The Princess of Rossignol

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

          เสียงเอะอะวุ่นวายดังทั่วเขตราชวัง   ธงสีทองริ้วแดงถูกประดับสำหรับวันสำคัญโดยเฉพาะเช่นวันนี้ซึ่งเป็นวันครบรอบการ



ครองราชย์ขององค์กษัตริย์แห่งรอซินยอล  เหล่าสาวใช้ต่างเร่งรีบตระเตรียมสถานที่ให้พร้อมและเสร็จสมบูรณ์ก่อนที่จะเริ่ม



พิธีการ   บรรดาทหารราชองครักษ์ต่างซักซ้อมพิธีการกันอย่างพร้อมเพรียง  และเตรียมตัวเข้าประจำที่ของตน  ทุกๆคนต่างมี



หน้าที่ทำกันโดยไม่รับรู้ถึงสายตาที่จ้องมองเหตุการณ์เหล่านี้เลย







                    ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงแล้วสินะ







          สาวน้อยคนหนึ่งมองผ่านม่านบางออกมาสังเกตสภาพด้านล่าง  แล้วเม้มริมฝีปากสีแดงแสดงถึงความครุ่นคิดบางสิ่ง



บางอย่างภายในใจ  สักพักเธอก็เดินกลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง  กระจกตรงหน้าเธอสะท้อนภาพสาวน้อยร่างบางคนหนึ่ง   เส้น



ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยถูกรอบไปด้านหลังเหลือเพียงปอยผมด้านหน้าที่ถูกปล่อยละเลี่ยมาคลอเคลียบ่า  ใบหน้ารูปไข่ที่ได้รับการ



แต่งแต้มสำหรับงานพิธีที่กำลังจะถึงนี้  ผิวพรรณที่แม้จะดูผ่านร้อนผ่านหนาวจากโลกภายนอกมาแต่ก็ยังคงความเปล่งปลั่งสดใส  



ดวงตาสีฟ้าคู่งามที่ตอนนี้เหม่อมองดูภาพสะท้อนตรงหน้ามีแววแห่งความมุ่งมั่นซ่อนเร้นอยู่ภายใน  เธอนั่งเอานิ้วกลิ้งกล่องเครื่อง



แป้งเล่นไปมาจนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น





          “เสร็จหรือยัง   งานจวนจะเริ่มแล้วนะ”  เสียงนายทหารทหารดังขึ้นจากหน้าห้อง  สาวน้อยหันสำรวจตัวเองในกระจกเพื่อ



ตรวจดูว่าขาดตกบกพร่องสิ่งใดไปหรือไม่   เมื่อเห็นว่าเครื่องประดับและเสื้อผ้าอาภรณ์อยู่ในที่ๆควรจะอยู่แล้วจึงขานรับกลับ



ไป  และเดินไปที่ประตูห้อง  แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูนั้นได้หันกลับมามองที่มุมห้อง   ที่แคบๆที่อยู่ระหว่างโต๊ะกับผนังนั้นมีร่างถูก



มัดของหญิงสาวนางหนึ่งนอนสลบไสลอยู่   สาวน้อยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆว่า





          “ขอโทษนะคะ   แต่วันนี้ฉันต้องขอยืมชื่อและตัวตนของคุณหน่อยนะ”  เมื่อกล่าวจบเธอก็เปิดประตูห้องออกไป





          “เอ๊ะ   เธอหน้าใหม่นี่” เสียงทหารคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าเธอ  สาวเจ้ายิ้มแย้มก่อนตอบรับกลับไปว่า “ค่ะ  ฉันเป็นเด็ก



ใหม่ของที่นี่   แต่ฝีมือการแสดงของฉันเป็นที่หนึ่งนะ” คำพูดนี้ของเธอเรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าทหารที่ยืนอยู่บริเวณนั้นได้เป็น



อย่างดี  เจ้าตัวทำท่าฮึดฮัดเล็กน้อยเมื่อเหล่าทหารดูไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูด





          “ได้  แล้วพวกเราจะรอชมการแสดงที่เธอว่าเป็นที่หนึ่งของเธอนะ”  ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากหยุดหัวเราะไป



          “ค่ะ” ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มหวานที่พาเอาเหล่าทหารใจเต้นไปตามๆกัน  สาวน้อยหัวเราะเล็กน้อยแล้วออกเดินไป  ทิ้งให้



เหล่าทหารต้องเร่งฝีเท้าตามเธอไป





          “งานแสดงครั้งนี้ทุกๆท่านต้องประทับใจไม่รู้ลืมแน่ๆค่ะ   ดังนั้นอย่าลืมไปชมนะคะ”  เสียงหวานๆยังคงเจื้อยแจ้วดังขึ้นให้



เหล่าทหารฟังระหว่างทางเดิน   พวกเขาพากันอมยิ้มให้กับสาวน้อยที่เดินอยู่หน้าพวกเขาสองสามก้าว   เจ้าหล่อนน่าจะเป็นองค์



หญิงจากเมืองไหนสักแห่งมากกว่าที่จะเป็นเด็กสาวจากคณะแสดงนี่  ทั้งกิริยาท่าทางและการก้าวย่างเดินเช่นนี้ดูเหมือนเคยถูกฝึก



อบรมมาอย่างดีเกินกว่าที่คณะแสดงหรือพวกชาวบ้านธรรมดาๆจะขัดเกลาได้  







                    นี่มันเป็นมารยาทในวังชัดๆ







          สาวเจ้าเห็นเหล่าทหารเงียบเสียงไปเป็นเวลานานจึงหันมามอง  พวกเขาเห็นว่าเธอรู้สึกผิดสังเกตในตัวพวกเขาเองจึงเร่ง



รีบเดินตามเธอให้ทัน  เมื่อสุดทางเดินแล้ว  ทหารนายหนึ่งก็เดินไปเปิดประตูห้องเบื้องหน้าแล้วผายมือให้เธอเดินเข้าไปด้านใน



ห้องพักเตรียมก่อนขึ้นแสดง  ก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องไป  หทารนายหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาว่า





          “ขอให้แสดงประสบความสำเร็จนะ” สาวน้อยยิ้มหวานรับคำอวยพร   ก่อนที่เสียงหวานใสจะตอบกลับไปว่า



          “แน่นอนค่ะ  ทุกๆคนจะต้องจำการแสดงนี้ไปไม่รู้ลืมเลยค่ะ”







                    จะต้องจำการแสดงนี้ตลอดไปแน่นอน







          เมื่อปิดประตูห้อง  สาวน้อยก็หันสำรวจรอบๆห้อง  แล้วเลือกเก้าอี้ที่อยู่ริมหน้าต่างเป็นที่นั่งและนึกทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น  



เรื่องที่ก่อให้เกิดแผนการในวันนี้ขึ้นมา…