอ้ยย!!” ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมศีรษะตัวเองเอาไว้เมื่อรู้สึกถึงอาการปวดหัวขั้นรุนแรงที่ย้อนกลับมาทำร้ายฉันอีกครั้งทั้งๆที่ไม่เกิดขึ้นเป็นเวลานาน
“แก...แก! แกเป็นอะไร”
“ฉันไม่เป็นไร แค่ปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย”
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” ยัยเจสส์ดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง...อ้อมกอดของคนเป็นเพื่อนมันอบอุ่นแบบนี้สินะ...ขอบใจนะแกที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน...
จากนี้จะมีเรื่องอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นอีกมั้ยเนี่ย...ฉันกลัว...
To be continued
มุมเล็กๆของไรท์เตอร์ :
อัพแล้ววววววว 2ตอนรวดๆ เม้นด่วนๆ ไรท์ปั่นด่วนๆจริงๆวันนี้
ไรท์หมกอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊คตัวเองเป็นเวลา 3 ชั่วโมงด้วยกัน
สาเหตุ ปั่นตอน6 และตอน7 ให้พวกรีดได้อ่านกัน
เม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์นิดนึงนะ จะร้อง เลือดตาแทบกระเด็น T^T
แจ้งนิดนึง ไรท์จะเปิดเทอมละน้า
จากนี้จะมาอัพบ้างไม่อัพบ้างเป็นช่วงๆ สาเหตุ ไม่ว่างสุดหัวใจ
อีไรท์อยากเรียนหมอเลยต้องตั้งใจเป็นพิเศษ
ไรท์เพิ่งขึ้นม.3เองค่า เลยต้องเรียนเยอะ เตรียมสอบเข้าอีก
ชีวิตรันทด T___T
ไว้เจอกันได้นะคะ ทวงได้ ไม่ว่ากัน
รักรีดที่เม้นและรีดที่ซุ่มอ่านสุดหัวใจ
ไรท์อู้งาน
ความคิดเห็น