The Princess of Rossignol

ลำดับตอนที่ #16 : คู่หมั้นปรากฏกาย..?? กับสงครามขนมเค้ก

          โอ๊ย..!!”  เสียงหนึ่งร้องดังลั่นขึ้น  เมื่อเท้าของเขาถูกสาวน้อยตรงหน้าเหยียบลงเต็มที่   ในขณะที่เจ้าตัวไม่มีสีหน้าทุกข์



ร้อนใดๆทั้งสิ้น  จนเขาต้องเหลือบมองหาคนช่วยด้านข้าง





          “ไม่ใช่แบบนั้นเพคะองค์หญิง   เท้าขวาต้องถอยลงนะเพคะ”  เสียงดอร์ร่าร้องท้วงขึ้นในที่สุด  อเล็กซ์ค่อยเบาใจลงหน่อย



เมื่อมีคนท้วงขึ้นก่อนที่เท้าของเขาจะระบมไปมากกว่านี้   สาวน้อยกลับมีสีหน้าเริงร่าก่อนที่จะตอบกลับนางกำนัลของเธอกลับไป





          “ก็เห็นไหม  ฝึกอย่างไรก็ไม่ดีขึ้นเลยสักนิดนี่นา   ดังนั้นเลิกฝึกเถอะนะ”  ซาย่าพูดขึ้นให้แม่นางกำนัลประจำกายหน้านิ่วคิ้ว



ขมวดเข้าให้   ก่อนที่จะหันมาดูทางอเล็กซ์ซึ่งอาศัยช่วงเวลานี้นั่งพักและถอดรองเท้าออกเพื่อสำรวจดูสิ่งที่องค์หญิงพระราชทานให้



เขาเมื่อครู่  รอยจ้ำสีแดงปรากฏเห็นอย่างชัดเจนให้เอทัวล์เหล่มองคนต้นเหตุเล็กน้อยก่อนจะยกเครื่องมือมาปฐมพยาบาลอีกครั้ง





          “ฉันน่ะยังจะซ้อมต่อก็ได้นะ  แต่ท่าทางอเล็กซ์คงไม่ไหวแล้วล่ะ   งั้นก็เลิกเถอะนะ”  ซาย่าพูดเองและสรุปเองโดยรวดเร็ว



อย่างชนิดที่ไม่ปล่อยให้คนฟังได้ทันตอบโต้อะไรกลับได้เลย  เมื่อพูดจบเธอก็เดินไปเตรียมจะเปิดประตูห้องออกไป  แต่มือยังไม่



ทันเอื้อมไปบิดลูกบิดประตูก็เปิดออกเสียก่อน  ด้านนอกมีคนๆหนึ่งยืนอยู่





          “มาทำไมน่ะ   งานเยอะไม่ใช่หรือ..??”  ซาย่าเอ่ยทักคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเฉยชา  ด้านหลังเธอคนที่เหลือในห้อง



ต่างถวายความเคารพต่อองค์กษัตริย์กันถ้วนหน้า  เฟรเดคริกซ์เดินเข้าไปหาดอร์ร่าและเอ่ยปากถาม





          “ฝึกมาทั้งวันนี่ได้อะไรบ้าง..??”  สุรเสียงเย็นเฉียบเพราะรู้ถึงคำตอบที่จะได้รับ  ดอร์ร่าหลบสายตาคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อน



ทูลตอบกลับไป





          “เอ่อ…วันนี้องค์หญิง..”  ดอร์ร่ายังไม่ทันได้ตอบอะไรไปมากกว่านั้น  องค์หญิงเจ้าของเรื่องก็เอ่ยตอบแทนให้เสียก่อน





          “วันนี้มีแค่ซ้อมเต้นรำก็เท่านั้นแหละ    แต่คู่ฝึกซ้อมฉันก็เจ็บขาเสียนี่   ทำอย่างไรได้ล่ะ..??”  ซาย่าพูดพลางพยักเพยิดไป



ทางอเล็กซ์ผู้ซึ่งนั่งให้เอทัวล์ปฐมพยาบาลอยู่ด้านข้าง  เฟรเดคริกซ์มองตามเธอแล้วถอนหายใจยาวก่อนจะพูดออกมาในที่สุด





          “งั้นข้าจะเป็นคู่ฝึกซ้อมให้เอง  ตกลงไหม”  ซาย่าอึ้งกับคำเสนอที่ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะยอมมาเป็นคนฝึกด้วยตนเอง   ด้านข้าง



ดอร์ร่าพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มและรีบรับคำทันที





          “เป็นพระกรุณาอย่างสูงเพคะ   ทีนี้องค์หญิงต้องเต้นได้ดีขึ้นแน่ๆเลยเพคะ”  คำพูดของเธอทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งโหยง  ก่อน



หันมาส่งสายตาอาฆาตไว้ให้แม่นางกำนัลผู้เจ้ากี้เจ้าการตกปากรับคำแทนเธอแต่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านั้นเพระตอนนี้



เฟรเดคริกซ์จับมือเธอเข้าที่แล้ว  จึงจำต้องยอมเต้นตามไปก่อนให้จบๆไป





           “เห็นไหม  ถ้าท่านคิดจะทำก็ทำได้นี่  องค์หญิง”  เสียงเฟรเดคริกซ์ดังขึ้นให้หญิงสาวได้ยิน  แต่เธอกลับทำเป็นหูทวนลมไป



เสียอย่างนั้น  จนเมื่อถึงจังหวะจบเธอก็สลัดมือออกจากการจับกุมของชายหนุ่มทันที





          “ฉันซ้อมเต้นเสร็จแล้วนะ  ทีนี้ฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ..??”  ซาย่าแกล้งดัดเสียงหวานถามชายหนุ่มที่มีแววตาบ่งบอกถึง



ความหนักใจในกิริยาของสาวเจ้าอยู่เช่นเคย  ซาย่าไม่รอคำตอบแต่เปิดประตูวิ่งออกไปจากห้องทันที





======================================





          ในขณะนี้ทั่วทั้งราชวังได้ถูกจัดอย่างสวยสดงดงามเพื่องานที่กำลังจะจัดขึ้น   บรรดาผู้ที่ได้รับเชิญและแจ้งความประสงค์บาง



ส่วนได้ทะยอยเดินทางมาจากเมืองของตนจนมาถึงที่นี่แล้ว  และจะมีมาอีกเรื่อยๆจนกระทั่งถึงวันงาน  ซาย่าเดินไปพลางชมสถาน



ที่ไปจนกระทั่งมีเสียงคุยกันของเหล่านางกำนัลดังแว่วเข้าหู





          “นี่  เธอ  ได้ยินข่าวไหม  ที่ว่าองค์หญิงเอรีสจะ’เด็จมาร่วมงานด้วยน่ะ”  เสียงที่ดังแว่วเข้าหูซาย่าทำให้เธอนึกสนใจและหยุด



ยืนอยู่หลังเสาร์เพื่อฟังบทสนทนานี้ต่อไป





          “ได้ยินสิยะ  ข่าวนี้ดังจะตาย…”  นางกำนัลอีกคนพูดขึ้นให้เพื่อนของหล่อนหมั่นไส้  และถูกแทรกขัดขึ้นด้วยเสียงของนาง



กำนัลคนที่เหลือ





          “เห็นว่าเจ้าหล่อนเตรียมตัวมาเป็นราชินีของที่นี่เต็มที่เลยนะเนี่ย   ได้ข่าวว่ารูปโฉมเธองดงามนัก  แต่ไม่รู้จะทำให้องค์



กษัตริย์ของเราทรงพอพระทัยได้หรือเปล่านะ”  ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยขึ้นเพราะความไม่แน่ใจเมื่อนึกถึงอารมณ์ของกษัตริย์ของ



พวกเธอที่เยือกเย็นอยู่เป็นนิจ





          ซาย่ายืนฟังบทสนทนาของพวกหล่อนจนถึงแค่นี้ก็เดินจากไปด้วยความรู้สึกแปลกๆในใจ  และออกไปนั่งอยู่ริมระเบียงห้อง



โถงที่อยู่ติดกับสวนด้วยอาการเหม่อลอยจนกระทั่ง…





          “องค์หญิงคะ  เสด็จกลับห้องเถอะนะเพคะ”  ดอร์ร่าวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเธอพลางหอบแฮ่กๆ  ซาย่ามองมาที่หล่อน



ก่อนที่จะพยักหน้ารับอย่างง่ายดายและลุกขึ้นเดินกลับไปยังห้องโดยที่ดอร์ร่าแปลกใจกับการที่เธอยอมทำตามที่บอกโดยไม่มีการ



โวยวายเช่นทุกที





===========================================





          เช้าวันรุ่งขึ้นมาถึงในที่สุด  ท้องฟ้าปลอดโปร่งสดใสอย่างเหมาะสมกับวันจัดงานพิธีที่ยิ่งใหญ่   เหล่ามวลหมู่นกบินขึ้นฟ้าด้วย



ความตกใจกับเสียงพลุที่ถูกยิงขึ้นฟ้าเป็นระยะๆ  ซาย่านั่งเหม่อมองภาพผู้คนที่เดินกันอย่างคึกคักอยู่เบื้องจากหน้าต่าง  เธอไม่คิด



ที่จะไปร่วมงานตามที่เฟรเดคริกซ์บอกมา  แต่เมื่อดอร์ร่าหยิบชุดที่เขาเตรียมให้เธอใส่ขึ้นมาแขวนไว้และเตรียมตัวที่จะแต่งองค์



ทรงเครื่องให้กับสาวน้อยโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว





          “นี่มันอะไรกันน่ะ..?!?  ดอร์ร่า..!!!”  เสียงซาย่าตะโกนดังลั่นห้องเมื่อหลุดพ้นจากภวังค์เพราะแม่นางกำนัลคนนี้เอาแป้งทาง



หน้าเธอจนขาววอกไปหมด  มือเล็กพยายามปัดให้มันหายไปเท่าที่จะทำได้ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องก่อนที่จะโดน



แต่งตัวมากกว่านี้





=======================================





          ซาย่าวิ่งออกมาตามทางเดินพลางเอามือปัดแป้งที่เหลือบนหน้าเธอให้จางหายไป  เพราะเหตุนี้เธอจึงวิ่งโดยไม่ได้ดูทางด้าน



หน้า  จนกระทั่ง…





                    โครม…!!





          “โอ๊ย…  อะไรกันเนี่ย..??”  เสียงแหลมๆของผู้หญิงนางหนึ่งร้องเอะอะโวยวายเมื่อพบว่าเธอต้องลงไปนั่งกับพื้นด้วยแรง



ชนจากซาย่า   เมื่อเจ้าหล่อนเห็นว่าใครทำให้เธอต้องลงไปนั่งกับพื้นเช่นนั้นก็ชักสีหน้าใส่ทันที





          “อะไรของเธอกันเนี่ย  เดินให้มันดีๆไม่ได้หรือไงกัน..??  แล้วดูสิ  มาทำให้ฉันต้องเจ็บตัว   ถ้าฉันบาดเจ็บขึ้นมาเธอรับผิด



ชอบฉันไหวหรือไง   ฉันจะทูลฟ้องท่านเฟรเดคริกซ์  ว่าให้ไล่คนอย่างเธอออกไป  ปล่อยให้อยู่ก็เกะกะเปล่าๆ…  แต่งตัวก็ไม่เรียบ



ร้อย”  คำว่าดังออกมาเป็นชุดจากหญิงสาวผมน้ำตาลแดงหยิกเป็นลอนยาว  โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายที่ดูเหมือนเธอจะเน้นย้ำให้



กับซาย่านักหนา  เมื่อพูดจบเจ้าหล่อนก็ลุกขึ้นพลางปัดชายกระโปรงยาวบานสีแดงของเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป  ทิ้งให้ซาย่า



ยังคงนั่งงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่อย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก







                    ยัยคนนี้เป็นใครกัน..??







          คำถามนี้ผุดขึ้นมาในใจของซาย่าก่อนที่ดอร์ร่าจะมาฉุดให้เธอลุกขึ้น   และเมื่อหล่อนมองเห็นหญิงสาวเมื่อครู่ก็บอกให้ซาย่า



รู้จัก





          “ท่านนั้นคือ องค์หญิงเอรีสแห่งประเทศเดฟีเอ เพคะ   ได้ข่าวแว่วๆมาว่าประเทศนี้ต้องการผูกมิตรกับรอซินยอลเพื่อให้มี



อำนาจต่อรองกับประเทศใหญ่ๆเพคะ”  ซาย่ามองตามหลังที่ตอนนี้อยู่ห่างไกลไปแล้วของเจ้าหญิงผู้เลอโฉมแต่ปากคอระรานยิ่ง



กว่าเธออย่างช่างน้ำหนักอะไรบางอย่างในใจ  ก่อนที่จะลากดอร์ร่ากลับห้องอย่างรวดเร็ว





          “ไปแต่งตัวกัน  ดอร์ร่า..!!”  คำประกาศดังขึ้นจากปากขององค์หญิงแห่งรอซินยอล  ซึ่งพอเธอกลับไปถึงห้องก็ยอมให้ดอร์ร่า



แต่งองค์ทรงเครื่องเธอแต่โดยดีและไม่โวยวายอะไรอีก  แม้ดอร์ร่าจะแปลกใจกับกิริยาของเธอที่เปลี่ยนจากเมื่อครู่ราวกับหน้ามือ



เป็นหลังมือแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา  แต่กับเอทัวล์ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นแอบขำอยู่ในใจ  แต่ก็ไม่มีใครเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น



เมื่อครู่ให้ดอร์ร่าฟังเลย





========================================





          งานเลี้ยงเต้นรำจัดขึ้นในเวลากลางคืน  พวกเหล่าขุนนางและแขกที่ได้รับเชิญต่างพากันไปเข้าเฝ้าและถวายพระพรแด่



เฟรเดคริกซ์   ซาย่าเดินเข้ามาในงานอย่างเกร็งๆเล็กน้อยโดยมีดอร์ร่าเดินตามเข้ามาด้วย   ตอนนี้เอทัวล์ต้องไปทำหน้าที่เป็นคน



นำอาหารมาจัดวางเพราะว่าจำนวนคนไม่พอกับบรรดาแขกที่มา  ในที่สุดซาย่าก็มองเห็นหญิงสาวที่ว่าเธอจนไม่มีช่องว่างให้เธอได้



เถียงกลับยืนอยู่ข้างๆเฟรเดคริกซ์   เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่ด้วยทีท่าสง่างามดุจดั่งหงส์ขาว   จนในที่สุดเจ้า



หล่อนก็เหลือบมาเห็นตัวสาวน้อย  สีหน้าเธอดูแปลกใจกับแขกผู้เดินตรงเข้ามาเป็นอันมากด้วยว่าเธอไม่คิดว่าคนที่ชนเธอเมื่อครู่



จะเป็นบุคคลที่ใหญ่พอที่จะได้รับเชิญมางานนนี้ด้วย





          “ถวายพระพรเพคะ  เฟรเดคริกซ์   และองค์หญิงเอรีสแห่งเดฟีเอด้วยเพคะ”  เสียงทักที่ดังขึ้นทำให้เฟรเดคริกซ์หันมามอง



สาวน้อยตรงหน้าเขาอย่างคาดไม่ถึง  ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย  ชุดสีขาวที่เตรียมไว้ให้ก็ใส่ได้อย่างพอดิบพอดีและ



ดูสวยรับกับรูปร่างเธอเสียด้วย  ในขณะที่หญิงสาวด้านข้างยังคงมีสีหน้างุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก  จนเมื่อเฟรเดคริกซ์แนะนำให้



ทั้งคู่รู้จักกัน





          “องค์หญิง   ท่านนี้คือองค์หญิงเอรีสแห่งประเทศเดฟีเอซึ่งดูเหมือนท่านจะเคยได้ยินคนพูดมาบ้างแล้ว   ส่วนองค์หญิงเอรีส  



ท่านนี้คือองค์หญิงโซมารีน่า...”   ได้ยินแค่นี้หญิงสาวก็ตาโตกับคำพุดที่ได้ฟัง  คนที่เธอชนและต่อว่าเมื่อเช้านั้นเป็นองค์หญิงกับ



เขาด้วยหรือนี่   แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว





          “แต่องค์หญิงโซมารีน่ามิใช่หายสาบสูญไปในเมื่อเหตุการณ์ครั้งนั้นหรอกหรือเพคะ”  เสียงที่แสร้งดัดออกมาจนหวานใส



ชนิดที่ซาย่านึกหมั่นไส้ขึ้นมาในใจถูกเอ่ยขึ้นโดยที่เจ้าตัวชายตามองซาย่าเป็นเชิงดูหมิ่นเล็กน้อย  ยังไม่ทันเกิดเหตุการณ์อะไร



มากขึ้นไปกว่านี้  เพลงก็บรรเลงขึ้น  เหล่าผู้ที่มาร่วมงานต่างก็พากันจับคู่เต้นรำกัน  ในครั้งแรกเฟรเดคริกซ์ไม่คิดจะออกไปเต้นรำ



ด้วยจึงจะเดินเลี่ยงออกไปด้านนอก  แต่กลับโดนองค์หญิงแห่งเดฟีเอจับแขนไว้จนต้องอยู่เต้นรำกับเธอพอเป็นพิธีเพื่อไม่ให้



บรรยากาศในงานเสียเพราะมีคนยืนมองอยู่หลายคน  ซาย่ามองภาพทั้งคู่ด้วยความหงุดหงิดในใจ  และแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็น



คนที่จะช่วยเธอในครั้งนี้ได้…





          “เอริค   ไปเต้นรำกับฉันไหม..??”  คำเชิญเสียหวานใสดังขึ้นจากสาวน้อยผมสีน้ำตาลอ่อนทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจิบไวน์ใน



แก้วแทบสำลัก  ก่อนเอ่ยตอบ





          “ไม่ดีมั้งครับ  ผมว่าองค์หญิงน่าจะเต้นคู่กับ…อ๊ะ..”  เขาพูดได้ไม่จบประโยคก็โดนซาย่าดึงเข้าไปในฟลอร์เต้นรำเสียแล้ว  



กลายเป็นอีกคู่ที่ตกเป็นเป้าสายตาของงานนอกจากคู่ขององค์กษัตริย์แห่งรอซินยอลกับองค์หญิงแห่งเดฟีเอ  เมื่อซาย่าเห็นเจ้า



หล่อนทำหน้าเริงร่าและแอบส่งรอยยิ้มที่มีนัยเยาะเย้ยมายังเธอมากๆเข้าจึงแกล้งเหยียบชายกระโปรงเธอไปเล็กน้อย   ซึ่งผลก็คือ



ทำให้เอรีสล้มลงกลางฟลอร์ซึ่งสร้างความอับอายให้เธอเป็นอันมาก  ส่วนเฟรเดคริกซ์นั้นเห็นว่าเป็นโอกาสดีจึงเดินเลี่ยงออกไป



จากฟลอร์โดยไม่คิดจะช่วยฉุดหญิงสาวที่ล้มลงขึ้นมาเลยแม้แต่นิด  ทำให้เอรีสหน้าแดงก่ำด้วยความอายปนโกรธ  จนเมื่อเพลง



บรรเลงจบจึงเป็นโอกาสที่เธอคิดจะเอาคืน





          เมื่อซาย่ากล่าวขอบคุณเอริคที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการแกล้งกลับคืนองค์หญิงที่หลงตัวเองคนนั้นเสร็จ  ก็เดินเลี่ยงออกมา



ดื่มน้ำด้านข้าง  โดยหารู้ไม่ว่ามีคนกำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอและ…





          “ซ่า..!!”  เสียงไวน์ถูกสาดออกจากแก้ว  ชุดของซาย่าปรากฏเป็นรอยเปื้อนสีแดงวงใหญ่เพราะถูกไวน์แดงสาดใส่   ตรง



หน้าเธอคือองค์หญิงเอรีสที่มีสีหน้าโกรธเกรี้ยวเป็นที่สุด  พอเมื่อเห็นว่าชุดของซาย่าเปรอะเปื้อนจนเกินกว่าจะอยู่ในงานนี้ได้ต่อไป



ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนแสร้งกลบเกลื่อนด้วยการทำสีหน้าตกใจ





          “ว๊าย..ตายแล้ว  ขอโทษนะ   พอดีสะดุดเสียหลักไปหน่อย  คงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ  องค์หญิงโซมารีน่า…??”  เสียงพร่ำขอ



โทษดังขึ้นเป็นชุด  ซาย่ามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้ายิ้มๆก่อนที่จะส่ายหัวเบาๆ





          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ   องค์หญิงเอรีส   ชุดเปื้อนแค่นี้เดี๋ยวก็เปลี่ยนได้ค่ะ…”  เมื่เธอพูดจบหญิงสาวตรงหน้าก็ส่งเสียงร้องกรี๊ด



ขึ้นมาดังลั่น   เพราะมีเค้กลอยมาจากไหนไม่รู้โปะเข้าหน้าเธอเต็มๆ  ซาย่ามองภาพตรงหน้าและแอบยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น





          “ว้า…  ตายละ  ฉันต้องขอโทษนะคะ  ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ควบคุมพลังเวทย์ไม่ค่อยได้เลย   แต่เค้กนี้อร่อยดีนะคะ  เมื่อกี้ฉันก็



ทานไปแล้ว”  เมื่อซาย่าพูดจบหญิงสาวตรงหน้าก็โกรธเต็มที่  และแล้วงานเลี้ยงคราวนี้ก็บังเกิดสงครามย่อมๆขององค์หญิงสอง



พระองค์   ซึ่งมีอาวุธคือขนมเค้กที่อยู่ใกล้ที่สุด  บรรดาแขกพากันมายืนมุงดูเหตุการณ์อย่างตกอกตกใจและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรใน



การห้ามทั้งคู่  จนเมื่อเอทัวล์ไปตามบุคคลที่ห้ามทั้งคู่ได้   เฟรเดคริกซ์เดินฝ่าฝูงคนเข้ามาหาทั้งคู่   แต่…





          “เผละ..!!”  เค้กก้อนหนึ่งลอยหลงทิศมาแปะเข้าสู่หน้าเฟรเดคริกซ์เข้าเต็มๆ  ทุกคนต่างยืนตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น



รวมถึงองค์หญิงเอรีส  แต่ซาย่ากลับไม่มีสีหน้าทุกข์ร้อนใดๆนัก  หนำซ้ำยังมองเฉยเสียอีก  หลังจากเหตุการณ์นี้ก็เป็นไปตามที่



เอทัวล์คาดไว้แต่ต้นนั่นคือองค์หญิงทั้งคู่ต่างก็โดนเฟรเดคริกซ์ตำหนิในพฤติกรรมอย่างหนัก  และโดยเฉพาะองค์หญิง



โซมารีน่าแห่งรอซินยอล