ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เอริค
“ไม่ได้นะเพคะ อย่าทรงฉลองพระองค์เช่นนั้นเลยนะเพคะ” เสียงนางกำนัลดังขึ้นด้วยความตกใจ ในเมื่อสาวน้อยตรง
หน้าที่เธอได้รับคำสั่งจากองค์กษัตริย์ให้มาถวายการรับใช้เลือกที่จะใส่ชุดที่ดูทะมัดทะแมงไม่ใช่อย่างที่องค์หญิงควรจะเลือกกัน
“ทำไมถึงไม่ได้ ฉันก็ใส่ของฉันแบบนี้มาตลอด แล้วเลิกใช้คำราชาศัพท์กับฉันเสียที ตอนนี้ฉันไม่ใช่องค์หญิง
แล้ว !!” เจ้าตัวพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้นางกำนัลคนนั้นอึกอักอยู่ชั่วครู่ก่อนจะรีบวิ่งตามเธอไป
“รีบกลับห้องเถอะเพคะ เดี๋ยวองค์กษัตริย์มาเห็นเข้าจะทรงกริ้วเอานะเพคะ” เสียงร้องขอดังขึ้นจากนางกำนัลผู้ซึ่งในที่สุด
ก็วิ่งตามองค์หญิงที่ทำตัวไม่สมกับเป็นองค์หญิงเท่าไรนัก นางกำนัลมองบุคคลตรงหน้าด้วยความอ่อนใจ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เดิม
เคยยาวคลอเคลียบ่าไปจนถึงกลางหลังถูกเจ้าตัวตัดออกไปจนเหลือแค่ประบ่าเท่านั้น ชุดที่เธอเลือกเฟ้นมาให้เปลี่ยนก็ถูกตอบ
ปฏิเสธลั่นจากเจ้าตัวก่อนที่จะเลือกเอาเอง แล้วชุดที่นายหญิงของเธอเลือกได้นั้น สำหรับเธอดูสภาพแล้วไม่ต่างไปจากชุดทหาร
เสียเท่าไรนัก
แต่ทำไมองค์หญิงองค์นี้ถึงทำท่าชอบอกชอบใจนักก็ไม่รู้…
“มาทำอะไรตรงนี้” เสียงดุเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทั้งสองสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อหันไปทางต้นเสียงก็พบกับชายหนุ่มผู้ได้
ชื่อว่าเป็นกษัตริย์แห่งประเทศนี้ นางกำนัลรีบคุกเข่าลงกับพื้นทันทีที่ได้รับรู้ว่าสายตาดุๆจ้องมองมาทางเธอ แต่องค์หญิงต้นเรื่อง
ยังคงเชิดหน้าเผชิญกับสายตานั้นอย่างไม่กลัวเกรงก่อนจะเอ่ยตอบคำถามขึ้น
“ออกมาเดินเล่น หรือว่าฉันไม่มีสิทธิ์ออกมาเดินนอกห้องตั้งแต่โดนจับคราวนั้น” คำตอบกำปั้นทุบดินที่ทำให้คนรับคำตอบ
โกรธยิ่งขึ้น นางกำนัลด้านข้างได้แต่จ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างแปลกใจเล็กน้อยที่สาวน้อยตรงหน้าไม่มีวี่แววว่าจะกลัวอีก
ฝ่ายเอาเสียเลย
“เราไม่ได้จับกุมใคร” คำกล่าวที่พยายามอดกลั้นความโกรธหลุดออกมาจากปากชายหนุ่มตรงหน้า แต่กลับทำให้ซาย่า
มองกลับไปด้วยสายตาไม่พอใจยิ่งขึ้น
“ไม่ได้จับ..?? แล้วที่ให้ฉันต้องอยู่แต่ในนี้น่ะหมายความว่าอย่างไร แถมยังต้องให้คนมาตามติดฉันแบบนี้ตลอดเนี่ย
นะ…” พูดมาได้ถึงแค่นี้ก็โดนนางกำนัลที่ทนฟังมาตลอดจนทนไม่ไหวลากเธอเดินกลับห้องไป และมีเสียงดุไล่หลังเธอให้ได้ยินว่า
“ดอร์ร่า หาเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้ให้องค์หญิงใส่ด้วย !!”
=================================
“อะไรกัน ทำไมเธอต้องลากฉันกลับมาห้องด้วย” ซาย่าพูดด้วยความโมโหเมื่อเข้าห้องมาแล้ว ดอร์ร่าได้แต่มองนายหญิง
ของตนแล้วถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะพูดตอบ
“องค์หญิงทรงกล้ามากนะเพคะ ไปต่อปากต่อคำกับพระองค์ได้ ไม่มีใครเคยกล้าทำมาก่อนเลยนะเพคะ” สิ้นคำพูดที่คนฟัง
ทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นคำชมหรือประชดกันแน่
“ดุขนาดนั้นเชียวหรือ เฟรเดคริกซ์ น่ะ..” สิ้นเสียงคำถามที่ทำให้อีกฝ่ายทำสีหน้าตกใจก่อนที่จะรีบยกมือห้ามองค์หญิงขึ้น
“อย่าตรัสชื่อเรียกพระองค์ง่ายๆเช่นนั้นสิเพคะ ใครได้ยินเข้าหม่อมฉันจะแย่เอานะเพคะ” เสียงร้องขอดังขึ้นทำให้ซาย่า
อมยิ้มขึ้นมาอย่างนึกสนุกตามนิสัย ก่อนโดนสายตาดุๆปรามตัวเธอจนต้องนั่งปล่อยให้ดอร์ร่าเล่าเรื่องราวต่างๆให้เธอฟัง
“ถ้าใครทำให้พระองค์ทรงกริ้วล่ะก็ คนๆนั้นจะโดนลงโทษตามกฏของทหารโดยไม่คำนึงว่าเป็นใครเลยนะเพคะ” เสียงของ
คนเล่าแฝงไปด้วยความกลัว แต่คนฟังกลับอมยิ้มด้วยความสนุกซึ่งทำให้คนเล่าต้องส่ายหัวอย่างปลงๆด้วยว่าไม่สามารถทำให้
องค์หญิงองค์นี้กลัวในเรื่องปกติที่องค์หญิงทั่วๆไปกลัวได้เอาเสียเลย คนฟังเห็นคนเล่าเงียบไปจึงทักขึ้น
“อ้าว..จบแล้วหรอกหรือ แค่นี้ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย เฟรเดคริกซ์น่ะ เขาก็ทำแบบทุกทีเมื่อเป็นหัวหน้าราชองครักษ์
นี่…” เสียงคนฟังที่ยังเริงร่าเหมือนเดิม
“องค์หญิงเพคะ…!!” เสียงร้องขอจากดอร์ร่าดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เจ้าตัวหัวเราะขึ้นเบาๆก่อนจะตอบรับคำ
“จ้าๆ ต้องไม่เรียกว่าเฟรเดคริกซ์ก็พอใช่ไหม.. แล้วจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ คนทรยศดีไหม…??” วรรคสุดท้ายของประโยค
แฝงไปด้วยน้ำเสียงที่แปลกจากเดิม ส่งผลให้คนฟังต้องหน้าถอดสีก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามาสบตากับนายหญิงของตนผู้ซึ่งตอนนี้
แววแห่งสนุกสนานได้เลือนหายไปจากดวงตาสีฟ้าใสคู่นั้นแล้ว เหลือเพียงความโกรธที่ยังคงฝังรากลึกอย่างที่ไม่มีใครหยั่งถึง
“ฉันออกไปข้างนอกนะ” ซาย่ากล่าวขึ้นในที่สุดและรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วในขณะที่ดอร์ร่ายังคงตะลึงกับ
ประโยคพูดและแววตาเมื่อครู่ยังไม่หาย ก่อนที่จะ…
“องค์หญิง….!!!” เสียงดอร์ร่าเรียกตัวองค์หญิงผู้ไม่เคยพูดจาให้สมกับฐานะอีกครา…
=====================================
เฮ้อ….สลัดทิ้งออกมาได้เสียที ต้องใช้วิธีนี้สินะ…
ซาย่าคิดพลางรีบสาวเท้าไปยังที่ๆเธอคิดว่าแม่นางกำนัลคนนั้นจะไม่สามารถหาตัวเธอได้อย่างรวดเร็วนัก เธอคงจะเดินลิ่ว
ออกไปยังสวนด้านหลังเขตราชฐานหากไม่มีเสียงหนึ่งเรียกตัวเธอให้หยุดเสียก่อน
“อ้าว… องค์หญิงโซมารีน่า จะรีบเสด็จไปไหนพะย่ะค่ะ” สิ้นเสียงทักที่เธอไม่คุ้นเคย ซาย่าหันกลับไปมองบุคคลที่ทักเธอ
เมื่อครู่ เขาเป็นชายที่เธอเห็นอยู่ด้านข้างบัลลังก์เมื่อครั้งงานเฉลิมฉลองที่ผ่านมา ตอนนี้ผมสีทองของเขาถูกรวบไว้อย่างดีด้าน
หลัง ดวงตาสีน้ำทะเลมีแววสงสัยในตัวเธอเล็กน้อยแต่ก็ยังคงยิ้มให้ จากชุดที่ใส่แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้มีตำแหน่งไม่ธรรมดา
“ฉันว่าจะออกมาเดินเล่นเสียหน่อย หรือคุณทหารจะว่าหากฉันก้าวออกจากห้องมา…” เสียงหวานใสกล่าวขึ้นอย่างแฝงขอ
ร้องเล็กน้อย ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าอดยิ้มไม่ได้ก่อนจะกล่าวตอบเธอ
“กระหม่อมไม่มีสิทธิ์ห้ามในการตัดสินพระทัยขององค์หญิงหรอกพะย่ะค่ะ หากแต่กระหม่อมสงสัยว่านางกำนัลที่ได้รับพระ
ราชทานหายไปไหนเสียพะย่ะค่ะ” สิ้นคำถามตรงๆจากคนตรงหน้าทำให้คนที่บอกว่าจะไปเดินเล่นต้องชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะแต่ง
เรื่องตอบกลับไป
“ฉันสั่งให้ไปหาของให้ฉันนิดเดียวเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ” ตอบกลับพร้อมกับยิ้มหวาน พลางภาวนาให้เรื่องที่เธอ
แต่งไปนี่ฟังดูเข้าที
“แต่เมื่อครู่กระหม่อมเห็นเจ้าหล่อนตามหาตัวพระองค์ให้วุ่นไปนะพะย่ะค่ะ” คำตอบกลับมาทำให้คนแต่งเรื่องต้องหน้าเสีย
ก่อนที่จะคิดข้อตกลงขึ้นมากระทันหัน
“คุณทหาร ฉันขอออกไปเดินเล่นชมสวนนิดเดียวเท่านั้นเองนะ ขอฉันไปคิดอะไรคนเดียวบ้างไม่ได้หรือ…” สิ้นคำขอร้อง
ของสาวน้อยที่ทำให้เขาต้องคิดหนัก
“แต่…” คำกล่าวห้ามกำลังจะถูกกล่าว แต่ไม่ทันจะได้พูดออกไป ซาย่าก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“ไม่มีใครบอก ไม่มีใครรู้ ขอครั้งนี้ครั้งเดียวเองนะ ไม่ได้หรือ..??” คำขอที่ออกจะเอาแต่ใจตัวเองเช่นนี้ทำให้ชายหนุ่ม
ตรงหน้าต้องคิดหนักก่อนที่จะยิ้มกลับไปพร้อมคำตอบ
“ก็ได้พะย่ะค่ะ หากแต่องค์หญิงจะต้องให้กระหม่อมตามเสด็จด้วย…” สิ้นเสียงคำตอบคราวนี้ทำให้คนร้องขอต้องตาโตกับคำ
ขอที่กลับมา
“แต่…” คำที่จะกล่าวออกมาแต่ก็พูดได้ไม่จบ ก็เธอจะเปิดปากบอกทหารตรงหน้าได้อย่างไรว่าจริงๆเธอจะหาทางหนีออก
จากที่นี่น่ะ จนในที่สุดก็ต้องยอมเลยตามเลยไป แล้วรีบเดินออกจากที่ตรงนั้นโดยมีชายหนุ่มคนนั้นเดินตามหลังไป
“เธอชื่ออะไรน่ะ ฉันไม่เคยรู้จักเธอเลยใช่ไหม” คำถามที่หลุดออกมาจากปากสาวน้อยหลังจากที่เงียบมานาน คำถามที่
ให้คนตอบยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับไป
“เอริค พะย่ะค่ะ” คำตอบที่ให้คนฟังพยักหน้าหงึกๆรับคำก่อนที่จะเอ่ยถามต่อไป
“แล้วยศของเธอล่ะ ฉันดูแล้วคงไม่ใช่แค่ทหารปลายแถวธรรมดาแน่” คำถามนี้เรียกเสียงหัวเราะจากคนถูกถามได้ระยะ
หนึ่งก่อนที่จะรีบกลั้นเสียงหัวเราะไป แล้วตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่อดไม่ไหว
“หม่อมฉันก็เป็นเพียงทหารราชองครักษ์ธรรมดาๆนั่นแหละพะย่ะค่ะ เพียงแต่…” คำพูดทิ้งท้ายไว้เล็กน้อยส่งผลให้คนฟัง
ต้องหันกลับมาจ้องมองเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อไป “เพียงแต่หม่อมฉันมีฐานะเป็นน้องชายขององค์กษัตริย์องค์ปัจจุบันเท่า
นั้นเอง…”
“เอ๋… แต่ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเฟรเดคริกซ์มีน้องด้วย...” พูดได้เท่านี้ก็ต้องรีบเอามือปิดปากตัวเอง เพราะคนฟัง
จ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจ แล้วจึงอธิบายให้เธอฟังเล็กน้อย
“กระหม่อมเป็นลูกคนละแม่กับองค์กษัตริย์น่ะพะย่ะค่ะ และได้เข้ามามีตำแหน่งในวังจริงๆจังๆก็หลังกบฏเมื่อคราวนั้น
องค์หญิงไม่รู้จักกระหม่อมก็สมควรอยู่พะย่ะค่ะ” คนพูดพูดด้วยน้ำเสียงที่เธอฟังไม่ออกว่ามันมีความหมายแฝงอะไรไว้หรือ
เปล่า แต่ก็เอ่ยปากบอกกับเขาว่า
“เลิกใช้คำลงท้ายแบบนั้นกับฉันเถอะ รู้สึกแปลกๆ ตอนนี้ฉันเองก็ไม่ได้เป็นองค์หญิงสักหน่อย” ซาย่าพูดส่งท้ายให้ชาย
หนุ่มรับคำก่อนที่จะเดินต่อไปจนกระทั่งถึงสวนที่เธออ้างว่าจะออกมาเดินเล่น
สวนที่เต็มไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ ที่ๆเธอชอบออกมาเล่นเสมอยามที่เคยอยู่ที่นี่ในสมัยก่อน เสียงน้ำไหลดังแว่วมาจาก
น้ำพุตรงกลางสวนที่เสด็จพ่อของเธอสั่งให้สร้างให้ตอนวันเกิดของเธอเมื่อสิบปีที่แล้ว ภาพต่างๆในอดีตที่เธอยังจำได้ติดตา คิด
พลางเดินตรงไปที่น้ำพุนั้นซึ่งยังได้รับการดูแลอย่างดี ไม่เสื่อมไปตามกาลเวลาอย่างที่เธอนึกเท่าไรนัก โลมาหินอ่อนที่เธอนึกชอบ
เสมอยังคงดูสวยงามเหมือนเดิม ไม่มีตะไคร้นำเกาะแม้เพียงนิดเดียว
“แอบหนีมาอยู่ที่นี่เอง…” เสียงดุๆดังขึ้นด้านหลัง เสียงที่ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีก่อนที่จะหันกลับไปพบกับดวงตา
สีหมอกที่มีแววแห่งความไม่พอใจฉายชัด ด้านหลังเขาคือนางกำนัลดอร์ร่าที่มีท่าทางหวาดหวั่นเล็กน้อยกับสายตาที่เธอจ้องกลับ
ไป
“องค์หญิงอย่าทรงทำเรื่องยุ่งมากเลยจะดีกว่า ดอร์ร่าต้องเสียเวลาวิ่งเที่ยวตามหาพระองค์เสียนาน” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อ
ไป ซาย่ายังคงจ้องกลับด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ก่อนจะพูดขึ้น
“ฉันไม่ใช่คนที่เธอจะมานั่งสั่งสอนได้ เฟรเดคริกซ์” น้ำเสียงใสๆที่แสดงให้รู้ว่ากำลังโกรธ “แล้วเธอ…ดอร์ร่า ฉันไม่ได้ขอ
ให้เธอเที่ยววิ่งตามหาฉันไปทั่ว หรือต้องรายงานทุกฝีก้าวของฉันให้คนๆนี้..??” ดอร์ร่ามองกลับนายหญิงของตนด้วยแววตาหวาด
กลัว ในขณะที่เอริคที่อยู่ในที่นั้นด้วยจ้องมองเหตุการณ์ด้วยความสนอกสนใจ ไม่เคยมีใครในวังนี้กระทั่งตัวเขาเองกล้าขัดใจ
บุรุษตรงหน้าเลย
“ขอประทานอภัย แต่กระหม่อมเห็นควรว่าทรงปล่อยองค์หญิงได้ทำตามพระทัยบ้างเถิดพะย่ะค่ะ” เอริคกล่าวขึ้นในที่
สุด ทำให้ทั้งคู่ชะงักอยู่แค่นั้นก่อนที่จะหันมามองคนห้ามครั้งนี้
“ปล่อยเดี๋ยวก็ทรงทำอะไรตามใจอีก” เสียงเข้มๆดังขึ้นจากชายหนุ่มผู้เป็นกษัตริย์
“แต่ครั้งนี้องค์หญิงก็อยู่ในสายตากระหม่อมตลอดเวลา ครั้งนี้ทรงยุติการคาดโทษเถิดพะย่ะค่ะ” คนค้านยังคงใช้เหตุผล
สนับสนุนช่วยต่อไป ทำให้คนที่ถูกขัดนั้นอารมณ์เสียยิ่งขึ้น
“ข้าจำไม่ได้ว่าได้พูดออกไปว่าจะคาดโทษองค์หญิงตั้งแต่เมื่อไร หรือเจ้าอ่านใจข้าได้ เอริค” คำกล่าวห้วนๆดังขึ้นมาทำ
ให้คนค้านต้องชะงักไปเล็กน้อย “แต่ก็ช่างเถอะ ดอร์ร่า นำทางองค์หญิงกลับห้อง”
“เพคะ” เจ้าตัวรับคำและกำลังจะพาองค์หญิงผู้ที่ยังอารมณ์เสียกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เลิกและพูดโพล่งออกไป
“ไม่ต้อง ฉันเดินกลับเองได้ไม่ต้องให้คนช่วย” กล่าวพลางรีบเดินออกหน้านางกำนัลจนทำให้เจ้าหล่อนต้องวิ่งตามไป และ
ยังคงมีเสียงตะโกนทิ้งท้ายให้คนด้านหลังได้ฟังอีก
“นายไม่มีสิทธิ์มาสอนฉัน เข้าใจไหม ฉันจะรับฟังคำสอนก็ต่อเมื่อนายตายไปแล้วเท่านั้น” สิ้นเสียงพูดนี้ก็ยังคงมีเสียงนาง
กำนัลที่ต้องวิ่งตามนายหญิงของตนไปเอะอะให้ได้ยินกันต่อเรื่องที่องค์หญิงพูดอะไรที่ไม่สมควรพูด เอริคหันมามองหน้าพี่ชาย
ต่างแม่ของตนซึ่งตอนนี้มีสีหน้าที่ใครก็อ่านไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
“เป็นองค์หญิงที่กล้ามากเลยนะพะย่ะค่ะ” เสียงฝ่ายหนึ่งพูดขึ้นหลังจากเงียบได้สักพัก ซึ่งทำให้อีกฝ่ายพยักหน้าเห็นด้วย
ก่อนกล่าวเสริมขึ้น
“กล้ามาก แบบไม่มีองค์หญิงที่ไหนเสมอเหมือนด้วย” พูดจบก็เดินจากสถานที่นั้นไป ปล่อยให้อีกฝ่ายต้องตี
ความหมายคำพูดนั้นเอาเอง แล้วเงยหน้าจ้องมองไปยังทิศทางที่ซาย่าเดินกลับไปพร้อมนางกำนัลพร้อมกับรอยยิ้ม
ที่ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่จะผิวปากขึ้นมาด้วยความพอใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น