คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมฆหมอกปกคลุม
พลัง.. ใครบ้างไม่สนใจ
อำนาจ.. มีใครบ้างไม่ต้องการ
ในเมื่อหากว่าผู้ใดได้ครอบครองทั้งสองสิ่งแล้ว ก็เปรียบเสมือนโลกนั้นอยู่ในกำมือของคนผู้นั้น
"เจ้าแน่ใจอย่างนั้นหรือ" บุรุษวัยชราผู้นั่งหันหลังให้กับผู้ที่สนทนาด้วยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
"ข้าพระองค์ขอยืนยันตามที่ได้กล่าวไปเมื่อครู่พะย่ะค่ะ" อีกฝ่ายผู้ด้วยบรรดาศักดิ์กว่าคุกเข่าลงกับพื้น นัยน์ตาที่แฝงไปด้วยความมากเล่ห์จับจ้องยังร่างที่ประทับอยู่ตรงหน้า
"มังกรแห่งริเวอร์วินด์อย่างนั้นรึ"
"พะย่ะค่ะ ข้าพระองค์มั่นใจว่าผลึกมังกรอยู่ที่แท่นบูชาที่นั่นไม่ผิดแน่พะย่ะค่ะ"
"ผลึกที่รวบรวมพลังอำนาจของมังกรงั้นรึ ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหน จงนำมันมาให้ข้าให้ได้" ชายผู้สูงวัยกว่าสั่งขึ้นด้วยน้ำเสียงพึงพอใจในสิ่งที่ตนต้องการคว้ามาไว้ในมือ อีกฝ่ายรับคำก่อนที่จะถวายความเคารพแล้วออกจากห้องไป
"อำนาจที่เหนือกว่าผู้ใดในโลกนี้ ข้าจะต้องคว้ามาไว้ในมือให้ได้" เสียงของผู้ที่ยังคงอยู่ในห้องเอ่ยขึ้นด้วยความทระนงตน เขาลุกขึ้นมองภาพเบื้องล่างจากหน้าต่าง ฝูงชนเดินขวักไขว่กันในตัวเมืองเป็นภาพที่เห็นจนชาชินตา แม้ว่าอำนาจอันยิ่งใหญ่ในประเทศนี้จะอยู่ในมือเขา หากแต่ว่ามันยังไม่เพียงพอ เขายังคงต้องการมันมากกว่านี้
************************************************
"พี่ชายมาอีกแล้วหรือคะ" เสียงเซียว่าดังขึ้นเมื่อพบว่าที่ลานแท่นบูชามีบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่แล้วก่อนที่เธอจะไปถึง
"เจ้าเองก็เถอะ มาที่นี่ตั้งแต่เช้าเชียวนะ"
"ข้าชอบที่นี่น่ะค่ะ ข้ามาบ่อยๆตั้งแต่เด็กๆแล้ว มันเป็นที่ที่ทำให้ข้าสบายใจรองจากบ้านเลยนะคะ" เซียว่ายิ้มตอบพลางเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายซึ่งยืนทอดสายตามองดูทิวเขาที่อยู่ไกลลิบอยู่ "พี่ชายไม่ใช่คนแถวนี้สินะคะ ข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อนเลย"
"เจ้าอยากรู้หรือ" เขาถามกลับ เซียว่ามองอีกฝ่ายอย่างสงสัยก่อนที่จะตอบเสียงค่อย
"หากไม่ต้องการบอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ถือซะว่าข้าถามคำถามไร้สาระไปแล้วท่านไม่ต้องการจะตอบ"
"ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ว่าเจ้าผิดเสียหน่อย เพียงแต่ข้าน่ะ อยู่ที่นี่ต่างหาก" เขาเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มหากแต่เซียว่ากลับมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีสงสัย
"แต่ข้าไม่เคยเห็นท่านเลยนะคะ แม้ว่าข้าจะไม่ได้ออกไปในตัวหมู่บ้านบ่อยนัก แต่ข้าไม่คุ้นหน้าท่านเลย" เด็กสาวพูดพลางเพ่งพินิจมองดูอีกฝ่ายอย่างใคร่รู้
"ข้าอยู่มานานแล้ว เจ้าไม่ได้สังเกตเองมากกว่า ที่สำคัญกว่านั้น ทั้งที่อากาศก็ออกจะดีแท้ๆ ทำไมเจ้าไม่ไปเดินเล่นในตัวเมืองล่ะ มาที่นี่ทำไม" อีกฝ่ายตอบเมื่อเห็นว่าเธอจ้องมองตัวเขาจนเกินพอแล้ว เซียว่าละสายตาจากเขาไปเมื่อได้รับคำถามกลับเช่นนั้น เธอมองดูใบไม้ที่ไหวลู่ตามลมราวกับจะนึกเค้นคำตอบจากมัน จนในที่สุดเธอก็ยอมตอบคำถามนั้น
"ข้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงน่ะค่ะ การจะเข้าไปในตัวเมืองก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย ข้าก็เดินทางได้ไม่ไกลนัก" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยร่าเริงดังครั้งแรก แต่เมื่อนึกขึ้นได้เธอจึงพูดต่อด้วยท่าทางที่พยายามให้ดูแจ่มใสกว่าเก่า
"แต่ข้าไม่นึกเสียใจหรอกนะคะ ข้าน่ะชอบที่จะมาที่นี่มากกว่าเข้าไปในตัวเมืองเสียอีก"
"กลัวท่านมังกรเหงาอย่างนั้นรึ เจ้านี่นะ" เขาเอ่ยหยอกให้สาวน้อยหันมาทำหน้างอใส่ ก่อนที่จะว่ากลับ
"อย่าพูดล้อเล่นแบบนั้นสิคะ ท่านมังกรมีอยู่จริงๆนะ ท่านพ่อกับท่านแม่บอกว่าท่านมังกรอยู่ที่นี่มานานแสนนาน ตั้งแต่สมัยก่อนท่านปู่ท่านย่าอีกค่ะ" เธอพูดมาถึงตรงนี้ก่อนที่จะหยุดไปชั่วครู่แล่วค่อยเอ่ยต่อ "ข้าคิดอยู่เสมอๆว่า การที่ท่านมังกรต้องอยู่มานานขนาดนั้น แถมยังอยู่ตัวคนเดียวอีก คงจะต้องเหงาแน่ๆเลย ตัวข้าเวลาที่ท่านพี่ไม่อยู่บ้านแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ข้ายังรู้สึกเหงาเลย"
"ดูท่าทางครอบครัวเจ้าคงอบอุ่นน่าดูสินะ" เขาเอ่ยเมื่อฟังเธอพูดจนจบ เซียว่าพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม
"ข้ารักทุกๆคนมากเลยค่ะ ถึงแม้ว่าท่านพ่อท่านแม่จะไม่อยู่แล้วก็ตาม แต่ท่านพี่เวลิก็ยังอยู่นี่คะ"
"เจ้ารักที่นี่มากไหม" เขาเอ่ยถาม เซียว่ามองดูอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจว่าคำถามนี้สื่อถึงอะไรหรือเปล่า แต่เธอก็ตอบรับ
"รักสิคะ" เมื่อสิ้นเสียงตอบอีกฝ่ายก็ยิ้มออกมา เซียว่ามองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าครั้งนี้เธอทำเรื่องใดอีกฝ่ายจึงยิ้มออกมาเช่นนี้
"พี่ชายยิ้มทำไมล่ะคะ ข้าทำอะไรแปลกๆไปหรือ..??" เธอถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจเมื่อพบว่าอีกฝ่ายหัวเราะออกมาในที่สุด
"ไม่มีอะไรหรอก แค่เจ้าทำให้ข้านึกถึงใครบางคนน่ะ" เขาเอ่ยพลางมองใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัยของเซียว่า
"คนรู้จักของพี่ชายหรือคะ..??" เซียว่าเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่ละสายตา
"ก็ทำนองนั้นล่ะมัง ข้าเองก็ชอบที่นี่มากเหมือนกัน.." เขาหยุดพูดไปพักใหญ่ก่อนที่จะหันมาถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดกับเมื่อครู่
"แล้วถ้าหากว่ามีใครต้องการจะทำลายที่นี่ เจ้าจะทำอย่างไรล่ะ สาวน้อย"
เซียว่าเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างนึกแปลกใจในคำถามถึงเรื่องที่เธอไม่เคยนึกถึงมาก่อน ลมพัดมาวูบใหญ่พาเอากิ่งไม้ไหวเอนไปมาอย่างแรงจนเกิดเสียงขัดสีกันของเปลือกไม้ดังให้ได้ยินชัดเจนในความเงียบที่ปกคลุมอยู่เช่นนี้
"ทำลาย.. ที่นี่งั้นหรือคะ" เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจระคนตกใจ "แต่ ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าจะมีใครมาทำลายแท่นบูชาของท่านมังกรด้วย"
"ไม่ช้าก็เร็ว เจ้าคงจะรับรู้เรื่องเหล่านี้"
"แต่ว่า ถึงทำลายที่นี่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาไม่ใช่หรือคะ แล้วทำไมต้องทำลายล่ะคะ" เซียว่าถามอย่างไม่เข้าใจ อีกฝ่ายมองหน้าเธอก่อนที่จะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง
"เพื่อพลังไงล่ะ เพื่อครอบครองพลังอำนาจแห่งมังกร พวกมนุษย์ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ"
เสียงที่ลดระดับลงมาจนเบาเหลือราวกับเสียงกระซิบ เซียว่ามองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก บางทีเรื่องนี้อาจจะยิ่งใหญ่เกินไปสำหรับตัวเธอ แต่แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเธอดังมจากด้านหลัง
"เซียว่า"
เด็กสาวหันหลังไปมองตามเสียงเรียก เธอเห็นเวลิวิ่งตรงมายังจุดที่เธอยืนอยู่อย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะมาหยุดยืนหอบอยู่ตรงหน้าเธอ
"ท่านพี่ รีบวิ่งมาทำไมหรือคะ" เซียว่าถามหลังจากปล่อยให้พี่ชายเธอยืนพักอยู่ชั่วครู่ เวลิมองเซียว่าด้วยแววตาแปลกใจพลางเอ่ยถาม
"เจ้ายืนคุยกับใครน่ะ เมื่อครู่"
"อ๋อ พี่ชายที่ข้าเล่าให้ท่านพี่ฟังเมื่อวานไงล่ะคะ.. เขา.." เซียว่าหันไปยังจุดที่ชายหนุ่มผู้สนทนากับเธอตั้งแต่เมื่อครู่ยืนอยู่ แต่ทว่า...
ว่างเปล่า...
สิ่งที่เธอพบเมื่อหันกลับไปมองอีกฝ่ายนั่นคือเขาหายตัวไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อไรนั้นเธอไม่รู้เลย เด็กสาวยืนนิ่งอย่างแปลกใจก่อนที่จะหันมาบอกผู้เป็นพี่ด้วยน้ำเสียงงุนงง
"เมื่อกี้เขายังยืนอยู่ตรงนี้เลยนี่คะ หายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ทั้งที่ข้ายังไม่รู้ชื่อเลยแท้ๆ"
"ไม่ใช่หรอก เซียว่า.." เวลิจ้องมองเธอด้วยสายตาแปลกๆจนเธอนึกสงสัยในอากัปกิริยาของพี่ชายเธอตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
"มันไม่มีใครเลยตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งแต่ข้าเดินมานี่ข้าเห็นเจ้าพูดคุยอยู่คนเดียวต่างหาก" เวลิพูดถึงสิ่งที่เขาพบเห็นเมื่อครู่ให้เด็กสาวฟัง ความจริงอันแปลกประหลาดนี้สร้างความสับสนให้กับเซียว่าจนต้องเอ่ยย้อนถามอีกฝ่ายอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ท่านพี่ไม่ได้ดูผิดหรือคะ ข้าจะคุยคนเดียวทำไมกัน ไม่ใช่ว่าเขาหายไปตอนท่านพี่มาหรอกหรือคะ"
"ไม่ผิด ข้ามองมานานแล้ว เจ้าอยู่คนเดียวที่นี่จริงๆ"
เซียว่าได้แต่แย้งเวลิซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้รับฟัง จนอีกฝ่ายต้องยอมแพ้ในการที่จะพูดถึงเรื่องนี้ไปโดยปริยายทั้งที่ยังติดใจสงสัยกันอยู่ทั้งสองฝ่าย ในที่สุดเวลิก็เอ่ยบอกเหตุที่ทำให้ตนต้องออกมาตามหาตัวเธออย่างเร่งรีบเช่นนี้
"เซียว่า ข้าได้รับสาสน์จากองค์จักรพรรดิว่าจะเสด็จฯ มาประทับที่หมู่บ้านริเวอร์วินด์ และจะเสด็จมาทอดพระเนตรแท่นบูชาที่นี่ด้วย"
"จริงหรือคะ..??" เซียว่าเอ่ยอย่างไม่เชื่อหู ปัจจุบันที่แห่งนี้เรียกได้ว่าถูกลืมจากคนส่วนใหญ่ และที่สำคัญ องค์จักรพรรดิไม่เคยแสดงพระประสงค์ว่าโปรดที่แห่งนี้มาก่อน ไม่เคยแม้แต่จะตรัสถึงด้วยซ้ำไป เซียว่ามองดูหน้าพี่ชายที่ดูหนักใจในข่าวนี้เช่นกัน
"ท่านพี่คะ ข้าเคยได้ยินแต่ข่าวที่ไม่ค่อยดีของพระองค์ ข้าหวังว่าตัวตนที่แท้จริงของพระองค์คงไม่ใช่ตามที่ได้ยินนะคะ" เซียว่าเอ่ยเสียงเศร้า เวลิทำได้เพียงลูบหัวน้องสาวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
"ข้าก็หวังว่าอย่างนั้น เซียว่า ข้าว่าเรากลับกันเถอะ เพื่อจะได้ไปนึกหาวิธีในการต้อนรับองค์จักรพรรดิ" เวลิเอ่ยขึ้นพลางจูงมือเซียว่าเดินออกไปจากที่แห่งนั้น
***********************************************************
"ท่านพี่คะ" เซียว่าเอ่ยขึ้นในคืนนั้น เธอมองดูพี่ชายที่เงยหน้าขึ้นจากการอ่านหนังสือเพื่อรับฟังสิ่งที่เธอจะพูดอย่างสงสัย
"พี่ชายที่ข้าเจอบอกข้าว่า มีคนคิดจะทำลายแท่นบูชานั่น ท่านพี่คะ ถ้ามันเป็นจริงเขาจะทำเพื่ออะไรหรือคะ" เซียว่าเอ่ยถามขึ้นในที่สุด เวลิมองเะฮอย่างครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนที่จะตอบออกไป
"มันเป็นเรื่องที่เล่าต่อๆกันมาน่ะ เซียว่า ว่าด้านในรูปสลักมังกรนั่นมีผลึกอันเป็นแหล่งที่รวบรวมพลังของมังกรอยู่ บางที ถ้ามันเป็นเรื่องจริงเขาอาจจะทำเพื่อสิ่งนี้ก็ได้มั้ง"
"พลังของมังกร แบบพลังเวทที่ท่านพี่ใช้ได้หรือเปล่าคะ" เด็กสาวถามต่อ
"ก็คล้ายๆ เซียว่า เจ้ารู้ใช่ไหมว่าสำหรับตระกูลเรา พลังเวทที่เป็นหนึ่งนี้คือสิ่งที่ได้รับมาจากมังกร" เวลิถามอีกฝ่ายซึ่งพยักหน้ารับแล้วเอ่ยต่อ "แต่ผลึกอันนั้นจะให้พลังที่ต่างออกไป ว่ากันว่าเป็นพลังที่มากพอจะทำลายสมดุลของโลกนี้ให้เสียได้เลยล่ะ เพราะเหตุนี้จึงได้ถูกเก็บไว้ในรูปสลักนั้น... แต่นี่เป็นแค่เรื่องที่เล่าต่อๆกันมานะ เซียว่า ข้าเองก็ไม่ยืนยันว่ามันมีหินที่ว่านี่จริงหรือไม่"
"แต่ข้าว่าบางทีอาจจะมีจริงๆก็ได้นะคะ" เซียว่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจ แต่กระนั้นเธอก็ยังเชื่อว่าสิ่งที่เล่าต่อกันมานั้นเป็นเรื่องจริง
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เจ้าไปนอนได้แล้วล่ะ เซียว่า นอนดึกเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก" เวลิเอ่ยไล่ให้เด็กสาวขึ้นไปนอนซึ่งเธอก็รับคำแต่โดยดี แต่ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าออกจากห้องนั้นก็ได้หันกลับมาพูดกับเวลิอีกครั้ง
"ท่านพี่คะ.. ท่านพ่อเคยบอกข้าว่าการที่ข้าไม่สามารถใช้พลังเวทได้เป็นเพราะร่างกายของข้าต่อต้าน แต่ข้าเคยคิดว่า.. ข้าเกิดขึ้นมาในตระกูลนี้แบบเปล่าประโยชน์หรือเปล่า.. ถ้าข้าสามารถใช้พลังได้ก็คงจะดีกว่านี้" น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้าเรียกให้อีกฝ่ายมองเธอ ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
"ไม่หรอก เซียว่า เจ้าเป็นแบบนี้ไม่ใช่ความผิดใคร แล้วไม่มีใครโทษเจ้าด้วย ไปนอนซะ เซียว่า" เวลิเอ่ยตัดบทสนทนาให้อีกฝ่ายเดินขึ้นบันไดพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"ก็..ข้าไม่ชอบเลยนี่นา ทั้งที่ถ้าข้าใช้พลังได้ ท่านพี่จะได้ไม่ต้องคอยห่วงข้าแท้ๆ แต่เพราะตัวของข้าเป็นเสียแบบนี้ ท่านพี่เลยต้องลำบากอยู่คนเดียว" เซียว่าเอ่ยขึ้นเบาๆกับตนเองเมื่อก้าวเข้ามาในห้องแล้ว เวลิต้องรับหน้าที่เป็นนักเวทประจำหมู่บ้าน เมื่อมีเหตุอะไรเกิดขึ้นเขาจึงต้องเป็นคนแรกๆที่พวกชาวบ้านนึกถึงเสมอๆ เพราะสำหรับตระกูลเธอแล้ว พลังเวทที่มีอยู่ถือเป็นสายที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใช้เวทด้วยกัน
"องค์จักรพรรดิจะเสด็จฯ ด้วยพระองค์เองเสียด้วย ข้ากังวลจัง" เธอพึมพำขณะที่ล้มนอนไปบนเตียง ก่อนที่จะผล็อยหลับไป
ความคิดเห็น