ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ลอบสังหาร กับราชองครักษ์คนใหม่
เชอะ แต่ละคนคิดกันได้อยู่แค่นั้นหรือไงนะ
ซาย่าคิดในขณะเดินเล่นอยู่ในบริเวณสวนด้านหลัง จุดที่เธอชอบเป็นที่สุด แสงแดดที่ส่องผ่านต้นไม้ใหญ่ลงมากระทบกับ
น้ำพุทำให้เกิดเป็นประกายแสงระยิบระยับดูแปลกตา เธอเลยเลือกนั่งอยู่ตรงขอบอ่างน้ำพุนั่นและเอานิ้วมือคนน้ำเล่นเป็นวง และ
เพราะพลังเวทย์ที่มีติดตัวทำให้น้ำนั้นก่อตัวขึ้นมาเป็นลำเสาที่เต็มไปด้วยประกายรุ้งด้วยผลงานของแสงแดด สาวน้อยยิ้มพออกพอ
ใจกับภาพตรงหน้าก่อนที่ปล่อยมันลงคืนสู่ที่เดิม เธอนั่งปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะมีทหารคนหนึ่งวิ่งเข้า
มาหา
“องค์กษัตริย์เรียกพบพระองค์พะย่ะค่ะ เชิญเสด็จพะย่ะค่ะ” เขาพูดขึ้นหลังจากทำความเคารพตัวเธอเรียบร้อยแล้ว
มาเรียกตัวเธออะไรกันตอนนี้
ซาย่านึกสงสัยแต่ครั้งจะตอบปฏิเสธออกไปก็กลัวว่าทหารตรงหน้าจะถูกกริ้ว และเธอเองก็ไม่ได้รู้จักกับคนตรงหน้านี้มากนัก
ด้วย เลยจำใจต้องตกลงและเดินไปตามทางที่ทหารบอก ทางเดินนั้นไม่ค่อยมีทหารยามยืนรักษาการณ์เท่าไรนัก ยิ่งเดินไปก็ยิ่ง
ไม่มีคนจนทำให้สาวน้อยนึกสงสัยอยู่ในใจ เมื่อก่อนบริเวณนี้เป็นทางเดินไปสู่ห้องพักของพวกเหล่าทหารยาม แล้วทำไมคนๆนั้น
ต้องเรียกเธอมาเจอที่นี่ด้วย จนในที่สุดก็ทนกับความสงสัยนี้ไม่ไหว หันกลับไปหาทหารที่เดินตามเธอมาพร้อมกับเอ่ยปากถาม
“องค์กษัตริย์ของเธอเรียกฉันไปพบในนี้แน่หรือ” น้ำเสียงเคลือบแคลงสงสัยเป็นอย่างยิ่ง แต่ทหารตรงหน้าเธอกลับมีรอย
ยิ้มที่ดูแปลกตาฉายขึ้นมาบนใบหน้า
“ที่นี่แน่ๆพะย่ะค่ะ องค์หญิงโซมารีน่า แต่เป็นองค์กษัตริย์องค์ก่อนนะพะย่ะค่ะ” พอสิ้นคำพูดจบก็ชักดาบขึ้นมาฟันเข้าใส่
เธอโดยไม่รีรอ แต่เพราะซาย่าเคยฝึกดาบอยู่แล้วทุกวันและมีความเร็วที่ไม่เป็นรองใครจึงหลบได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
“ถูกใครสั่งให้มาฆ่าฉันหรือไง…” ซาย่าตะโกนกลับไปหลังจากหลบดาบที่พุ่งเข้ามาอีกครั้ง เธอไม่สามารถตอบโต้อะไรกลับ
ไปได้นอกจากหลบให้พ้นคมดาบเท่านั้น ดาบของเธอถูกเก็บไปตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ และตอนนี้ความเร็วเธอก็ลดลง
เรื่อยๆ เนื่องจากชายกระโปรงที่ยาวเกะกะจนแทบจะสะดุดเอาง่ายๆในเวลาที่ต้องกระโดดหลบดาบที่พุ่งเข้ามาตรงๆเช่นนี้
“ท่านผู้นั้นจะลำบากหากพระองค์ยังคงอยู่พะย่ะค่ะ” ประโยคที่ทำให้ซาย่าต้องคิดหนัก คนที่จะลำบากหากเธอยังอยู่… จะ
เป็นใครไปนอกจาก…
เฟรเดคริกซ์…??
ชื่อคนที่แวบเข้ามาในหัวเป็นชื่อแรกและชื่อเดียวยิ่งทำให้เธอโกรธหนักยิ่งขึ้นไปอีก นี่ให้เธอต้องทนอยู่ที่นี่เพื่อให้ทหารของ
ตนฆ่าเข้าสักวันสินะ ถ้าคิดว่าเธอเป็นเหยื่อได้ง่ายขนาดนี้ล่ะก็ คิดผิดแล้ว…
“เหล่าพฤกษาผู้ปกป้องพื้นพิภพ สดับฟังคำขอจากนายเพียงคนเดียวของเจ้า… จงพันธนาการชายผู้นี้ไว้..!!” สิ้นเสียงร่าย
เวทย์ของเธอก็บังเกิดแสงสีเขียวเรืองรองไปทั่วทั้งบริเวณ ตามด้วยเสียงร้องด้วยความตกใจของทหารนักฆ่าตรงหน้า เพราะตอน
นี้เขาได้โดนเหล่าเถาไม้สีเขียวรัดแน่นไปทั่วร่างแถมยังยกร่างสูงขึ้นไปจากพื้นอีกด้วย
“ไม่ต้องสูงขนาดนั้นก็ได้ เอาลงมาด้านล่างหน่อย” เสียงหวานใสของสาวน้อยดังขึ้นทำให้เถาไม้เวทย์ค่อยๆลดระดับความ
สูงลงมาอยู่ตรงหน้าเธอ สีหน้าของผู้ถูกพันธนาการดูโกรธแค้นระคนตกใจ แถมยังพยายามจะดิ้นให้หลุดจากสิ่งที่มัดร่างเขาอยู่
“ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรัดแน่นนะ ตอบมาได้หรือยังว่าใครสั่งมา” เสียงสาวน้อยตรงหน้าเขาถามขึ้น แต่ไม่ใช่เสียงที่เขาเคยได้ยิน
ตามปกติเมื่อครู่ แต่กลับแฝงไปด้วยความเย็นชาอย่างที่ไม่มีใครคิดว่าเธอจะทำได้ถึงขนาดนี้
“ข้าไม่บอก ยอมตายเสียยังดีกว่าต้องทรยศ” สิ้นเสียงตะโกนของคนที่ไร้สิ้นหนทางจะหนีพ้น เจ้าตัวกำลังพยายามจะขยับ
ดาบเพื่อแทงตัวตาย หากแต่ดาบนั้นยังไม่ทันได้เฉียดโดนร่างกาย เจ้าของก็สิ้นใจไปเสียก่อนพร้อมๆกับมีเลือดกระเซ็นออกจาก
ด้านหลัง ทำให้สาวน้อยผู้ใช้เวทย์พันธนาการแปลกใจก่อนจะรู้ที่มาของเลือดจากด้านหลังทหารนักฆ่านั่น
เบื้องหลังร่างไร้ลมหายใจมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ในชุดของราชองครักษ์ ผมสีทองเป็นประกายล้อแสงแดดที่ส่องผ่านมา
ทางด้านหลัง บุคคลที่มักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอ ตอนนี้ดาบในมือที่เปื้อนเลือดถูกเช็ดกับผ้าและเก็นเข้าฝักดาบที่คาดอยู่กับเข็มขัด
แล้ว
“อเล็กซ์...” ซาย่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บอกถึงความแปลกใจและดีใจพร้อมๆกัน และวิ่งเข้าไปหา “มาที่นี่ได้อย่างไรน่ะ
แล้วชุดนี้..??” ซาย่าพูดต่อหลังจากพิจารณาเพื่อนของเธอ เจ้าตัวยังคงยิ้มให้ก่อนที่จะพูดตอบคำถาม
“ฟังแล้วอย่าตกใจล่ะ..ซาย่า… ตั้งแต่วันนี้ไปผมเป็นราชองครักษ์ของเธอแล้วล่ะ” สิ้นคำพูดของชายหนุ่มทำให้ซาย่าต้อง
แปลกใจ
“อเล็กซ์..ราชองครักษ์ ของฉันเนี่ยนะ…” ซาย่าพูดทวนด้วยความแปลกใจยังไม่หายพร้อมๆกับจ้องไปในดวงตาเพื่อนของ
เธอซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นราชองครักษ์ไปได้อย่างไรไม่รู้ “แต่ฝีมืออย่างฉันไม่จำเป็นต้องมีราชองครักษ์เสียหน่อย…แล้วทำไมถึง
เข้ามาเป็นได้ล่ะ” คนถูกถามยิ้มรับกับคำถามนี้ก่อนที่จะเฉลยให้สาวน้อยตรงหน้าฟัง
“องค์กษัตริย์เรียกตัวมาสิครับ และไม่ได้มีแค่ผมด้วยนะ…” พูดจบก็พยักเพยิดไปทางด้านหลัง หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปาก
ทางเดิน ผมที่ต้องแสงแดดเป็นประกายสีทองถูกรวบขึ้น ชุดที่ใส่อยู่เป็นรูปแบบเดียวกับที่ดอร์ร่าใส่ ดวงตาคู่สีน้ำตาลที่จ้องมายัง
เธอด้วยความระอาต่อสภาพสาวน้อย
“เอทัวล์..???” เสียงซาย่าดังขึ้นเมื่อแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวตรงด้านหน้านั้นคือใคร คนถูกทักยิ้มให้เธอเล็กน้อยก่อนที่จะว่า
กลับเข้าให้
“ไหนบอกว่าแผนดีนักไง มาโดนจับอยู่ที่นี่ทางโน้นเป็นห่วงมากรู้บ้างไหม แม่ฉันไม่ต้องเป็นอันกินอันนอนพอดี แล้วมา
ใช้เวทย์ที่ตรงนี้เสียเลอะแบบนั้น ใครจะมาทำความสะอาดกัน..??” คนถูกดุแบบไม่ทันได้ตั้งตัวนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่ม
ตอบกลับไปบ้าง
“ที่เลอะๆตรงนี้…? คราบเลือดให้อเล็กซ์จัดการ ส่วนที่เหลือก็เธอจัดการไงเอทัวล์” ซาย่าตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้
คนตรงหน้าเริ่มหมั่นไส้ขึ้นมากระทันหัน
“ทำไมฉันต้องทำให้เธอด้วยล่ะ..?” เอทัวล์ถามลอดไรฟันออกมา ซาย่ามองกลับด้วยสายตาที่ดูแปลกใจเล็กน้อยแล้วตอบคำ
ถาม
“ก็เพราะตอนนี้เธอก็มาเป็นนางกำนัลฉันแล้วนี่” รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นทันทีที่เจ้าตัวพูดจบ ทำให้หญิงสาวผู้พี่ตรงหน้าคิด
อยากจะให้คนร้ายเมื่อครู่จัดการภารกิจให้สำเร็จไปเสีย ในขณะที่อเล็กซ์ทำได้แค่ยิ้มแหยๆอย่างรู้ดีว่าไม่สามารถเข้าไปห้ามทั้งคู่
เวลาเถียงได้เพราะไม่เคยสำเร็จเสียที
========================================
“ทำไมต้องลากพวกเขามาด้วย ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง” เสียงซาย่าดังขึ้นในขณะที่กำลังนั่งทานอาหารกับ
เฟรเดคริกซ์ถึงแม้จะไม่อยากมาก็ตาม แต่ดอร์ร่าก็อ้อนวอนจนกระทั่งต้องลงมาจนได้
“ตอนนี้มีใครบางคนคิดจะสังหารท่าน ราชองครักษ์ที่มีอยู่ตอนนี้ใช่ว่าจะฝีมือดีมากมายนัก ข้าเห็นว่าควรจะรับเพิ่มมา
เพื่อดูแลท่าน องค์หญิง” คำตอบเรียบๆดังขึ้นจากปากองค์กษัตริย์ผู้ที่ยังคงมีสีหน้าอ่านยากเช่นเคย สาวเจ้าจ้องกลับอย่างไม่ค่อย
พอใจในคำตอบที่ได้นัก
“งั้นก็เป็นแค่อเล็กซ์ เอทัวล์เกี่ยวอะไรด้วย” คำถามยังคงมีมาให้ได้ยินอีก ดวงตาคู่ฟ้าจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างคาด
คั้นเอาคำตอบ
“ดอร์ร่าว่าช่วงนี้ท่านบ่นเบื่ออยู่เสมอ เลยคิดว่าคงต้องหาคนรู้จักมาอยู่ด้วย ทั้งสองคนนั้นคงจะช่วยได้บ้าง” ตอบพร้อมสี
หน้าที่ดูไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่เช่นทุกที ในขณะเดียวกันซาย่าเองก็ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วและลุกออกจากโต๊ะเดินไปที่
ประตู แต่ก่อนที่เธอจะออกไปนั้นได้หันกลับมาพูดทิ้งท้ายไว้
“คนที่คิดจะฆ่าฉันน่ะ มันมีแค่นายเท่านั้นแหละ ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ ถึงจะหาองครักษ์มาสักเท่าไหร่ ฉันก็ยังอยู่ใน
อันตรายอยู่ดี…” พูดจบก็ก้าวออกจากห้องไปทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งอยู่เพียงคนเดียวในห้องพลางครุ่นคิดถึงคำพูดที่เจ้าหล่อนพูดทิ้งท้าย
ให้เขา
=============================================
“งานพลาด..!?! หมายความว่ายังไง…!!” เสียงตวาดลั่นห้องทำให้อีกฝ่ายต้องนั่งตัวสั่นงันงก พยายามรวบรวมความกล้าที่
แตกกระเจิงไปเพราะเสียงเมื่อครู่ก่อนจะอ้าปากอธิบาย
“ข้าไม่นึกว่าองค์หญิงจะใช้เวทย์นั่นได้ด้วย นอกจากนั้นยังมีคนเข้ามาช่วยมันอีก…” คำพูดที่เปล่งออกมาล้วนตะกุกตะกัก
ด้วยความกลัวอารมณ์ของคนเบื้องหน้า ชายหนุ่มผู้ซึ่งตอนนี้มีสีหน้าโกรธจัดอย่างยิ่งกำลังจ้องมองตัวเขาอย่างไม่วางตา ในที่สุด
เจ้าตัวก็พูดขึ้น
“แค่ผู้หญิงคนเดียวก็สู้ไม่ได้ คนของเจ้านี่อ่อนแอชะมัด” คำพูดที่เหมือนพูดลอยๆประชดคนตรงหน้าที่ตอนนี้เหงื่อตกกับ
อนาคตของเขาหากว่ายังอยู่ในห้องนี้
“คนทำงานพลาด หมดประโยชน์แล้วสินะ…” คนพูดเริ่มขยับรอยยิ้มให้เห็น ชายวัยกลางคนตกใจกับคำพูดนั้นและเมื่อมอง
ไปสบตาคนพูดก็ยิ่งรู้ว่าตัวเขาคงจบลงแค่นี้
“แต่…ท่าน… ขอให้ข้าแก้ตัวด้วยเถิด…” แต่ชายหนุ่มผู้ยิ้มแย้มอยู่เบื้องหน้ายังไม่ทันกล่าวว่าอะไร ฉับพลับชายวัยกลางคนก็
มีเลือดไหลพุ่งออกมาจากลำคอ สักพักหัวของเขาก็หลุดร่วงลงพื้นพร้อมๆกับร่างกายที่ทรุดลงไป ตายไปพร้อมๆกับใบหน้าที่ยัง
คงวิงวอนร้องขอชีวิต แต่เหตุการณ์เหล่านี้ไม่ได้สร้างความตื่นตกใจให้กับชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ในห้องนี้ด้วยเลย
“ฝีมือเยี่ยมเสมอเลยนะ” ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะหึๆ และแล้วห้องที่ดูเหมือนจะมีเขาอยู่กับศพเบื้องหน้าเท่านั้นก็
มีเงาคนปรากฏขึ้นมา
“เหยื่อนี่ตายง่ายเกินไปต่างหากครับ” เสียงผู้ถูกชมดังขึ้นก่อนที่จะปรากฏกายออกมาให้เห็นเต็มๆ ผมสีเงินสะท้อนกับ
แสงจันทร์ที่ส่องลอดมาทำให้มีประกายสีออกม่วง นัยน์ตาสีดำสนิทที่ดูเหมือนสีท้องฟ้ายามราตรีไม่มีแม้แต่แววแห่งความ
รู้สึก ดวงหน้าที่เรียบเฉยอย่างปกติของผู้ที่มีอาชีพ…
“สมกับเป็นนักฆ่าที่ข้าพยายามชุบเลี้ยงเสียจริงๆ…” ชายหนุ่มหัวเราะเล็กน้อยหลังจากที่พูดจบ แต่อีกฝ่ายหรี่ตาลงเล็กน้อย
ก่อนที่จะเอ่ยถามนายตน
“วันนี้ที่ท่านเรียกให้ข้ามา คงไม่ใช่แค่มาเล่นของเล่นนี่แน่…” พูดพลางส่ายดวงตาสีดำมองไปยังศพชายวัยกลางคนไปด้วย
พร้อมๆกัน ในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะกับสิ่งที่เขาพูดออกมา
“ของเล่นนั่นหากเจ้าจะเล่นก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ที่เรียกมามีงานหินจะให้ทำ..” น้ำเสียงเริ่มแสดงถึงความจริงจังมาก
ขึ้น อีกฝ่ายตาวาวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“งาน..?? อะไร..??” เสียงถามที่ดังขึ้นแทบจะทันทีด้วยความกระตือรือร้นอยากทำงานของนักฆ่าหลังจากต้องเบื่อมานาน
“งานสังหารเจ้าหญิงโซมารีน่าแห่งราชวงศ์แซคซิฟริก” คำสั่งเสียงเข้มถูกเอ่ยออกมาจากปากของชายหนุ่มอีกคนในห้อง
“องค์หญิงที่หายสาบสูญไปนั่นน่ะหรือ” รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาหลังจากได้ยินงานก่อนที่จะเอ่ยต่อไป “ทำไมถึงให้ข้าทำ
ล่ะ ท่านลงมือเองยังจะง่ายเสียกว่ามิใช่รึ” สิ้นคำก็หันไปหาว่าที่ผู้ว่าจ้างซึ่งส่ายหัวยิ้มๆราวกับว่าเขาเอ่ยถามคำถามที่ไม่น่าจะ
ถามออกไป
“ข้าลงมือเองเดี๋ยวก็ได้รู้กันทั่วพอดี ข้าไม่อยากวุ่นวาย…” พูดพลางใช้มือเสยผมที่ร่วงปรกลงมาด้านหน้าไปรวมไว้ด้าน
หลัง “หรือเจ้าไม่รับงานนี้..?” เสียงถามดังขึ้นหลังจากเงียบกันไปชั่วครู่
“ทำไมจะไม่รับล่ะ นานๆจะได้สนุกทั้งที” เสียงตอบดังขึ้นมาจากนักฆ่าผู้ซึ่งตอนนี้แฝงตัวไปกับความมืดเรียบร้อยแล้ว ทิ้ง
ให้อีกฝ่ายยืนอยู่ในห้องคนเดียวกับศพที่นอนอยู่บนพื้นข้างตัว เจ้าตัวเหลือบมองซากข้างตัวเล็กน้อยก่อนจะพึมพำออกมา
“เกะกะจริง… จัดการสิ เรนาร์ด” เขาพูดพลางยกมือซ้ายขึ้นไปด้านข้าง ทันใดนั้นก็มีคลื่นพลังสีดำสนิทปรากฏขึ้น ตอน
แรกมันยังเล็กอยู่แต่ก็ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น และยิ่งมันใหญ่ขึ้นก็ยิ่งทำให้ห้วงมิติในแถบบริเวณที่มันปรากฏบิดเบี้ยวตามไปด้วย
และแล้วก็มีอะไรบางอย่างออกมา สัตว์บางอย่างที่ดูรูปร่างเหมือนเสือดำขนาดใหญ่ ดวงตาสีเหลืองนวลของมันรับประกายแสงจาก
ดวงจันทร์สว่างเรืองในความมืด เขี้ยวขาวขนาดใหญ่ที่กัดทีเดียวได้ทะลุกระดูก หางสองแฉกที่กำลังโบกไปมาอย่างไม่ค่อย
สบอารมณ์ขณะจ้องร่างเหยื่อตรงหน้า มันเดินเข้าดมๆอยู่ชั่วครู่และเริ่มขยุ้มกินอย่างเร่งรีบโดยมีชายหนุ่มยืนยิ้มอย่างเย็นชามอง
อยู่ด้านข้าง
======================================
>> ไม่เกี่ยวกับในเรื่องนะคะ..^ ^
Gellery เสร็จแล้วค่า...> < (หยาบๆ..^ ^\') พอดี Photoshop เราเจ๊งอ่ะ...เลยอด CG เลยทำ B&W ด้วยความจนใจโดยโปรแกรม Paint แทน..^ ^!! เชิญไปชมได้ค่าที่...
http://www.geocities.com/story_tree ค่า... ในหมวด Gellery นะคะ ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น