คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Work camp [1]
Story : Work camp
Couple : Yunho x Jaejoong
Rate : PG-15
Note : อาจมีการใช้ภาษาที่ไม่สุภาพ เด็กดีควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ส่วนเด็กหน้าตาดีเชิญอ่านกันตามสบาย 55+
“แจจุงงงง ทางนี้ๆ อย่ามัวแต่เหม่อ เร็วๆเข้า” เสียงใสเรียกเจ้าของชื่อที่กำลังเหม่อให้รีบขึ้นรถ ก่อนที่อาจารย์ประจำค่ายจะวีนแตกซะก่อน
“รู้แล้ว ไม่ได้เหม่อซักหน่อย ก็แค่กำลังหายุนโฮอยู่” ชายหนุ่มหน้าสวยขนาดที่สาวๆยังอาย ตอบออกมาพร้อมกับชะเง้อหาสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า ‘ยุนโฮ’
“เฮ้ออ ถ้าชอบเค้าก็เข้าไปจีบสิวะ”
“ก็นะ... เค้าออกจะเพอร์เฟคขนาดนั้น แถมมีแฟนแล้วนายก็รู้”
“อี๋ ไม่ต้องมาทำหน้าสลด ชั้นรู้หรอกน่าว่านายต้องรักษาภาพพจน์ หนุ่มหน้าใสผู้เรียบร้อย ดีกรีเดือนคณะแพทย์” จุนซูเจ้าของเสียงใสพ่วงด้วยตำแหน่งนักร้องประจำมหาลัย กล่าวออกมาอย่างรู้ทันเพื่อนรัก
“555 รักนายจริงๆเลย รู้ใจชั้นซะทุกอย่าง” แจจุงมนุษย์ผู้มีใบหน้าราวกับนางฟ้าหัวเราะขึ้นอย่างนางมารร้าย แล้วลากเพื่อนรักที่ตัวเล็กกว่าอย่างจุนซูขึ้นรถไป
เวลาผ่านไป 15 นาที แต่รถที่ควรจะออกได้ตั้งนานแล้วก็ยังไม่ออกเสียที
“เฮ้ยจุนซู ทำไมรถยังไม่ออกอ่ะ” แจจุงผู้ขี้รำคาญเป็นชีวิตจิตใจ ถามเพื่อนรักที่ยังคงทำหน้าแอ๊บแบ๊วคุยกับเพื่อนข้างๆอยู่
“เฮ้ยๆ กูตองสาม วะฮ่ะฮ่า จ่ายมาซะดีๆ”
‘ นี่มึงไม่ได้ฟังกูพูดเลยใช่มั้ย ’ แจจุงจึงตัดสินใจเดินออกไปหน้ารถเพื่อถามอาจารย์แทน
“อาจารย์ครับ ทำไมเรายังไม่ออกเดินทางอีกล่ะครับ” แจจุงถามอาจารย์ด้วยหน้าตาเรียบร้อยที่ปั้นมาอย่างดีราวกับเป็นคนละคนกับที่เพื่อนๆรู้จัก
“จ๊ะ ก็แบบว่า...” อาจารย์สาวช้อนตามองแจจุง ผสมกับใบหน้าที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุดแล้ว
‘อึ๋ย อาจารย์สมัยนี้เห็นผู้ชายหล่อๆเป็นไม่ได้ น่ากลัวจริงๆ’ แต่มันก็เป็นเพียงความคิดในหัวเขา
“มีรถเสียคันนึง อ่าส์ ก็เลยต้องแบ่งๆเด็กไปตามรถที่เหลือ ”
“เอ่อ... อาจารย์ครับ ถกกระโปรงขึ้นทำไมหรอครับ แล้วไม่สบายรึเปล่าครับทำไมทำหน้าแปลกๆ ไปให้หมอตรวจสักหน่อยมั้ยครับ” แต่นี่ไม่ใช่เสียงของคิมแจจุง มันเป็นเสียงของชิมชางมินลูกพี่ลูกน้องของแจจุงที่กำลังเดินขึ้นมาบนรถ
“ขอบคุณมากเลยไอน้องรัก จบค่ายแล้วจะพาไปเลี้ยงชาบูชิ 55” แจจุงกระซิบกับชางมินแล้วขยิบตาให้ข้างนึง แต่ไอน้องสุดที่รักมันเดินไปแล้ว
‘ กูขยิบตาให้ใครวะเนี่ย ‘ พลันคิดได้แจจุงก็ปรับสายตามองบุคคลเบื้องหน้า
‘ เชี่ยยยย ยุนโฮที่รัก ’ เมื่อรู้อย่างนั้นแจจุงจึงรีบเดินกลับไปที่ที่นั่ง พร้อมกับสงบสติอารมณ์
“แจจุงเป็นไร” จุนซูผู้ป๊อกเก้าไปแล้ว นั่งรอเจ้ามันจับสามใบอยู่ หันมาถามเพื่อนซี้ที่หน้าตาเหรอหราสุดๆ
“จุนซู เมื่อกี้ชั้นขยิบตาให้ยุนโฮ อ๊ากกกกกกกก”
“ก็ดีแล้วหนิ เผื่อเค้าจะได้สนใจนายไง”
“โฮกกกกกกกกกกก แต่ภาพพจน์แอ๊บแบ๊ว ที่ชั้นอุตส่าห์สร้างไว้ต่อหน้ายุนโฮ พังยับเยิน”
“บ้า แค่ขยิบตาเนี่ยนะ คิดมากๆๆๆๆๆ” พูดจบจุนซูก็หันไปหยิบไพ่ แล้วเดินกลับไปร่วมวงอย่างเมามัน ปล่อยให้แจจุงนั่งคิดแผนการมัดใจยุนโฮอยู่เพียงผู้เดียว
“ขอโทษนะครับ มีคนนั่งรึเปล่าครับ”
“ไม่มีครับ” แจจุงที่กำลังทำหน้าเซง พร้อมเลื่อนตัวเข้าไปนั่งด้านใน โดยไม่ได้หันมามองเลยว่าคนที่ถามตนนั้นคือใคร
“ฮ้าววว ง่วงๆๆ จุนซูถ้ารถจอดแล้วเรียกชั้นด้วยนะ” แจจุงตะโกนบอกเพื่อนซี้ที่ตอนนี้นั่งเป็นเจ้าพ่อ?? ประจำวงไพ่ไปซะแล้ว
จุดหมายปลายทางของพวกเขาอยู่ที่หมู่บ้านในเขตชนบท พวกเขาจะมาสร้างโรงเรียนให้เด็กยากไร้ ซ่อมสิ่งก่อสร้างที่มันทรุดโทรม รักษาคนเจ็บในหมู่บ้าน รวมทั้งอื่นๆอีกมากมาย
โครงการที่ต้องอาศัยทั้งแรงกายแรงใจแบบนนี้น่ะ มันไม่ได้อยู่ในหัวสมองของแจจุงเลยสักนิด แต่ที่ทำให้เขามาก็เพราะ.......
‘ยุนโฮ’
..........................................................................................................................................................
“คุณครับตื่นได้แล้วครับ เค้าจะแวะพักกินข้าวกลางวันกันแล้วนะครับ” ชายหนุ่มรูปหล่อปลุกคนข้างๆ ที่ตอนนี้กำลังซบไหล่ตนอย่างสบาย
“…อื..ม...” แต่ก็มีเพียงเสียงตอบรับแบบขอไปทีของคนข้างๆ
“ ไอแจ ตื่นได้ละ.. / ยุนไปกินขะ.. “ จุนซูผู้รักอาหารเป็นชีวิตจิตใจมาปลุกแจจุงตามหน้าที่เพื่อนที่ดี เช่นเดียวกับปาร์คยูชอน เพื่อนสนิทของชอง ยุนโฮ
‘ แจ ชั้นจะปลุกนายดีมั้ยเนี่ย ’ ความคิดส่วนดี? ของจุนซูแล่นเข้ามาในสมอง เพื่อบอกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ข้างหน้ามันเป็นความสุขของเพื่อนเขา
‘ ป๊าดดดดดดดดด คนบ้าอะไรเนี่ย โคตรน่ารัก แอ๊บแบ๊วกำลังดี ใจของปาร์คสั่นแล้ว โอ๊ยย ‘ อีกความคิดหนึ่งของบุคคลข้างๆจุนซู ซึ่งบัดนี้มองจุนซูจนตาเยิ้ม ปากห้อย ไปแล้ว
“เอ่อ เพื่อนของคุณหรอครับ” ยุนโฮถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“...”
“ คุณครับ ช่วยปลุกเค้าหน่อยสิครับ ”
“อะ ครับๆ” จุนซูเพิ่งตั้งสติได้ว่าข้าวมันสำคัญที่สุดดังนั้น..
“แจจุง ยุนโฮยะ” จุนซูกระซิบกับแจจุงเบาแต่ไม่ทันจะพูดจบร่างบางก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ไหนๆ อยู่ไหน ยุ.. เฮ้ยยย” แจจุงร้องโวยวายขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อ’ยุนโฮ’ แต่เมื่อหันมองสิ่งมีชีวิตข้างๆ ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเลือดทันที
“ถ้าตื่นแล้วก็ไปกินข้าวกันเถอะ” ยุนโฮพูดขึ้นพร้อมเดินออกไป
ตามด้วยแจจุงที่กำลังก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขิน (จริงๆ แล้วแอบหัวเราะด้วยเสียงแม่มดอยู่ในใจ)
ส่วนอีกฝั่ง
“เฮ้ย อะไรของนายน่ะ ปล่อยชั้น ชั้นเดินเองได้ ปล่อยโว้ยย” ไก่แจ้ปาร์คยูชอนอาศัยช่องว่างจับมือคนตัวเล็กกว่า พร้อมปล่อยมุขที่มัดใจสาวๆหลายคนมาแล้ว ทันที
“ปล่อยมืออ่ะปล่อยได้ แต่ให้ปล่อยนายไปอ่ะ ทำไม่ได้”
“ไอเสี่ยว ชั้นเป็นผู้ชายนะโว้ยยย”
“ผมก็ผู้ชายไงครับ หึหึ”
ถ้าปาร์ค ยูชอนได้สนใจใครแล้วล่ะก็ อย่าหวังว่าจะได้หาความสงบสุขของชีวิตเจออีกเลย
..........................................................................................................................................................
“อ้าวยูชอน ทำไมแกมานั่งโต๊ะนี้วะ” ยุนโฮถามด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วมันจะต้องหาที่นั่งกับสาวๆ
“ก็หัวใจมันสั่งมาอ่ะ หุหุ”
“ไอบ้า หน้าไม่อายบอกมาได้หัวใจสั่งมา อี๋” จุนซูผู้ถูกพาดพิงก็อดไม่ได้ที่จะด่าไอไก่บ้า หน้าด้าน นี่เข้าสักหน่อย
“อิอิ” แจจุงหัวเราะออกมาเล็กน้อย แบบพองาม แล้วหันไปยิ้มหวานใส่ยุนโฮ เผื่อยุนโฮจะได้ใจระทวยกับเขาบ้าง
‘โฮะๆ คราวนี้แหละ ยุนก็ยุนเหอะ เสร็จไอแจแน่’ แจจุงคิดด้วยความมุ่งมั่น พร้อมขุดวิชามารเจ้าแม่ตะเคียนที่เคยร่ำเรียนออกมาใช้มัดใจยุนโฮ
“คิม แจจุงงงงง” เสียงแหลมของจุนซูดังขึ้น ทำให้แจจุงต้องตื่นขึ้นจากภวังค์
“อะไรของนาย อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วย”
“ก็ชั้นเรียกนายต้องหลายครั้ง นายไม่สนใจอ่ะ” จุนซูทำปากยื่นเหมือนเด็ก แล้วสะบัดหน้าหนีแจจุงอย่างงอนๆ
“โอเคๆ มีไรอ่ะ” แจจุงเห็นภาพเพื่อนซี้ที่ทำตัวเหมือนเด็กๆ ก็ส่ายหัวอย่างเอือมๆ
“ก็พวกเนี้ยอ่ะ” พูดจบจุนซูก็หันหน้าไปหาคนที่ตนเรียกว่า ‘พวกเนี้ย’ พร้อมจิกสายตาไปให้ปาร์คยูชอน อย่างรังเกียจ ‘ อี๋ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้เจ้าชู้ ชิบ หล่อยังสู้เราไม่ได้เลย ’
“ชองยุนโฮ อยู่คณะวิศวะ” ยุนโฮพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบ ไม่แสดงอาการใดๆ
แต่อีกคนนี่สิ
“เค้าปาร์คยูชอน คณะวิดวะ เช่นกันคร้าบบ ยินดีที่ได้รู้จัก คิคิ” พูดจบก็ทำท่าส่งจูบไปให้จุนซู แต่มีหรือคนอย่างจุนซูจะรับ เขากำจูบ เขวี้ยงลงพื้น พร้อมกระทืบมัน 3 ที จบด้วยการยักคิ้วอย่างกวนตีนให้ยูชอน
“จุนซูอ่า ใจร้าย” พูดจบยูชอนก็ทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ ซึ่งมันน่าถีบมากกว่าน่ารัก
“แจจุง !! รีบๆกินนะ ชั้นขึ้นไปรอที่รถก่อน” จุนซูทิ้งอาหารที่รักยิ่งชีพไว้บนโต๊ะ แล้วรีบหนีขึ้นรถไป
“เฮ้ยยุน กูไปก่อนนะ” ยูชอนรีบสูดแนงมยอนเข้าปาก แล้วก็วิ่งตามจุนซูขึ้นรถไป
“อ้าวพี่แจจุง พี่จุนซูเค้ารีบไปไหนอ่า เหลือต๊อกโปกีไว้เต็มจานเลย” ชางมิน เด็กหนุ่มลูกพี่ลูกน้องของแจจุงเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นจุนซูทิ้งอาหารไว้
“ตามหารัก”<<ยิ้ม
“เฮ้ยวันนี้พี่เป็นไรอ่า ยิ้มหวานเกินไป น่ากลัวๆ บรึ๋ย“
“เปล่านี่ ” << สายตาพิฆาต 1 วิ ชิ้งงงงงง
“อึก ครับๆ T^T งั้นผมขอต๊อกโปกี กับแนงมยอนที่เหลือนี่ไปนะครับ TToTT” ชางมินเด็กหนุ่มอัจฉริยะ เห็นสายตาพิฆาตนั่นเข้าถึงกับขนลุกซู่ซ่า จนต้องรีบคว้าอาหารแล้ววิ่งออกมา
“...”
เมื่อเหลือชายหนุ่มหน้าตาดีอยู่บนโต๊ะเพียง 2 คน
คนหนึ่ง มีนิสัย เงียบ เคร่งขรึม เป็นทุนเดิม
ส่วนอีกคนกำลังกดนิสัยดิบของตนไว้
ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด (เสียงดูดน้ำ)
“เอ่อ ยุนโฮชั้นกินเสร็จแล้ว ไปขึ้นรถกันเลยมั้ย”
“อืม”
โครมมมมม
“เชดดดดดด” แจจุงเดินสะดุดขาเก้าอี้แล้วล้มไปทางยุนโฮ ด้วยความบังเอิญทำให้ยุนโฮรับตัวแจจุงไม่ทัน แจจุงจึงเอาหน้าที่หล่อปนสวยของตนไปกระแทกกับพื้นคอนกรีตเล่นๆ
‘ เจ็บชิบ-หายเลย แถมเกือบปล่อยสิงสาราสัตว์ให้มาเพ่นพ่านซะแล้ว’ แจจุงสบถออกมาในใจ
“ให้ช่วยมั้ย” ยุนโฮซึ่งมีสีหน้าที่ไม่แสดงอาการใดๆ ยกเว้นหล่อที่มันแปะอยู่บนใบหน้า ยื่นมือเข้ามาช่วยแจจุง
“ขอบคุณครับ”แจจุงจับมือนั่นแล้วพยุงตัวเองขึ้นมา พร้อมช้อนตามองด้วยสายตาหวานเยิ้ม
“ไหวมั้ย” น้ำเสียงที่นิ่งเรียบเช่นเดิม ถามออกมาตามมารยาท
“ไม่เป็นไร แจยังไหว”
“อืม งั้นก็ไปขึ้นรถกัน”
‘เฮ้ยย ไม่ตื้อสักหน่อยหรอ กูแค่เล่นตัวเองงงง’ สุดท้ายแจจุงก็ต้องเดินจับจมูก ตามยุนโฮขึ้นรถไป
ความคิดเห็น