ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ภาคพิเศษ ~Memories of Love~
I realized who my beloved was.
More and more I felt in love.
Gradually, finally, you\'re the only one.
Always call me, because I will believe in you.
ได้ตระหนักแล้วว่าใครคือคนที่รักที่สุด
ทุกวัน...ความรักที่เพิ่มพูนขึ้นทุกขณะ
ทีละเล็กทีละน้อย...จนมีเธอเพียงคนเดียว
เรียกหาได้เสมอ...เพราะฉันเชื่อในตัวเธอ
********************
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องผ่านม่านบางเข้ามากระทบใบหน้าผู้ที่บรรทมหลับอยู่เตียง ผมสีน้ำตาลเข้มที่ดูยุ่งไปบ้างจากการนอนหลับ ใบหน้าที่ดูคมคายจัดเข้าขั้นหล่อเสียด้วยซ้ำ เขาเอามือขยี้ตาเนื่องด้วยเคืองแสงที่แยงเข้ามานั้นแล้วลุกขึ้นออกจากเตียง นางกำนัลสองนางที่คอยอยู่ด้านนอกห้องนำอ่างล้างหน้าเข้ามาถวายด้านในห้อง แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะได้ทันทำอะไรนั้นก็ได้มีบุคคลสองคนวิ่งเข้ามาในลักษณะที่ดูคล้ายกับวิ่งแข่งกันพร้อมๆกับทุ่มเถียงกันไปด้วย
\"ถวายบังคมพะย่ะค่ะ...!!\" ทั้งสองพูดออกมาเกือบจะเป็นเสียงเดียวกันขณะคุกเข่าลงต่อหน้าชายผู้มียศเป็นองค์กษัตริย์แห่งประเทศรอซินยอล พระองค์ทรงมีสีหน้ายุ่งยากใจเมื่อเห็นผู้ที่รีบร้อนมาเข้าเฝ้าตั้งแต่เช้าเช่นนี้ ในขณะที่ยังไม่ได้ตรัสอะไรออกไปนั้นชายวัยกลางคนผู้รีบเร่งมาเข้าเฝ้านั้นยังคงเถียงกันอยู่อย่างไม่เลิกรา...
\"ท่านทั้งสองมีธุระอะไรเร่งด่วนหรือ ท่านเสนาธิการฝ่ายกลาโหม ท่านเจ้าคุณท้องพระคลัง...\" องค์กษัตริย์ทรงตรัสด้วยสุรเสียงเหนื่อยหน่ายเพราะคนทั้งคู่มักจะมีเรื่องทะเลาะได้ทุกเวลา และทรงประทับนั่งเพื่อพร้อมฟังเรื่องที่ทั้งคู่จะทูลถวาย
\"กระหม่อมเห็นควรว่า เราควรจะมีการรับและฝึกทหารเพิ่มขึ้นพะย่ะค่ะ...!!\" เสนาธิการฝ่ายกลาโหมเริ่มทูลขึ้นก่อน และอีกคนก็รีบชิงทูลต่อขึ้นทันที
\"แต่ถ้าเช่นนั้นเงินหลวงมีไม่เพียงพอเป็นเบี้ยเลี้ยงให้พวกทหารเหล่านั้นแน่ๆพะย่ะค่ะ...!! ถ้าเก็บภาษีเพิ่มพวกไพร่ฟ้าประชาชนต้องไม่พอใจแน่ๆพะย่ะค่ะ...!!\" และแล้วคนทั้งคู่ก็หันไปจ้องหน้ากันด้วยความโมโหก่อนจะเริ่มทุ่มเถียงกันใหม่ทั้งๆที่ยังอยู่ต่อหน้าพระพักตร์แท้ๆ องค์กษัตริย์มองดูชายทั้งสองและถอนหายใจอย่างปลงๆ จนเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ยังคงไม่เลิกเถียงกันง่ายๆแน่จึงตรัสขึ้นในที่สุด
\"งั้นพวกท่านเอาเรื่องนี้เข้าที่ประชุมในครั้งต่อไป เรายังไม่พร้อมที่จะมานั่งรับฟังพวกท่านเถียงกันเช่นนี้\" สุรเสียงเด็ดขาดตัดบทเถียงของคนทั้งคู่ได้ชะงัก ก่อนที่จะเดินไปยืนตรงริมระเบียงที่ทอดยาวออกไปด้านนอกอย่างแสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่ต้องการรับฟังเรื่องใดๆทั้งสิ้นในช่วงเวลานี้ ทำให้คนทั้งคู่ต้องยอมออกจากห้องไปในที่สุด และมีเสียงเถียงกันไปตามทางเดินแว่วมาให้ได้ยินและห่างออกไปทุกๆที ทิ้งให้ชายผู้เป็นกษัตริย์หนุ่มมองออกไปยังเบื้องล่างอย่างไร้จุดหมายพลางปล่อยความคิดให้ล่องลอยไป
เสด็จพ่อ... นี่ลูกทำหน้าที่นี้ได้ดีพอหรือยัง....
============================================
บรรยากาศที่วุ่นวายคึกคักอันเป็นปกติเช่นทุกวันของย่านตลาดแห่งเมืองฟัวร์ เสียงเร่ขายสินค้าดังแจ้วๆมาทุกๆนาที ผู้คนมากมายต่างพากันเดินเลือกซื้อของที่ตนต้องการ เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นทุกวัน หากแต่วันนี้...
\"เฮ้ย...!! ไอ้หนูชนข้าแล้วไม่ขอโทษเรอะ...\" เสียงเอะอะดังขึ้นเรียกให้ผู้คนแถวนั้นหันไปมองต้นเสียง ชายร่างยักษ์ผู้หนึ่งซึ่งทุกคนที่อยู่ที่นี่รู้กันว่าเป็นอันธพาลที่ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย ด้านหลังมีพรรคพวกซึ่งเป็นลูกน้องยืนสมทบอยู่อย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด ด้านหน้าของพวกอันธพาลเหล่านั้น ชายหนุ่มผู้ถูกกล่าวหานั้นยืนจ้องหน้าอย่างไม่นึกเกรงกลัวต่อคนตรงหน้าอย่างที่ทุกคนนึกคิดกัน ผ้าฮู้ดที่พันรอบตัวบ่งบอกให้คนอื่นรู้ว่าเขาเป็นนักเดินทาง เสียงเดียวที่ปรากฏในใจของผู้คนที่ยืนมุงดูเหตุการณ์คืออยากให้ชายหนุ่มผู้นั้นรอดจากการวิวาทที่ดูแล้วหาทางชนะได้น้อยนิด
\"อะไรกัน... ยังไม่คิดจะก้มหัวขอโทษอีก แต่ยังไงข้าก็ไม่คิดจะรับคำขอโทษจากเจ้าอยู่ดี ต้องมีค่าทำขวัญเล็กน้อยๆเสียก่อน...\" เสียงหาเรื่องยังคงดังขึ้นต่อมาไม่หยุดหย่อน แต่อีกฝ่ายไม่คิดจะทำอะไรแม้เพียงขยับตัว นอกจากจ้องกลับอย่างดูแคลนเท่านั้น ซึ่งการกระทำนี้ยิ่งยั่วให้ชายร่างยักษ์โมโหมากยิ่งขึ้นก่อนที่จะเริ่มชกกำปั้นเข้าสู่ร่างตรงหน้าทันที ในขณะที่ไม่มีใครสังเกตว่ามือของร่างนั้นเริ่มกุมไปที่ดาบ...
\"โอ๊ย..!!!\" เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น หากแต่ไม่ได้มาจากชายหนุ่มผู้ที่ชาวบ้านเห็นเขากำลังจะถูกชก แต่มาจากกลุ่มอันธพาลเหล่านั้น และไม่ใช่เพราะดาบในมือชายผู้นั้นที่ตอนนี้ถูกดึงขึ้นมาพร้อมสู้แล้ว แต่เป็นเพราะ...
\"พวกงี่เง่าชอบรังแกชาวบ้าน...!!!\" เสียงหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นฝ่ายทำให้พวกอัธพาลร้องโอดครวญเมื่อครู่ ในมือของเธอคือฟืนดุ้นใหญ่ซึ่งใช้ขว้างไปที่กลุ่มอันธพาลเมื่อครู่ เมื่อรู้ตัวว่าฝ่ายที่ทำร้ายพวกตนเมื่อครู่เป็นเพียงสาวร่างบางนางหนึ่งที่ดูไม่น่าจะมีพิษสงใดๆทั้งนั้นพวกมันก็ปรี่เข้าใส่หวังจะแก้แค้นกลับคืนให้สาสม แต่สาวน้อยผู้นั้นกลับเป็นฝ่ายเล่นงานพวกมันเสียจนต้องยอมแพ้ล่าถอยไปเองในที่สุด เสียงปรบมือและโห่ร้องด้วยความยินดีดังมาจากพวกชาวบ้านที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ทำให้เธอหันมายิ้มรับด้วยท่าทีเขินอายก่อนที่จะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มผู้ยังคงยืนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่
\"พวกนั้นมันจ้องเล่นงานพวกนักเดินทางที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเท่านั้นแหละ คราวหลังระวังตัวด้วยนะ อย่าเข้าใกล้มันก็พอแล้ว\" เสียงสาวน้อยพูดแจ้วๆขณะที่มองสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายแต่เมื่อไม่เห็นว่ามีร่องรอยบาดเจ็บใดๆจึงเอามือตบบ่าอีกฝ่ายราวกับกิริยาที่เพื่อนทำให้กัน
\"ท่านหญิงเก่งจริงๆ เล่นพวกนั้นเสียหมอบไปเลย\" เสียงชมเชยสาวน้อยดังมาจากชายชราคนหนึ่งในที่นั้น ชายหนุ่มมองหน้าสาวน้อยตรงหน้าอย่างสะดุดหูกับคำเรียกที่ชาวบ้านเรียกเธอว่า ท่านหญิง สาวน้อยยิ้มหวานรับคำชมที่ชายแก่ชมเธอ ก่อนใช้มือปัดผมสีน้ำตาลประกายทองของเธอไปด้านหลังและยืดอกพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกเล็กน้อย
\"พวกนั้นมันสู้ฉันไม่ได้หรอกน่า ลุงก็เห็น โดนเล่นงานนิดเดียวก็แพ้วิ่งหนีเป็นหมาหางจุกตูดไปแล้ว\" คำพูดนี้เรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้เป็นอันมาก ก่อนที่เธอจะกล่าวลาทุกคนในที่นั้นและรีบวิ่งออกไปโดยที่สายตาชายหนุ่มผู้ซึ่งรู้กสึกติดใจในนิสัยของเธอตั้งแต่แรกเห็นนั้น
\"เธอเป็นท่านหญิงตระกูลใดหรือ..??\" เขาหันมาถามชายชราเมื่อครู่ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างเขาในขณะนี้ ชายชราหันมามองตัวเขาและอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตอบคำถาม
\"พ่อหนุ่มสนใจเธอขึ้นมาล่ะสิ เธอผู้นั้นเป็นบุตรีของท่านนายพลรีเกอร์น่ะ ท่านหญิงเป็นที่รักใคร่ของพวกเราก็เพราะท่านไม่เคยถือตัวเลยแม้สักนิดเดียว ผิดกับบิดาของท่านหญิงโดยสิ้นเชิง แต่เพราะแบบนี้บิดาท่านจึงมักจะว่าท่านอยู่เสมอๆ ถึงแม้จะดูร่าเริงออกปานนั้น แต่จริงๆแล้วท่านน่าสงสารนะ...\" ชายชราพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดต่อไป \"ถ้าหากท่านหญิงได้ออกจากบ้านหลังนั้นเร็วเท่าไร พวกเราคงจะยินดีกับท่านหญิงมากเลยจริงๆ...\" เสียงรำพึงของชายชราดังมาถึงตรงนี้ก่อนที่จะหยุดเงียบไป ชายหนุ่มทอดสายตามองตามไป คฤหัสถ์หลังใหญ่สีขาวนั้นที่ชายชราพูดถึง...
===========================================
\"แกออกไปก่อเรื่องที่ตลาดมาใช่ไหม ?!?\" เสียงชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นนายพลรีเกอร์เอ็ดบุตรีของตนดังลั่นห้อง ในขณะที่สาวเจ้าไม่มีทีท่าหยี่ระในคำต่อว่าจากปากบิดาของตนเลยแม้เพียงนิดจนเขาเงื้อมือขึ้น และ...
เพี๊ยะ..!!!
\"แกต้องรู้จักวางตัวให้สมกับเป็นบุตรีของข้า ไม่ใช่ไปหาเรื่องกับพวกอัธพาลในตลาดไปวันๆ...\" คำพูดทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องโดยทิ้งให้บุตรสาวของตนทอดสายตามองตามแผ่นหลังที่เดินออกไปที่ไม่มีร่องรอยแห่งความปราณีอย่างที่ซึ่งพ่อควรมีต่อลูกเลยด้วยซ้ำ ไม่มีแม้เพียงน้ำคำที่เหมาะสมกับการใช้เรียกลูกเสียด้วยซ้ำ สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างเข้ามาประคองคุณหนูของตนเมื่อเห็นว่านายผู้เข้มงวดเดินออกไปแล้ว
\"คุณหนูเป็นอะไรมากเจ้าคะ\" เสียงสาวใช้ถามขึ้นเมื่อสีหน้าของเจ้าตัวดูไร้ความรู้สึกอย่างที่สุด ดวงตาสีน้ำตาลคู่งามที่มักจะมีประกายแห่งความร่าเริงอยู่เสมอๆบัดนี้ไม่ฉายแววอารมณ์ใดๆออกมาเลย และแล้วเธอก็แปรเปลี่ยนอารมณ์โดยทันที รอยยิ้มเผยให้เห็นบนใบหน้าซึ่งมีรอยแดงปรากฏที่แก้มด้านหนึ่งซึ่งเป็นผลจากการลงโทษเมื่อครู่
\"ฉันไม่เป็นไรหรอก ขอบใจที่เป็นห่วงนะ...\" เสียงตอบกลับอย่างแผ่วเบาของคุณหนูทำให้สาวใช้อุ่นใจขึ้นมาบ้างก่อนที่จะรีบไปทำงานของตนต่อไป หญิงสาวเอามือลูบจุดที่เธอโดนบิดาตบเอาเมื่อครู่ก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องของเธอไปโดยไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีกเลย
==========================================
\"เมื่อวานต้องขอขอบคุณท่านมากนะ ท่านหญิง...\" เสียงที่ทักขึ้นจากด้านหลังทำให้สาวเจ้าต้องหันกลับไปหาบุคคลผู้นั้น ชายหนุ่มนักเดินทางซึ่งยังคงพันฮู้ดอยู่รอบหน้าของตนอยู่เหมือนเดิม เธอยิ้มกลับและพูดขึ้น
\"ไม่เป็นไรนี่ พวกนั้นก็มักจะหาเรื่องชาวบ้านไปวันๆแบบนี้แหละ แต่เพราะไม่มีใครกล้าหือกับพวกมันจนมันได้ใจใหญ่เลยแบบนี้\" หญิงสาวพูดพร้อมกับหัวเราะขึ้นในภายหลัง ชายหนุ่มยืนยิ้มให้ก่อนจะพูดต่อขึ้น
\"แต่ก็ยกเว้นแต่ท่านที่เล่นงานมันเสียแตกกระเจิงไปเช่นนั้น...ท่านหญิง\" หญิงสาวยิ้มพลางแลบลิ้นให้คำชมนี้ ก่อนจะถอนหายใจขึ้นมาและเอ่ยขึ้นในที่สุด
\"ท่านอาจจะคิดว่าฉันคงไม่เหมาะที่จะเป็นท่านหญิงเลยใช่ไหมล่ะ ทั้งการแต่งกายและที่ฉันไปมีเรื่องกับเจ้าพวกนั้น...\"
\"ไม่เลยท่าน ท่านเป็นผู้ที่เหมาะสมกับที่พวกชาวบ้านรักใคร่และยกย่องแล้วล่ะ\"
\"แหม..เล่นชมกันต่อหน้าแบบนี้ฉันเขินแย่เลย แต่ฉันยังไม่รู้ชื่อท่านเลยนะ ท่านนักเดินทาง...\" หญิงสาวพูดขึ้นและยกมือแตะอกตนเองเพื่อแนะนำตัวอย่างง่ายๆก่อน \"ฉันชื่อ เดแอส เด รีเกอร์ น่ะ แต่เรียกฉันสั้นๆว่าแดสดีกว่านะ\" เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนส่งมือยืนมาพร้อมจับมือทักทาย อีกฝ่ายยื่นมือออกจับก่อนเอ่ยขึ้น
\"กระผมชื่อราสเอลขอรับท่านหญิง...\" สิ้นคำพูดของฝ่ายชายสาวเจ้าก็รีบพูดขึ้นมาทันที
\"อย่าเรียกแทนฉันว่าท่านหญิง เพราะฉันเองไม่เคยนึกชอบตนเองในตำแหน่งนั้นแม้เพียงนิดเดียว\" หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าซึมลงเล็กน้อยก่อนที่จะรีบกลบเกลื่อนด้วยการแย้มรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยให้อีกฝ่ายไม่ทุกข์ใจไปด้วย และชักชวนให้เขาเดินเป็นเพื่อนเธอโดยถือว่าเป็นการที่เธอพาชมเมืองนี้
\"เดแอสที่แปลว่าเทพธิดาสินะ เป็นชื่อที่ไพเราะดีนะ\" คำชมจากปากชายหนุ่มทำให้เธอหัวเราะออกมาเบาๆเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบกลับไป
\"ใช่ เพราะดีนะ ชื่อที่ฉันชอบที่สุดและเกลียดที่สุดในเวลาเดียวกัน...\" คำพูดที่สะกิดใจชายหนุ่มที่เดินอยู่ด้านข้างว่าตนเองถามคำถามอะไรที่ไม่สมควรเข้าหรือเปล่า แต่เธอก็ยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไรต่อไป ทำให้เกิดบรรยากาศที่เรียกได้ว่าเงียบจนถึงขั้นอึดอัดขึ้นมาชั่วขณะใหญ่จนฝ่ายหนึ่งต้องเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน
\"ผมถามอะไรที่สมควรถามหรือเปล่า..??\"
\"ไม่หรอก... ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง นิทานน่ะ\" หญิงสาวพูดพลางหยุดซื้อแอ๊ปเปิ้ลและโยนส่งมาให้เขา ก่อนจะพามาหยุดนั่งพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนที่จะเริ่มต้นเล่าเรื่องให้ฟัง
\"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... มีสาวน้อยนางหนึ่งเป็นคนรับใช้ในคฤหัสถ์หลังใหญ่โต และแล้วก็พบรักกับลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าของคฤหัสถ์นั้น ทั้งๆรู้ว่าเป็นรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เธอก็รักเข้าไปเสียแล้ว ส่วนเขาเองก็ดูเหมือนจะมีใจให้เธอด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าความรักนั้นต้องโดนพวกญาติๆของฝ่ายชายคัดค้านแน่ๆ เอาล่ะ...ไหนลองทายสิว่าความรักพวกเขาสมหวังไหม..??\" เธอถามขึ้นหลังจากเล่าเรื่องที่เธอบอกว่าเป็นนิทานนั้นให้ฟังได้ชั่วครู่
\"ถ้าเป็นนิทานก็น่าจะสมหวังนะ...\" ชายหนุ่มตอบกลับหลังจากมีสีหน้าเคร่งเครียดในการคิดจนทำให้หญิงสาวด้านข้างอดหัวเราะออกมาไม่ได้
\"แต่เสียใจด้วยนะ นิทานเรื่องนี้ยังไม่สมหวังง่ายๆขนาดนั้น ลงท้ายหญิงสาวคนนั้นก็ต้องถูกไล่ออกจากบ้านหลังนั้น คนรักของเธอถูกพ่อแม่จับให้แต่งงานใหม่ และแล้วตอนหลังหญิงสาวถึงรู้ว่าเธอมีลูกกับเขาคนนั้นแต่เธอก็ไม่ติดต่อไปหาเขาอีกเลย และเขาก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลยเช่นกัน เวลาผ่านไปหลายเดือนในที่สุดเธอก็ได้ให้กำเนิดบุตรสาว เป็นช่วงขณะเดียวกันที่ครอบครัวในคฤหัสถ์นั้นแยกทางกัน ฝ่ายนั้นจึงติดต่อขอรับตัวเธอและลูกเข้าไปอยู่ด้วยกันที่นั่น แล้วครั้งนี้คิดว่าจะลงเอยด้วยดีไหม..??\" หญิงสาวถามขึ้นหลังจากที่เห็นชายหนุ่มนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่ออย่างที่เธอไม่คาดคิด
\"คงสมหวังกันแล้วสิ\" เธอยิ้มให้กับคำตอบของเขาก่อนจะพูดต่อไป
\"และแล้วเรื่องก็จบโดยที่เธอทนอยู่ที่นั่นต่อไปไม่ได้ และออกมาจากที่นั่นโดยทิ้งลูกไว้...\" พอสิ้นคำพูดเธอก็หันมามองหน้าชายหนุ่มด้านข้างแล้วก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ ก็ในเมื่อเขาทำหน้าเศร้าขึ้นมาจริงๆอย่างที่เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีคนฟังเรื่องเช่นนี้แล้วเศร้าตามเลย \"นิทานเรื่องนี้ก็จบลงแบบนี้ล่ะ ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้นก็ได้\" เธอพูดขึ้นในที่สุดเมื่อเห็นว่าสีหน้าเศร้าๆนั้นยังไม่จางหายไปจากดวงหน้าอีกฝ่าย
\"ผมเสียใจ...\" คำพูดหลุดออกมาจากปากของราสเอล เมื่อเขาเห็นสีหน้าของคนเล่าเรื่องที่ถูกกล่าวอ้างว่าเป็นนิทานนั้นมีสีหน้าร่าเริงกว่าที่ควรจะเป็น เธอหัวเราะขึ้นเบาๆอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
\"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย นี่เป็นแค่นิทานเท่านั้นนี่นา\" เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้ม แม้จะดูร่าเริงเพียงใดแต่ราสเอลกลับเห็นแววตาที่มีความเศร้าแฝงอยู่แม้เพียงชั่วขณะหนึ่ง หากแต่เป็นช่วงที่เขาคิดในใจว่าไม่ควรที่จะวางใจให้เธออยู่เพียงคนเดียวแม้เพียงชั่วครู่ เพราะนั่นเป็นแววตาที่บ่งบอกว่าพร้อมที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่สนใจใครอีกต่อไป
\"มัวแต่จ้องหน้าฉันอยู่นั่นแหละ มีอะไรติดอยู่ที่หน้าฉันหรืออย่างไรกัน..??\" เสียงแดสพูดขึ้นเมื่อสังเกตว่าอีกฝ่ายเงียบไปนานและเหม่อมองมาที่หน้าเธอตลอด ทำให้ราสเอลต้องรีบส่ายศีรษะและตอบปฏิเสธออกไป เธอหัวเราะพลางพูดขึ้นมาในที่สุด \"เธอนี่เป็นคนตลกดีนะ วันนี้ฉันกลับก่อนดีกว่า แล้วเจอกันใหม่นะ\" เมื่อพูดจบเธอก็ลุกขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ก่อนที่จะออกเดินปนวิ่งไปตามถนนที่นำพาตัวเธอกลับ คฤหัสถ์ นั้น ราสเอลมองตามจนร่างเธอหายไปกับฝูงชนที่เดินจับจ่ายใช้สอยที่ตลาดนั้น
=============================================
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามรัตติกาลอันมืดมิด เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความมืดเสียส่วนใหญ่ จะมีแสงไฟเล็ดลอดออกมาบ้างก็แต่เพียงร้านค้าหรือโรงแรมที่เปิดให้บริการในช่วงเวลากลางคืนด้วย บุคคลผู้ทอดมองออกไปยังภาพเบื้องหน้าและแล้วก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่างอดไม่ได้เมื่อนึกถึงบางสิ่งภายในใจ
\"ไม่ทราบว่าท่านยิ้มด้วยเหตุอันใดหรือ\" เสียงบุรุษในชุดขาวเอ่ยขึ้นกับผู้เป็นนายของตน
\"เพราะเรานึกเรื่องดีๆออกเรื่องหนึ่ง...\" เสียงตอบกลับมาจากนายซึ่งผู้ที่เป็นลูกน้องไม่ได้อาจเข้าใจอะไรเพิ่มได้เลย
=============================================
\"ในวันพรุ่งนี้ที่ราชวังจะมีงาน แกต้องไปกับข้าด้วย\" คำประกาศิตที่ดังขึ้นในตอนเช้าหลังจากวันนั้นเพียงไม่กี่วัน เดแอสมองหน้าพ่อเธออย่างไร้ความรู้สึกก่อนที่จะตอบปฏิเสธเสียงแข็งออกไป
\"ฉันไม่ไป หากท่านพ่ออยากไปขอเชิญท่านไปเพียงคนเดียวเถอะ\" คำตอบที่ทำให้ท่านพ่อของเธอหันมาทำหน้าดุใส่อย่างเช่นทุกที ก่อนที่เขาจะพูดต่อไป
\"ถึงไม่อยากไปก็ต้องไป งานนี้พวกบ้านอื่นๆก็พาลูกสาวของตนไปกันทั้งนั้นแหละ ใครๆก็อยากเกี่ยวดองกับองค์กษัตริย์ทั้งนั้น...\" คำพร่ำพรรณนาถึงแผนการที่สำหรับตัวเดแอสเองนั้นมันช่างดูเหลวไหลสิ้นดี แต่เธอก็ทนเป็นนั่งเฉยไปเรื่อยจนบิดาเธอหยุดพูดและหันมาย้ำ \"เพราะฉะนั้นแกต้องไปกับข้าด้วย ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวข้าจัดการหาให้เอง!!\" คำพูดที่หญิงสาวพยักหน้าเออออไปตามเรื่องก่อนแล้วรีบปลีกตัวออกจากที่นั้นโดยทันที
=============================================
\"แดส...\" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้หญิงสาวตื่นจากอาการเหม่อเมื่อครู่ ก่อนหันหน้าไปพบราสเอลที่มองเธอด้วยความเป็นห่วง
\"อ๊ะ ขอโทษที พอดีฉันคิดเรื่องอื่นมากไปหน่อยน่ะ...\" เธอตอบพร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย
\"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า..??\" อีกฝ่ายถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าเธอยังไม่ดีขึ้น
\"ก็แค่คำสั่งบ้าๆจากท่านพ่อ และความคิดงี่เง่าขององค์กษัตริย์น่ะสิ\" คำพูดนี้เล่นเอาอีกฝ่ายแทบหน้าคว่ำ เธอสังเกตเห็นจึงรีบบอกขึ้นทันที \"ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ฉันแค่พูดเล่นๆ ใครจะไปมีสิทธิ์ต่อว่าต่อขานองค์กษัตริย์ได้ถึงขนาดนั้นกันล่ะ\" ชายหนุ่มยิ้มให้ความคิดของเธอแต่ยังไม่วายมีแววตาตื่นๆเล็กน้อยจากคำพูดนั้น แล้วในที่สุดเขาก็พูดขึ้น
\"แดสไปเถอะ งานในนั้นสนุกแน่ๆ รับรองได้เลย...\" คำพูดนี้สะกิดใจอีกฝ่ายจนต้องเอ่ยถาม
\"แล้วราสเอลรู้ได้อย่างไร ฉันยังไม่ทันบอกเลยว่ามันมีงานเลี้ยงในวัง...\" เมื่อสิ้นคำถามนี้ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนที่จะตอบกลับ
\"เรื่องนี้ใครๆก็รู้หากมีแหล่งข่าวที่ดี เพื่อนผมทำงานในวังน่ะ แดสไปเถอะ ผมรับรองได้เลยว่าไม่ผิดหวังแน่ๆ...\"
=============================================
\"องค์กษัตริย์ราดิเออแห่งประเทศรอซินยอลเสด็จ\" เสียงนายทหารยศสูงท่านหนึ่งประกาศดังก้องท้องพระโรงอันเป็นสถานที่จัดงานนี้ เหล่าหญิงสาวผู้เป็นบุตรสาวในตระกูลมีชื่อทั้งหลายต่างพากันก้มหัวแสดงความเคารพและเริ่มแสดงตนให้ต้องตาต้องใจองค์กษัตริย์ตามที่ได้รับการสั่งสอนมา แต่สำหรับแดสแล้วเธอไม่สนใจที่จะทำตนให้เป็นจุดเด่นของงานอย่างพวกเธอเหล่านั้น ตอนนี้พ่อของเธอไปพูดคุยอยู่กับนายทหารชั้นผู้ใหญ่ผู้เป็นนายของเขาอีกที ตัวเธอเมื่อเหลียวไปมองมาก็พบบุคคลที่คุ้นหน้าคุ้นตาเธอยืนอยู่ระเบียง เธอรีบเดินไปเท่าที่ชุดกระโปรงที่ดูหรูหรานั้นจะทำได้ ซึ่งเธอนึกในใจตลอดเลยว่ามันทำให้เธอเคลื่อนไหวไม่สะดวกเลย
\"ราสเอล ?!?\" เสียงทักที่ชายหนุ่มหันมายิ้มให้แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันได้พูดอะไรออกมานั้นหญิงสาวก็ถามขึ้นมาก่อน \"เธอเข้ามาทำอะไรที่นี่ เข้ามาได้ด้วยหรือ..?? แล้วนี่น่ะหรือที่บอกว่าสนุก ไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย\"
\"ใจเย็นๆแล้วค่อยๆถามสิครับ ผมตอบไม่ทันหรอก แดส..\" เขาพูดขึ้นในที่สุด หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วก็หัวเราะออกมาก่อนที่จะบอกให้เขาค่อยๆตอบทีละคำถามก็ได้
\"ผมเข้ามาได้ก็เพราะเพื่อนผมคนนั้นนี่แหละ ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่ได้เข้มงวดเรื่องคนเข้าออกเสียเท่าไหร่หากไม่ใช่เขตราชฐานชั้นใน\" เขาหยุดไปสักพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ \"แดสว่ามันไม่สนุกหรอกหรือ งานนี้นะ ทุกคนเหมือนใส่หน้ากากเข้าหากันตลอดเหมือนเป็นโรงละครขนาดใหญ่ สำหรับตัวผมที่ไม่ได้ใส่ชุดที่ดูหรูแบบพวกเขา นอกจากไม่ได้รับการต้อนรับด้วยความยินดีแล้ว แม้จะพูดด้วยก็ไม่ได้รับคำตอบด้วยดี ทั้งที่ความจริงแล้วพวกเขาอาจจะไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่แค่ต้องการมาเกี่ยวดองปรองญาติกับองค์กษัตริย์ และผมก็อาจไม่ได้เป็นเช่นแบบที่เห็นนี่ก็ได้\" คำพูดที่ฟังดูไม่น่าจะเป็นคำพูดของนักเดินทางธรรมดาๆหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มตรงหน้า แดสเองได้แต่ยืนฟังและหัวเราะออกมาเบาๆเล็กน้อยตรงท้าย
\"ก็นี่เป็นงานที่เกิดจากความคิดขององค์กษัตริย์นี่ มีใครหรือที่กล้าขัดรับสั่งถึงแม้จะไม่มีความพอใจแต่ก็โดนบังคับมางานจนได้\" เธอหยุดคิดไปชั่วครู่ก่อนเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง \"แล้วราสเอลจะบอกกับฉันว่าที่แท้จริงแล้วเป็นองค์ชายจากประเทศไหนสักแห่งปลอมตัวออกมาพเนจรเร่ร่อนไปทั่วหรือ..??\" คำพูดที่ไม่ได้รับคำตอบใดๆเลยจากชายหนุ่มคนนี้นอกจากรอยยิ้มที่มุมปาก และแล้วก็มีคนๆหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน บุคคลที่แดสจำได้ว่าเธอได้พบเห็นเขาเมื่อครู่ องค์กษัตริย์ เธอจึงต้องคุกเข่าทำความเคารพอย่างเสียไม่ได้ หากแต่ชายหนุ่มผู้ยืนอยู่ด้านข้างเธอกลับไม่มีทีท่าว่าจะคุกเข่าให้บุคคลตรงหน้าเลย และแล้วสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อบุคคลที่แต่งกายเต็มยศในชุดราชพิธีของกษัตริย์กลับก้มลงคุกเข่าให้กับ ราสเอล ?!?
\"พระองค์ทรงพอพระทัยแล้วหรือไม่พะย่ะค่ะ ได้โปรดอย่ารับสั่งให้กระหม่อมต้องรับหน้าที่เช่นนี้อีกเลยพะย่ะค่ะ\" คำพูดที่ได้ยินยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกใจยิ่งขึ้นไปอีก จนเมื่อหันไปเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นอยู่บนหน้าของราสเอล หรืออีกทีที่เธอเข้าใจโดยทันที องค์กษัตริย์ราดิเออแห่งประเทศรอซินยอล...
============================================
\"ผมขอโทษ แดส ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเธอนะ...\" เสียงขอโทษดังมาตลอดทางที่หญิงสาวเดินกลับบ้านโดยทันทีหลังจากได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิดอย่างนั้น คงเป็นภาพที่ดูแปลกตาหากมีใครแถวนั้นที่รู้จักองค์กษัตริย์อย่างแท้จริงเห็นพระองค์วิ่งตามหญิงสาวเพื่อเอ่ยขอโทษโดยที่เจ้าตัวไม่คิดแม้เพียงหันมาฟัง
\"ไม่ทรงหลอกแล้วที่ผ่านมานี่คืออะไร ไม่ได้เรียกว่าทรงสวมหน้ากากเช่นกันหรอกหรือ\" เธอตะโกนพูดขึ้นมาในที่สุดโดยไม่ทันสังเกตว่าด้านหลังมีเงาคนคนกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้น และแล้วก็มีมือหนึ่งมาจับไหล่เธอแน่นราวกับคีม
\"วันนี้ใส่ชุดเสียสวยเชียววว...น้อง..สาววว...\" เสียงที่ดังขึ้นมีท่วงทำนองแปลกหู กลิ่นเหล้าที่ฟุ้งไปทั่วบ่งบอกว่ากลุ่มอันธพาลพวกนี้เพิ่งไปกินเหล้ามาและกำลังเมาได้ที่ แดสพยายามจะสลัดออกแต่เพราะชุดของเธอวันนี้ทำให้เธอเคลื่อนไหวได้ไม่คล่องเช่นทุกที แม้ว่าจะพยายามเท่าไรแต่ก็ไม่หลุดจากมือนั้น
\"ปล่อยเธอซะ...\" เสียงคำรามดังขึ้นทำให้พวกมันหันไปมองต้นเสียง ก่อนที่จะระลึกได้ว่าคนตรงหน้าคือบุคคลที่เคยมีเรื่องกันเมื่อคราวก่อนแต่ยังคงไม่ปล่อยมือออกจากเดแอส จนในที่สุด...
เปรี้ยง..!!
อยู่ๆสายฟ้าก็ฟาดลงมาตรงหน้าของกลุ่มอัธพาลนั้นทำให้พวกมันกลัวหัวหดลงทันที ก่อนที่จะมองหน้าชายตรงหน้าเมื่อเห็นสีหน้าที่บ่งบอกว่าเอาจริงแน่ในคราวนี้พวกมันจึงรีบเผ่นไปโดยไม่คิดจะแม้แต่จะหันกลับมา ราดิเออถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปหาเดแอสซึ่งตอนนี้เข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้นเรียบร้อยแล้วเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ ดวงตาสีน้ำตาลซึ่งตอนนี้เบิกกว้างด้วยความกลัว เมื่อราดิเออพยุงเธอลุกขึ้นมาน้ำตาหยดแรกก็ไหลออกมาก่อนจะร้องไห้ออกมาทันที
===========================================
เวลาล่วงเลยไปหลายเดือน ก็มีงานเลี้ยงฉลองครั้งยิ่งใหญ่จัดขึ้นที่ราชวังอีก หากแต่คราวนี้เป็นงานอภิเษกสมรส โดยที่ว่าที่องค์ราชินีให้พวกชาวบ้านทั้งหลายมาร่วมงานเป็นส่วนใหญ่ของบรรดาผู้ที่ได้รับเชิญทั้งหมด ซึ่งเป็นที่ยินดีของเหล่าประชาชนเป็นอย่างยิ่งและเป็นที่กล่าวขวัญกันต่อๆมาถึงเรื่องราวเมื่อองค์ราชินียังคงเป็นสามัญชนธรรมดาๆ แล้วทั้งคู่ก็ลงเอยอย่างมีความสุข
แล้วคิดว่านิทานเรื่องนี้จบลงหรือยัง..??
วันเวลาผ่านไปเมื่อองค์หญิงองค์น้อยประสูติขึ้นมาโดยแลกกับชีวิตขององค์ราชินี องค์กษัตริย์ทรงโศกเศร้าเป็นอย่างยิ่ง และตั้งพระทัยไว้ว่าจะเลี้ยงธิดาของตนให้ดีและเลิกสนใจเรื่องราวภายนอกอีกต่อไป เรื่องบริหารบ้านเมืองก็เริ่มปล่อยให้บรรดาเสนาอำมาตย์ดูแลไปเพราะไม่มีพระทัยสนใจในเรื่องเหล่านั้นอีกต่อไปแล้ว
เมื่อดวงพระทัยหายจากไป...สิ่งใดก็ไม่สำคัญอีกต่อไป...
******************
ได้ตระหนักแล้วว่าใครคือคนที่รักที่สุด
ทุกวัน...ความรักที่เพิ่มพูนขึ้นทุกขณะ
ทีละเล็กทีละน้อย...จนมีเธอเพียงคนเดียว
เรียกหาได้เสมอ...เพราะฉันเชื่อในตัวเธอ
******************
===============The End====================
คุยกันๆ...^ ^
แหะๆ ในที่สุดก็แต่งออกมาจนจบ...^ ^!! ออกมาแล้วรู้สึกว่าหวานเลี่ยน(หรืออาจปนน้ำเน่า)กว่าที่คิดแฮะ...TT TT!! ตอนแรกไม่คิดว่ามันจะยาวขนาดนี้ พอแต่งไปๆ..แหงะ..จบไม่ลง...^ ^!! เลยยืดมาเรื่อยๆแบบนี้แหละ กลอนก็ออกมาทะแม่งๆ..ขอโทษค่า แต่งไม่ออกง่ะ..^ ^!! ราชาศัพท์ก็ห่วย..คือเราไม่เก่งภาษาไทยอ่ะนะ..^ ^!! ขอโทษค่ะ >
หากเรื่องนี้ใครสังเกตดีๆก็จะรู้ถึงสาเหตุส่วนหนึ่งที่จะทำให้เกิดกบฏในอีก6ปีถัดจากนี้นะคะ... ^ ^
ส่วนเรื่องกลอนนั้น ภาคภาษาอังกฤษเราเอามาจากคำแปลของเพลงการ์ตูนญี่ปุ่นเพลงหนึ่งค่ะ ^ ^ (Hitosudake จาก Card Capter Sakura ค่ะ) ส่วนภาษาไทยนั้นนั่งแปลเองค่ะเลยดูประหลาดแบบนั้น...^ ^!! ถ้านั่งทำภาคภาษาไทยเสร็จทั้งเพลงน่าทำคาราโอเกะเนอะ...(ใครจะทำทำนองให้ล่ะเนี่ย...^ ^!!)
ก็อย่างที่เห็นกันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของอดีตกษัตริย์แห่งรอซินยอลซึ่งก็คือพ่อของซาย่านั่นเอง กับเดแอสผู้เป็นแม่ของซาย่า..(แล้วรู้กันหรือยังว่าทำไมซาย่ามีนิสัยแบบนี้...?? ^ ^) คราวนี้เราคงหยุดแต่งภาคพิเศษไปได้พักหนึ่ง... เพราะว่าจะเปิดเทอมแล้ว(เตรียมตัวกะชีวิต...ซะเมื่อไหร่ ยังไม่ได้แตะอะไรเลย...) เรื่องหลักก็ยังไม่ก้าวหน้า ไปแต่งเรื่องหลักดีกว่าเนอะ..^ ^\' เรื่องคุยกันคราวนี้ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ ไว้คิดออกแล้วจะมาเพิ่มให้นะคะ...^ ^ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ...
p.s. มะมีใครแสดงความคิดเห็นในบอร์ดเพิ่มเหรอ...TT TT ขอมั่งเถอะนะๆๆๆ แล้วท่านผู้ใดสนใจความบ้าเพิ่มเติม กรุณาหาอ่านได้ที่บอร์ดนะคะ โพสต์ไว้ให้แล้ว..^ ^
p.p.s. to inu เราแต่งแบบนี้ง่ะ มีความเห็นอะไรบอกด้วย (รู้สึกมันจะเลี่ยนอ่ะ...ขอโทษที..^ ^!!)
From tsukasa
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น