คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The'good'moring?เช้าที่สดใส(รึป่าว?)
เช้าที่สดใส(รึป่าว?)
By.. smile
>O< หาววววว~
>oO หืมมม? โอ่ะ โอยย เจ็บหัวเมื่อคืนฉันไปทำไรมาหว่า
OoO!! กรี๊ดดดด!! สภาพตอนนี้ ขะ ขะ เขานอนกอดฉัน ละ ละแล้วฉันก็กอดเขาเหมือนกัน ละ ละแล้วหมอนข้างไปไหนนน (‘’ )( ’’) อ่ะ! ตกไปได้ยังไงงงง T^T นี่แสดงว่าฉันนอนกอดเขาทั้งคืนเลยใช่มั้ย .////. ทำไมได้อยู่ประชิดตัวเขาขนาดนี้น่ะ หน้าเนียนมากกๆเลยยถ้าไม่มีลอยหมัดที่ฉันต่อยไปอ่ะน่ะ T^T ปากอมชมพูอย่างกับเยลลี่รสสตอเบอรี่หน่ะ >/////<
ฉันค่อยๆ เขยิบๆ ให้ตัวเราออกจากกันช้าๆ ช้าๆ ช้าๆ >O< ตื่นเต้นน อ่ะอีกนิดเดียว
“= =เธอทำอะไรน่ะ” อะ อาวตื่นแล้วเหรออเนี่ย อธิบายถึงสภาพตอนนี่ฉันนั่งอยู่ขาพาดไว้ตรงหน้าท้องของเขาและกำลังเอามือช่วยมือออกมากคออีกข้างของโปรเจ็ก(เขานอนเอียงข้างน่ะ)
“-O- อะ อะ อ๊าว ตื่นแล้วเหรอพี่ชาย แหะๆ~” TOT แงๆ เขาก็ต้องรู้ว่าฉันกอดเขาน่ะซิ
“อือ นี่เธอกอดฉันเหรอ ??” เขาเป็นเทวดาเหรอ รู้ได้ยังไง >O<
“นายก็กอดฉันเหมือนกันแหล่ะหน่า -3-”
“แสดงว่าเธอกอดฉันจริง” แล้วจะถามทำไมเล่า!!!
“ก็ ก็ ก็นายเอาหมอนข้างไปทิ้งไว้ข้างล่างเตียงทำไมเล่า=3=”
“ไม่ใช่เธอเหรอที่ทิ้งน่ะ จะเล่าอะไรให้ฟังน่ะน้องสาวว เธอน่ะนอนดิ้นสุดๆกอดหมอนข้างแล้วก็กลิ้งมาโดนฉันแล้วเธอก็กลิ้งจนตกเตียง ” อ้อ ไอ้ที่เจ็บหัวเมื่อกี้ก็ฉันผิดเอง ฉันนอนกลิ้งแล้วตกเตียงTOT โง่ที่สุด
“แล้วฉันก็อุ้มเธอมานอนที่เดิมแต่เธอก็ยังดิ้นอยู่ฉันก็เลย..” เขายังพูดไม่จบประโยคฉันก็พูดแทรกขึ้นมา
“กอดฉันงั้นซิ!” –O- ทั้งหมดมันคือความผิดฉันเองแหละ เอ่อออ - - ฉันผิด
“แล้วจะให้ฉันทำยังไงหล่ะ ถ้าไม่ทำให้เธอหยุดดิ้นฉันก็ไม่ได้นอนน่ะซิ = =” - - คำแก้ตัวที่สุดยอดมาก ไม่อยากจะเถียงแหละเถียงแล้วก็แพ้ -3-
“งั้นฉันไปห้างก่อนน่ะ จะไปหาของทำกับข้าว - -”
“อือ~ แล้วบ้านนี้ไม่คิดจะตุนของไว้มั้งเลยเหรอ พวก เนื้อหมู หรือ ไข่อะไรแบบนี้อ่ะ” โปรเจ๊กพูดพร้อมกับลุกมายืนข้างๆฉัน เขาใส่ชุดนอนน่ารักมากกก>///< อย่าเอามาเทียบกับของฉันเลยใส่มา2-3ปีแล้ว -..-
“- - ก็ ก็ ตอนนั้นฉันจะซื้ออยู่แล้วไงตอนที่ไปห้างอ่ะ -3- แต่นายมาชนฉันอ่ะ” ทั้งๆที่ฉันชนเขา
“เออๆ ฉันผิด - - งั้นฉันไปห้างด้วยน่ะ โอเค๊?” เล่นเสียงเด่ะแม่ก็ตบปากแตกหลอก
“ไปอาบน้ำๆ วันนี้ฉันอาบก่อนฉันถึงจะให้นายไปด้วย ^ ^”
เอาเรื่องอาบน้ำมาเป็นข้ออ้างเฉยเลยฉัน
“เฮ้~นายเสร็จรึยัง ช้าจริงๆเลย” >w< คิๆ ไก้แกล้งพี่ชายตัวเองมันสนุกอย่างนี้นี้เอง
กริ๊ก~
“เสร็จแล้วคร้าบบบบ = =” *.,* เซ็กซี่กว่าเมื่อวานอีกอ่ะ >////< ผมเปียกน้ำชุ่มๆ เท็ดน้ำก็ตามผิว หอมกลิ่นสบู่อ่อน >O< ทะ ทะ ทนไม่ไหวแล้ว
“ระ ระ รีบไปเปลี่ยนชุดซิ -*-”
...บนรถ...
“ทำไมถึงอยากไปห้างถึงขนาดนั้นอ่ะ” ฉันถามขึ้นหลังจากขึ้นรถมาได้ซักพักหนึ่ง
“ฉันไม่ชอบอยู่บ้านคนเดียว- -”
............
“แล้วห้างใกล้ๆ มีทำไมต้องมาไกลถึงขนาดนี้ด้วย หรือว่านายจะเอาฉันไปทำมิดีมิร้ายย >O<” คำถามที่2หลังจากเงียบมา 10 นาที
“- -” เขาเหล่ตามาดูอย่างเซ็งๆ เหมือนจะพูดว่า ‘ลูกฉันจะเกิดมาเป็นยังไงน่ะ’ –O- ใจร้าย(เธอเป็นคนคิดเองเออเองไม่ใช่เหรอย่ะ- -)
.................... เงียบไปอีกซักพัก - -
“เอ่ออออ~....”
กึก!
“ลงไปได้แล้ว ถึงแล้ว- -” อ่าวฉันกำลังจะหาเรื่องคุยเลย
“ค่าาาาาา -3-”
*O* ห้างใหญ่มาเจ้าค่ะ ตึกกว้างใหญ่สูงสีขาวสะอาด ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบตั้งแต่ที่จอดรถ ลานรถเข็น และถนนทางเข้าออก พอเดินมาถึงในห้าง โอ้แม่เจ้านี่สวรรค์ชัด มีของดีดีแพงๆทั้งนั้น แต่ละอย่างถูกจัดอย่างเป็นหมวดหมู่ทั้ง เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย ขนมนมเนย หนังสือต่างๆ และฉันก็กำลังตรงไปทาง ทางไหนหว่า (‘’ )( ’’) อ่าวเห้ย! TOT ฉันเดินสำรวจอยู่ดีๆ มาโผล่รูนี้ได้ยังไงหว่า อ๊ากก พี่ชายนู๋หายไปไหนTOT แงๆ ห้างก็ออกจะใหญ่จะหาเจอมั้ยเนี่ย เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี ไม่รู้จะไปประชาสัมพันธ์ที่ไหน โอ่ยยย! ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้ จะเดินก็ไม่หัดจูงมือโปรเจ๊กมาด้วย เดินมาคนเดียวให้ตายเถอะ โง่ๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งยองๆ รออยู่ที่ ที่ไหนซักแห่ง TOT คิดแล้วจะบ้าตาย ไม่รู้โปรเจ๊กจะหาฉันเจอมั้ยน่ะ หรือว่า ขะ ขะ เขาจะทิ้งฉันไปแล้ว แงๆ ฉันได้แต่นั่งกอดเข่า คนผ่านไปผ่านมาก็ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย TOT
แถมยังนึกว่าฉันเป็นขอทานอีก โยนเศษเหรียญมาอยุ่นั้น =3=
โปรเจ๊กนายอยู่หนายยยยยยย TOT ฮือๆ
กึก! แฮ่กๆ
เสียงเท้าใครมาหยุดอยู่ข้างหน้า และก็ยังมีเสียงหอบเบาๆอีก ฉันค่อยเชิดหน้าดู ขึ้น ขึ้น มาอยู่ตรงจุดโฟกัส ตรงกลางของลำตัว(สะดือจ่ะสะดือ) >/////< (จ้องนาน) แล้วก็เลื่อนจุดโฟกัสมา เรื่อยๆมาถึงอก แล้วก็มาสบตากัน(ปิ๊ง)
“โปรเจ๊กกก!!!! >O<” กรี๊ด และเราก็หากันจนเจออ >w< ฉันชักรู้สึกชอบเพลงนี้จังเลย เขาหาฉันแล้วๆ พี่ชายฉันเก่งจังเลยยย TOT
ทันทีที่ได้ยืนได้ฉันก็วิ่งไปกอดโปรเจ็กอย่างรวดเร็ว เหมือนกับไม่ได้เจอกันมานาน300ปี ยังไงยังงั้น TOT
“= = มาถึงในห้างก็เดินส่งเดดจนมาถึงไหนเนี่ย ฉันก็งงว่าเธอเป็นอะไร” เขาพูดแบบเซงจิตรอ่อนๆ และก็ดูท่าว่าจะเหนื่อยเอาการ
“ง่า~ ก็มัน...TOT”
“ช่างเถอะๆ ไปๆกลับบ้านได้แล้ว”
“แล้วอาหารเช้าอ่ะ T^T”
“ฉันซื้อไปแล้วอยู่บนรถ แต่นี่วันกลางวันแล้วน่ะยังจะเรียกอาหารเช้าอีก” อะ อะ เขาเห็นอาหารดีกว่าฉันง่ะ แทนที่จะมาตามหาฉันก่อน T T
“อือ ๆ อาหารเที่ยงก็ได้” ฉันผิด!
บนรถ
ตั้งแต่ที่รู้ว่าเขาเห็นอาหารสำคัญกว่าฉันฉันก็นั่งบึ้งเป็นตูดลิงโดนยำ มาตลอดการกลับบ้าน หิวก็หิว -3- เที่ยงแล้วด้วยกว่าจะถึงบ้านอีก หิวข้าววววววววว!!!!! อ๊ากกก ให้เขาหยุดกินข้าวก่อนไม่ได้เหรอTOT ทำไมเขาไม่ง้อฉันบ้างง่ะ อุตส่าห์เปิดเผยว่างอนขนาดนั้น เชอะ!
……………………………….
แง๊ ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดกับเขาก่อนใช่มั้ย หน้าอายชะมัดเป็นงอนแต่ก็ต้องมาง้ออีก
“เนะ....” กำลังจะพูดเลย เขามาขัดจังหวะอีกแล้วววว -*-
“เธอหิวหรือยัง ?” เพิ่งคิดได้เหรอย่ะ แต่ดีใจจังวุ๊ยยย! เขาง้อฉันแหละ >O< ชนะ!
“หิวแล้ววววจ้า แวะกินข้าวกันก่อนเถอะ” หายงอนเป็นปลิดทิ้งเลยยย>w<
“อ่า แวะกินก่อนก็ได้แล้วอาหารพวกนี้ก็ค่อยไปทำอาหารเย็นกิน” เขาดูใจดีขึ้นเยอะเลย ^^
ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง โปรเจ็กบอกว่าเป็นร้านจองเพื่อนเขาที่อยู่เมืองไทย ร้านนี้ใหญ่มากๆเลย บรรยากาศข้างในก็โรแมนติก >w< ถ้าได้มานั่งอยู่กับแฟนมันจะดีมาก แฟนน ๆ ๆ
“นี่เธอเป็นไรไปหน้าแดงก่ำเฉียว ไม่สบายเหรอ ?” >w< ไม่ใช่หรอกย่ะฉันฝันอยู่ว่าจะมาที่นี้กับแฟนแต่หน้านายก็โผล่มาตกใจหมดเลย -3-
“ปล่าวๆ แค่เห็นว่าที่นี้สวยดีน่ะ” แถไปเรื่อย
“ทำไมต้องหน้าแดง? - -”
“อ๊า~ ไปนั่งมุมนั้นดีกว่าป่ะ” ก่อนที่เขาจะเซ่าซี้ไปมากกว่านี้กระฉาดเขามานั่งโต๊ะมุมด้านในข้างๆมองเห็นวิวเลย กลิ่นอาหารลอยมาๆ อึ๋ย~ อดใจไม่ไหวแล้ว >O<
“ว่าไงโปรเจ็ก! ^^” ผู้ชาย น่าตาดี>///////< คนหนึ่งเดินมาตบบ่าโปรเจ๊ก เขาหล่อมากอายุพอๆกับโปรเจ๊ก ขาวเนียน น่ารัก >w<
“อือ หวัดดีเว้ยมาเฟีย^__^” –O- ครั้งแรกในชีวิตฉันเห็นโปรเจ๊กยิ้มแหละ ยิ้มมีสเน่ห์น่ะเนี่ยพี่ชายฉัน >////< แต่จะดีกว่านี้ถ้าเขายิ้มให้ฉัน
“ฮ่ะหึ้ย~ พาแฟนมาด้วยเหรอว่ะ น่ารักน่ะเนี่ยย ^^”
“ไม่ใช่! -*-” โปรเจ๊กตอบเสียงดัง ฉันก็มองคนที่ชื่อมาเฟียนั้นอย่างเคืองๆแต่ในใจลึกๆก็อยากให้โปรเจ็กใช่ มากกว่า
“เออ ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วยเนี้ยย แต่..ถ้าไม่ใช่ฉันขอน่ะเว้ย” อ่าวเห้ย ฉันไม่ใช่สินค้า sale ครึ่งราคาซักหน่อย-3-
“ไม่ให้มีไรป่ะ-*- น้อยสาวฉัน” โปรเจ๊กหึงเหรออ >w< อร๊ายย! แต่อยู่ๆ อีตามาเฟียก็หมุนตัว1ตลบแล้วก็มาบรรจบที่ฉัน- - แถมยังโอบไหล่ฉันอีก หน้าก็จะชนกับกับหน้าฉันอยู่แล้ว(แอบเขิน>/////<)
“น้องสาวจ่ะ ชื่ออะไรเหรอจ่ะ?” เหมือนกับอีเด็กแว้นเมื่อคืน - -
“สมายล์ ค่ะ .///.” >w< แต่มีผู้ชายมาประชิดตัวขนาดนี้ก็ไม่ไหวน่ะแต่ตื่นเต้นน้อยกว่าตอนตื่นนอนหลอก>O<
“อายุเท่าไหร่หรอเนี่ย” ไม่พูดเปล่าเขายังเอามือมาขยี้หัวฉันเบาๆอีก - -*
“18 จะ 19 ค่ะ ^^” ฝืนยิ้มไปอย่างนั้น-.-
หลังจากนั้นเขาก็ถามโน่นถามนี้ซักพักเล็กๆ
โปรเจ๊กก็พูดแทรกขึ้นมา
“ตกลงจะไปทำอาหารมั้ยมาเฟีย ?” นั้นซิคุยจนลืมความหิวไปเลยอ่ะ พูดถึงก็ท้องร้องเลย
“เออ ใช่งั้นเอาไรหล่ะสั่งมา - - ” โปรเจ๊กไม่ปล่อยให้ฉันได้สั่งอาหารมั้งเลยง่ะ ชิ!-3-
หลังจากที่พี่มาเฟีย(คิๆ)เดินไปในห้องครัวฉันก็หันไปมองโปรเจ๊ก อย่างงงๆนิดว่า ทำไมเขาต้องแทรกด้วยรึกว่าเขาหวงฉันน >///////<
“= =ฉันหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ?” ใช่แล้ววววววววววว!!!!!!!!
“ทำไมย่ะมองหน้านายไม่ได้เลยเหรอ ?” ย้อนไปอย่างงั้นแหละ>w< ที่จริงเขาก็ดูดีกับฉันยิ่งกว่าพี่มาเฟียซะอีก ทำให้ฉันโมโหได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอเลย
“นี่นาย -3-”
“= =? หืม” อ่าวไปทักเขาทำไมหว่า
“-O- ยังไงดี คิๆ ไม่มีไรหลอก” แก้ตัวไม่ถูกเลย
“- -ยัยเพี้ยนเอ้ย!” ;P ชิ!ๆๆ
“เพี้ยนแล้วนายชอบป่ะล่ะ ?:)” >w< พูดอะไรออกไปเนี่ยย
“ถ้าตอบว่าใช่- -”
“ฉันก็ดีใจ >w<” หลังจากนั้นเราก็พูดอะไรต่ออะไรไปเรื่อยๆ รออาหารเสร็จ แก้หิวได้ด้วย>w<
“อาหารมาเสิฟ คร๊าบบบ ^^” ไอ้มาเฟียขัดฉันทุกที -*-
“อ่า~” ฉันจะได้กินมันแล้วใช่มั้ย T^T มากินข้าวเช้าตอนบ่าย3 เออดีเว้ย
“หม่ำแล้วน่ะค่า >O</” <<ฉันพูดเองแหละ -///-
ตอนนี้อาหารแต่ละจานก็หมดไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ฉันเห็นเขากินนิดเดียวเอง –O- ทำไมฉันถึงได้ตระกละขนาดนี้ เหลือแน็คเก็ตอีกแค่ชิ้นเดียวเอง ทำไงดี แต่ตอนนี้ฉันก็ยังไม่อิ่มดีนี้หน่า แต่ๆๆ เขากินไปนิดเดียวเองน่ะ ง่าทำยังไงดี
ฉันได้แต่จ้องแน็คเก็ตชิ้นสุดท้ายสลับกับหน้าเขา –O- ทำไงดีๆๆๆๆ /><\
“เป็นอะไรอีก - -*”
“ฉันเห็นนายกินแค่นิดเดียวเอง เป็นโรคเบื่ออาหารเหรอ-3-” ถามเหมือนว่าเขาจะเป็นหมาเลยแหะ - -
“กินไปเถอะฉันอิ่มแล้ว = =” พูดอย่างงี้ได้ยังไงฉันก็เป็นคนผิดอีกน่ะซิ ไม่ๆๆๆๆ เขาต้องได้กินน่ะ -3-
ฉันเอาแน็คเก็ตชิ้นสุดท้ายใส่ในจานของเขา แล้วเขาก็มองฉันอย่างเซ็งๆ เพราะโต๊ะมันยาวกว่าที่ฉันจะเอื้อมไปถึงจานเขา ตอนนี้ฉันอยู่แล้วน่ะยังไม่ถึงเลย T T เขาน่าจะมีน้ำใจหน่อยน่ะ ฉันเป็นน้องสาวเขาน่ะ (ไม่แท้ด้วย-3-)
อยู่เขาก็ลุกขึ้นแล้วก็เอาซ้อมของฉันที่จิ้มแน็คเก็ตอยู่ไปครอง
เขาจะกินจริงๆใช่มั้ย TOT
“ฉันให้นายแล้วไม่รับคืนด้วย -3-” แต่ฉันอยากได้คืนจังเลย แตก็3...ชั่งมันเถอะ
“= =ฉันอิ่มแล้ว”
“ฉันเพิ่งเห็นนายกินไปได้นิดเดียวเองน่ะ กินๆไปซะ”ออกแนวบังคับ
“ทำไมต้องให้ฉันกิน” เออนั้นซิเพราะอะไรอ่ะ - -a
3 นาทีในการยืนนิ่ง~
“เอ่อออ ........” ง่า TOTตอบไม่ได้เลยย ยังไงดีเนี่ย
“= = ว่า?”
“ฉันๆๆๆๆๆๆ คือฉันนน >.<” ตอบยังไงหล่ะว่าฉันเป็นห่วงนายอ่ะ>///////<
“เป็นห่วงฉันเหรอออ ^^?” มียิ้มให้ด้วย >O</ เอาเถอะจะได้นั่งซักที เหน็บจะกินแล้ว(แล้วทำไมไม่นั่ง - -)
“เอออออน่ะซิ ฉันเป็นน ฮึกก! หวง นาย!”>*< ดันมาสะอึกอะ จากห่วง เป็น หวงเลยย พูดอะไรออกไป >///////////< กรี๊ดดด! ตบตัวเองซัก 10 ที
“หึๆ” -3- ขำได้น่ากลัวมาก
“ขำอะไร ....” >O< เขาเอานักเก็ตมายักเข้าปากฉัน นึกว่ากินเข้าไปแล้วซะอีกง่ะ
“กินซะจะได้กลับ นี้มัน 5 โมงเย็นแล้ว”
ความคิดเห็น