Fragrance of Love รักอันตรายของคุณชายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #2 : Fragrance of Love :: Chapter 1 : In the morning

CR.SHL

Chapter 1

In the morning





There are two reason
why I wake up in the morning ,
my alarm clock 
and YOU!

มี2เหตุผลที่ทำให้ฉันตื่นเช้า คือ นาฬิกาปลุก และ เธอ!

07.20pm

กรี๊งงงงงงงงงงง~

   ฉันยื่นมือไปปิดนาฬิกาปลุก และลุกขึ้นมาจากเตียง เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ห้องฉันไม่มีนาฬิกาปลุก

   ฉันมองไปรอบห้อง แล้วก็ต้องพบว่า ฉันอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้! แค่นั้นไม่พอ ขอเติมส่วนขยายว่า ที่กว้างมากกก!!!

   ฉันรู้สึกปวดหนึบๆที่ขมับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ฉันโดนจับตัวมา! แล้วก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่ที่ไหน !! แล้วก็ยังรู้สึกเหมือนนอนไม่เต็มอิ่ม ยังง่วงๆ เพลียๆ 

   ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ในขณะที่ยังงัวเงียเพื่อจะเช็คข้อความเผื่อว่าพ่อจะส่งอะไรมา แล้วก็จริง พ่อส่งข้อความมา ฉันรีบเปิดอ่านทันที ข้อความระบุไว้ว่า ..

 'ฟิน ลูกอยู่ในที่ๆปลอดภัยแล้วนะ คนที่พาลูกไปพักที่นั่นเขาไว้ใจได้ ลูกไม่ต้องกลัว พ่อเสร็จธุระเมื่อไหร่จะไปรับลูกกลับบ้านทันทีนะ มีปัญหาอะไรโทรมาบอกพ่อ หรือบอกคนที่บ้านนั้นก็ได้นะลูก ตอนนี้พ่อกับแม่มีงานต้องสะสาง

รักลูกเสมอ
พ่อ '

 ตอนนี้สิปัญหาใหญ่เลยล่ะ พ่อพาฉันมาอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่ฉันไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในสต๊อคคนรู้จักพ่อมีคนพวกนี้อยู่ด้วย!!

ก๊อกๆๆ !

แอ๊ด ~

 "เช้าแล้วนะคะคุณหนู รีบอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวข้างล่างก่อนจะไปโรงเรียนสายนะคะ" 

 "คะ?" ทันทีที่มีคนเปิดประตูเข้ามา ฉันก็เห็นผู้หญิงคนนึงอายุประมาณเท่ากับฉันเดินเข้ามา เธอเป็นคนรูปร่างดี หน้าตาสวย แต่ใส่ชุดที่พร้อมจะเข้าครัว

 "อ๋อ ฉันก็ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อแชยอน เป็นแม่บ้านของที่นี่น่ะค่ะ คุณหนูต้องการอะไรก็บอกได้นะคะ" ฉันว่าดูยังไงเธอก็ไม่เหมือนแม่บ้าน

 "ค่ะ" เธอทำท่าเหมือนจะหมุนตัวกลับไป ทันใดนั้นฉันก็นึกได้ว่าฉันมีเรื่องที่ต้องถาม

 "เอ่อ .. คุณแชยอนคะ"

 "คะ?"

 "ฉันต้องไปทานข้าวกับใครหรอคะ?"

 "อ๋อ คุณชังมินน่ะค่ะ เจ้าของบ้านนี้ อายุเท่าคุณหนูนั่นล่ะค่ะ"

 "ขอบคุณนะคะ" เธอทำท่าเหมือนจะหมุนตัวออกจากห้องไปอีกครั้ง แต่ ..

 "คุณแชยอนคะ"

 "คะ?" ดีนะที่เธอยังยิ้มอยู่

 "ชุดนักเรียนฉันอยู่ไหนคะ แล้วห้องน้ำต้องไปทางไหน ?"

 หลังจากที่ฉันเข้าไปในห้องน้ำ ฉันก็เสียเวลาไปกับการเดินรอบห้องน้ำ 5 นาที แปรงฟันอย่างเหม่อลอย 5 นาที และอาบน้ำจริงๆอีก 10 นาที 

แว้บแรกที่ฉันก้าวมาในห้องน้ำฉันนึกว่าฉันกลับมาในห้องนอนของตัวเอง มันใหญ่มาก! เฉพาะห้องนอนที่ฉันตื่นมาเมื่อเช้าก็ใหญ่มากแล้วนะ ใหญ่ถึงขนาดที่ฉันหาห้องน้ำไม่เจออ่ะ

แล้วฉันก็เริ่มคิดว่า พ่อมีเหตุผลอะไรที่ให้ฉันมาอยู่ที่นี่ 

ฉันนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็ทำให้ฉันต้องสะดุ้ง!

"นะ .. นาย เข้ามาได้ยังไง!?" แล้วฉันก็เห็นผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเซนโช สวมหูฟังเหมือนจะไม่สนใจสิ่งรอบตัว ใบหน้าเขานิ่งสนิท ไม่สามารถบอกได้ว่าเข้าคิดอะไรอยู่

แล้วเขาก็ชูกุญแจขึ้น ..

และฉันก็เข้าใจทันทีว่าเขามีกุญแจ .. แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

"นายเข้ามาทำอะไร!?" 

"เข้ามารอเธอ เห็นว่าอาบน้ำนานไม่ลงไปซักที โรงเรียนเข้า 8โมงนะ ไม่ใช่บ่าย2" 

"นายไม่เห็นรีไงว่าฉันยังไม่ได้แต่งตัว ลงไปรอข้างล่างเดี๋ยวนี้เลยนะ!" ฉันหัวเสีย เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่มานั่งอยู่ในห้องตอนที่ฉันนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวมาก่อน แค่นี้ฉันก็อายพอแล้ว

"นี่มันบ้านฉัน ฉันจะนั่งรอที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน เธอจะแต่งตัวก็แต่งไปสิ ฉันไม่อยากมองหรอก"

ฮึ่ยยยยย นายนี่ .. เขาต้องเป็นเจ้าของบ้านที่ชื่อชังมินอะไรนั่นแน่ๆ

แต่เมื่อฉันมองผ่านไปข้างๆตัวนายชังมินก็พบกับ ..

"นั่นมันชุดนักเรียนฉันนี่ ชุดชั้นในด้วย นายไปเอามาจากไหน เมื่อกี้คุณแชยอนยังบอกเลยว่ามันอยู่ในตู้เสื้อผ้า!" ชุดนักเรียนน่ะไม่เท่าไรนะ แต่ชุดชั้นในนี่สิ มันเป็นของส่วนตัวที่ไม่สมควรยุ่งไม่ใช่รึไง? แล้วถ้าชุดนักเรียนมันอยู่ข้างตัวเขา

แสดงว่าฉันก็ต้องไปหยิบ แล้วก็ต้องเข้าใกล้เขาทั้งๆที่ตัวเองอยู่ในสภาพที่มัน .. แบบนี้อ่ะนะ!!!

"ก็ฉันหยิบมาเอง ฉันอยากรู้รายละเอียดของคนที่มาอยู่บ้านฉันให้มากที่สุดน่ะ" 

แต่สุดท้าย ฉันก็ต้องเดินไปหยิบอย่างจำใจ พร้อมกับบอกเขาก่อนที่จะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

"บางทีนายก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ!"

ทันใดนั้นเขาก็ฉุดแขนฉันอย่างแรงจนฉันเซไปนั่งตักเขา ..ดีนะที่ผ้าเช็ดตัวไม่หลุดเพราะฉันจับไว้  สายตาที่เขามองลงมาเหมือนจะพิจารณา มองทะลุผ่านผ้าเช็ดตัวของฉันได้

"ฉันว่าตอนฉันดูคัพชุดชั้นในเธอ มันประมาณ Cนี่นา"

ฉันก็ไม่ทนอีกต่อไป ฉันกระทืบเท้าเขาและกัดแขนเขาจนเป็นรอยก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ  ..

ฮึ่ยยยย หมอนี่ มีสิทธิอะไรมามองหน้าอกฉันอย่างนั้นห้ะ!!! ตื่นเต็มตาเลยฉัน   ไม่ใช่เพราะนาฬิกาปลุกแล้วแหละ แต่เพราะอีตาบ้านั่น! ฉันว่าฉันอยู่ที่นี่ต่อไปฉันคงบ้าตายแน่ๆ อ้ากกกกกกก!!!!! 

เขานั่งมองเธอ ผู้หญิงที่เข้ามาอยู่ในบ้านเขาหลังจากเขาลักพาตัวเธอมา กำลังวิ่งเข้าไปในห้องน้ำในสภาพที่หัวเสียสุดๆ

เขาทำเกินไปรึเปล่านะ หยอกเธอแรงเกินไปรึเปล่า ? 

ผู้หญิงบางคนเขาก็ไม่ชอบให้หยอกแบบนี้นี่นา หะๆ

เขากำลังนั่งก้มหน้ามองมือตัวเอง แล้วก็ยิ้ม ..

"ขอบคุณนะครับคุณอา ผมว่าจากนี้ชีวิตผมคงวุ่นวายแน่ๆ"

ฉันเปิดประตูออกมาจากห้องแล้วก็ต้องพบว่า นี่มันบ้านหรือวัง ใหญ่โตมโหฬารมาก

คือบ้านฉันก็ไม่ได้จนอะไรขนาดนั้นนะ มีฐานะปานกลางอย่างคนทั่วไป ขึ้นรถบัส นั่งรถไฟอะไรได้

ฉันตั้งสติก่อนที่จะเดินลงไปที่ห้องอาหารตามที่คุณแชยอนเขียนแปะไว้ตรงหัวเตียง เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องอาหารก็พบกับคุณแชยอน กับนายชังมิน และผู้ใหญ่ที่ฉันไม่รู้จักอีก 2 คน

"สวัสดีจ้ะหนูฟิลิเป้ ป้าขอโทษนะลูกที่ไม่ได้ไปรับแบบปกติแบบทีชาวบ้านเขาทำกันน่ะ" เลยมาวิธีพิศดารอย่างเช่นการโปะยาสลบใช่ไหมคะ? หนูเข้าใจ..

"สวัสดีค่ะ คุณป้า" แต่ฉันก็ควรจะทำความเคารพพวกท่านไว้ก่อน สังเกตจากพวกชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างหลังเป็นพรวนที่เขาอาจจะหยิบปืนที่เหน็บไว้ข้างตัวออกมายิงเมื่อไรก็ได้

"สวัสดีนะฟิน ลุงเพิ่มรู้ว่าลูกสาวเพื่อนลุงนี่สวยขนาดนี้ ทำตัวตามสบายนะ ไม่ต้องเกรงใจพวกเราหรอก อ้อ แล้วนี่ก็บอดี้การ์ดประจำตัวหนูนะ หยาง เฟิง หยง 3 คนนี้แหละ พวกนี้มันเป็นคนจีนแต่พูดไทยกับเกาหลีชัดมาก พวกเขาจะช่วยกันดูแลหนูนะ"

ฉันมองไปทางพวกเขาและก็ต้องสะดุ้ง เมื่อนึกได้ว่าพวกเขาเป็นคนที่วิ่งไล่จับตัวฉันมา

"เอ่อ .. คือ ไม่เป็นไรดีกว่านะคะ หนูคิดว่าหนูไม่จำเป็นต้องมีบอดี้.."

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู พวกเราจะดูแลคุณหนูอย่างดี อีกอย่างเรามีหน้าที่ต้องดูแลคุณชังมินอยู่แล้วน่ะครับ"

"อ๋อค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณลุง"

"ไม่เป็นไรจ้ะ"

"งั้นก็ทานข้าวกันเถอะจ้ะ จะได้รีบไปโรงเรียน เดี๋ยวสายนะ" คุณป้าบอกพร้แอมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่ฉันจะได้พูดคำว่าค่ะออกไป นายชังมินที่นั่งเงียบมาตลอดก็ขัดขึ้น

"รีบๆกินจะได้รีบๆไป ฉันสายแล้ว"

"เออ"

ในขณะที่ฉันนั่งรถไปโรงเรียน มองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันก็ได้แต่นั่งนึกไประหว่างทาง  พ่อให้ฉันมาทำอะไร? ฉันควรอยู่ต่อที่บ้านนั้นไหม? เมื่อไหร่จะได้กลับไปอยู่บ้าน? วันต่อๆไปจะเป็นยังไง?

ฉันยังไม่รู้เลย ..

เขาที่ลอบมองเธออยู่ซักพักก็นึกขึ้นมาว่า เธอคงคิดมากเรื่องที่พ่อเธอให้ฉันพาเธอมาอยู่ด้วยกันเพราะอะไรใช่ไหม

ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันจะช่วยดูแลเธอเอง ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ ที่พ่อเธอติดหนี้พ่อฉัน มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย เพราะพ่อเธอกับพ่อฉันเป็นเพื่อนกัน

แต่เรื่องที่อยู่เบื้องหลังอีกน่ะสิ น่าเป็นห่วง ..

To be Continued

Talk :

เป็นไงล่ะ ไรท์หายไปนานเพราะเปิดเทอมการบ้านเยอะมากกกกกกก รีดเดอร์ก็หายไปหมดเลย 55555

ถ้างานนี้ไรท์ไม่ติดอะไรจะมาอัพบ่อยๆนะ ขอคอมเม้นด้วยนะคะ เผื่อจะได้เอาไปปรับปรุง 

จะพยายามเข้ามาอัพค่ะ เจอกันนะ ^^