บ้านไดโอนีซุส Dionysus

บ้านไดโอนีซุส


 

      ตัวบ้านด้านนอกอาจไม่อลังการเท่าของบ้านอะโฟรไดท์ แต่ถ้าหากคุณลองมองให้ลึกเข้าไปกว่านั้นล่ะก็ ข้างในนั้นประดับประดาไปด้วยโต๊ะสีสันสวยงามสไตล์โมเดิ้ล สมาชิกคนเก่าหง๋ำเหงือกในบ้านหลังนี้กำลังนั่งรวมกลุ่มคุยกันอยู่บนโต๊ะ

      บนโต๊ะเกือบทุกตัวมีเครื่องดื่มที่แตกต่างกันไป แทบเรียกได้ว่าที่นี่อาจเป็นศูนย์กลางรวมเหล่าเครื่องดื่มทั้งหลายก็เป็นได้

      สมาชิกใหม่กำลังจะมาที่บ้านหลังนี้ จากที่เคยครึกครื้นอยู่แล้ว วันนี้ก็เป็นวันที่ครึกครื้นกว่าอีกวันหนึ่งเช่นกัน พวกเขาดูตื่นเต้นและดีใจ หากเพียงแต่ว่าบุคคลที่เดินเข้ามาภายในบ้านคนนึงตอนนี้กลับมีสีหน้าที่ดูซีดเผือดดังแวมไพร์ที่หิวกระหายเลือดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

      เขาคือจัสติน ไรอันผู้ที่ดูมีความสุขตลอดเวลา แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนทีท่าไปราวกับเป็นคนละคนก่อนหน้านั้น ดวงตาของเขาสั่นรัวเหมือนกับพึ่งไปเห็นอะไรที่มันไม่น่าจะเจอเข้า

      ทุกคนภายในบ้านที่กำลังรอคอยสมาชิกใหม่ก็ยังคงคุยกันออกรสออกชาติอย่างเสียงดัง จัสตินค่อยๆ ตั้งสติแล้วนั่งลงเก้าอี้ไม้สีสันแสบตาตัวหนึ่ง

      “โอ๊ะ โอ วันนี้พ่อหนุ่มคนนี้ไปกินยาม้าที่ไหนมานะ เปลี่ยนเป็นคนละคนเชียว” หญิงสาวที่ดูอ่อนเยาว์กว่าจัสตินกล่าวทักขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอนั้นแปลกไป

      “ตลกละ ยาม้าเขากินแล้วครึกครื้น” จัสตินพูดขึ้นเมื่อสามารถควบคุมสติตัวเองให้ดีขึ้นได้บ้างแล้ว

      “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ฉันรู้นะว่าพี่ต้องไปช็อคอะไรมาแน่ๆ เอ... ไปเจอสาวสวยมารึไงกันน้า” หญิงสาวดวงตาดำกลมโตนามว่าเกรซ สเตย์ซีนั่งลงเก้าอี้ตรงกันข้ามพี่ชายของเธอก่อนจะใช้มือเท้าคางแล้วจ้องหน้าคนตรงหน้าเพื่อรอคำตอบ

      “เปล่าหรอก อะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา พี่เองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร” จัสตินตอบน้องสาวที่แสนจะน่ารักของตัวเอง เธอชอบเพื่อนสนิทของเขา นั่นก็คือแดเนียล ออสบอร์น แต่เพื่อนผู้แสนจะสนิทของเขากลับเป็นเหมือนพระอิฐพระปูนที่แทบจะไม่ตกหลุมรักผู้หญิงคนไหนเลย ใช่ มันฟังดูเป็นเรื่องเหลือเชื่อในฐานะที่เขาเป็นผู้ชาย

      “อืม... ฉันเชื่อว่าพี่จะผ่านมันไปได้” เกรซส่งยิ้มร่าให้กับพี่ชายของเธอ

      เด็กๆ สมาชิกใหม่ของค่ายเริ่มพากันเดินเข้ามา ใบหน้าใสซื่อมองไปรอบตัวอย่างไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ส่วนพวกเด็กผู้หญิงก็คุยกันจ้อ หากแต่ผู้ชายกลับไม่คุยกันแต่ผลักกันเล่นไปมากันอย่างสนุกสนาน

      เด็กชายคนหนึ่งถูกเพื่อนผลักเซไปทางจัสติน

      “โว้วๆ ใจเย็นไอ้หนู” จัสตินจับไหล่พยุงเด็กชายคนนั้นไว้ไม่ให้ล้มหงายหลัง

      “ขอบคุณครับ” เด็กชายยิ้มให้กับจัสตินก่อนจะถอยกรูดมายืนอยู่ข้างๆ เหล่าเพื่อนของเขา

      “เฮ้ นายชอบไม้ป่าเดียวกันไม่ใช่เหรอ” เพื่อนของเด็กชายพูดแซวขึ้น

      “ไม่ใช่สักหน่อย” เด็กชายรีบแก้ตัว

      “เอาล่ะ ไม่ว่าจะชอบไม่ป่าเดียวกันหรือคนละไม้ป่าอะไรก็ช่างนะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า” จัสตินพูดขัดขึ้นก่อนที่เด็กชายคนนั้นจะโดนแซวไปมากกว่านี้

      “โฮ๋ย ไม่มันเลยแฮะ” กลุ่มผู้ชายวัยรุ่นด้านหลังร้องโฮ่ขึ้น

      “ถ้านายอยากมันล่ะก็ น้ำมันน่าจะพอช่วยนายได้” จัสตินกล่าวพร้อมกับมองไปด้านหลัง

      “อ้าว พูดอย่างนี้ก็สวยดิ” หนึ่งในกลุ่มชายวัยรุ่นพูดขึ้นก่อนจะเดินแทรกทุกคนมาขึ้นประจันหน้ากับจัสติน

      “เสียใจด้วยนะไอ้หนู ฉันหล่อ ไม่ได้สวย” จัสตินยิ้มกรุ้มกริ่ม

      “อย่างนั้นเหรอ” วัยรุ่นใจร้อนตรงหน้าปล่อยหมัดของเขาไปทางจัสติน

      มือเรียวโผล่มาจากด้านข้างของจัสตินจับหมัดของวัยรุ่นหนุ่มไว้ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร “ควรใช้กำลังกับบุคคลที่ควรใช้ดีกว่านะ” เกรซเจ้าของหน้ามนยังคงยิ้มหากแต่มือของเธอกลับบีบแน่นขึ้น

      “ก็ได้!” วัยรุ่นหนุ่มสะบัดมือออกก่อนจะทำหน้าบึ้ง

      “เอาล่ะ ใครไม่อยากเป็นสัมเวสีเร่ร่อนก็ฟังฉันให้ดีๆ ที่นี่มีห้องพักมากพอที่จะให้พวกเธอได้อยู่ พวกเธอเดินเลือกกันได้เลย เมื่อเลือกได้แล้วก็แปะชื่อตัวเองไว้หน้าห้องนั้น ง่ายๆ แค่นี้หวังว่าคงจะเข้าใจกันนะ โดยเฉพาะนาย พ่อหนุ่มเลือดร้อน” จัสตินพูดก่อนจะเลิ้กคิ้วมองหน้าคนที่คิดจะชกเขาก่อนหน้านี้

      “แล้วก็มาลงชื่อที่ฉันหลังจากเลือกห้องเสร็จแล้วนะ” เกรซพูดขึ้นสมทบก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายหาห้องนอน ไม่อย่างนั้นอาจเป็นคนเร่ร่อน เอ๊ะ หรืออาจไม่ใช่คน
 

กฎและคำอธิบายของค่าย คลิ๊ก >> http://writer.dek-d.com/tsushisana-/writer/viewlongc.php?id=1171354&chapter=4