ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : fic แสดงละครเวที เรื่อง Beauty and the Beast
คำเตือนและข้อควรรู้ก่อนอ่าน fic เรื่องนี้ (from tsukasa)
1. ฟิคเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องจริงใดๆหรือแม้กระทั่งในเรื่องOriginalทั้งสิ้น..(แต่อาจมีบ้าง..มั้ง..) พึงคิดไว้ว่าเรื่องนี้แต่งเพื่อคืนกำไรแก่คนอ่าน..(ตรงไหนฟะ..??)
2. ก่อนอ่านเรื่องนี้จงพึงสังวรณ์ไว้ว่าขณะที่แต่ง คนแต่งทั้งคู่ได้บ้าไปเรียบร้อยแล้ว หากทำใจยอมรับความบ้าไม่ได้กรุณาปิดหน้าต่างนี้แล้วคิดซะว่าไม่รู้ไม่เห็นตอนนี้เสียแล้วกัน
3. หากไม่พอใจเรื่องใดๆในฟิคนี้กรุณาติดต่อไปที่ inu เองนะคะ...^ ^ (โยนเฉยเลย...)
4. เราไม่ขอรับประกันดีกรีความบ้าของฟิคเรื่องนี้ว่าจะทำให้ท่านหัวเราะไม่หยุด หัวโขกคอมน้ำตาไหล หรืออาการใดๆก็ตาม กรุณาใช้ยารักษาให้ถูกขนานเองนะคะ ^ ^
5. หากท่านคิดว่าพร้อมที่จะอ่านแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ มันไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เมื่อเจอฉากใดๆในเรื่องนี้กรุณาใช้วิจารณญาณของท่านคิดให้รอบคอบ ดูรอบข้างว่าจะเป็นการบกวนผู้อื่นในระแวกนั้นหรือไม่ แล้วจึงปล่อยอาการของท่านมาตามสบายค่ะ ^ ^ (ไม่ขอแนะนำให้อ่านเรื่องนี้ต่อหน้าคนที่เข้มงวดต่อท่านมาก มิฉะนั้นจะเกิดความสงสัยในตัวท่านขึ้นจากคนๆนั้น..^ ^)
6. หากพร้อมแล้วก็เริ่มอ่านเถอะเนอะ...
===============================================
หลังม่านเวที ผู้กำกับการแสดงทั้งคู่ต่างนั่งจิบกาแฟ(inu) และน้ำเปล่า(tsukasa) พลางคุยกันอย่างสบายๆ ก่อนที่จะเหลือบไปมองนาฬิกา
inu : ใกล้เวลาแสดงแล้วนะ พวกนั้นเตรียมตัวกันเสร็จหรือยังเนี่ย..??
tsukasa : ไม่รู้สิ หันไปดูเองละกันงั้น
ว่าแล้วinuก็เดินดุ่ยๆตรงไปยังห้องแต่งตัวนักแสดงชาย ส่วน tsukasa ก็เดินตรงไปยังห้องนักแสดงหญิง
tsukasa : เสร็จหรือยัง inu บ่นใหญ่แล้วนะ...
ซาย่า : ก็จะเสร็จอยู่แล้วถ้าไม่ต้องใส่ชุดกระโปรงบ้าๆเนี่ยน่ะ
เอทัวล์ : โอ๊ย !! อะไรกันหนักกันหนาเนี่ยไอ้ชุดกาน้ำชาเนี่ย ลำบากลำบนชะมัด... ค่าตัวก็ไม่ได้...
tsukasa : บ่นมากเดี๋ยวตัดค่าตัวในภาคปกตินะ
เอทัวล์ : (รีบเอามือปิดปาก ก่อนที่จะนั่งพับเพียบลงกับพื้นพร้อมทำตาปริบๆ) ขอประทานโทษค่ะ ท่าน tsukasa ที่เคารพอย่างสูง...
tsukasa : (บ่นในใจ : มันชักจะงี่เง่าไปกันใหญ่แล้ว) อื้ม..งั้นก็รีบแต่งตัวเร็วๆเข้า อีกสิบนาทีก็จะเริ่มแสดงแล้วนะ
===============================================
ตัดฉากมาทางด้าน inu ที่ห้องแต่งตัวนักแสดงชายกันบ้าง (ทำไมต้องเลือกห้องนักแสดงชายฟะ..??)
inu : ไง...เรียบร้อยกันหรือยัง ?? (ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าห้อง...)
เฟร : ...ไอ้ชุดบ้านี่... คันยิบไปหมด
inu : เออน่า... ใส่ๆไปเหอะ แล้วอีกสามคนที่เหลือล่ะ??
อเล็กซ์ : (เดินออกมาแล้วก็สะดุดล้มลงไป) โอ๊ย..!! ชุดนาฬิกานี่...เดินลำบากจัง ผมขอเป็นตัวอื่นไม่ได้เหรอครับ??
inu : เดี๋ยวแม่ตัดเงินซะเลยดีไหม (พูดเหมือนห้องข้างๆโดยไม่รู้ตัว)
แรนดัล : (มองชุดถ้วยตัวเองด้วยความชิงชัง) เอะอะอะไรก็ตัดค่าตัว น่าจับฆ่ายัดบ่อน้ำ...
inu : 55555 ฆ่าฉันก็อดได้ค่าตัวน่ะสิ 55555 เอ่อ..แล้วเอริคล่ะ??
เอริค : (เดินก้าวออกจากห้องมาอย่างไม่เต็มใจ พร้อมๆกับน้ำตาไหลอาบแก้ม) ทำไมต้องให้ผมเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับพี่ชายด้วย...
inu : (กุมขมับ) จะบ้าตาย (ว่าแล้วก็เดินกลับออกไปนอกห้อง) อ้าว!! tsukasa เรียบร้อยดีป่ะ??
tsukasa : เรียบร้อยกะผีน่ะสิ ฝั่งนู้นก็ไม่ยอมใส่ชุดกันดีๆเลย กว่าจะจัดการซาย่าได้...
inu : งั้นก็ (ซุบซิบๆๆกับ tsukasa) ตกลงตามนี้นะ
tsukasa : อื้มๆ ตกลง..
ว่าแล้ว tsukasa ก็เดินกลับไปห้องนักแสดงหญิง ส่วน inu ก็เดินกลับเข้าไปในห้องนักแสดงชาย
tsukasa&inu : (ประกาศพร้อมๆกันแต่คนละห้อง) หากแสดงเรื่องนี้พวกเราจะจ่ายโบนัสพิเศษให้
ทุกคน : (รีบแต่งตัวทันทีอย่างรวดเร็วโดยไม่ปริปากบ่นใดๆอีกต่อไป...)
tsukasa&inu : (ทึ่ง&อึ้ง)
==============================================
และแล้วก็มาถึงฉากแสดง...
ผู้ชม : แปะๆๆๆๆๆๆ (>>tsukasa หันมาถาม inu : หน้าม้าเหรอ..?? แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับนอกจากรอยยิ้ม)
tsukasa(พากย์) : กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีหญิงสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่กับพ่อเพียงสองคน แต่วันหนึ่ง พ่อของเธอก็ถูกอสูรร้ายจับตัวไว้เนื่องจากบุกรุกเข้าเขตปราสาทของตน (>>บทบรรยายไรฟะเนี่ย...ก็มันจำเรื่องไม่ได้นี่ฟ่า..)
inu(พากย์) : ซาย่า (OH!!) ลูกสาวที่สุดแสนจะกตัญญูจึงออกเดินทางตามหาพ่อของเธอ จนหลงเข้าไปยังปราสาทที่พ่อถูกจับตัวอยู่ (ไม่ค่อยบังเอิญเล้ย..)
ซาย่า : ท่านพ่อคะ (คะๆ...ๆ...ๆ...>>echo) มีใครอยู่บ้างไหม...(ไหมๆ...ๆ...ๆ...>>echo อีกละ..)
ทันใดนั้นซาย่าก็เหลือบไปเห็นชาย (แก่) คนหนึ่งถูกขังอยู่ในกรงยักษ์ ใช่แล้วพ่อของเธอนี่เอง..!!
ซาย่า : ท่านพ่ออออออ......(วิ่งไปจับมือกับท่านพ่อที่พวกเราอุตส่าห์อัญเชิญลงมาจากสรวงสวรรค์)
tsukasa&inu : ธูปจะหมดแล้ว...รีบๆแสดงเร็วๆเข้า (กระซิบบอกผู้เล่นเป็นพ่อ) (>>tsukasa : นี่ inu... เราต้องใช้ธูป1ดอกใช่ป่ะ..?? ถึงแม้จะเป็นอดีตกษัตริย์ก็เถอะนะ..??)
ซาย่า : ทำไม..?? ใครจับท่านพ่อมา..?? มันอยู่ที่ไหน..?? บอกมา แล้วลูกจะล้างแค้นให้ท่านพ่อ..!! (>>หนังจันเริ่มออก...ติดมาจากใครฟะ..)
พ่อ : (ขยับปากขึ้น&ลงอย่างเดียวเพราะพูดไม่ทันลูกสาว)
แล้วทันใดนั้นก็มีเงาดำทะมึนปรากฏขึ้นด้านหลังซาย่า สัตว์ประหลาดร่างใหญ่ร่างนั้นมีใบหน้าของสิงห์ ขาของหมาป่า และเขาคู่หนึ่งอยู่หัว ร่างนี้กระโดดเข้ามาหาซาย่าโดยที่ฝ่ายพ่อเธอพยายามบอกเร่งให้เธอหนีไป (ไม่รีบได้ไง ก็ธูปจะหมดแล้วอ่ะ..) ซาย่าหันกลับไปเผชิญสัตว์อสูรตนนั้น นัยน์ตาของเธอเบิกกว้าง ตัวเธอสั่นระริกและพยายามที่จะชี้นิ้วที่สั่นเช่นกันไปที่ร่างนั้น
ซาย่า : ฮ่าๆๆๆ ตัวอะไรน่ะ ตลกดีจัง...
อสูรเฟรจัง : (แทบหน้าคว่ำเมื่อได้ยินคำชม ?!? เช่นนั้น) อสูร !! อสูรน่ะรู้จักไหม !!!!
ผู้ชม : แงๆๆๆ อุตส่าห์ซื้อตั๋วมาเพื่อจะดูใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟรอ่ะ แต่ทำไมต้องสวมไอ้หน้าขนนั่นด้วย..(>>tsukasa นึกในใจ : หึๆๆ...เจ้าลูกแกะน้อยผู้หลงทางเอ๋ย...เมื่อหลงเข้ามาแล้วก็ต้องเป็นเหยื่อของหมาป่าสิจ๊ะ... - -+)
inu&tsukasa : (แอบบอกเบาๆ) ก็เฟรเป็นพระเอกแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอคะ..?? (พูดพลางทำหน้าใสซื่อทั้งคู่ ^ ^)
ซาย่า : ถ้างั้นปล่อยพ่อฉันไป แล้วฉันจะอยู่ที่นี่แทนเอง O.K. ??
เฟร : เออ.... (>>tsukasa : (ตะโกนออกมา) เฮ้ย!! ตอบง่ายไปแล้ว!! ตอบใหม่ เฟร!! ไม่งั้นอดโบนัส)
เฟร : (นึกในใจ:มันจำบทไม่ได้นี่ฟ่า..) ก็ได้... ฉันจะปล่อยพ่อเธอไป แต่เธอต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป...
ซาย่า : ก็ได้ ตลอดไปใช่ม้ะ..?? ปล่อยพ่อฉันซะสิ..!! (แต่ในขณะนี้ธูปหมดไปเรียบร้อยแล้ว ท่านพ่อที่พวกเราอุตส่าห์อัญเชิญลงมาก็ได้กลับคืนสรวงสวรรค์เรียบร้อยแล้ว)
(tsukasa&inu : บอกให้รีบๆแล้ว...บ้าที่สุด..)
ซาย่า : (มองกลับมาที่กรง แต่ท่านพ่อเธอได้หายไปเรียบร้อยแล้ว) พ่อฉันหายไปแล้ว งั้นฉันก็หมดธุระแล้วล่ะ ไปนะ บาย...
เฟร : บาย...(สักพักเริ่มรู้สึกตัว) เฮ้ย..!! เธอจะไปไหนไม่ได้ เธอต้องอยู่ที่นี่ !! (พูดพลางกระโดดเข้าไปขวางทางซาย่า)
อเล็กซ์ : (โผล่เข้าฉากพร้อมๆกับเอาท่อนเหล็กที่เป็นส่วนหนึ่งของแขนชุดนาฬิกาฟาดลงไปที่คอของเฟร..) อย่ารังแกซาย่าสิครับ ( >>tsukasa : เฮ้ย..!! ละครเวทีของพวกเรา..!! อเล็กซ์!!)
ซาย่า : ขอบคุณค่ะคุณนาฬิกา แล้ว..เอ่อ..รู้ไหมคะว่าทางออกอยู่ทางไหน..??
อเล็กซ์ : (เกาหัวแกรกๆ)...ผมเองก็หลงทางอยู่บ่อยๆเหมือนกัน...
และแล้วซาย่าก็ต้องอยู่ที่ปราสาทนั้นไปโดยปริยาย...(inu&tsukasa : โล่งอก...)
==============================================
ณ บาร์เล็กๆแห่งหนึ่ง...
tsukasa&inu : (จุดธูปอัญเชิญรอบสอง)
พ่อ : ช่วยด้วย..!!!! ปีศาจจับลูกผมไป....
ชาวบ้าน : หา!!! จับซาย่าไป (แล้วชาวบ้านทุกคนก็มองหน้ากัน และตะโกนออกมา) เย้...!!! หลังจากนี้หมู่บ้านเราก็สงบสุขแล้ว...
ชาวบ้าน#1 : จริงเหรอเนี่ย...(แอบหัวเราะอยู่ในใจ)
ชาวบ้าน#2 : หมู่บ้านเราคงเหงาแย่ล่ะสิ (สงบสุขต่างหาก)
และแล้วก็ไม่มีใครสนใจยกเว้นแต่...
เอริค : (เช็ดน้ำตาที่ไหลหลังม่านเมื่อครู่ออกพร้อมๆกับเก๊กท่า) ซาย่าของผม...!!!!!! (ขอโทษครับพี่..)
พ่อ : มันจับซาย่าไป..!!
เอริค : ใคร ??
พ่อ : (ไม่ฟังกันมั่งเลยรึ..) ปีศาจหน้าตาหน้าเกลียดหน้ากลัว...
ผู้ชม : (ตะโกนขึ้นมาบนเวที) น่ารักเฟ้ย..!! อย่ามาว่าเฟรจังนะ..!!!
เอริค : (บังอาจว่าท่านพี่ของเรา) ผมคิดว่าคุณคงสติไม่ดีนะครับ ปีศาจมีที่ไหนกัน...(งอนแล้วๆ) (>>tsukasa : เฮ้ย...กัสตรองที่ไหนมันพูดสุภาพงี้ฟะ... แถมยังพูดจางอนๆแบบนี้อีก..)
พ่อ : ก็ได้ๆ งั้นเอานี่ไปดูซะ (แล้วก็หยิบกระจกที่แอบขโมยมาตะแต่เมื่อไหร่ก้อไม่รู้ขึ้นมา)
tsukasa&inu : เฮ้ยๆ...ที่ซาย่าให้มาตะหาก ตาแก่ขี้หลงขี้ลืมเอ้ย..!! และแล้วภาพในกระจกก็สะท้อนภาพอสูรเฟรจังออกมา พวกชาวบ้านตกใจกันมั่กๆ...
เอริค : (ท่านพี่ช่างน่าสงสารจริงๆ) เอ้าพวกเรา...ไปช่วยซาย่ากันเถอะ
ชาวบ้านทุกคนนึกในใจ : ปล่อยไว้แบบนี้ดีกว่ามั้ง หมู่บ้านสงบลงเยอะ...
ไปๆมาๆเอริคก็ได้รวบรวมชาวบ้านได้กลุ่มหนึ่งและออกเดินทางไปยังปราสาท
===============================================
ฉากเปลี่ยนมาที่ปราสาท...
ซาย่า : ขอมือหน่อย (แล้วที่วางเท้าก็ส่งมือให้ แต่ซาย่าก็ยังไม่สนใจ)
อสูรเฟรจัง : (ขอมือเจ้าที่วางเท้าแล้วทำไมต้องหันมาจ้องทางนี้ฟะ..??)...
(จำน้องหมาลูริกันได้ไหมเอ่ย..?? ออกมาตอนที่สองไง อุตส่าห์จ้างมานะเนี่ย...)
tsukasa&inu : เอทัวล์ล่ะ ได้เวลากาน้ำชาออกโรงแล้วนะ
ช่างไฟ (รับเชิญ) : เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ....!!!! ชุดกาน้ำชามันใหญ่เกินไปจนออกจากห้องไม่ได้ครับ แรนดัลก็เหมือนกันชุดถ้วยใหญ่ติดประตูออกมาไม่ได้ตอนนี้งอนกลับบ้านไปแล้วครับ..!!
tsukas&inu : ถ้างั้นก็รีบเปลี่ยนชุดด่วนเลย ส่วนแรนดัลก็ปล่อยๆเขาไปเหอะ (เริ่มปลงกับชีวิต)
==============================================
และแล้วฉากบนเวทีของเราก็เปลี่ยนไป ขอขอบคุณพนักงานที่เราจ้างมาจากเรื่อง Bijou (โฆษณาเรอะไง..??)
ซาย่า : นี่มันดอกกุหลาบอะไรเนี่ย....แปลกดีจัง..(ว่าแล้วก็เปิดฝาครอบออก แต่ก่อนที่เธอจะเอามือแตะนั้นก็มีมือใหญ่ๆขนปุยๆมาปัดออกไปอย่างแรง...)
อสูรเฟรจัง : ห้ามแตะ (ฮึ่ม..แฮ่..)
ซาย่า : งกจริงๆ... ฉันจะกลับบ้านล่ะ
ว่าแล้วซาย่าก็กระโดดตีลังกาสามตลบผ่านอุ้งมืออันปุกปุยไปได้ (>>หนังจีนเรอะ..??) แล้ววิ่งฝ่าพายุหิมะอันหนาวเหน็บออกไป (กระดาษที่พนักงานโปรยมาจากยอดปราสาท)
เฟรจัง : (ผู้ยังงงวยอยู่ก็ตะโกนให้อีกฝ่ายได้ยินแม้จะอยู่ในพายุหิมะ) ไม่ได้งกเฟ้ย...!!!!! (inu : เฟร!!!! ตามออกไปสิ..!! ออกไป..!!)
เฟรจัง : (มองตามออกไปเฉยๆ และคิดในใจ ให้โดนหมาป่ากัดบ้างก็ดี...ก่อนจะนั่งนิ่งเฉยต่อไป...)
บรรดาหมาป่า(พนักงานเราอีกละ..) กระโดดออกมาขวางทางซาย่าไว้พลางแยกเขี้ยวใส่ซาย่า (ยืนงงๆพลางส่งซิกให้กับพนักงานในชุดขนเหล่านั้น)
หมาป่า : (กล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ต้องกระโจนเข้าใส่ซาย่า) แฮ่ๆ...โอ๊ย..เฮ้ย..ไม่ใช่สิ...เอ๋ง...
ซาย่า : (ร่ายเวทย์เข้าใส่หมาป่าเรียบร้อย ชุดขนสัตว์ก็ติดไฟไปตามระเบียบ..) (>>tsukasa&inu : เฮ้ย..ชุดนั้นยืมมานะ ตัดเงิน..!!)
เฟรจัง : (วิ่งออกมาจากฉากอย่างเตรียมสู้เต็มที่)....เอ๋..อ..ปลอดภัยหรือเปล่า..?? (แก้บทเองเฉพาะหน้านะเนี่ย..)
ซาย่า : ตาบอดเรอะ นี่ฉันบาดเจ็บซะที่ไหนล่ะ..?? งี่เง่า..!! (นางเอกนะเนี่ย..)
inu&tsukasa : (กระซิบออกมาจากหลังฉาก) เฮ้ย...มีแต่ต้องพระเอกออกมาปกป้องนางเอกแล้วพระเอกบาดเจ็บเฟ้ย...(ว่าแล้วก็ถีบหมาป่าออกไปอีกรอบ)
คราวนี้หมาป่ากล้าๆกลัวๆก่อนที่จะรีบกระโจนเข้าใส่เฟรจัง แล้วจัดการกัดถุงเลือดที่เตรียมไว้แตกออก ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีพลางส่งเสียงร้องเอ๋งไปทันที...
==================================================
กลับมาที่ปราสาทแล้ว...
เฟร : เจ็บนะ...โอ๊ย...(พูดระดับเสียงเรียบๆ..)
ซาย่า : (เหยียบแรงๆไปที่เท้าอันปุกปุย>>ย้ำอีกละ อย่างสุดแรงเกิด) เอ้า..ทำแผลเสร็จแล้ว...
เฟร : อ๊ากกกกก...!!!!! (ร้องออกมาอย่างจริงใจครั้งแรก)
ช่างไฟ : คุณtsukasa&inu ครับ เอทัวล์แต่งตัวเสร็จแล้วครับ
tsukasa&inu : เสร็จแล้วก็ให้ออกไปสิ
ช่างไฟ : แต่มันมีปัญหาอีกแล้วครับ...
tsukasa&inu : \'ไรอีกล่ะ..??
ช่างไฟ : ชุดเทียนมันสูงเกินไปเลยออกประตูไม่ได้ครับ...
tsukasa : (เริ่มยั๊วะ) ออกไม่ได้ก็ตัดหัวออกมาเลย...
เอทัวล์ : มาแล้วค่า..คุณ tsukasa...
tsukasa : มาแล้วก็ดี...(ว่าแล้วก็ถีบเอทัวล์ออกไปกลางเวทีเฉยเลย..)
แล้วเอทัวล์ก็กลิ้งๆๆๆ ไปชนนาฬิกาอเล็กซ์ก่อนที่จะขอบคุณเขาเพราะช่วยพยุงเธอลุกขึ้นยืน
เอทัวล์ : ถึงฉากไหนแล้วเนี่ย...
อเล็กซ์ : ฉากเต้นรำน่ะครับ...
แต่ภาพเบื้องหน้า มันช่างเหมือนการฝึกกำลังขามากกว่า ในเมื่อซาย่าก้าวเหยียบไปบนเท้าของเฟรตลอด ส่วนเฟรเองก็พยายามอดกลั้นใจเอาไว้เพื่อโบนัสที่จะได้ ส่วนซาย่าเองรู้สึกเหมือนจะเป็นการล้างแค้นจากเรื่องภาคปกติ
ช่างไฟคนเดิม : ขอโทษครับ คุณ tsukasa&inu คือเจ้าของโรงละครเขาติดต่อมาว่าใกล้จะหมดเวลาเช่าสถานที่แล้วล่ะครับ...
tsukasa&inu : แย้กกกก....!!!! เปลี่ยนฉากๆๆๆ ด่วน..!!!
=================================================
และแล้วด้วยสารอะดรีนาริน(รึเปล่า..จำไม่ได้ง่ะว่าเขียนว่าไง...)ก็ทำให้พวกพนักงานทุกคนเปลี่ยนฉากกันอย่างว่องไว (หรือว่ากลัวผู้กำกับจะโมโหแล้วจัดการเผาโรงละครเพื่อให้เกิดสารตัวนี้จริงๆก็ไม่รู้..)
inu : เอริค..โอ๊ย...!!! อยู่ไหน..??
เอริค : ถวายเครื่องเซ่นพ่อซาย่าอยู่ครับ...
inu : เออๆ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง นายรีบๆออกไปได้แล้ว (ว่าแล้วก็ผลักเอริคออกไปหน้าเวที)
tsukasa : (โวยวายอยู่หลังฉาก) เอริค..!!! นี่นายไปซื้อเครื่องเซ่นมาทำไม๊...!! แพงจะตาย..เอาแค่ไข่ต้มก็พอแล้ว..!!
เอริค : (เดินออกมาแล้วก็สะดุดหกล้มกลางเวทีก่อนจะพยุงตัวลุกยืนขึ้น) พวกเรา...บุกเข้าไปเล้ยยย...!!! (นายมาทำสงครามเรอะ..??)
ภาพบนเวทีเวลานี้ช่างสุดแสนจะชุลมุน และแล้วฉากก็ปิดและเปิดใหม่อย่างรวดเร็ว ที่ห้องของอสูรเฟรจัง เอริคถีบประตูให้เปิดออกพร้อมยิงธนู (ปลายทำด้วยจุกยาง) ไปยังเฟรจัง
เอริค : (พี่ครับ...ขอโทษ...ยกโทษให้ผมด้วย...) แกตาย..!! แกเอาซาย่าไปไว้ไหน..?? เจ้าอสูรชั่วร้ายรังแกสาวน้อยผู้อ่อนแอ..(ตรงไหนกันอ่ะที่อ่อนแอ..??)
ซาย่า : อยู่นี่ (พูดพร้อมกับเอาไม้หน้าสามฟาดลงไปยังศีรษะของเอริค)
และแล้วเอริคก็สลบไป ซาย่าทิ้งไม้หน้าสามแล้วจึงรีบวิ่งไปยังเฟรที่นอนสลบ (จนหลับไปแล้ว) อยู่ และแล้ว กลีบกุหลาบที่ไม่มีใครสังเกตเห็น (ก็ไม่ได้กล่าวถึงสักเท่าไหร่นิ) กลีบสุดท้ายกำลังจะหลุดปลิวตกลงมา
ซาย่า : ตื่นสิ...!!! เฟร....ห้ามตายแบบนี้นะ..!! ตายงี่เง่าแบบนี้ไม่เอานะ..!!! นายจะตายต้องเผาทั้งตัวสิ..!! (ตายก็อดโบนัสสิ..ละครไม่จบ..)
inu : สารภาพรักเฟ้ย..!! เร็วๆ เจ้าของมาแล้ว...
ซาย่า : (ขยับปากกระซิบกลับไป) ทำไม่ได้อ่ะ
tsukasa : ทำไม่ได้ก็ขยับปากไป เราพูดเอง...!!
ซาย่า : (พยักหน้าและขยับปากมุบมิบ..) (>>tsukasa : เฟร ฉันรักเธอ อย่าตายนะ Je t\'aime น่ะ เข้าใจไหม..?? ตายอดโบนัสนะเฟ้ย..)
มื่อซาย่าไม่เห็นเฟรขยับตัวเลยจึงเหมาเอาว่าเฟรตายแล้ว
ซาย่า : ตายจริง...งั้นเผาเลยนะ (ว่าแล้วก็ร่ายเวทย์ใส่เฟรโดยทันที)
เฟรจัง : (เริ่มได้กลิ่นไหม้และรู้สึกร้อนขึ้นมาทันทีทันใดจึงลืมตาขึ้นมา) เฮ้ย..!!! ว๊ากกก!! น้ำๆๆๆๆ...!!
tsukasa โยนถังน้ำข้ามฉากมาทั้งถัง น้ำดับไฟได้สนิท แต่ถังน้ำคว่ำอยู่บนหัวเฟรจัง ชุดอสูรถูกไฟเผาไปจนหมดเฟรจังจึงปรากฏกายในร่างเจ้าชาย (เสียที) แต่ก็ยังมีถังน้ำคว่ำปิดหน้าปิดตาอยู่ แล้วเฟรก็ยกถังน้ำออกจากหัว ใบหน้าและผมอันเปียกโชกปรากฏอยู่ต่อหน้าผู้ชมเป็นครั้งแรก
ผู้ชม : กรี๊ดดดด... ท่านเฟรเจ้าขาาา... ท่านเซ็กซี่มากค่าาาา....> <
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่น hall
tsukasa : (จดบันทึกความนิยมเฟร) วันหลังจะต้องสำรวจให้แน่นอน ว่าแต่ละครชะงักไปแล้ว..รีบๆต่อสิเฟ้ย...
=======================================================
นาฬิกาอเล็กซ์และเทียนเอทัวล์ ก็กระโดดดึ๋งๆ พลางโห่ร้องด้วยความดีใจที่เจ้านายตนกลับร่างเดิมได้แล้ว
ซาย่า : (มองไปที่เฟร) ใครเนี่ย...???
เฟร : (ส่งสายตาอาฆาตไปยังซาย่า)...
เอทัวล์&อเล็กซ์ : งั้นจัดงานอภิเษกเลยนะเพคะ/พะย่ะค่ะ
=======================================================
พนักงานเปลี่ยนฉากเป็นฉากอภิเษกอย่างว่องไวที่สุด...แต่ไหงคู่อภิเษกดันมีสีหน้าไม่ยินดีสักนิด จนมีเสียงประกาศิตดังขึ้นจากหลังฉากแว่วมาว่า โบนัส ทั้งคู่จึงฉีกยิ้มกันอย่างเต็มที่ และแล้วม่านก็ปิดลงพร้อมๆกับเจ้าของโรงละครวิ่งเข้ามาไล่
tsukasa : อ๊ะ...เดี๋ยวสิ ขอฉลองก่อน...(ว่าแล้วก็หยิบเอาพลุซึ่งไม่มีใครรู้ว่าไปแอบซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ขึ้นมา และจุดไฟ...)
แน่นอน..โรงละครแห่งนั้นเป็นข่าวใหญ่ครึกโครมขึ้นมาทันทีหลังจากนั้นเพราะโดนไฟไหม้วอดวายไป...(พนักงานทุกคนคิดในใจ....ก็บอกแล้วว่าระวังอย่าให้ผู้กำกับจุดไฟ...)
ทิ้งท้าย...
ซาย่า : ไหนว่าจะให้โบนัสพิเศษไงล่ะ..?? ไหน..??
inu : ได้ๆ (ว่าแล้วก็เดินหายไปสักพักหนึ่งและกลับมาพร้อมถุงใบใหญ่..)
inu : (เปิดถุง) นี่ไง...พายบลูเบอร์รี่ทำเองกะมือเลยนะเนี่ย...อ่ะ..กินสิ..
ทุกคน : (อยู่ๆก็มีสีหน้าจะกินเลือดกินเนื้อ inu ขึ้นมา แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดไว้ก่อน...)
tsukasa : อ้าว..ไม่พอเหรอ..?? งั้นรอเดี๋ยวนะ จะเอาโบนัสของเรามาให้...(ว่าแล้วก็เดินหายไปครึ่งค่อนชั่วโมง...แล้วกลับมาพร้อมกับลากถังใบใหญ่ออกมาด้วย)
tsukasa : อ่ะ..(พูดพลางเปิดฝา..) นี่ไง.. (ด้านในถังนั้นเต็มไปด้วยวิปปิ้งครีม ผงชีส และราดด้วยช็อคโกแลต เมื่อทุกคนเห็นก็แทบเข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้น..)
tsukasa : อ้าว...อะไรกัน อร่อยนาเนี่ย..ของชอบชิ้นสำคัญของเราเลยนะ...(พูดพลางยิ้มหน้าซื่อ..^ ^)
ทุกคนคิดในใจ : รู้งี้ไม่น่าบ่นของ inu ก็ดี ดีกว่ามาเจอนรกวิปปิ้งครีมแบบนี้...(ในขณะที่คนนำมาตักใส่ถ้วยกินไปเรียบร้อยแล้วและนั่งฉลองกับ inu สองคน..)
inu : ใช่ๆ เนื่องจากละครที่เราแสดงกันมีผู้ชื่นชอบกันมาก เพราะฉะนั้น...ซาย่า...มีจม.แฟนๆ 2 ฉบับ ช่วยหน่อยนะ เอทัวล์&อเล็กซ์ มีคนละฉบับ ส่วนเอริค...โอ้..เยอะนะเนี่ย...เอาไปเล้ย..200 ฉบับ..(เอริคทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง..)
เอริค : ฮือๆๆ....แล้ว..ฮึก....ของท่านพี่ผมล่ะครับ ไม่มี...เลยเหรอ..?? น่าสงสารจัง..ฮือๆๆ...(ปากว่าไปพลางปั่นตอบจม.แฟนๆไปด้วย..)
inu : ใครว่าล่ะ..?? เฟร..!! อยู่ไหน..?? เอ้า..จม.แฟนๆของนาย...ช่วยตอบด้วยน้า... (ว่าแล้วก็ยกถุงใบใหญ่ๆๆๆ ยักษ์ๆๆๆ อภิมหาบึ้มๆๆๆๆๆๆให้..)
เฟร : (นอนอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือและผ้าพันแผล สาเหตุก็เพราะไฟของซาย่าจังนั่นเองนั่งเอง และตอนนี้ก็ช็อคไปแล้ว...เพราะกองจดหมายตั้งเท่าตึกใบหยก)
tsukasa : เอาล่ะ...ก่อนหน้านั้นฟังประกาศก่อน!! ซาย่า...ทำชุดหมาป่าพังไป4ชุด ทำชุดอสูรพังไป1ชุด ค่ารักษาพยาบาลเฟรจัง รวมเป็น 37,500 PN อนุโลมให้เลือก2ข้อ 1 จ่ายเดี๋ยวนี้ 2 งดค่าตัวตลอดเรื่อง...!!
ซาย่า : นรกชัดๆ นี่สิปีศาจของแท้...
tsukasa : เมื่อกี้ว่าไงนะ ...?!? (ทำหน้าตายิ้มๆ แต่ทำไมไม่รู้ซาย่ากลับรู้สึกว่าดวงตาคู่นี้มีประกายวิบวับออกมาอย่างบอกไม่ถูก)
ซาย่า : เปล่าค่าๆ ฉันขอผ่อนจ่ายได้ไหมคะ...??
====================The End======================
คุยกันเล็กน้อย...
ก่อนอื่น..เราขออภัยที่ถอนคำพูด(พิมพ์)ในตอนที่แล้วว่าจะงดแต่งภาคพิเศษไปพักหนึ่ง....แต่...ฟิคเรื่องนี้ก็ออกมาจนได้..^ ^!! (โดยความร่วมมือของผู้แต่งอีกคน...inu อ่ะ..)
จบแล้วค่ะ สำหรับฟิค PoR ภาค Beauty and the Beast ของพวกเรา (inu&tsukasa) อ่านแล้วรู้สึกว่าไงเชิญไประบายอารมณ์ที่บอร์ดได้เลยนะคะ..^ ^ ยินดีรับฟังเต็มที่ค่า...(สงสัยจะโดนด่าแน่เลย..แฟนๆเฟร..)
==================
05 May 2004 from tsukasa
เอาเพลงที่ inu ดัดแปลงแต่ง..(หรือเปล่า..??) มาลงค่ะ... Thanks to inu. เอาไว้อ่านเล่นๆประกอบช่วงเต้นรำนะคะ ^ ^
Tale as old as time
True as it can be
Barely even friends
Than somebody bends
Unexpectedly
Just a little change
Small, to say the least
Both a little scared
Neither one prepared
Beauty and the beast
1. ฟิคเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องจริงใดๆหรือแม้กระทั่งในเรื่องOriginalทั้งสิ้น..(แต่อาจมีบ้าง..มั้ง..) พึงคิดไว้ว่าเรื่องนี้แต่งเพื่อคืนกำไรแก่คนอ่าน..(ตรงไหนฟะ..??)
2. ก่อนอ่านเรื่องนี้จงพึงสังวรณ์ไว้ว่าขณะที่แต่ง คนแต่งทั้งคู่ได้บ้าไปเรียบร้อยแล้ว หากทำใจยอมรับความบ้าไม่ได้กรุณาปิดหน้าต่างนี้แล้วคิดซะว่าไม่รู้ไม่เห็นตอนนี้เสียแล้วกัน
3. หากไม่พอใจเรื่องใดๆในฟิคนี้กรุณาติดต่อไปที่ inu เองนะคะ...^ ^ (โยนเฉยเลย...)
4. เราไม่ขอรับประกันดีกรีความบ้าของฟิคเรื่องนี้ว่าจะทำให้ท่านหัวเราะไม่หยุด หัวโขกคอมน้ำตาไหล หรืออาการใดๆก็ตาม กรุณาใช้ยารักษาให้ถูกขนานเองนะคะ ^ ^
5. หากท่านคิดว่าพร้อมที่จะอ่านแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ มันไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เมื่อเจอฉากใดๆในเรื่องนี้กรุณาใช้วิจารณญาณของท่านคิดให้รอบคอบ ดูรอบข้างว่าจะเป็นการบกวนผู้อื่นในระแวกนั้นหรือไม่ แล้วจึงปล่อยอาการของท่านมาตามสบายค่ะ ^ ^ (ไม่ขอแนะนำให้อ่านเรื่องนี้ต่อหน้าคนที่เข้มงวดต่อท่านมาก มิฉะนั้นจะเกิดความสงสัยในตัวท่านขึ้นจากคนๆนั้น..^ ^)
6. หากพร้อมแล้วก็เริ่มอ่านเถอะเนอะ...
===============================================
หลังม่านเวที ผู้กำกับการแสดงทั้งคู่ต่างนั่งจิบกาแฟ(inu) และน้ำเปล่า(tsukasa) พลางคุยกันอย่างสบายๆ ก่อนที่จะเหลือบไปมองนาฬิกา
inu : ใกล้เวลาแสดงแล้วนะ พวกนั้นเตรียมตัวกันเสร็จหรือยังเนี่ย..??
tsukasa : ไม่รู้สิ หันไปดูเองละกันงั้น
ว่าแล้วinuก็เดินดุ่ยๆตรงไปยังห้องแต่งตัวนักแสดงชาย ส่วน tsukasa ก็เดินตรงไปยังห้องนักแสดงหญิง
tsukasa : เสร็จหรือยัง inu บ่นใหญ่แล้วนะ...
ซาย่า : ก็จะเสร็จอยู่แล้วถ้าไม่ต้องใส่ชุดกระโปรงบ้าๆเนี่ยน่ะ
เอทัวล์ : โอ๊ย !! อะไรกันหนักกันหนาเนี่ยไอ้ชุดกาน้ำชาเนี่ย ลำบากลำบนชะมัด... ค่าตัวก็ไม่ได้...
tsukasa : บ่นมากเดี๋ยวตัดค่าตัวในภาคปกตินะ
เอทัวล์ : (รีบเอามือปิดปาก ก่อนที่จะนั่งพับเพียบลงกับพื้นพร้อมทำตาปริบๆ) ขอประทานโทษค่ะ ท่าน tsukasa ที่เคารพอย่างสูง...
tsukasa : (บ่นในใจ : มันชักจะงี่เง่าไปกันใหญ่แล้ว) อื้ม..งั้นก็รีบแต่งตัวเร็วๆเข้า อีกสิบนาทีก็จะเริ่มแสดงแล้วนะ
===============================================
ตัดฉากมาทางด้าน inu ที่ห้องแต่งตัวนักแสดงชายกันบ้าง (ทำไมต้องเลือกห้องนักแสดงชายฟะ..??)
inu : ไง...เรียบร้อยกันหรือยัง ?? (ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าห้อง...)
เฟร : ...ไอ้ชุดบ้านี่... คันยิบไปหมด
inu : เออน่า... ใส่ๆไปเหอะ แล้วอีกสามคนที่เหลือล่ะ??
อเล็กซ์ : (เดินออกมาแล้วก็สะดุดล้มลงไป) โอ๊ย..!! ชุดนาฬิกานี่...เดินลำบากจัง ผมขอเป็นตัวอื่นไม่ได้เหรอครับ??
inu : เดี๋ยวแม่ตัดเงินซะเลยดีไหม (พูดเหมือนห้องข้างๆโดยไม่รู้ตัว)
แรนดัล : (มองชุดถ้วยตัวเองด้วยความชิงชัง) เอะอะอะไรก็ตัดค่าตัว น่าจับฆ่ายัดบ่อน้ำ...
inu : 55555 ฆ่าฉันก็อดได้ค่าตัวน่ะสิ 55555 เอ่อ..แล้วเอริคล่ะ??
เอริค : (เดินก้าวออกจากห้องมาอย่างไม่เต็มใจ พร้อมๆกับน้ำตาไหลอาบแก้ม) ทำไมต้องให้ผมเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับพี่ชายด้วย...
inu : (กุมขมับ) จะบ้าตาย (ว่าแล้วก็เดินกลับออกไปนอกห้อง) อ้าว!! tsukasa เรียบร้อยดีป่ะ??
tsukasa : เรียบร้อยกะผีน่ะสิ ฝั่งนู้นก็ไม่ยอมใส่ชุดกันดีๆเลย กว่าจะจัดการซาย่าได้...
inu : งั้นก็ (ซุบซิบๆๆกับ tsukasa) ตกลงตามนี้นะ
tsukasa : อื้มๆ ตกลง..
ว่าแล้ว tsukasa ก็เดินกลับไปห้องนักแสดงหญิง ส่วน inu ก็เดินกลับเข้าไปในห้องนักแสดงชาย
tsukasa&inu : (ประกาศพร้อมๆกันแต่คนละห้อง) หากแสดงเรื่องนี้พวกเราจะจ่ายโบนัสพิเศษให้
ทุกคน : (รีบแต่งตัวทันทีอย่างรวดเร็วโดยไม่ปริปากบ่นใดๆอีกต่อไป...)
tsukasa&inu : (ทึ่ง&อึ้ง)
==============================================
และแล้วก็มาถึงฉากแสดง...
ผู้ชม : แปะๆๆๆๆๆๆ (>>tsukasa หันมาถาม inu : หน้าม้าเหรอ..?? แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับนอกจากรอยยิ้ม)
tsukasa(พากย์) : กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีหญิงสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่กับพ่อเพียงสองคน แต่วันหนึ่ง พ่อของเธอก็ถูกอสูรร้ายจับตัวไว้เนื่องจากบุกรุกเข้าเขตปราสาทของตน (>>บทบรรยายไรฟะเนี่ย...ก็มันจำเรื่องไม่ได้นี่ฟ่า..)
inu(พากย์) : ซาย่า (OH!!) ลูกสาวที่สุดแสนจะกตัญญูจึงออกเดินทางตามหาพ่อของเธอ จนหลงเข้าไปยังปราสาทที่พ่อถูกจับตัวอยู่ (ไม่ค่อยบังเอิญเล้ย..)
ซาย่า : ท่านพ่อคะ (คะๆ...ๆ...ๆ...>>echo) มีใครอยู่บ้างไหม...(ไหมๆ...ๆ...ๆ...>>echo อีกละ..)
ทันใดนั้นซาย่าก็เหลือบไปเห็นชาย (แก่) คนหนึ่งถูกขังอยู่ในกรงยักษ์ ใช่แล้วพ่อของเธอนี่เอง..!!
ซาย่า : ท่านพ่ออออออ......(วิ่งไปจับมือกับท่านพ่อที่พวกเราอุตส่าห์อัญเชิญลงมาจากสรวงสวรรค์)
tsukasa&inu : ธูปจะหมดแล้ว...รีบๆแสดงเร็วๆเข้า (กระซิบบอกผู้เล่นเป็นพ่อ) (>>tsukasa : นี่ inu... เราต้องใช้ธูป1ดอกใช่ป่ะ..?? ถึงแม้จะเป็นอดีตกษัตริย์ก็เถอะนะ..??)
ซาย่า : ทำไม..?? ใครจับท่านพ่อมา..?? มันอยู่ที่ไหน..?? บอกมา แล้วลูกจะล้างแค้นให้ท่านพ่อ..!! (>>หนังจันเริ่มออก...ติดมาจากใครฟะ..)
พ่อ : (ขยับปากขึ้น&ลงอย่างเดียวเพราะพูดไม่ทันลูกสาว)
แล้วทันใดนั้นก็มีเงาดำทะมึนปรากฏขึ้นด้านหลังซาย่า สัตว์ประหลาดร่างใหญ่ร่างนั้นมีใบหน้าของสิงห์ ขาของหมาป่า และเขาคู่หนึ่งอยู่หัว ร่างนี้กระโดดเข้ามาหาซาย่าโดยที่ฝ่ายพ่อเธอพยายามบอกเร่งให้เธอหนีไป (ไม่รีบได้ไง ก็ธูปจะหมดแล้วอ่ะ..) ซาย่าหันกลับไปเผชิญสัตว์อสูรตนนั้น นัยน์ตาของเธอเบิกกว้าง ตัวเธอสั่นระริกและพยายามที่จะชี้นิ้วที่สั่นเช่นกันไปที่ร่างนั้น
ซาย่า : ฮ่าๆๆๆ ตัวอะไรน่ะ ตลกดีจัง...
อสูรเฟรจัง : (แทบหน้าคว่ำเมื่อได้ยินคำชม ?!? เช่นนั้น) อสูร !! อสูรน่ะรู้จักไหม !!!!
ผู้ชม : แงๆๆๆ อุตส่าห์ซื้อตั๋วมาเพื่อจะดูใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟรอ่ะ แต่ทำไมต้องสวมไอ้หน้าขนนั่นด้วย..(>>tsukasa นึกในใจ : หึๆๆ...เจ้าลูกแกะน้อยผู้หลงทางเอ๋ย...เมื่อหลงเข้ามาแล้วก็ต้องเป็นเหยื่อของหมาป่าสิจ๊ะ... - -+)
inu&tsukasa : (แอบบอกเบาๆ) ก็เฟรเป็นพระเอกแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอคะ..?? (พูดพลางทำหน้าใสซื่อทั้งคู่ ^ ^)
ซาย่า : ถ้างั้นปล่อยพ่อฉันไป แล้วฉันจะอยู่ที่นี่แทนเอง O.K. ??
เฟร : เออ.... (>>tsukasa : (ตะโกนออกมา) เฮ้ย!! ตอบง่ายไปแล้ว!! ตอบใหม่ เฟร!! ไม่งั้นอดโบนัส)
เฟร : (นึกในใจ:มันจำบทไม่ได้นี่ฟ่า..) ก็ได้... ฉันจะปล่อยพ่อเธอไป แต่เธอต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป...
ซาย่า : ก็ได้ ตลอดไปใช่ม้ะ..?? ปล่อยพ่อฉันซะสิ..!! (แต่ในขณะนี้ธูปหมดไปเรียบร้อยแล้ว ท่านพ่อที่พวกเราอุตส่าห์อัญเชิญลงมาก็ได้กลับคืนสรวงสวรรค์เรียบร้อยแล้ว)
(tsukasa&inu : บอกให้รีบๆแล้ว...บ้าที่สุด..)
ซาย่า : (มองกลับมาที่กรง แต่ท่านพ่อเธอได้หายไปเรียบร้อยแล้ว) พ่อฉันหายไปแล้ว งั้นฉันก็หมดธุระแล้วล่ะ ไปนะ บาย...
เฟร : บาย...(สักพักเริ่มรู้สึกตัว) เฮ้ย..!! เธอจะไปไหนไม่ได้ เธอต้องอยู่ที่นี่ !! (พูดพลางกระโดดเข้าไปขวางทางซาย่า)
อเล็กซ์ : (โผล่เข้าฉากพร้อมๆกับเอาท่อนเหล็กที่เป็นส่วนหนึ่งของแขนชุดนาฬิกาฟาดลงไปที่คอของเฟร..) อย่ารังแกซาย่าสิครับ ( >>tsukasa : เฮ้ย..!! ละครเวทีของพวกเรา..!! อเล็กซ์!!)
ซาย่า : ขอบคุณค่ะคุณนาฬิกา แล้ว..เอ่อ..รู้ไหมคะว่าทางออกอยู่ทางไหน..??
อเล็กซ์ : (เกาหัวแกรกๆ)...ผมเองก็หลงทางอยู่บ่อยๆเหมือนกัน...
และแล้วซาย่าก็ต้องอยู่ที่ปราสาทนั้นไปโดยปริยาย...(inu&tsukasa : โล่งอก...)
==============================================
ณ บาร์เล็กๆแห่งหนึ่ง...
tsukasa&inu : (จุดธูปอัญเชิญรอบสอง)
พ่อ : ช่วยด้วย..!!!! ปีศาจจับลูกผมไป....
ชาวบ้าน : หา!!! จับซาย่าไป (แล้วชาวบ้านทุกคนก็มองหน้ากัน และตะโกนออกมา) เย้...!!! หลังจากนี้หมู่บ้านเราก็สงบสุขแล้ว...
ชาวบ้าน#1 : จริงเหรอเนี่ย...(แอบหัวเราะอยู่ในใจ)
ชาวบ้าน#2 : หมู่บ้านเราคงเหงาแย่ล่ะสิ (สงบสุขต่างหาก)
และแล้วก็ไม่มีใครสนใจยกเว้นแต่...
เอริค : (เช็ดน้ำตาที่ไหลหลังม่านเมื่อครู่ออกพร้อมๆกับเก๊กท่า) ซาย่าของผม...!!!!!! (ขอโทษครับพี่..)
พ่อ : มันจับซาย่าไป..!!
เอริค : ใคร ??
พ่อ : (ไม่ฟังกันมั่งเลยรึ..) ปีศาจหน้าตาหน้าเกลียดหน้ากลัว...
ผู้ชม : (ตะโกนขึ้นมาบนเวที) น่ารักเฟ้ย..!! อย่ามาว่าเฟรจังนะ..!!!
เอริค : (บังอาจว่าท่านพี่ของเรา) ผมคิดว่าคุณคงสติไม่ดีนะครับ ปีศาจมีที่ไหนกัน...(งอนแล้วๆ) (>>tsukasa : เฮ้ย...กัสตรองที่ไหนมันพูดสุภาพงี้ฟะ... แถมยังพูดจางอนๆแบบนี้อีก..)
พ่อ : ก็ได้ๆ งั้นเอานี่ไปดูซะ (แล้วก็หยิบกระจกที่แอบขโมยมาตะแต่เมื่อไหร่ก้อไม่รู้ขึ้นมา)
tsukasa&inu : เฮ้ยๆ...ที่ซาย่าให้มาตะหาก ตาแก่ขี้หลงขี้ลืมเอ้ย..!! และแล้วภาพในกระจกก็สะท้อนภาพอสูรเฟรจังออกมา พวกชาวบ้านตกใจกันมั่กๆ...
เอริค : (ท่านพี่ช่างน่าสงสารจริงๆ) เอ้าพวกเรา...ไปช่วยซาย่ากันเถอะ
ชาวบ้านทุกคนนึกในใจ : ปล่อยไว้แบบนี้ดีกว่ามั้ง หมู่บ้านสงบลงเยอะ...
ไปๆมาๆเอริคก็ได้รวบรวมชาวบ้านได้กลุ่มหนึ่งและออกเดินทางไปยังปราสาท
===============================================
ฉากเปลี่ยนมาที่ปราสาท...
ซาย่า : ขอมือหน่อย (แล้วที่วางเท้าก็ส่งมือให้ แต่ซาย่าก็ยังไม่สนใจ)
อสูรเฟรจัง : (ขอมือเจ้าที่วางเท้าแล้วทำไมต้องหันมาจ้องทางนี้ฟะ..??)...
(จำน้องหมาลูริกันได้ไหมเอ่ย..?? ออกมาตอนที่สองไง อุตส่าห์จ้างมานะเนี่ย...)
tsukasa&inu : เอทัวล์ล่ะ ได้เวลากาน้ำชาออกโรงแล้วนะ
ช่างไฟ (รับเชิญ) : เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ....!!!! ชุดกาน้ำชามันใหญ่เกินไปจนออกจากห้องไม่ได้ครับ แรนดัลก็เหมือนกันชุดถ้วยใหญ่ติดประตูออกมาไม่ได้ตอนนี้งอนกลับบ้านไปแล้วครับ..!!
tsukas&inu : ถ้างั้นก็รีบเปลี่ยนชุดด่วนเลย ส่วนแรนดัลก็ปล่อยๆเขาไปเหอะ (เริ่มปลงกับชีวิต)
==============================================
และแล้วฉากบนเวทีของเราก็เปลี่ยนไป ขอขอบคุณพนักงานที่เราจ้างมาจากเรื่อง Bijou (โฆษณาเรอะไง..??)
ซาย่า : นี่มันดอกกุหลาบอะไรเนี่ย....แปลกดีจัง..(ว่าแล้วก็เปิดฝาครอบออก แต่ก่อนที่เธอจะเอามือแตะนั้นก็มีมือใหญ่ๆขนปุยๆมาปัดออกไปอย่างแรง...)
อสูรเฟรจัง : ห้ามแตะ (ฮึ่ม..แฮ่..)
ซาย่า : งกจริงๆ... ฉันจะกลับบ้านล่ะ
ว่าแล้วซาย่าก็กระโดดตีลังกาสามตลบผ่านอุ้งมืออันปุกปุยไปได้ (>>หนังจีนเรอะ..??) แล้ววิ่งฝ่าพายุหิมะอันหนาวเหน็บออกไป (กระดาษที่พนักงานโปรยมาจากยอดปราสาท)
เฟรจัง : (ผู้ยังงงวยอยู่ก็ตะโกนให้อีกฝ่ายได้ยินแม้จะอยู่ในพายุหิมะ) ไม่ได้งกเฟ้ย...!!!!! (inu : เฟร!!!! ตามออกไปสิ..!! ออกไป..!!)
เฟรจัง : (มองตามออกไปเฉยๆ และคิดในใจ ให้โดนหมาป่ากัดบ้างก็ดี...ก่อนจะนั่งนิ่งเฉยต่อไป...)
บรรดาหมาป่า(พนักงานเราอีกละ..) กระโดดออกมาขวางทางซาย่าไว้พลางแยกเขี้ยวใส่ซาย่า (ยืนงงๆพลางส่งซิกให้กับพนักงานในชุดขนเหล่านั้น)
หมาป่า : (กล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ต้องกระโจนเข้าใส่ซาย่า) แฮ่ๆ...โอ๊ย..เฮ้ย..ไม่ใช่สิ...เอ๋ง...
ซาย่า : (ร่ายเวทย์เข้าใส่หมาป่าเรียบร้อย ชุดขนสัตว์ก็ติดไฟไปตามระเบียบ..) (>>tsukasa&inu : เฮ้ย..ชุดนั้นยืมมานะ ตัดเงิน..!!)
เฟรจัง : (วิ่งออกมาจากฉากอย่างเตรียมสู้เต็มที่)....เอ๋..อ..ปลอดภัยหรือเปล่า..?? (แก้บทเองเฉพาะหน้านะเนี่ย..)
ซาย่า : ตาบอดเรอะ นี่ฉันบาดเจ็บซะที่ไหนล่ะ..?? งี่เง่า..!! (นางเอกนะเนี่ย..)
inu&tsukasa : (กระซิบออกมาจากหลังฉาก) เฮ้ย...มีแต่ต้องพระเอกออกมาปกป้องนางเอกแล้วพระเอกบาดเจ็บเฟ้ย...(ว่าแล้วก็ถีบหมาป่าออกไปอีกรอบ)
คราวนี้หมาป่ากล้าๆกลัวๆก่อนที่จะรีบกระโจนเข้าใส่เฟรจัง แล้วจัดการกัดถุงเลือดที่เตรียมไว้แตกออก ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีพลางส่งเสียงร้องเอ๋งไปทันที...
==================================================
กลับมาที่ปราสาทแล้ว...
เฟร : เจ็บนะ...โอ๊ย...(พูดระดับเสียงเรียบๆ..)
ซาย่า : (เหยียบแรงๆไปที่เท้าอันปุกปุย>>ย้ำอีกละ อย่างสุดแรงเกิด) เอ้า..ทำแผลเสร็จแล้ว...
เฟร : อ๊ากกกกก...!!!!! (ร้องออกมาอย่างจริงใจครั้งแรก)
ช่างไฟ : คุณtsukasa&inu ครับ เอทัวล์แต่งตัวเสร็จแล้วครับ
tsukasa&inu : เสร็จแล้วก็ให้ออกไปสิ
ช่างไฟ : แต่มันมีปัญหาอีกแล้วครับ...
tsukasa&inu : \'ไรอีกล่ะ..??
ช่างไฟ : ชุดเทียนมันสูงเกินไปเลยออกประตูไม่ได้ครับ...
tsukasa : (เริ่มยั๊วะ) ออกไม่ได้ก็ตัดหัวออกมาเลย...
เอทัวล์ : มาแล้วค่า..คุณ tsukasa...
tsukasa : มาแล้วก็ดี...(ว่าแล้วก็ถีบเอทัวล์ออกไปกลางเวทีเฉยเลย..)
แล้วเอทัวล์ก็กลิ้งๆๆๆ ไปชนนาฬิกาอเล็กซ์ก่อนที่จะขอบคุณเขาเพราะช่วยพยุงเธอลุกขึ้นยืน
เอทัวล์ : ถึงฉากไหนแล้วเนี่ย...
อเล็กซ์ : ฉากเต้นรำน่ะครับ...
แต่ภาพเบื้องหน้า มันช่างเหมือนการฝึกกำลังขามากกว่า ในเมื่อซาย่าก้าวเหยียบไปบนเท้าของเฟรตลอด ส่วนเฟรเองก็พยายามอดกลั้นใจเอาไว้เพื่อโบนัสที่จะได้ ส่วนซาย่าเองรู้สึกเหมือนจะเป็นการล้างแค้นจากเรื่องภาคปกติ
ช่างไฟคนเดิม : ขอโทษครับ คุณ tsukasa&inu คือเจ้าของโรงละครเขาติดต่อมาว่าใกล้จะหมดเวลาเช่าสถานที่แล้วล่ะครับ...
tsukasa&inu : แย้กกกก....!!!! เปลี่ยนฉากๆๆๆ ด่วน..!!!
=================================================
และแล้วด้วยสารอะดรีนาริน(รึเปล่า..จำไม่ได้ง่ะว่าเขียนว่าไง...)ก็ทำให้พวกพนักงานทุกคนเปลี่ยนฉากกันอย่างว่องไว (หรือว่ากลัวผู้กำกับจะโมโหแล้วจัดการเผาโรงละครเพื่อให้เกิดสารตัวนี้จริงๆก็ไม่รู้..)
inu : เอริค..โอ๊ย...!!! อยู่ไหน..??
เอริค : ถวายเครื่องเซ่นพ่อซาย่าอยู่ครับ...
inu : เออๆ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง นายรีบๆออกไปได้แล้ว (ว่าแล้วก็ผลักเอริคออกไปหน้าเวที)
tsukasa : (โวยวายอยู่หลังฉาก) เอริค..!!! นี่นายไปซื้อเครื่องเซ่นมาทำไม๊...!! แพงจะตาย..เอาแค่ไข่ต้มก็พอแล้ว..!!
เอริค : (เดินออกมาแล้วก็สะดุดหกล้มกลางเวทีก่อนจะพยุงตัวลุกยืนขึ้น) พวกเรา...บุกเข้าไปเล้ยยย...!!! (นายมาทำสงครามเรอะ..??)
ภาพบนเวทีเวลานี้ช่างสุดแสนจะชุลมุน และแล้วฉากก็ปิดและเปิดใหม่อย่างรวดเร็ว ที่ห้องของอสูรเฟรจัง เอริคถีบประตูให้เปิดออกพร้อมยิงธนู (ปลายทำด้วยจุกยาง) ไปยังเฟรจัง
เอริค : (พี่ครับ...ขอโทษ...ยกโทษให้ผมด้วย...) แกตาย..!! แกเอาซาย่าไปไว้ไหน..?? เจ้าอสูรชั่วร้ายรังแกสาวน้อยผู้อ่อนแอ..(ตรงไหนกันอ่ะที่อ่อนแอ..??)
ซาย่า : อยู่นี่ (พูดพร้อมกับเอาไม้หน้าสามฟาดลงไปยังศีรษะของเอริค)
และแล้วเอริคก็สลบไป ซาย่าทิ้งไม้หน้าสามแล้วจึงรีบวิ่งไปยังเฟรที่นอนสลบ (จนหลับไปแล้ว) อยู่ และแล้ว กลีบกุหลาบที่ไม่มีใครสังเกตเห็น (ก็ไม่ได้กล่าวถึงสักเท่าไหร่นิ) กลีบสุดท้ายกำลังจะหลุดปลิวตกลงมา
ซาย่า : ตื่นสิ...!!! เฟร....ห้ามตายแบบนี้นะ..!! ตายงี่เง่าแบบนี้ไม่เอานะ..!!! นายจะตายต้องเผาทั้งตัวสิ..!! (ตายก็อดโบนัสสิ..ละครไม่จบ..)
inu : สารภาพรักเฟ้ย..!! เร็วๆ เจ้าของมาแล้ว...
ซาย่า : (ขยับปากกระซิบกลับไป) ทำไม่ได้อ่ะ
tsukasa : ทำไม่ได้ก็ขยับปากไป เราพูดเอง...!!
ซาย่า : (พยักหน้าและขยับปากมุบมิบ..) (>>tsukasa : เฟร ฉันรักเธอ อย่าตายนะ Je t\'aime น่ะ เข้าใจไหม..?? ตายอดโบนัสนะเฟ้ย..)
มื่อซาย่าไม่เห็นเฟรขยับตัวเลยจึงเหมาเอาว่าเฟรตายแล้ว
ซาย่า : ตายจริง...งั้นเผาเลยนะ (ว่าแล้วก็ร่ายเวทย์ใส่เฟรโดยทันที)
เฟรจัง : (เริ่มได้กลิ่นไหม้และรู้สึกร้อนขึ้นมาทันทีทันใดจึงลืมตาขึ้นมา) เฮ้ย..!!! ว๊ากกก!! น้ำๆๆๆๆ...!!
tsukasa โยนถังน้ำข้ามฉากมาทั้งถัง น้ำดับไฟได้สนิท แต่ถังน้ำคว่ำอยู่บนหัวเฟรจัง ชุดอสูรถูกไฟเผาไปจนหมดเฟรจังจึงปรากฏกายในร่างเจ้าชาย (เสียที) แต่ก็ยังมีถังน้ำคว่ำปิดหน้าปิดตาอยู่ แล้วเฟรก็ยกถังน้ำออกจากหัว ใบหน้าและผมอันเปียกโชกปรากฏอยู่ต่อหน้าผู้ชมเป็นครั้งแรก
ผู้ชม : กรี๊ดดดด... ท่านเฟรเจ้าขาาา... ท่านเซ็กซี่มากค่าาาา....> <
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่น hall
tsukasa : (จดบันทึกความนิยมเฟร) วันหลังจะต้องสำรวจให้แน่นอน ว่าแต่ละครชะงักไปแล้ว..รีบๆต่อสิเฟ้ย...
=======================================================
นาฬิกาอเล็กซ์และเทียนเอทัวล์ ก็กระโดดดึ๋งๆ พลางโห่ร้องด้วยความดีใจที่เจ้านายตนกลับร่างเดิมได้แล้ว
ซาย่า : (มองไปที่เฟร) ใครเนี่ย...???
เฟร : (ส่งสายตาอาฆาตไปยังซาย่า)...
เอทัวล์&อเล็กซ์ : งั้นจัดงานอภิเษกเลยนะเพคะ/พะย่ะค่ะ
=======================================================
พนักงานเปลี่ยนฉากเป็นฉากอภิเษกอย่างว่องไวที่สุด...แต่ไหงคู่อภิเษกดันมีสีหน้าไม่ยินดีสักนิด จนมีเสียงประกาศิตดังขึ้นจากหลังฉากแว่วมาว่า โบนัส ทั้งคู่จึงฉีกยิ้มกันอย่างเต็มที่ และแล้วม่านก็ปิดลงพร้อมๆกับเจ้าของโรงละครวิ่งเข้ามาไล่
tsukasa : อ๊ะ...เดี๋ยวสิ ขอฉลองก่อน...(ว่าแล้วก็หยิบเอาพลุซึ่งไม่มีใครรู้ว่าไปแอบซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ขึ้นมา และจุดไฟ...)
แน่นอน..โรงละครแห่งนั้นเป็นข่าวใหญ่ครึกโครมขึ้นมาทันทีหลังจากนั้นเพราะโดนไฟไหม้วอดวายไป...(พนักงานทุกคนคิดในใจ....ก็บอกแล้วว่าระวังอย่าให้ผู้กำกับจุดไฟ...)
ทิ้งท้าย...
ซาย่า : ไหนว่าจะให้โบนัสพิเศษไงล่ะ..?? ไหน..??
inu : ได้ๆ (ว่าแล้วก็เดินหายไปสักพักหนึ่งและกลับมาพร้อมถุงใบใหญ่..)
inu : (เปิดถุง) นี่ไง...พายบลูเบอร์รี่ทำเองกะมือเลยนะเนี่ย...อ่ะ..กินสิ..
ทุกคน : (อยู่ๆก็มีสีหน้าจะกินเลือดกินเนื้อ inu ขึ้นมา แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดไว้ก่อน...)
tsukasa : อ้าว..ไม่พอเหรอ..?? งั้นรอเดี๋ยวนะ จะเอาโบนัสของเรามาให้...(ว่าแล้วก็เดินหายไปครึ่งค่อนชั่วโมง...แล้วกลับมาพร้อมกับลากถังใบใหญ่ออกมาด้วย)
tsukasa : อ่ะ..(พูดพลางเปิดฝา..) นี่ไง.. (ด้านในถังนั้นเต็มไปด้วยวิปปิ้งครีม ผงชีส และราดด้วยช็อคโกแลต เมื่อทุกคนเห็นก็แทบเข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้น..)
tsukasa : อ้าว...อะไรกัน อร่อยนาเนี่ย..ของชอบชิ้นสำคัญของเราเลยนะ...(พูดพลางยิ้มหน้าซื่อ..^ ^)
ทุกคนคิดในใจ : รู้งี้ไม่น่าบ่นของ inu ก็ดี ดีกว่ามาเจอนรกวิปปิ้งครีมแบบนี้...(ในขณะที่คนนำมาตักใส่ถ้วยกินไปเรียบร้อยแล้วและนั่งฉลองกับ inu สองคน..)
inu : ใช่ๆ เนื่องจากละครที่เราแสดงกันมีผู้ชื่นชอบกันมาก เพราะฉะนั้น...ซาย่า...มีจม.แฟนๆ 2 ฉบับ ช่วยหน่อยนะ เอทัวล์&อเล็กซ์ มีคนละฉบับ ส่วนเอริค...โอ้..เยอะนะเนี่ย...เอาไปเล้ย..200 ฉบับ..(เอริคทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง..)
เอริค : ฮือๆๆ....แล้ว..ฮึก....ของท่านพี่ผมล่ะครับ ไม่มี...เลยเหรอ..?? น่าสงสารจัง..ฮือๆๆ...(ปากว่าไปพลางปั่นตอบจม.แฟนๆไปด้วย..)
inu : ใครว่าล่ะ..?? เฟร..!! อยู่ไหน..?? เอ้า..จม.แฟนๆของนาย...ช่วยตอบด้วยน้า... (ว่าแล้วก็ยกถุงใบใหญ่ๆๆๆ ยักษ์ๆๆๆ อภิมหาบึ้มๆๆๆๆๆๆให้..)
เฟร : (นอนอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือและผ้าพันแผล สาเหตุก็เพราะไฟของซาย่าจังนั่นเองนั่งเอง และตอนนี้ก็ช็อคไปแล้ว...เพราะกองจดหมายตั้งเท่าตึกใบหยก)
tsukasa : เอาล่ะ...ก่อนหน้านั้นฟังประกาศก่อน!! ซาย่า...ทำชุดหมาป่าพังไป4ชุด ทำชุดอสูรพังไป1ชุด ค่ารักษาพยาบาลเฟรจัง รวมเป็น 37,500 PN อนุโลมให้เลือก2ข้อ 1 จ่ายเดี๋ยวนี้ 2 งดค่าตัวตลอดเรื่อง...!!
ซาย่า : นรกชัดๆ นี่สิปีศาจของแท้...
tsukasa : เมื่อกี้ว่าไงนะ ...?!? (ทำหน้าตายิ้มๆ แต่ทำไมไม่รู้ซาย่ากลับรู้สึกว่าดวงตาคู่นี้มีประกายวิบวับออกมาอย่างบอกไม่ถูก)
ซาย่า : เปล่าค่าๆ ฉันขอผ่อนจ่ายได้ไหมคะ...??
====================The End======================
คุยกันเล็กน้อย...
ก่อนอื่น..เราขออภัยที่ถอนคำพูด(พิมพ์)ในตอนที่แล้วว่าจะงดแต่งภาคพิเศษไปพักหนึ่ง....แต่...ฟิคเรื่องนี้ก็ออกมาจนได้..^ ^!! (โดยความร่วมมือของผู้แต่งอีกคน...inu อ่ะ..)
จบแล้วค่ะ สำหรับฟิค PoR ภาค Beauty and the Beast ของพวกเรา (inu&tsukasa) อ่านแล้วรู้สึกว่าไงเชิญไประบายอารมณ์ที่บอร์ดได้เลยนะคะ..^ ^ ยินดีรับฟังเต็มที่ค่า...(สงสัยจะโดนด่าแน่เลย..แฟนๆเฟร..)
==================
05 May 2004 from tsukasa
เอาเพลงที่ inu ดัดแปลงแต่ง..(หรือเปล่า..??) มาลงค่ะ... Thanks to inu. เอาไว้อ่านเล่นๆประกอบช่วงเต้นรำนะคะ ^ ^
Tale as old as time
True as it can be
Barely even friends
Than somebody bends
Unexpectedly
Just a little change
Small, to say the least
Both a little scared
Neither one prepared
Beauty and the beast
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น