ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความจริง...??
“องค์หญิงโซมารีน่าที่หายสาบสูญไปกลับมาที่วังแล้ว…??” เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้นทำให้อีกคนต้องรีบทำมือให้ลดระดับ
เสียงลงหน่อย
“งั้นจะทำอย่างไรกันดีล่ะ” เสียงชายคนเดิมถามอีกฝ่ายขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเมื่อครู่ ทำให้อีกฝ่ายตรงหน้ามีรอยยิ้มอัน
หาดูได้ยากปรากฏที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ดูเยือกเย็นเสียเหลือเกินสำหรับเขา
“ก็ไม่เห็นต้องด่วนรีบร้อน ไม่ว่าอย่างไรเจ้าหล่อนก็หนีไม่พ้นอีกแล้วในคราวนี้ เมื่อถึงเวลาก็ส่งคนไปจัดการเสียก็สิ้น
เรื่อง” คำตอบที่ได้กลับมาทำให้สีหน้าคนฟังซีดเผือด จ้องมองคนตรงหน้าที่เขาคิดว่ารู้จักดี แต่ยิ่งนานวันเข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือน
แค่เคยรู้จักเท่านั้น
“แต่ก่อนหน้านั้น อย่าให้เรื่องนี้ได้รั่วไหลออกไปนะ คงจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม” สิ้นคำพูดที่ไม่มีแววแห่งความเมตตา
ปราณีปรากฏขึ้นอยู่เลยเจ้าตัวก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ชายวัยกลางคนนั่งทรุดลงไปกับพื้นด้วยเพราะคำพูดเมื่อครู่
======================================
“เบื่อๆๆๆ….” เสียงองค์หญิงผู้ซึ่งตอนนี้ถูกขังให้อยู่แต่ในห้องดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ ทำให้ดอร์ร่านางกำนัลประจำกาย
ต้องวิ่งวุ่นไปกับสิ่งที่เจ้าหล่อนทำแก้เบื่อ เพราะว่าสภาพห้องในตอนนี้รกจนดูไม่ออกว่านี่เป็นห้องนอน ทั้งผ้าคลุมเตียงหรือหมอน
ต่างก็ถูกวางอยู่สะเปะสะปะเพราะฝีมือของใครบางคน
“ดอร์ร่า ให้ฉันออกไปข้างนอกหน่อยไม่ได้หรือ” ในที่สุดก็จนใจต้องหันมาขอร้องคนข้างตัวแล้วก็ถูกปฏิเสธเหมือนเช่น
ทุกที
“ไม่ได้เพคะ เดี๋ยวองค์หญิงทำเรื่องยุ่งแบบคราวที่แล้วอีก ตอนนั้นหม่อมฉันต้องตามหาไปทั่วเลยนะเพคะ” นางกำนัลยก
เหตุผลให้คนขอต้องสะอึกก่อนจะรีบแก้ตัว
“ครั้งนั้นไม่เกี่ยวนะ อีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องยุ่งเสียหน่อย แต่คราวนี้ฉันเบื่อมากๆๆๆเลยนี่นา รับรองว่าจะไม่ก่อเรื่องอีก
แล้ว ขอออกไปเถอะนะ” ย้อนกลับมาเรื่องเดิมจนได้ทำให้ดอร์ร่าต้องเหนื่อยใจกับนายหญิงของตน ก่อนที่จะพูดถามย้ำขึ้น
“แน่นะเพคะ ไม่ก่อเรื่องแน่นะเพคะ” คำถามที่ทำให้คนฟังยิ้มออกก่อนที่ตกปากรับคำ ทำให้เจ้าตัวคนถามนึกขอให้ไม่ได้
ถามคำถามนั้นออกไปเลย ก่อนจะรีบตามนายหญิงของตนออกไปเพราะทันทีที่เธอยอมให้ออกไปเจ้าหล่อนก็รีบเดินออกจากห้อง
ไปทันที
“อย่าไปไกลนะเพคะ เดี๋ยวองค์หญิงต้องเสวยกับองค์กษัตริย์นะเพคะ” สิ้นเสียงคนพูดทำให้องค์หญิงต้องตาโตกับคำพูดนั้น
“หา…!! ทำไมฉันต้องไปกินกับหมอนั่นด้วย…”พูดได้แค่นี้ก็โดนมือของอีกฝ่ายคว้าปิด ปากเสียก่อนที่จะมีคำพูดที่เลวร้ายกว่านี้
ออกมาจากปากของเธอ ทำให้คนถูกปิดปากต้องดิ้นขลุกขลักจนกระทั่งมือของอีกฝ่ายคลายออก
“อะไรกัน ฉันยังไม่ได้พูดอะไรแย่มากออกมาเสียหน่อย…”เสียงหวานใสบ่นอุบขึ้นมาหลังจากที่อีกฝ่ายเอามือออกจากการปิด
ปากเธอแล้ว
“นั่นก็แย่พอแล้วนะเพคะ องค์หญิง…อย่าทำให้หม่อมฉันต้องเดือดร้อนไปมากกว่านี้เลยนะเพคะ สัญญาแล้วไงเพคะว่าจะ
ไม่ก่อเรื่อง” คำพูดที่ทำให้อีกฝ่ายเงียบไปก่อนที่จะยิ้มออกพร้อมกับเอ่ยปากขึ้น
“ฉันสัญญาว่าจะไม่ก่อเรื่องยุ่ง แต่ฉันไม่ได้สัญญาว่าจะเลิกพูดว่าองค์กษัตริย์ของเธอนี่นา” พูดจบก็ทำให้คนฟังหน้าซีดลง
ถนัดใจก่อนที่จะร้องขอ
“แต่องค์หญิงเพคะ อย่าพูดแบบนั้นอีกนะเพคะ” คำพูดที่ทำให้สาวน้อยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะรับคำขึ้นมา
“จ้าๆ ไม่พูดก็ไม่พูด แต่ฉันไม่รับรองว่าจะทนไปจนถึงเมื่อไรนะ” คำตกลงดังขึ้นจากปากสาวน้อยตรงหน้าไม่ได้ทำให้คน
ฟังรู้สึกดีขึ้นเท่าไรนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย คิดเช่นนั้นก่อนจะตามนายหญิงของตนที่ตอนนี้เริ่มออกเดินไปอีกแล้ว
“ดอร์ร่า เอาชุดแบบเดิมมาให้ฉันใส่ไม่ได้หรือ..??” เสียงองค์หญิงเอ่ยถามขึ้นทั้งที่รู้ว่าคำตอบที่ได้รับจะต้องเป็น…
“ไม่ได้เพคะ ตอนนี้องค์หญิงกลับมาอยู่ที่วังแล้ว ก็ต้องแต่งแบบที่องค์หญิงควรจะแต่งกัน คราวหน้าหม่อมฉันคิดว่าจะต้อง
สอนมารยาทในวังให้องค์หญิงด้วย” คำพูดที่เล่นเอาคนฟังแทบกลืนน้ำลายไม่ลง
สอนมารยาทในวังให้เธอเนี่ยนะ ฝันเกินไปแล้ว…
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง มารยาทในวังน่ะยุ่งยากจะตาย” เสียงค้านดังขึ้นแผ่วๆจากปากองค์หญิงผู้ไม่เคยคิดจะฝึกมารยาทให้สม
กับฐานะของตน คำพูดที่ให้คนฟังต้องถอนใจกับความคิดของนายหญิงของตน
“องค์หญิงไปอยู่ข้างนอกเสียนาน จนนิสัยออกจะเหมือนเด็กสาวชาวบ้านธรรมดาแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่ฝึกแล้วจะทำได้อย่างไร
ล่ะเพคะ” เสียงบ่นดังขึ้นก่อนจะเงียบไปด้วยความตกใจ เพราะสาวน้อยตรงหน้าเธอกำลังจัดแจงดึงชายกระโปรงที่ยาวกร่อมเท้า
ขึ้นมาผูกเพื่อให้สั้นลง แล้วยังเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีก
“เอาล่ะ แบบนี้ยังจะเดินสะดวกกว่าเลย…” คำพูดที่ถูกเอ่ยขึ้นที่ทำให้คนฟังแทบจะลมใส่กับความคิดขององค์หญิงพระองค์นี้
“อย่าทรงทำอะไรแบบนั้นสิเพคะ ปล่อยชายกระโปรงมาเป็นแบบเดิมเถอะเพคะ” เสียงร้องค้านดังขึ้นทันทีที่เจ้าตัวเรียก
สติกลับคืนมาได้ สิ่งที่ขอกับสาวน้อยตรงหน้าดูจะเป็นไปได้ยากเสียเหลือเกิน ในเมื่อเจ้าตัวยิ้มหวานออกมาและเอ่ยปากขึ้นเบาๆ
“ไม่เอา…ถ้าในเมื่อเอาชุดแบบเก่ามาใส่ไม่ได้ ก็จะขอทำแบบนี้ให้เหมาะสมกับตัวฉันหน่อยล่ะ” คำพูดเอาแต่ใจทำให้
ดอร์ร่าต้องส่ายหัวกับนิสัยของนายหญิงของตน ก่อนที่จะรีบหาเรื่องขึ้นมาพูดหวังให้เจ้าหล่อนรีบเอาชายกระโปรงลงเหมือน
เดิมก่อนที่จะมีใครเดินผ่านไปมาเห็นเข้า
“อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลาที่จะต้องไปเสวยแล้วนะเพคะ รีบไปก่อนจะทำให้องค์กษัตริย์ทรงกริ้วดีกว่านะเพคะ” คำพูดของนาง
กำนัลประจำตัวทำให้คนฟังแทบจะสะดุดเท้าตนเองก่อนที่จะตอบกลับไป
“ทำไมถึงจะต้องไปกินกับองค์กษัตริย์ของเธอด้วย ไปบอกว่าฉันไม่กิน” เสียงหวานใสเริ่มแปรเปลี่ยนไปด้วยความหงุด
หงิด คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันดังทำให้เหล่าทหารยามแถวนั้นหันมาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่เดิม
ของตนเนื่องด้วยชินกับเรื่องเช่นนี้เสียแล้ว ตั้งแต่สามวันก่อนมีเรื่องทำนองนี้เกิดอยู่ทุกวัน นึกๆดูแล้วก็หนักใจแทนองค์กษัตริย์
ของพวกเขา จะรั้งตัวเธอไปทำไมกันทั้งๆที่บอกว่าเรื่องจบไปแล้ว
“แต่ว่าองค์หญิงเพคะ องค์กษัตริย์เป็นผู้สั่งมาเองเลยนะเพคะ ไปเถอะนะเพคะ อย่าให้ต้องเกิดเรื่องวุ่นๆอีกเลยนะเพ
คะ” เสียงค้านที่คนที่สมควรจะฟังกลับดื้อด้านไม่ยอมรับฟังเอาเฉยๆ ในที่สุดคนพูดก็ต้องปลงเสียเองและถามขึ้นอีก
“องค์หญิงจะไม่เสวยแน่นะเพคะ” สิ้นคำถามที่ให้คนฟังนั่งนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับเบาๆ
“เอาอาหารมาให้ฉันที่ห้องละกัน” พูดจบเจ้าตัวก็เดินกลับห้องของตนโดยทันที ปล่อยให้ดอร์ร่ายืนอมยิ้มอยู่ชั่วครู่ก่อนจะ
ออกวิ่งตามเธอไป
================================
เมื่อกลับมาถึงห้องซาย่าได้ทิ้งตัวนั่งบนเตียงซึ่งตอนนี้อยู่ในสภาพเรียบร้อยอย่างที่ควรจะเป็นแล้วด้วยฝีมือของดอร์ร่า สาย
ตาเหลือบมองผ่านหน้าต่างขึ้นไปบนฟากฟ้าเบื้องบนซึ่งดูปลอดโปร่งไม่มีวี่แววครึ้มฟ้าครึ้มฝน และแล้วก็หวนกลับไปคิดถึงบ้านร้าน
อาหารของเธอเข้าจนได้
ไม่รู้ป่านนั้นพวกนั้นจะทำอะไรกันอยู่…
คุณป้าเมเรียจะเป็นห่วงเธอไหมนะ…
แล้วจะมีใครรู้ว่าเธอถูกจับให้อยู่แต่ในวังนี่ ข่าวจะรั่วออกไปถึงด้านนอกไหมนะ…
ยิ่งคิดก็ยิ่งพาลคิดถึงคนด้านนอก ดอร์ร่าก็ดูน่าสนุกอยู่หรอก แต่สู้คนที่สามารถเถียงเธอกลับได้ชนิดทำให้เธอต้อง
เงียบอย่างเอทัวล์ไม่ได้ แล้วยังมีอเล็กซ์อีก ป่านนี้ไม่รู้โดนเอทัวล์ต่อว่าต่อขานอะไรเข้าให้อีกหรือไม่ แต่คิดได้ถึงเท่านี้ก็มีเสียง
เคาะประตูห้องเธอดังขึ้น
“ดอร์ร่า..?? เอาอาหารเข้ามาเลย ประตูมันไม่ได้ล็อค” เสียงตอบกลับไปทันทีโดยไม่คิดแม้แต่จะหันมามองบุคคลที่เดิน
เข้ามาเลยแม้เพียงนิดเดียว จนกระทั่งเสียงทักดังขึ้น
“ทำไมไม่ลงไปทานอาหารด้วยกัน..?” สิ้นเสียงคนทักที่ไม่ใช่เสียงของคนที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นทำให้เธอสะดุ้งเฮือก
ใหญ่ ก่อนที่จะหันกลับไปมองคนที่เดินเข้าห้องมา
“ฉันไม่กิน” คำตอบสั้นๆหลุดออกมาจากปากสาวน้อยที่ตอนนี้หน้างอลงไปถนัดหลังจากรู้ตัวคนที่เข้ามาในห้องของเธอแล้ว
“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน แล้วไปขอให้ดอร์ร่ายกอาหารขึ้นมาที่ห้องทำไม” เสียงถามที่แฝงไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่เคย
เป็นเมื่อนานมาแล้ว แต่คนฟังกลับไม่รับรู้เอาเสียอย่างนั้น ยังคงเถียงกลับไป
“ฉันจะกินถ้าไม่ใช่จะต้องกินร่วมโต๊ะกับคนทรยศอย่างนาย…” คำพูดนี้ทำเอาคนฟังขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยปาก
ตอบกลับ
“ข้าไม่เคยทรยศต่อราชวงศ์…” คำกล่าวออกมาที่ทำให้อีกฝ่ายเงียบลงไปทันที ก่อนที่จะมองหน้าชายหนุ่มด้านหน้าด้วยแวว
ตาที่สื่อชัดเจนว่าไม่เชื่อเรื่องที่เขาบอก
“มาบอกตอนนี้ใครเขาจะเชื่อ ถ้านายไม่ทรยศแล้วจะมาอยู่ในฐานะกษัตริย์ได้อย่างไร ไหนลองบอกให้ฉันฟังหน่อยสิ” น้ำ
เสียงที่แฝงแววสนุกเล็กน้อย แต่คนฟังนึกทบทวนดูตอนหลังดูเหมือนว่าจะน้ำเสียงที่แสดงถึงความเคลือบแคลงสงสัยในตัวตนของ
เขาด้วย
“ตอนนี้ถึงจะอธิบายอย่างไร ข้าว่าองค์หญิงต้องไม่เชื่อในสิ่งที่ข้าพูดแน่ สู้ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ดีกว่า ว่าใครกันแน่ที่
เป็นคนร้าย…” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้คนฟังต้องนั่งทบทวนเรื่องราวใหม่ สักพักดอร์ร่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาด
อาหาร ทันทีที่เจ้าหล่อนปิดประตูก็เริ่มโอดครวญให้นายหญิงของตนฟัง
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกเลยนะเพคะ…องค์หญิง เมื่อครู่ที่ไปบอกองค์กษัตริย์ตามที่องค์หญิงบอก พระองค์ดูกริ้วมากเลย
นะเพคะ คราวหลังอย่าปฏิเสธรับสั่งเลยนะเพคะ ถือว่าหม่อมฉันขอร้อง” สิ้นเสียงบ่นคราวนี้กลับไม่มีการตอบกลับเช่นทุกทีทำให้
เจ้าตัวแปลกใจ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับเหตุผลว่าทำไมคราวนี้คนช่างเถียงถึงเงียบลง เพราะตรงหน้าเธอสาวน้อยกำลังกิน
อาหารที่เธอเพิ่งวางลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว
“โธ่…องค์หญิง ไม่งามเลยนะเพคะ” เสียงบ่นด้วยความหน่ายใจดังขึ้นอีกครั้งกับการกระทำขององค์หญิงผู้ซึ่งไม่เคยทำ
อะไรได้สมกับฐานะของตน ก่อนที่เจ้าตัวคนฟังจะรีบกลืนอาหารในปากลงคอไปแล้วพูดขึ้น
“มารยาทอีกแล้ว มาที่นี่อะไรๆก็ว่าโยงไปถึงเรื่องมารยาท ฉันไม่กินไปพูดไปก็ดีเท่าไหนแล้ว…” คำพูดตอบกลับที่ทำให้คน
ฟังนึกเป็นห่วงหากว่าองค์หญิงตรงหน้าเธอต้องกลับคืนสู่ฐานะอย่างแท้จริงเข้าสักวัน เมื่อถึงเวลานั้นทุกคนจะต้องปวดหัวกันแน่ๆ
“เพราะอย่างนั้นถึงต้องรีบฝึกไงเพคะ เวลาเสวยก็ไม่ต้องรีบร้อนมาก ค่อยๆตักแค่พอดีคำ…” คำอธิบายยังคงถูก
พล่ามออกไปจนยาวเหยียด ส่วนตัวคนฟังได้แค่นั่งยิ้มอยู่ในช่วงแรกเนื่องด้วยมาฝึกตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์เพราะอาหารถูกเธอทาน
เข้าไปจนหมดแล้ว จนสักพักเมื่อเธอตระหนักขึ้นได้ว่าเล็คเชอร์วิชามารยาทในวังที่แม่นางกำนัลดอร์ร่าพยายามจะให้เธอฝึกไว้
นั้นคงไม่จบลงง่ายๆแน่ก็เริ่มหันเหไปมองออกนอกหน้าต่างอีก
“องค์หญิง…!! ฟังที่หม่อมฉันพูดบ้างหรือเปล่าเพคะ” เสียงตะโกนดังขึ้นเมื่อจับได้ว่าคนที่เธอพยายามพูดเสียยาวให้ฟังนั้น
สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง
“อ๋อ…อืม…เวลากินต้องตักเข้าปากช้าๆสินะ” คำตอบกลับจากคนที่เพิ่งเรียกสติตนกลับมาเพราะเสียงตะโกนที่ดังขึ้น ในขณะ
ที่อีกฝ่ายทำหน้านิ่ว
“นั่นมันผ่านไปนานแล้วนะเพคะ องค์หญิงไม่ได้ฟังที่หม่อมฉันพูดจริงๆด้วยสินะเพคะ” น้ำเสียงแสดงถึงความเหนื่อยเต็ม
ทนกับสาวน้อยตรงหน้า
“โธ่…ก็บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องมาสอนมารยาทในวังให้ฉันเรียนหรอก มันน่าเบื่อจะตาย…” น้ำเสียงที่ตอบกลับมานั้นบ่งบอก
ถึงความเบื่อเสียเต็มประดา
“อีกอย่างนะ วันนี้ฟ้าออกจะปลอดโปร่งแบบนี้ ไปเดินเล่นที่สวนด้านหลังกันเถอะ” เสียงหวานใสยังคงเอ่ยขึ้นต่อไปในเมื่อ
อีกฝ่ายหนึ่งไม่พูดตอบกลับ พูดจบก็ไม่รีรออะไรต่อไปรีบเดินไปเปิดประตูและเดินออกจากห้องไปทันที
“องค์หญิง…!!” เสียงดอร์ร่าดังขึ้นเมื่อรู้ว่าเจ้าตัวได้เดินออกจากห้องไปอีกครา…
ทางเดินไปยังสวนด้านหลังวังนั้นมีทหารเฝ้าอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งเป็นผลดีกับตัวเธอเพราะไม่อยากให้ใครเอาเรื่องไป
รายงานองค์กษัตริย์นั่น แต่ก่อนที่จะได้เดินไปถึงสวนนั้นก็มีเสียงทักเธอขึ้นมาก่อน
“เสด็จออกมาพระองค์เดียวอีกแล้วนะพะย่ะค่ะ เดี๋ยวองค์กษัตริย์รู้เข้าจะทรงกริ้วเอาอีกพะย่ะค่ะ” เสียงชายหนุ่มผมทองที่
มักโผล่ออกมาได้จังหวะเสียทุกทีทำให้สาวน้อยต้องหันกลับไปตอบแบบเดิม
“จะออกไปเดินเล่น ที่สวนด้านหลัง เอาล่ะ..ตอบครบแล้วฉันไปนะ” แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าออกเดินต่อไปก็มีคำถามมาให้
ได้ยินอีก
“จะไปเดินเล่น ทำไมไม่เอาดอร์ร่าไม่ด้วยล่ะพะย่ะค่ะ” น้ำเสียงยังคงแฝงไปด้วยความสงสัยในคำอ้างของเธอ ทำให้เจ้าตัว
ต้องรีบตอบกลับไป
“ก็น่าเบื่อจะตาย ไปไหนมาไหนก็ต้องโดนตามอยู่แบบนั้น แถมช่วงหลังๆนี้ยังพยายามจับฉันเรียนมารยาทใหม่หมดอีก
ด้วย” เสียงบ่นจากปากสาวน้อยตรงหน้าที่ทำให้คนฟังต้องทวนอย่างงงๆ
“มารยาท..??” เอริคทวนขึ้นมา
“ใช่ น่าเบื่อจะตาย…” คำพูดที่รีบตอบหวังว่าอีกฝ่ายจะปล่อยให้เธอไปเร็วขึ้น แต่คำตอบที่ได้กลับมานั้นยิ่งทำให้เธอโมโห
ขึ้นอีก
“ก็ดีพะย่ะค่ะ องค์หญิงจะได้ศึกษามารยาทในวังที่ต้องใช้อย่างจริงๆจังๆด้วย…” พูดยังไม่ทันจบสาวน้อยตรงหน้าก็ทนต่อไป
ไม่ไหวแล้ว
“พอกันที…” สิ้นคำพูดของเธอก็มีน้ำมาจากไหนไม่รู้สาดเข้าใส่หน้าชายหนุ่มตรงๆ ก่อนที่เธอจะเดินจากไป
ทิ้งให้เขานึกเอาเองต่อไปว่าเธอไปอารมณ์เสียมาจากที่ไหน แต่จนแล้วจนรอดก็นึกไม่ออกเสียทีจำต้องกลับไป
เปลี่ยนชุดที่เปียกปอนจากเวทย์น้ำเมื่อครู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น