พลังของผม...มันมากเกินไป... ผมได้ผนึกมันลงในความมืดมิดในหัวข

         "เฮ้อ..โดนไล่ออกอีกแล้ว ทั้งที่ยัฝไม่ได้ทำอะไรเลย แค่มือมันเผลอนิดเดียวเอง หรือ เป็นเพราะความโชคร้ายกันน่า ;-;) " ผมยืนมองหน้าโรงเรียนตัวเองที่พึ่งโดนไล่ออก เพราะดันไปต่อยหน้าไอ่เบื้อกลูกผ.อ นั้นหนะสิ แค่คิดก็หมั่นไส้มันแล้ว ให้ตายสิโว้ย อยากร้องไห้ชะมัดยาก T0T อะ โทษทีนะครับท่านผู้อ่านทั้งหลายที่ผมลืมแนะนำตัว เอาหละ ผมชื่อ ซิก นามสกุลหนะหรอ..ผมไม่มีของแบบนั้นหรอก เท่าที่จำความได้ ผมตื่นขึ้นมาในป่าในสภาพเปลือย แล้วก็ถูกลุงคนหนึ่งที่ใจดีมากรับผมมาเลี้ยงผมคิดว่าถ้าไม่มีเขาผมคงแย่แน่ๆ เอ่อ..ผมขอเข้าเรื่องแนะนำตัวผมก่อนนะคับ อย่างที่ว่า ผมชื่อ ซิก ไม่มีนามสกุล อายุราวๆ17ปี ส่วนสูง 170ซม ผมสีชมพู สิงที่ชอบการมีเพื่อนและที่สงบๆ สิ่งที่เกลียดการที่เพื่อนถูกรังแกและถูกหาเรื่อง แต่ว่าตอนนี้ปากผมคงไม่ว่างจะคุยกับผู้อ่านแล้วละคับ

         (เธอเข้ามากระชากหัวใจ..~) เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้าเพลงขัดใจ ที่กำลังฮิตในไทย

         "ฮะโหลครับพ่อ" พ่อผมก็คือลุงที่รับผมมาเลี้ยงเองแหละ แต่ดูเหมือนว่าหูจะชาอีกรอบหลังจากโดนต่อว่าด้วย ผ.อ ที่พึ่งไล่ออกมาหยกๆซะแล้วสิ
         ("ซิก..นี้มันโรงเรียนที่18แล้วนะ จะย้ายไปกี่โรงเรียนถึงจะพอ! กลับบ้านเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว ซิก")

ปิ๊บ!! พ่อกดวางสายไปแล้ว ;-;) ทีนี้ผมควรจะแก้ตัวว่าไงดีหละเนี้ย T^T

ฌ บ้านซิก เวลา 16.31นาฬิกา

         "กลับมาแล้วคร๊าบ" ผมเดินเข้าไปในบ้าน แต่ไม่ยักจะมีวี้แววของพ่อที่คอยนั่งรอผมอยู่ในบ้านสักนิ๊ด ฮิ ฮิ โอกาศดีหละ =w=~ ผมค่อยๆย่องผ่านหน้าห้องต่างๆ แล้วขึ้นไปชั้นบนห้องของผม อย่างเงียบ พอถึงหน้าห้องของผมก็เปิดเข้าไป..นั้นทำให้ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อพบว่า พ่อนั่งมองอยู่หน้าประตูด้วยสายตาอำมหิต TOT ..
         "ส..สวัสดี ครับพ่อ" ผมค่อยๆปิดประตูแล้วเดินเข้าไปนั่งอยู่ด้านหน้าพ่อ ในตอนที่ผมกำลังนั่งได้สักพักพ่อก็เริ่มพูดขึ้น ทำเอาผมตกใจเล็กๆ ;-;)
"ซิก..พ่อว่าลูกคงต้องย้ายโรงเรียนไปที่ๆหนึ่งแล้วหละ ผ.อ เป็นเพื่อนพ่อเอง ถ้าลูกสามารถสำเร็จการศึกษาจากที่นั้นได้โดยไม่โดนไล่ออก พ่อจะถือว่าลูกโตแล้ว...นี้บัตรเชิญให้เดินทางไปรายงานตัวในอีก 3วันข้างหน้า เอาหละไปเตรียมตัวซะ เพราะลูกจะได้ไปอยู่หอพักที่โรงเรียนนั้นในประเทศวอร์อาคาเดียร์" 0.0 ประเทศที่ขึ้นชื่อในเรื่องแปลกประหลาดที่โด่งดังไปทั่วโลกนี้น่า น่าสนุกแล้วสิตื้นเต้นจิงแฮะ แต่การไปอยู่หอพักคนเดียวที่นู้นก็หว้าเห่วเหมือนกันแฮะ เอาหละไปเตรียมตัวดีกว่า
         "เข้าใจแล้วครับพ่อ" ผมรับบัตรเชิญนจากพ่อมาแล้วค่อยๆลุกขึ้น
         "เดียว ลืมบอกไปอีกอย่าง..อย่าทำบัตรเชิญตกหายไปไหนและอย่าถือออกมาโชว์สุ่มสีสุ่มห้าหละ" พูดจบพ่อก็เดินออกนอกห้องไป พร้อมกับปิดประตูเบาๆเสียงดัง
คลืน~
เอ๋..แต่ว่านะ พ่อพูดแบบนี้หมายความว่าไงเนี้ย ชักสังหรใจแล้วสิ ช่างมันเถอะ
         "ครับผม" ผมขานรับแล้วก็เดินไปจัดเตรียมสิ่งของที่ต้องใช่ในการไปอาศัยอยู่ที่ต่างประเทศ ชักตื่นเต้นแล้วสิ ><~

รุ่งเช้า ณ บ้านซิก เวลา 06.30 นาฬิกา

กริ้งงงงงงงงงงงง!!!

เสียงนาฬิกาปลุกที่รตั้งไว้บนหัวนอนดังขึ้น ผมก็ได้ฟาดฝ่ามือไปทาง นาฬิกาปลุกดัง ตึง!! จนนาฬิกาปลุกที่พึ่งซื้อมาเมื่อ2วันก่อนพังทันที
         "หาววว~ ...พังอีกแล้วสินะ แย่จัง" ผมตื้นขึ้นพร้อมกับลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปส่องกระจกที่ห้องน้ำ ด้วยสีหน้าครึ่งหลับครึ่งตื่น"ผ่านไปอีกวันแล้วสินะ ง่วงจัง..~" ผมล้างหน้าแปลงฟันตามปกติ เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำไปเปลี่ยนชุดแล้วไปเที่ยวข้างนอกเหมือนเคย อะ..จะว่าไปเอาบัตรเชิญติดตัวไปด้วยดีกว่า ยัดมันลงในกระเป๋ากางเกงนี้แหละง่ายดี ไปข้างนอกกันเลย 0..0)~

ณ สวนสาธารณะ

         "ที่นี้ยังบรรยกาศดีเหมือนเคยเลยแฮะ...ฮ้าาา" ผมสูดลมเข้าปอดลึกๆ รับความสดชื่นในช่วงเช้า จากนั้นก็มองไปรอบๆมอง วิวทัศน์สวยๆ มีต้นซากุระที่กำลังบาน มีแม่น้ำใสสวยสะอาดตา มีเด็กๆหลายคนเล่นกันอยู่ เป็นอะไรที่ชั่งมีความสุขจังน่า~ >< จะว่าไปเมื่อวานยังไม่ได้อ่านเลยแฮ่ะ เอาขึ้นมาอ่านดีกว่า ลั้น ล้า~ อ๋อๆ อืมๆ เข้าใจแล้ว
         "เฮ้ย!!" เย้ย! คนกำลังมีความสุขใครมันมาตะโกนอะไรแถวนี้เนี้ย ผมหันไปมองเจ้าของเสียง และตอนนี้รู้สึกว่าลางจะไม่ดีซะแล้วสิ
         "ไอ่น้อง ไอ่ใบที่ถือนั้นหนะ พี่ขอได้ป่าวอย่าให้ได้ใช้กำลังละกันนะ หึหึ" ซวยแล้วสิ แบบนี้สินะเหตุผลที่ห้ามเอามาอ่านสุ่มสี่สุ่มห้า ชักจะลางไม่ดีแล้วสิ เอาเป็นว่า ตามน้ำไปก่อนดีกว่า
         "เออ ขอโทษนะครับผมคงให้ไม่ได้ เพราะว่าพ่อผมฝากเอาไว้หนะครับ" หวังว่าคงรอดนะ T^T
         "หา..นี้แกจะลองดีหรอไอ่หนู บอกให้เอามาก็เอามาสิเว้ย!!" ไม่ได้ผลหรอเนี้ย งั้นก็ใช้วิธีสุดท้าย
         "ตำรวจมาครับ!! ข้างหลัง!!" ผมรีบยัดบัตรเชิญเข้ากระเป๋ากางเกง แล้ว ยืนอยู่ในท่าเตรียมวิ่ง
         "หา..ไหนฟะ" มันหันไปมอง ก็เป็นจังหวะของผมที่ต้องวิ่งหนีกลับบ้าน โชคดีนะที่มันโง่นะเนี้ย เฮ้ย! ตึก
         "จะไปไหน..หรอไอ่น้องชาย" ผมวิ่งชนมันอย่างจัง จนผมล้มลงไปนั่งกับพื้น เดียวนะมันหายตัวได้งั้นหรอ!! จู่ๆก็มาโผล่ตรงหน้าผมในพริบตาเฉยเลย!! แต่ตอนนี้ต้องรีบหนีแล้ว ผมหันหลังกลับพร้อมกับลุกขึ้นแล้วกำลังจะวิ่งหนี มันก็โผล่มาขวางทางด้านหน้าในพริบตาอย่างเหลือเชื่อ! O.O!
         "จะหนีหรอ..เปล่าประโยชน์ ส่งบัตรเชิญนั้นมาซะ" จะทำยังไงดีละเนี้ย ซวยละสิเรา TOT..
.
T B C Next 2