ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ภาคพิเศษ ~The Memories~
ก่อนที่จะอ่านตอนนี้..เราขอแจ้งว่า....ตอนนี้เราขอยกเว้นการเว้นบรรทัดแบบทุกๆตอนที่ทำมาก่อนหน้านี้นะคะ..ขออภัยถ้าบางท่าจะตาลาย..ขอโทษค่ะ..^ ^!! (คือเราไม่มีเวลามานั่งเคาะเว้นแล้วล่ะค่ะ..ขอโทษค่ะ..^ ^!!)
====================================
ในเช้าวันฟ้าใสวันหนึ่งของประเทศรอซินยอล แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านเข้ามาภายในเขตราชฐาน เหล่านางกำนัลต่างพากันตระเตรียมสถานที่จัดงานพระราชพิธีในวันนี้ ซึ่งเป็นวันที่กษัตริย์จะพระราชทานยศให้กับนายทหารชั้นต่างๆ ซึ่งรวมถึงจะประกาศรายชื่อทหารผู้ที่ได้รับการคัดเลือกให้เป็นราชองครักษ์ด้วย
\"เธอคิดว่าใครจะได้รับพระราชทานยศราชองครักษ์บ้างล่ะ..??\" เสียงนางกำนัลคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่มือก็ทำงานของตนไปด้วย
\"ท่านเฟรเดคริกซ์น่าจะได้แน่ๆนะ ก็ออกจะเก่งออกปานนั้น\" อีกคนหนึ่งตอบพร้อมกับแสดงอาการนิยมชมชอบบุคคลที่เธอเอ่ยชื่อมาอย่างสุดๆ ทิ้งให้เพื่อนค้อนเธอวงใหญ่ก่อนที่จะหัวเราะพร้อมๆกันและรีบเตรียมสถานที่ต่อไป โดยหารู้ไม่ว่าทุกสิ่งที่พวกเธอพูดคุยนั้นได้ยินไปถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนอยู่ด้านหลังเสาด้วยไม่ต้องการให้พวกเธอสังเกตเห็น
\"เฟรเดคริกซ์... จะเป็นคนอย่างไรนะ...\" เสียงพึมพำแผ่วเบาดังออกมาจากปากของเด็กน้อย เธอก้มมองเท้าตัวเองอย่างครุ่นคิดเล็กน้อย กระโปรงยาวสีฟ้าใสที่เข้ารับกับดวงตาสีฟ้าใสดุจดั่งท้องฟ้ายามหน้าร้อนของเธอ ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกถักรวบไว้อย่างเรียบร้อยด้านหลัง เธอเหลียวมองรอบตัวเล็กน้อยก่อนที่จะมีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง
\"นี่..พวกเธอเห็นองค์หญิงกันบ้างไหม..??\" เสียงหญิงวัยกลางคนถามพวกนางกำนัลแถวนั้นดังขึ้น \"ทรงหายตัวไปไหนอีกแล้วก็ไม่รู้ โธ่..นี่ก็จวนงานพิธีอยู่แล้ว..\" เสียงรำพึงยังคงดังยืดยาวไป แต่องค์หญิงองค์น้อยได้แอบออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็วโดยไม่รอฟังประโยคเหล่านั้นจนจบ
โธ่... นมคิดจะให้ฉันไปนั่งแหง็กอยู่ในห้องนั้นทั้งวันหรือไงนะ เสด็จพ่อก็เหมือนกัน ไม่เห็นต้องให้ไปร่วมด้วยเลยนี่นา...
องค์หญิงโซมารีน่า เด แซคซิฟริกดำริอยู่ในใจขณะนั่งมองท้องฟ้าอยู่บนต้นไม้ใหญ่ เวลาที่เธอเบื่อมักจะหลบแม่นมมาอยู่ที่นี่เสมอๆ เพราะไม่มีใครรู้ถึงที่ซ่อนตรงนี้ ดังนั้นไม่มีใครมารบกวนเธอได้แน่นอน บนท้องฟ้า เหล่าฝูงนกพากันบินวนเวียนกันเป็นกลุ่ม
ถ้าหาก...สักวันหนึ่ง ฉันจะมีสิทธิ์ออกไปภายนอกได้บ้างไหมนะ...
เสียงเล็กๆในใจของเด็กหญิงดังขึ้นระหว่างนั่งทอดสายตามองตาฝูงนกด้านบน และแล้วก็มีสิ่งที่เธอไม่คาดคิดเกิดขึ้น
\"ทรงขึ้นไปทำอะไรอยู่บนนั่นพะย่ะค่ะ..??\" เสียงทักที่ดังขึ้นอย่างที่เธอไม่ได้ตั้งตัว องค์หญิงน้อยก้มลงมาหาผู้ที่ส่งเสียงทักเธอ หากแต่ว่า...
โครม...!!
\"เจ็บจัง...\" เสียงร้องครางด้วยความเจ็บดังออกมาจากปากเด็กหญิงผู้ที่ตกลงมาจากต้นไม้เมื่อครู่เพราะเสียหลักจากการก้มลงมามองด้วยความตกใจ แต่ก็ต้องรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อเธอพบว่าสิ่งที่รองรับเธออยู่นั้นคือร่างของชายหนุ่มผู้ทักเธอเมื่อครู่นั่นเอง เขายิ้มด้วยความแปลกใจให้กับเธอก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง
\"ขอโทษนะ...\" คำเอ่ยขอโทษอย่างแผ่วเบาดังแว่วออกมาจากปากองค์หญิงองค์น้อยด้านหน้าชายหนุ่ม ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบกลืนคำขอโทษที่เหลือเข้าปากไปและพูดขึ้นต่อ \"คราวหลังอย่ามาทักฉันแบบนี้สิ... มันตกใจนะ...\" คำพูดที่ออกมาจากปากเด็กน้อยตรงหน้าทำให้เขารู้สึกขำอยู่ในใจเล็กน้อยก่อนตอบรับปากออกไป
\"เกล้ากระหม่อมจะจำเอาไว้พะย่ะค่ะ\" เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม องค์หญิงมองหน้าเขาอย่างสงสัยเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากถาม
\"เธอเป็นใคร..?? ทหารที่จะมารับยศวันนี้..??\" คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อยก่อนพยักหน้ารับพร้อมตอบกลับ
\"แค่ยศเล็กๆพะย่ะค่ะ\" เด็กหญิงพยักหน้ารับก่อนมองขึ้นไปด้านบนเพื่อหาฝูงนกนั้นอีก ชายหนุ่มสังเกตเห็นจึงเอ่ยถามขึ้น
\"โปรดนกหรือพะย่ะค่ะ\" คำถามที่คนฟังพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนพูดขึ้นเบาๆ
\"อืม...เพราะมันมีอิสระดี...\" พูดจบเจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับปัดใบไม้ที่เหลือบนหัวออกก่อนที่จะรีบออกวิ่งกลับเข้าไปในเขตราชฐาน แต่ก่อนที่จะจากไปเธอหันกลับมาพูดกับอีกฝ่ายก่อน
\"ถ้าได้ทำงานในนี้ล่ะก็...\" องค์หญิงองค์น้อยหยุดพูดแล้วยิ้มให้ด้วยว่ามีความคิดหนึ่งในใจก่อนที่จะรีบวิ่งต่อไปก่อนที่ด้านในจะวุ่นวายเพราะเธอหายตัวไปมากกว่านี้
=======================================
\"ทรงหายไปแบบนี้นมเป็นห่วงนะเพคะ แล้วดูสิ ทรงไปทำอะไรมาเพคะถึงได้เปื้อนไปหมดอย่างนี้...\" เสียงบ่นดังไม่ขาดสายมาจากหญิงนางหนึ่งผู้ได้ชื่อว่าเป็นแม่นมขององค์หญิง ในขณะที่เจ้าตัวได้แต่ยิ้มหวานโดยไม่ตอบอะไรจนนมต้องเลิกบ่นไปเอง และสั่งให้นางกำนัลรีบแต่งฉลองพระองค์ให้องค์หญิงองค์น้อยนี้ใหม่ให้ทันเวลางานพิธี
\"นมจ๋า...งานนี้ฉ..หญิง..ไม่ไปไม่ได้หรือ..??\" เด็กหญิงรีบกลืนคำเรียกแทนตนเองว่าฉันเข้าไปทันทีเพราะเมื่อไรที่เธอพูดเช่นนี้มักจะโดนว่ายาวเป็นหางว่าวดังมาจากแม่นมเสมอ คนถูกถามส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะอธิบายต่อ
\"งานนี้ต้องไปเพคะ ทรงหนีงานพิธีมาหลายงานแล้ว วันนี้องค์กษัตริย์รับสั่งว่าพระองค์ต้องเข้าร่วมนะเพคะ\"
\"ไปนั่งเฉยๆมันน่าเบื่อนะ...\" องค์หญิงองค์น้อยพูดพลางถอนหายใจให้แม่นมของเธอต้องหันมาส่งสายตาดุๆให้ฐานทำตัวไม่สมกับฐานะองค์หญิงรัชทายาทเพียงพระองค์เดียว ในที่สุดไม่ว่าเธอจะว่าอย่างไรก็ถูกจับไปร่วมพิธีจนได้
\"ต่อจากนี้จะเป็นพิธีพระราชทานยศราชองครักษ์...\" เสียงนายทหารชั้นผู้ใหญ่ประกาศดังก้องทั่วท้องพระโรงอันเป็นสถานจัดพิธี เหล่านายทหารผู้ได้รับคัดเลือกต่างทยอยก้าวออกมาด้านหน้าเมื่อชื่อของตนถูกเอ่ยขึ้น องค์หญิงองค์น้อยนั่งทอดสายตามองไปรอบๆอย่างเบื่อหน่าย องค์กษัตริย์พ่อของเธอประทับอยู่ด้านหน้าไม่ได้หันมาหาเธอแม้แต่น้อยเพราะทรงยุ่งกับงานพิธีที่ยังไม่จบสิ้นนั้น และแล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นบุคคลผู้อยู่ร่วมในบรรดาผู้ได้รับยศราชองครักษ์นั้น เธอยังไม่รู้ชื่อเขาเลย ตอนนี้คงได้รู้เสียที...
\"ต่อไปคือผู้ที่ผ่านการคัดเลือกมาด้วยคะแนนสูงสุด เฟรเดคริกซ์...\" เมื่อสิ้นเสียงประกาศเจ้าของชื่อก็ก้าวออกมาด้วยท่าทางมาดมั่น มีเสียงกรี๊ดดังแว่วมาจากด้านหลังเล็กน้อยซึ่งเป็นเสียงของเหล่านางกำนัลนั่นเอง เด็กหญิงแอบยิ้มเล็กน้อย ที่แท้เจ้าของชื่อเฟรเดคริกซ์ก็คือคนๆนี้นี่เอง คงไม่เป็นแบบคนอื่นๆนะ...
\"เสด็จพ่อเพคะ...\" เสียงเอ่ยดังลอดมาจากปากขององค์หญิงในขณะที่เดินตามองค์กษัตริย์ไปตามระเบียงด้านใน ผู้ถูกเรียกหันกลับมาหาธิดาของตนพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนเอ่ยถาม
\"เป็นอย่างไรบ้าง ชอบงานพิธีมากขึ้นบ้างไหม...??\" องค์กษัตริย์ถามพลางกลั้นหัวเราะเมื่อธิดาของตนทำหน้าปั้นยากขึ้นมา \"ถึงอย่างไรก็ต้องหัดเอาไว้ เพราะเมื่อลูกโตขึ้นต้องขึ้นมารับตำแหน่งนี้แทนพ่อ\"
\"เพคะ...เสด็จพ่อ....\" องค์หญิงองค์น้อยรับปากอย่างเซ็งๆในภาระหน้าที่ของตน ผู้เป็นบิดายิ้มให้เล็กน้อยก่อนเอ่ยถามขึ้น
\"แล้วลูกเรียกพ่อเมื่อครู่เพราะอะไรหรือ...??\"
\"ลูกอยากได้ครูฝึกดาบเพคะ...\" เด็กหญิงเงยหน้าตอบด้วยแววตาเป็นประกายสดใสให้บิดาอึ้งในคำขอ ก่อนที่จะคาดเดาความคิดลูกสาวตรงหน้าพร้อมๆกับเอ่ยปากขึ้น
\"ทำไมหรือ นึกชอบนายทหารสักคนเมื่อครู่หรือไรกัน...\" คำถามนี้โดนคนถูกถามชักสีหน้าใส่เข้าให้ก่อนที่พูดถึงความคิดของตนให้บิดาฟังต่อไป...
=======================================
\"เพราะงั้น..ช่วยสอนดาบให้ฉันหน่อยสิ...\" เสียงองค์หญิงดังแว่วมาจากลานฝึกดาบของพวกทหาร คนรับคำขอร้องดูมีสีหน้าแปลกใจกับคำขอที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากองค์หญิงองค์น้อยตรงหน้าเขานี้ เมื่อเห็นคู่สนทนาของตนเงียบไปขณะใหญ่เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยพลางถามย้ำอีกครั้ง \"จะสอนให้ได้ไหม..??\"
\"ได้พะย่ะค่ะ..\" เสียงตอบกลับดังมาจากทหารราชองครักษ์ผู้ที่ตอนนี้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก
=======================================
\"กระหม่อมนึกสงสัยอยู่อย่างหนึ่งพะย่ะค่ะ...\" เสียงถามดังขึ้นขณะที่ทั้งคู่นั่งพักเหนื่อยจากการฝึกดาบเมื่อครู่ เด็กหญิงหันมามองพลางพยักหน้าให้พูดต่อไป \"ทำไมพระองค์ถึงนึกมาฝึกดาบพะย่ะค่ะ...\"
\"จะว่าฉันทำตัวไม่สมกับเป็นองค์หญิงอีกคนล่ะสิ...\" เด็กหญิงพูดพลางขมวดคิ้ว ทำให้อีกฝ่ายต้องรีบพูดแก้ขึ้น
\"มิใช่เช่นนั้นพะย่ะค่ะ...\" พูดยังไม่ทันจบเธอก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
\"องค์หญิงต้องทรงทำตัวให้เรียบร้อย กิริยามารยาทต้องงดงามเพียบพร้อม ฝึกปรืองานฝีมือ... เรื่องแบบนี้ได้ยินมาจนหูชาแล้ว ใครเป็นคนกำหนดกันนะ ว่าองค์หญิงจะออกมาจับดาบบ้างไม่ได้...\"
\"เพราะเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีพะย่ะค่ะ...\" คนฟังตอบขึ้นในขณะที่องค์หญิงน้อยทำหน้านิ่วให้กับคำตอบนี้
\"ถ้าเช่นนั้นฉันจะเปลี่ยนมันเอง...\" คำขาดถูกพูดขึ้นจากองค์หญิงโซมารีน่า
\"แล้วทำไมถึงทรงเลือกที่จะมาฝึกกับกระหม่อมล่ะพะย่ะค่ะ...\" ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้ง
\"เพราะ...เฟรเดคริกซ์ไม่เหมือนคนอื่นน่ะสิ ไม่ใช่พวกที่คิดเข้าใกล้ฉันเพราะหวังตำแหน่ง...\" คำตอบที่คนฟังยิ้มอย่างเอ็นดูกับเจ้านายพระองค์น้อยของตน
=======================================
หลายเดือนผ่านไป จากฤดูใบไม้ผลิได้เวียนมาจนเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ต้นไม้ใหญ่ที่เคยมีใบเขียวชอุ่มอยู่เต็มต้น บัดนี้ใบไม้ทั้งหลายเริ่มแปรเปลี่ยนสีมาเป็นสีแดง หลายใบได้ปลิดปลิวตกลงมาพื้นดินเบื้องล่าง วันนี้ยังคงมีเสียงดาบปะทะกันอยู่อย่างเช่นทุกวัน
\"เคร้ง..!!!\" เสียงดาบใหญ่ปะทะดาบเรียวเล็กตรงหน้า ส่งผลให้ดาบนั้นหลุดจากมือเจ้าของไปตามแรงปะทะนั้น ก่อนที่จะมีเสียงร้องดังขึ้น
\"แพ้อีกแล้ว...\" องค์หญิงพระองค์น้อยร้องด้วความเสียดาย อีกฝ่ายอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะพูดปลอบขึ้น
\"แต่พระองค์ก็พัฒนาฝีมือขึ้นเยอะมากแล้วพะย่ะค่ะ...\"
\"แต่ยังไม่ชนะ ขนาดเฟรเดคริกซ์ออมมือให้แบบนี้ แสดงว่ายังไม่พัฒนาขึ้นเลย...\" เสียงบ่นดังขึ้นจากปากเด็กหญิงก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากที่นั้นด้วยหวังจะไปฝึกฟันลมเองชั่วครู่ก่อนจะกลับมาใหม่ เฟรเดคริกซ์มองตามเธอด้วยความนึกชอบในนิสัยขององค์หญิงที่ไม่เหมือนใครองค์นี้ในใจ และแล้วก็มีบุคคลผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาเขาด้านหลัง และพูดบางอย่างกับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทำให้สีหน้าชายหนุ่มดูเคร่งเครียดขึ้นทันที
\"ปีนี้หน้าหนาวท่าทางจะแล้งหนัก พืชผลที่ผ่านมาเก็บเกี่ยวได้น้อย แถมเงินภาษีปีนี้ยังเพิ่มขึ้นอีก พวกชาวบ้านต่างไม่พอใจกันไปทั่ว... ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไป คงหนีไม่พ้น...\"
=======================================
\"พวกกบฏ...!!!\" เสียงเอะอะวุ่นวายดังขึ้น เหล่าทหารในวังต่างต้องต่อสู้กับพวกเดียวกันเองที่เห็นพ้องไปกับฝ่ายกบฏนั้น นางกำนัลต่างก็วิ่งหนีกันอลหม่าน องค์หญิงองค์น้อยมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ จนกระทั่งมีคนผู้หนึ่งมากุมมือเธอ
\"รีบหนีเร็ว...โซมารีน่า..!!\" เธอหันไปตามเสียงเรียก บิดาของเธอจับมือเธอออกวิ่งไปโดยมีทหารตามอารักขาอยู่เพียงสองนาย เมื่อออกมาถึงบริเวณทางลับตรงสวนท้ายวัง เธอก็พบบุคคลผู้เป็นผู้นำกบฏครั้งนี้ คนๆนั้น...
เฟรเดคริกซ์...?!? ทำไม...??
\"รักษาพระองค์ด้วย..!!\" นายทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้น และหันกลับไปสู้กับพวกทหารฝ่ายกบฏ ในขณะที่เธอต้องวิ่งหนีออกไปพร้อมๆกับผู้เป็นบิดา และในที่สุด บิดาเธอต้องสิ้นพระชนม์ด้วยฝีมือของพวกกบฏในเหตุการณ์ครั้งนั้น คนๆนั้นปราบดาภิเษกขึ้นเป็นกษัตริย์ เหตุการณ์ผ่านล่วงเลยมาถึงสิบปี องค์หญิงพระองค์น้อยที่สาบสูญหายไปในครั้งนั้นได้เติบโตขึ้นในหมู่บ้านแห่งหนึ่งโดยปกปิดตัวตนที่แท้จริง ฝึกปรือฝีมือในเรื่องดาบจนยากจะหาใครเทียม จนเมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึง เพื่อที่จะกลับมาเพื่อแก้ความสงสัยในใจของเธอ...
\"แล้วทำไมถึงทรงเลือกที่จะมาฝึกกับกระหม่อมล่ะพะย่ะค่ะ...\"
\"เพราะ...เฟรเดคริกซ์ไม่เหมือนคนอื่นน่ะสิ ไม่ใช่พวกที่คิดเข้าใกล้ฉันเพราะหวังตำแหน่ง...\"
=================The End=====================
>>ไม่เกี่ยวกับเรื่อง แค่อยากคุยน่ะค่ะ..^ ^\'
จบแล้วค่ะ... เย้...ภาคพิเศษนี้ตั้งใจจะแต่งนานแล้ว เป็นเรื่องของซาย่าในช่วงวัยเด็กในช่วงที่พบกับเฟรเดคริกซ์แรกๆ..(ไม่รู้จะถูกใจหลายๆคนไหมนะคะ..^ ^!! ดูๆแล้วภาคพิเศษ The Memories นี้ไม่น่าจะอยู่ในแนวแฟนตาซีเลยแฮะ..แล้วอยู่ในแนวไรดีอ่ะเนี่ย...>
ซาย่า....16 (ดังนั้นในตอนนี้เธอก็จะอายุ6ขวบค่ะ..) อ่านแล้วไม่รู้จะคิดกันหรือเปล่าว่าเธอเล่นซนตั้งแต่เด็กแบบนี้ บางคนสงสัยว่าทำไมไม่มีกล่าวถึงแม่ของซาย่าบ้างเลย ก็เพราะแม่ของเธอตายไปตั้งแต่เธอยังเล็กมากๆเลยค่ะ...^ ^\' จริงๆแล้วอิมเมจที่ตั้งไว้ให้เธอตอนแรกออกจะเป็นองค์หญิงผู้เก่งกล้าสามารถ แต่ไหงกลายเป็นงี้ได้ก็ไม่รู้..^ ^\' (แต่ก็ยังคงความเก่งอยู่..^ ^ ใช่ไหมคะ..??) และอีกอย่างคืออยากให้มีจุดๆหนึ่งเธอเป็นคนที่หงอยเหงาในบางเวลาด้วยค่ะ..^ ^ (อ่านตอนนี้คงเข้าใจมากขึ้น..มั้งนะคะ..) ส่วนชื่อเต็มๆของเธอที่ว่า โซมารีน่า เด แซคซิฟริค นั้นมาจาก โซมารีน่า>>เป็นชื่อที่อยู่ๆก็แว่บเข้ามาในหัวค่ะ..^ ^\' เด>>หลายคนก็นึกว่าเป็นชื่อกลางปกติธรรมดา แต่จริงๆไม่ใช่นะคะ เป็นคำที่เราใช้แสดงถึงว่าอยู่ในตระกูลอะไรน่ะค่ะ.. ก็จะเป็นประมาณว่า โซมารีน่า แห่งราชวงศ์แซคซิฟริค น่ะค่ะ แซคซิฟริค>>เป็นชื่อราชวงศ์ของเธอค่ะ ไว้ว่างๆจะทำประวัติราชวงศ์นี้ให้นะคะ..^ ^ (ต้องว่างสุดๆจริงๆล่ะค่ะ..)
เฟรเดคริกซ์....27 (ในตอนนี้ก็อายุ17ค่ะ โอ้...เก่งไปหน่อยหรือเปล่านี่.. ^ ^!!) ว่าแต่ดูแบบนี้แล้วกลายเป็นคนแก่ที่สุดเลยแฮะ...(เป็นคนที่แต่งแล้วรู้สึกเหนื่อยมากเลย..^ ^\' อารมณ์คนๆนี้อ่านยากที่สุดเลยค่ะ ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจเลยด้วย...^ ^!!) กลายเป็นว่า..แต่งออกมาแล้วเป็นคนที่ดูอึมครึมที่สุดในเรื่อง..^ ^\' และยังคงอยู่ในข่ายน่าสงสัยต่อไป...^ ^ ชื่อเต็มๆคือ เฟรเดคริกซ์ เด เอแปร์วีเอ
เอทัวล์....17 เธอเป็นตัวละครที่นั่งคิดกับเพื่อนนานเลยว่าจะให้ชื่ออะไรดี จบท้ายก็เลยถือวิสาสะตัดสินใจเองเลยว่าจะเอาชื่อนี้..^ ^ (ขอยืมมาจากในเกมส์ที่ชอบเล่นน่ะค่ะ..แต่จริงๆแล้วอาจจะไม่ได้อ่านแบบนี้ก็ได้ อย่าคิดมากค่ะ นี่เป็นนิสัยเสียของเด็กที่เรียนฝรั่งเศส..^ ^ เขียนเป็นอังกฤษได้ว่า...Etoile ค่า..^ ^) ตอนออกแบบก็เป็นตัวละครที่กลายเป็นว่ามี ป า ก เ สี ย ง กับซาย่าได้บ่อยครั้งที่สุด และเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะคุมซาย่าอยู่..(ฮะๆ..^ ^) ชื่อเต็มๆคือ เอทัวล์ เด ปวนยาร์ ค่ะ..^ ^ (หลายคนเริ่มนึกแล้วว่าไหงชื่อสกุลมันประหลาดๆ..แหะๆ...^ ^\' อย่าเพิ่งรู้จะดีกว่าค่ะ..)
อเล็กซ์....18 เป็นตัวละครที่ร่าเริงที่สุดในเรื่องเลยค่ะ..^ ^ (ยิ่งกว่าซาย่าอีก....จริงๆอิมเมจคือคนที่มองโลกในแง่ดีค่ะ....^ ^) เขาเป็นคนที่ดูแล้วอยู่ใกล้ๆน่าจะสบายใจที่สุด..^ ^ นิสัยจริงๆเหมือนพี่ชายที่แสนดีค่ะ...^ ^\' (เผอิญว่าเรามะมีพี่น้อง เลยจินตนาการเอาว่าถ้าอยากมีพี่ชายอยากได้ประมาณไหน และก็ออกมาเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ..^ ^) ฝีมือดาบเก่งสุดยอด..> < (แต่แพ้เฟรเดคริกซ์ค่ะ..ฮะๆ..^ ^) ชื่อเต็มๆคือ อเล็กซ์ เด ฟูโร
เอริค....21 (เขียนไปเขียนมาชักชอบซะแล้ว..^ ^\' แต่บทไม่ค่อยมีเท่าไหร่.. เหมือนผลุบๆโผล่ๆ จริงๆแล้วคนๆนี้ใส่แว่นตาด้วยนะคะ..>>บอกทำไมเนี่ย..) เป็นคนที่ไม่ค่อยมีบทสักเท่าไหร่..^ ^\' (แต่เนื่องจากเราเริ่มชอบ ดังนั้นจะเพิ่มบทให้น้า..อ้าว..เริ่มแปลงโครงเรื่องซะแล้ว..เดี๋ยวคนแต่งจะมาฆ่าเราไหมเนี่ย...^ ^!!) จริงๆแล้วมีฝีมือเก่งพอตัว แต่ไหงไม่ค่อยมีบทได้แสดงฝีมือก็ไม่รู้นะคะ เป็นน้องชายของเฟรเดคริกซ์...แต่นิสัยไม่เหมือนกันเล้ย..^ ^!! เอริคปกติมักจะยิ้มอยู่ตลอดเวลาค่ะ แต่ไม่ได้มีความร่าเริงขนาดอเล็กซ์ ชื่อเต็มๆคือ เอริค เด เอแกลร์ (เอริคใช้นามสกุลของแม่ค่ะ เลยไม่เหมือนเฟรเดคริกซ์...)
ดอร์ร่า....18 เธอเป็นตัวละครที่เราเพิ่มขึ้นมาเองค่ะ..^ ^ ไม่ได้เกี่ยวกับโครงเรื่องหลักเท่าไหร่นัก เพียงแต่เราเห็นว่ามันต้องมีนางกำนัลประจำเสียสักคน ก็ตั้งชื่อให้เสียเลย ออกมากลายเป็นดอร์ร่าค่ะ...^ ^ เป็นคนที่ค่อนข้างจะเจ้าระเบียบเล็กน้อย..(เหมาะกับซาย่าดีนะคะ..^ ^ ) แต่ต่อจากนี้เธอก็ไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่แล้ว..น่าสงสารจังเลย...(เอาค่าตัวเพิ่มให้ละกัน..อ้าว..เฮ้ย..ไม่เกี่ยวว..>
ที่เหลือก็บุคคลในเงามืดแล้วล่ะค่ะ..อย่าไปรู้ข้อมูลเขาเลยเนอะ...^ ^!! (เดี๋ยวก็รู้กันหมดพอดี คนแต่งกับเราก็ตายสิคะ..^ ^!!!)
บางคนสงสัย(มั้ง..) ว่าในเมื่อชื่อเรื่องมันเป็น Rossignol แต่ทำไมพอเขียนเป็นไทยถึงกลายเป็น รอซินยอล อันนี้เราก้อ..เอ้อ..ไม่รู้ค่ะ..(อ้าว..^ ^!!) คือขออธิบายเล็กน้อยว่า ศัพท์ตัวนี้เป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งเป็นภาษาที่เราเรียนอยู่ (และเลิกแล้ว..^ ^!! แหะๆ..) และเมื่อเราดูในคำอ่านที่ปรากฏในดิก มันอ่านได้แบบนี้จริงๆค่ะ...(เราเองก็สงสัยเหมือนกัน..^ ^!! เอาเป็นว่าไว้จะไปถามผู้รู้อีกทีนะคะ..> <)
แล้วไหนๆก็ฉลองที่ PoR (The Princess of Rossignol ขอขอบคุณตัวย่อพี่ซีค่ะ..^ ^ Special Thanks) มีคนอ่านครบ500 (กว่าๆ..^ ^\' แถมบางส่วนเป็นบุคคลผู้เข้าซ้ำด้วย..แต่อยากฉลองง่ะ..> <) เราไปกินเลี้ยงกันเถอะ..(อ๊ะ..มะช่ายยย..เงินก้อมะมียังจะหาเรื่องจ่ายอีก...) ก็..ทำ CG ซาย่าเสร็จแล้วค่ะ..(ลงสีแล้วในที่สุด ขอขอบคุณโปรแกรม OC..> <) ขอเชิญผู้ที่สนใจโพสต์ไว้ที่บอร์ดได้เลยนะคะ..จะส่งไปให้ (อย่าลืมให้เมลล์ไว้นะคะ..^ ^ จะส่งให้ทางเมลล์ค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวมีของแถมเป็นไวรัสให้..อ๊ะ..ไม่ใช่ๆๆๆ...>
From.........tsukasa
+Special Thanks+
พี่ซี>> พี่เป็นคนแรกที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้เลยนะคะ...^ ^ ขอบคุณค่า... แล้วยังช่วยติงานให้ด้วย...ดีใจจัง..^ ^
อาร์ท>> เข้ามาอ่านช่วงหลังๆ...แต่ยังไงๆก็ขอบคุณนะ..^ ^ เดี๋ยวจะแก้คำผิดตามที่บอกนะ...^ ^
แอนจัง>> ยังไม่กลับมา..แต่ก็เป็นเพื่อนคนแรกของที่นี่..รีบๆกลับมานะ...^ ^ ป.ล. ขอโทษที่อเล็กซ์ยังไม่ค่อยมีบท..^ ^\' ตอนนี้ก็ไม่มีอเล็กซ์เลยด้วย...
และสุดท้าย...แน่นอน..ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน...>>ขอบคุณมากๆค่ะ...แล้วยังอ่านมาถึงตรงนี้อีก..ไร้สาระมาเยอะแล้วเนี่ย..^ ^!! อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรก็บอกไว้ได้นะคะ..^ ^ เราจะเก็บไว้ปรับปรุงต่อไป...(แต่อย่างว่านะคะ ตอนพิเศษนี่เราแต่งด้วยภาษาที่ต่างจากเรื่องหลักนิดหน่อย..ดังนั้นเรา..คงไม่ปะปนกันหรอกค่ะ..มั้ง..^ ^!!)
และแน่ๆ...เพื่อนของเรา...ที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา..(แม้จะไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษที่เราบ้าแต่งเอง..^ ^\') แต่ถ้าเราไม่คุยกันวันนั้น หรือหากว่าพวกเราไม่ได้รู้จักกัน..เรื่องนี้คงไม่มีวันได้เกิดขึ้น..ดังนั้น..ขอบคุณนะ..
Thank you very much.
Merci beaucoup.
Arigatou ^ ^
====================================
ในเช้าวันฟ้าใสวันหนึ่งของประเทศรอซินยอล แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านเข้ามาภายในเขตราชฐาน เหล่านางกำนัลต่างพากันตระเตรียมสถานที่จัดงานพระราชพิธีในวันนี้ ซึ่งเป็นวันที่กษัตริย์จะพระราชทานยศให้กับนายทหารชั้นต่างๆ ซึ่งรวมถึงจะประกาศรายชื่อทหารผู้ที่ได้รับการคัดเลือกให้เป็นราชองครักษ์ด้วย
\"เธอคิดว่าใครจะได้รับพระราชทานยศราชองครักษ์บ้างล่ะ..??\" เสียงนางกำนัลคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่มือก็ทำงานของตนไปด้วย
\"ท่านเฟรเดคริกซ์น่าจะได้แน่ๆนะ ก็ออกจะเก่งออกปานนั้น\" อีกคนหนึ่งตอบพร้อมกับแสดงอาการนิยมชมชอบบุคคลที่เธอเอ่ยชื่อมาอย่างสุดๆ ทิ้งให้เพื่อนค้อนเธอวงใหญ่ก่อนที่จะหัวเราะพร้อมๆกันและรีบเตรียมสถานที่ต่อไป โดยหารู้ไม่ว่าทุกสิ่งที่พวกเธอพูดคุยนั้นได้ยินไปถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนอยู่ด้านหลังเสาด้วยไม่ต้องการให้พวกเธอสังเกตเห็น
\"เฟรเดคริกซ์... จะเป็นคนอย่างไรนะ...\" เสียงพึมพำแผ่วเบาดังออกมาจากปากของเด็กน้อย เธอก้มมองเท้าตัวเองอย่างครุ่นคิดเล็กน้อย กระโปรงยาวสีฟ้าใสที่เข้ารับกับดวงตาสีฟ้าใสดุจดั่งท้องฟ้ายามหน้าร้อนของเธอ ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกถักรวบไว้อย่างเรียบร้อยด้านหลัง เธอเหลียวมองรอบตัวเล็กน้อยก่อนที่จะมีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง
\"นี่..พวกเธอเห็นองค์หญิงกันบ้างไหม..??\" เสียงหญิงวัยกลางคนถามพวกนางกำนัลแถวนั้นดังขึ้น \"ทรงหายตัวไปไหนอีกแล้วก็ไม่รู้ โธ่..นี่ก็จวนงานพิธีอยู่แล้ว..\" เสียงรำพึงยังคงดังยืดยาวไป แต่องค์หญิงองค์น้อยได้แอบออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็วโดยไม่รอฟังประโยคเหล่านั้นจนจบ
โธ่... นมคิดจะให้ฉันไปนั่งแหง็กอยู่ในห้องนั้นทั้งวันหรือไงนะ เสด็จพ่อก็เหมือนกัน ไม่เห็นต้องให้ไปร่วมด้วยเลยนี่นา...
องค์หญิงโซมารีน่า เด แซคซิฟริกดำริอยู่ในใจขณะนั่งมองท้องฟ้าอยู่บนต้นไม้ใหญ่ เวลาที่เธอเบื่อมักจะหลบแม่นมมาอยู่ที่นี่เสมอๆ เพราะไม่มีใครรู้ถึงที่ซ่อนตรงนี้ ดังนั้นไม่มีใครมารบกวนเธอได้แน่นอน บนท้องฟ้า เหล่าฝูงนกพากันบินวนเวียนกันเป็นกลุ่ม
ถ้าหาก...สักวันหนึ่ง ฉันจะมีสิทธิ์ออกไปภายนอกได้บ้างไหมนะ...
เสียงเล็กๆในใจของเด็กหญิงดังขึ้นระหว่างนั่งทอดสายตามองตาฝูงนกด้านบน และแล้วก็มีสิ่งที่เธอไม่คาดคิดเกิดขึ้น
\"ทรงขึ้นไปทำอะไรอยู่บนนั่นพะย่ะค่ะ..??\" เสียงทักที่ดังขึ้นอย่างที่เธอไม่ได้ตั้งตัว องค์หญิงน้อยก้มลงมาหาผู้ที่ส่งเสียงทักเธอ หากแต่ว่า...
โครม...!!
\"เจ็บจัง...\" เสียงร้องครางด้วยความเจ็บดังออกมาจากปากเด็กหญิงผู้ที่ตกลงมาจากต้นไม้เมื่อครู่เพราะเสียหลักจากการก้มลงมามองด้วยความตกใจ แต่ก็ต้องรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อเธอพบว่าสิ่งที่รองรับเธออยู่นั้นคือร่างของชายหนุ่มผู้ทักเธอเมื่อครู่นั่นเอง เขายิ้มด้วยความแปลกใจให้กับเธอก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง
\"ขอโทษนะ...\" คำเอ่ยขอโทษอย่างแผ่วเบาดังแว่วออกมาจากปากองค์หญิงองค์น้อยด้านหน้าชายหนุ่ม ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบกลืนคำขอโทษที่เหลือเข้าปากไปและพูดขึ้นต่อ \"คราวหลังอย่ามาทักฉันแบบนี้สิ... มันตกใจนะ...\" คำพูดที่ออกมาจากปากเด็กน้อยตรงหน้าทำให้เขารู้สึกขำอยู่ในใจเล็กน้อยก่อนตอบรับปากออกไป
\"เกล้ากระหม่อมจะจำเอาไว้พะย่ะค่ะ\" เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม องค์หญิงมองหน้าเขาอย่างสงสัยเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากถาม
\"เธอเป็นใคร..?? ทหารที่จะมารับยศวันนี้..??\" คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อยก่อนพยักหน้ารับพร้อมตอบกลับ
\"แค่ยศเล็กๆพะย่ะค่ะ\" เด็กหญิงพยักหน้ารับก่อนมองขึ้นไปด้านบนเพื่อหาฝูงนกนั้นอีก ชายหนุ่มสังเกตเห็นจึงเอ่ยถามขึ้น
\"โปรดนกหรือพะย่ะค่ะ\" คำถามที่คนฟังพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนพูดขึ้นเบาๆ
\"อืม...เพราะมันมีอิสระดี...\" พูดจบเจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นพร้อมกับปัดใบไม้ที่เหลือบนหัวออกก่อนที่จะรีบออกวิ่งกลับเข้าไปในเขตราชฐาน แต่ก่อนที่จะจากไปเธอหันกลับมาพูดกับอีกฝ่ายก่อน
\"ถ้าได้ทำงานในนี้ล่ะก็...\" องค์หญิงองค์น้อยหยุดพูดแล้วยิ้มให้ด้วยว่ามีความคิดหนึ่งในใจก่อนที่จะรีบวิ่งต่อไปก่อนที่ด้านในจะวุ่นวายเพราะเธอหายตัวไปมากกว่านี้
=======================================
\"ทรงหายไปแบบนี้นมเป็นห่วงนะเพคะ แล้วดูสิ ทรงไปทำอะไรมาเพคะถึงได้เปื้อนไปหมดอย่างนี้...\" เสียงบ่นดังไม่ขาดสายมาจากหญิงนางหนึ่งผู้ได้ชื่อว่าเป็นแม่นมขององค์หญิง ในขณะที่เจ้าตัวได้แต่ยิ้มหวานโดยไม่ตอบอะไรจนนมต้องเลิกบ่นไปเอง และสั่งให้นางกำนัลรีบแต่งฉลองพระองค์ให้องค์หญิงองค์น้อยนี้ใหม่ให้ทันเวลางานพิธี
\"นมจ๋า...งานนี้ฉ..หญิง..ไม่ไปไม่ได้หรือ..??\" เด็กหญิงรีบกลืนคำเรียกแทนตนเองว่าฉันเข้าไปทันทีเพราะเมื่อไรที่เธอพูดเช่นนี้มักจะโดนว่ายาวเป็นหางว่าวดังมาจากแม่นมเสมอ คนถูกถามส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะอธิบายต่อ
\"งานนี้ต้องไปเพคะ ทรงหนีงานพิธีมาหลายงานแล้ว วันนี้องค์กษัตริย์รับสั่งว่าพระองค์ต้องเข้าร่วมนะเพคะ\"
\"ไปนั่งเฉยๆมันน่าเบื่อนะ...\" องค์หญิงองค์น้อยพูดพลางถอนหายใจให้แม่นมของเธอต้องหันมาส่งสายตาดุๆให้ฐานทำตัวไม่สมกับฐานะองค์หญิงรัชทายาทเพียงพระองค์เดียว ในที่สุดไม่ว่าเธอจะว่าอย่างไรก็ถูกจับไปร่วมพิธีจนได้
\"ต่อจากนี้จะเป็นพิธีพระราชทานยศราชองครักษ์...\" เสียงนายทหารชั้นผู้ใหญ่ประกาศดังก้องทั่วท้องพระโรงอันเป็นสถานจัดพิธี เหล่านายทหารผู้ได้รับคัดเลือกต่างทยอยก้าวออกมาด้านหน้าเมื่อชื่อของตนถูกเอ่ยขึ้น องค์หญิงองค์น้อยนั่งทอดสายตามองไปรอบๆอย่างเบื่อหน่าย องค์กษัตริย์พ่อของเธอประทับอยู่ด้านหน้าไม่ได้หันมาหาเธอแม้แต่น้อยเพราะทรงยุ่งกับงานพิธีที่ยังไม่จบสิ้นนั้น และแล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นบุคคลผู้อยู่ร่วมในบรรดาผู้ได้รับยศราชองครักษ์นั้น เธอยังไม่รู้ชื่อเขาเลย ตอนนี้คงได้รู้เสียที...
\"ต่อไปคือผู้ที่ผ่านการคัดเลือกมาด้วยคะแนนสูงสุด เฟรเดคริกซ์...\" เมื่อสิ้นเสียงประกาศเจ้าของชื่อก็ก้าวออกมาด้วยท่าทางมาดมั่น มีเสียงกรี๊ดดังแว่วมาจากด้านหลังเล็กน้อยซึ่งเป็นเสียงของเหล่านางกำนัลนั่นเอง เด็กหญิงแอบยิ้มเล็กน้อย ที่แท้เจ้าของชื่อเฟรเดคริกซ์ก็คือคนๆนี้นี่เอง คงไม่เป็นแบบคนอื่นๆนะ...
\"เสด็จพ่อเพคะ...\" เสียงเอ่ยดังลอดมาจากปากขององค์หญิงในขณะที่เดินตามองค์กษัตริย์ไปตามระเบียงด้านใน ผู้ถูกเรียกหันกลับมาหาธิดาของตนพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนเอ่ยถาม
\"เป็นอย่างไรบ้าง ชอบงานพิธีมากขึ้นบ้างไหม...??\" องค์กษัตริย์ถามพลางกลั้นหัวเราะเมื่อธิดาของตนทำหน้าปั้นยากขึ้นมา \"ถึงอย่างไรก็ต้องหัดเอาไว้ เพราะเมื่อลูกโตขึ้นต้องขึ้นมารับตำแหน่งนี้แทนพ่อ\"
\"เพคะ...เสด็จพ่อ....\" องค์หญิงองค์น้อยรับปากอย่างเซ็งๆในภาระหน้าที่ของตน ผู้เป็นบิดายิ้มให้เล็กน้อยก่อนเอ่ยถามขึ้น
\"แล้วลูกเรียกพ่อเมื่อครู่เพราะอะไรหรือ...??\"
\"ลูกอยากได้ครูฝึกดาบเพคะ...\" เด็กหญิงเงยหน้าตอบด้วยแววตาเป็นประกายสดใสให้บิดาอึ้งในคำขอ ก่อนที่จะคาดเดาความคิดลูกสาวตรงหน้าพร้อมๆกับเอ่ยปากขึ้น
\"ทำไมหรือ นึกชอบนายทหารสักคนเมื่อครู่หรือไรกัน...\" คำถามนี้โดนคนถูกถามชักสีหน้าใส่เข้าให้ก่อนที่พูดถึงความคิดของตนให้บิดาฟังต่อไป...
=======================================
\"เพราะงั้น..ช่วยสอนดาบให้ฉันหน่อยสิ...\" เสียงองค์หญิงดังแว่วมาจากลานฝึกดาบของพวกทหาร คนรับคำขอร้องดูมีสีหน้าแปลกใจกับคำขอที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากองค์หญิงองค์น้อยตรงหน้าเขานี้ เมื่อเห็นคู่สนทนาของตนเงียบไปขณะใหญ่เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยพลางถามย้ำอีกครั้ง \"จะสอนให้ได้ไหม..??\"
\"ได้พะย่ะค่ะ..\" เสียงตอบกลับดังมาจากทหารราชองครักษ์ผู้ที่ตอนนี้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก
=======================================
\"กระหม่อมนึกสงสัยอยู่อย่างหนึ่งพะย่ะค่ะ...\" เสียงถามดังขึ้นขณะที่ทั้งคู่นั่งพักเหนื่อยจากการฝึกดาบเมื่อครู่ เด็กหญิงหันมามองพลางพยักหน้าให้พูดต่อไป \"ทำไมพระองค์ถึงนึกมาฝึกดาบพะย่ะค่ะ...\"
\"จะว่าฉันทำตัวไม่สมกับเป็นองค์หญิงอีกคนล่ะสิ...\" เด็กหญิงพูดพลางขมวดคิ้ว ทำให้อีกฝ่ายต้องรีบพูดแก้ขึ้น
\"มิใช่เช่นนั้นพะย่ะค่ะ...\" พูดยังไม่ทันจบเธอก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
\"องค์หญิงต้องทรงทำตัวให้เรียบร้อย กิริยามารยาทต้องงดงามเพียบพร้อม ฝึกปรืองานฝีมือ... เรื่องแบบนี้ได้ยินมาจนหูชาแล้ว ใครเป็นคนกำหนดกันนะ ว่าองค์หญิงจะออกมาจับดาบบ้างไม่ได้...\"
\"เพราะเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีพะย่ะค่ะ...\" คนฟังตอบขึ้นในขณะที่องค์หญิงน้อยทำหน้านิ่วให้กับคำตอบนี้
\"ถ้าเช่นนั้นฉันจะเปลี่ยนมันเอง...\" คำขาดถูกพูดขึ้นจากองค์หญิงโซมารีน่า
\"แล้วทำไมถึงทรงเลือกที่จะมาฝึกกับกระหม่อมล่ะพะย่ะค่ะ...\" ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้ง
\"เพราะ...เฟรเดคริกซ์ไม่เหมือนคนอื่นน่ะสิ ไม่ใช่พวกที่คิดเข้าใกล้ฉันเพราะหวังตำแหน่ง...\" คำตอบที่คนฟังยิ้มอย่างเอ็นดูกับเจ้านายพระองค์น้อยของตน
=======================================
หลายเดือนผ่านไป จากฤดูใบไม้ผลิได้เวียนมาจนเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ต้นไม้ใหญ่ที่เคยมีใบเขียวชอุ่มอยู่เต็มต้น บัดนี้ใบไม้ทั้งหลายเริ่มแปรเปลี่ยนสีมาเป็นสีแดง หลายใบได้ปลิดปลิวตกลงมาพื้นดินเบื้องล่าง วันนี้ยังคงมีเสียงดาบปะทะกันอยู่อย่างเช่นทุกวัน
\"เคร้ง..!!!\" เสียงดาบใหญ่ปะทะดาบเรียวเล็กตรงหน้า ส่งผลให้ดาบนั้นหลุดจากมือเจ้าของไปตามแรงปะทะนั้น ก่อนที่จะมีเสียงร้องดังขึ้น
\"แพ้อีกแล้ว...\" องค์หญิงพระองค์น้อยร้องด้วความเสียดาย อีกฝ่ายอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะพูดปลอบขึ้น
\"แต่พระองค์ก็พัฒนาฝีมือขึ้นเยอะมากแล้วพะย่ะค่ะ...\"
\"แต่ยังไม่ชนะ ขนาดเฟรเดคริกซ์ออมมือให้แบบนี้ แสดงว่ายังไม่พัฒนาขึ้นเลย...\" เสียงบ่นดังขึ้นจากปากเด็กหญิงก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากที่นั้นด้วยหวังจะไปฝึกฟันลมเองชั่วครู่ก่อนจะกลับมาใหม่ เฟรเดคริกซ์มองตามเธอด้วยความนึกชอบในนิสัยขององค์หญิงที่ไม่เหมือนใครองค์นี้ในใจ และแล้วก็มีบุคคลผู้หนึ่งเดินเข้ามาหาเขาด้านหลัง และพูดบางอย่างกับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทำให้สีหน้าชายหนุ่มดูเคร่งเครียดขึ้นทันที
\"ปีนี้หน้าหนาวท่าทางจะแล้งหนัก พืชผลที่ผ่านมาเก็บเกี่ยวได้น้อย แถมเงินภาษีปีนี้ยังเพิ่มขึ้นอีก พวกชาวบ้านต่างไม่พอใจกันไปทั่ว... ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไป คงหนีไม่พ้น...\"
=======================================
\"พวกกบฏ...!!!\" เสียงเอะอะวุ่นวายดังขึ้น เหล่าทหารในวังต่างต้องต่อสู้กับพวกเดียวกันเองที่เห็นพ้องไปกับฝ่ายกบฏนั้น นางกำนัลต่างก็วิ่งหนีกันอลหม่าน องค์หญิงองค์น้อยมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ จนกระทั่งมีคนผู้หนึ่งมากุมมือเธอ
\"รีบหนีเร็ว...โซมารีน่า..!!\" เธอหันไปตามเสียงเรียก บิดาของเธอจับมือเธอออกวิ่งไปโดยมีทหารตามอารักขาอยู่เพียงสองนาย เมื่อออกมาถึงบริเวณทางลับตรงสวนท้ายวัง เธอก็พบบุคคลผู้เป็นผู้นำกบฏครั้งนี้ คนๆนั้น...
เฟรเดคริกซ์...?!? ทำไม...??
\"รักษาพระองค์ด้วย..!!\" นายทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้น และหันกลับไปสู้กับพวกทหารฝ่ายกบฏ ในขณะที่เธอต้องวิ่งหนีออกไปพร้อมๆกับผู้เป็นบิดา และในที่สุด บิดาเธอต้องสิ้นพระชนม์ด้วยฝีมือของพวกกบฏในเหตุการณ์ครั้งนั้น คนๆนั้นปราบดาภิเษกขึ้นเป็นกษัตริย์ เหตุการณ์ผ่านล่วงเลยมาถึงสิบปี องค์หญิงพระองค์น้อยที่สาบสูญหายไปในครั้งนั้นได้เติบโตขึ้นในหมู่บ้านแห่งหนึ่งโดยปกปิดตัวตนที่แท้จริง ฝึกปรือฝีมือในเรื่องดาบจนยากจะหาใครเทียม จนเมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึง เพื่อที่จะกลับมาเพื่อแก้ความสงสัยในใจของเธอ...
\"แล้วทำไมถึงทรงเลือกที่จะมาฝึกกับกระหม่อมล่ะพะย่ะค่ะ...\"
\"เพราะ...เฟรเดคริกซ์ไม่เหมือนคนอื่นน่ะสิ ไม่ใช่พวกที่คิดเข้าใกล้ฉันเพราะหวังตำแหน่ง...\"
=================The End=====================
>>ไม่เกี่ยวกับเรื่อง แค่อยากคุยน่ะค่ะ..^ ^\'
จบแล้วค่ะ... เย้...ภาคพิเศษนี้ตั้งใจจะแต่งนานแล้ว เป็นเรื่องของซาย่าในช่วงวัยเด็กในช่วงที่พบกับเฟรเดคริกซ์แรกๆ..(ไม่รู้จะถูกใจหลายๆคนไหมนะคะ..^ ^!! ดูๆแล้วภาคพิเศษ The Memories นี้ไม่น่าจะอยู่ในแนวแฟนตาซีเลยแฮะ..แล้วอยู่ในแนวไรดีอ่ะเนี่ย...>
ซาย่า....16 (ดังนั้นในตอนนี้เธอก็จะอายุ6ขวบค่ะ..) อ่านแล้วไม่รู้จะคิดกันหรือเปล่าว่าเธอเล่นซนตั้งแต่เด็กแบบนี้ บางคนสงสัยว่าทำไมไม่มีกล่าวถึงแม่ของซาย่าบ้างเลย ก็เพราะแม่ของเธอตายไปตั้งแต่เธอยังเล็กมากๆเลยค่ะ...^ ^\' จริงๆแล้วอิมเมจที่ตั้งไว้ให้เธอตอนแรกออกจะเป็นองค์หญิงผู้เก่งกล้าสามารถ แต่ไหงกลายเป็นงี้ได้ก็ไม่รู้..^ ^\' (แต่ก็ยังคงความเก่งอยู่..^ ^ ใช่ไหมคะ..??) และอีกอย่างคืออยากให้มีจุดๆหนึ่งเธอเป็นคนที่หงอยเหงาในบางเวลาด้วยค่ะ..^ ^ (อ่านตอนนี้คงเข้าใจมากขึ้น..มั้งนะคะ..) ส่วนชื่อเต็มๆของเธอที่ว่า โซมารีน่า เด แซคซิฟริค นั้นมาจาก โซมารีน่า>>เป็นชื่อที่อยู่ๆก็แว่บเข้ามาในหัวค่ะ..^ ^\' เด>>หลายคนก็นึกว่าเป็นชื่อกลางปกติธรรมดา แต่จริงๆไม่ใช่นะคะ เป็นคำที่เราใช้แสดงถึงว่าอยู่ในตระกูลอะไรน่ะค่ะ.. ก็จะเป็นประมาณว่า โซมารีน่า แห่งราชวงศ์แซคซิฟริค น่ะค่ะ แซคซิฟริค>>เป็นชื่อราชวงศ์ของเธอค่ะ ไว้ว่างๆจะทำประวัติราชวงศ์นี้ให้นะคะ..^ ^ (ต้องว่างสุดๆจริงๆล่ะค่ะ..)
เฟรเดคริกซ์....27 (ในตอนนี้ก็อายุ17ค่ะ โอ้...เก่งไปหน่อยหรือเปล่านี่.. ^ ^!!) ว่าแต่ดูแบบนี้แล้วกลายเป็นคนแก่ที่สุดเลยแฮะ...(เป็นคนที่แต่งแล้วรู้สึกเหนื่อยมากเลย..^ ^\' อารมณ์คนๆนี้อ่านยากที่สุดเลยค่ะ ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจเลยด้วย...^ ^!!) กลายเป็นว่า..แต่งออกมาแล้วเป็นคนที่ดูอึมครึมที่สุดในเรื่อง..^ ^\' และยังคงอยู่ในข่ายน่าสงสัยต่อไป...^ ^ ชื่อเต็มๆคือ เฟรเดคริกซ์ เด เอแปร์วีเอ
เอทัวล์....17 เธอเป็นตัวละครที่นั่งคิดกับเพื่อนนานเลยว่าจะให้ชื่ออะไรดี จบท้ายก็เลยถือวิสาสะตัดสินใจเองเลยว่าจะเอาชื่อนี้..^ ^ (ขอยืมมาจากในเกมส์ที่ชอบเล่นน่ะค่ะ..แต่จริงๆแล้วอาจจะไม่ได้อ่านแบบนี้ก็ได้ อย่าคิดมากค่ะ นี่เป็นนิสัยเสียของเด็กที่เรียนฝรั่งเศส..^ ^ เขียนเป็นอังกฤษได้ว่า...Etoile ค่า..^ ^) ตอนออกแบบก็เป็นตัวละครที่กลายเป็นว่ามี ป า ก เ สี ย ง กับซาย่าได้บ่อยครั้งที่สุด และเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะคุมซาย่าอยู่..(ฮะๆ..^ ^) ชื่อเต็มๆคือ เอทัวล์ เด ปวนยาร์ ค่ะ..^ ^ (หลายคนเริ่มนึกแล้วว่าไหงชื่อสกุลมันประหลาดๆ..แหะๆ...^ ^\' อย่าเพิ่งรู้จะดีกว่าค่ะ..)
อเล็กซ์....18 เป็นตัวละครที่ร่าเริงที่สุดในเรื่องเลยค่ะ..^ ^ (ยิ่งกว่าซาย่าอีก....จริงๆอิมเมจคือคนที่มองโลกในแง่ดีค่ะ....^ ^) เขาเป็นคนที่ดูแล้วอยู่ใกล้ๆน่าจะสบายใจที่สุด..^ ^ นิสัยจริงๆเหมือนพี่ชายที่แสนดีค่ะ...^ ^\' (เผอิญว่าเรามะมีพี่น้อง เลยจินตนาการเอาว่าถ้าอยากมีพี่ชายอยากได้ประมาณไหน และก็ออกมาเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ..^ ^) ฝีมือดาบเก่งสุดยอด..> < (แต่แพ้เฟรเดคริกซ์ค่ะ..ฮะๆ..^ ^) ชื่อเต็มๆคือ อเล็กซ์ เด ฟูโร
เอริค....21 (เขียนไปเขียนมาชักชอบซะแล้ว..^ ^\' แต่บทไม่ค่อยมีเท่าไหร่.. เหมือนผลุบๆโผล่ๆ จริงๆแล้วคนๆนี้ใส่แว่นตาด้วยนะคะ..>>บอกทำไมเนี่ย..) เป็นคนที่ไม่ค่อยมีบทสักเท่าไหร่..^ ^\' (แต่เนื่องจากเราเริ่มชอบ ดังนั้นจะเพิ่มบทให้น้า..อ้าว..เริ่มแปลงโครงเรื่องซะแล้ว..เดี๋ยวคนแต่งจะมาฆ่าเราไหมเนี่ย...^ ^!!) จริงๆแล้วมีฝีมือเก่งพอตัว แต่ไหงไม่ค่อยมีบทได้แสดงฝีมือก็ไม่รู้นะคะ เป็นน้องชายของเฟรเดคริกซ์...แต่นิสัยไม่เหมือนกันเล้ย..^ ^!! เอริคปกติมักจะยิ้มอยู่ตลอดเวลาค่ะ แต่ไม่ได้มีความร่าเริงขนาดอเล็กซ์ ชื่อเต็มๆคือ เอริค เด เอแกลร์ (เอริคใช้นามสกุลของแม่ค่ะ เลยไม่เหมือนเฟรเดคริกซ์...)
ดอร์ร่า....18 เธอเป็นตัวละครที่เราเพิ่มขึ้นมาเองค่ะ..^ ^ ไม่ได้เกี่ยวกับโครงเรื่องหลักเท่าไหร่นัก เพียงแต่เราเห็นว่ามันต้องมีนางกำนัลประจำเสียสักคน ก็ตั้งชื่อให้เสียเลย ออกมากลายเป็นดอร์ร่าค่ะ...^ ^ เป็นคนที่ค่อนข้างจะเจ้าระเบียบเล็กน้อย..(เหมาะกับซาย่าดีนะคะ..^ ^ ) แต่ต่อจากนี้เธอก็ไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่แล้ว..น่าสงสารจังเลย...(เอาค่าตัวเพิ่มให้ละกัน..อ้าว..เฮ้ย..ไม่เกี่ยวว..>
ที่เหลือก็บุคคลในเงามืดแล้วล่ะค่ะ..อย่าไปรู้ข้อมูลเขาเลยเนอะ...^ ^!! (เดี๋ยวก็รู้กันหมดพอดี คนแต่งกับเราก็ตายสิคะ..^ ^!!!)
บางคนสงสัย(มั้ง..) ว่าในเมื่อชื่อเรื่องมันเป็น Rossignol แต่ทำไมพอเขียนเป็นไทยถึงกลายเป็น รอซินยอล อันนี้เราก้อ..เอ้อ..ไม่รู้ค่ะ..(อ้าว..^ ^!!) คือขออธิบายเล็กน้อยว่า ศัพท์ตัวนี้เป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งเป็นภาษาที่เราเรียนอยู่ (และเลิกแล้ว..^ ^!! แหะๆ..) และเมื่อเราดูในคำอ่านที่ปรากฏในดิก มันอ่านได้แบบนี้จริงๆค่ะ...(เราเองก็สงสัยเหมือนกัน..^ ^!! เอาเป็นว่าไว้จะไปถามผู้รู้อีกทีนะคะ..> <)
แล้วไหนๆก็ฉลองที่ PoR (The Princess of Rossignol ขอขอบคุณตัวย่อพี่ซีค่ะ..^ ^ Special Thanks) มีคนอ่านครบ500 (กว่าๆ..^ ^\' แถมบางส่วนเป็นบุคคลผู้เข้าซ้ำด้วย..แต่อยากฉลองง่ะ..> <) เราไปกินเลี้ยงกันเถอะ..(อ๊ะ..มะช่ายยย..เงินก้อมะมียังจะหาเรื่องจ่ายอีก...) ก็..ทำ CG ซาย่าเสร็จแล้วค่ะ..(ลงสีแล้วในที่สุด ขอขอบคุณโปรแกรม OC..> <) ขอเชิญผู้ที่สนใจโพสต์ไว้ที่บอร์ดได้เลยนะคะ..จะส่งไปให้ (อย่าลืมให้เมลล์ไว้นะคะ..^ ^ จะส่งให้ทางเมลล์ค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวมีของแถมเป็นไวรัสให้..อ๊ะ..ไม่ใช่ๆๆๆ...>
From.........tsukasa
+Special Thanks+
พี่ซี>> พี่เป็นคนแรกที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้เลยนะคะ...^ ^ ขอบคุณค่า... แล้วยังช่วยติงานให้ด้วย...ดีใจจัง..^ ^
อาร์ท>> เข้ามาอ่านช่วงหลังๆ...แต่ยังไงๆก็ขอบคุณนะ..^ ^ เดี๋ยวจะแก้คำผิดตามที่บอกนะ...^ ^
แอนจัง>> ยังไม่กลับมา..แต่ก็เป็นเพื่อนคนแรกของที่นี่..รีบๆกลับมานะ...^ ^ ป.ล. ขอโทษที่อเล็กซ์ยังไม่ค่อยมีบท..^ ^\' ตอนนี้ก็ไม่มีอเล็กซ์เลยด้วย...
และสุดท้าย...แน่นอน..ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน...>>ขอบคุณมากๆค่ะ...แล้วยังอ่านมาถึงตรงนี้อีก..ไร้สาระมาเยอะแล้วเนี่ย..^ ^!! อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรก็บอกไว้ได้นะคะ..^ ^ เราจะเก็บไว้ปรับปรุงต่อไป...(แต่อย่างว่านะคะ ตอนพิเศษนี่เราแต่งด้วยภาษาที่ต่างจากเรื่องหลักนิดหน่อย..ดังนั้นเรา..คงไม่ปะปนกันหรอกค่ะ..มั้ง..^ ^!!)
และแน่ๆ...เพื่อนของเรา...ที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา..(แม้จะไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษที่เราบ้าแต่งเอง..^ ^\') แต่ถ้าเราไม่คุยกันวันนั้น หรือหากว่าพวกเราไม่ได้รู้จักกัน..เรื่องนี้คงไม่มีวันได้เกิดขึ้น..ดังนั้น..ขอบคุณนะ..
Thank you very much.
Merci beaucoup.
Arigatou ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น