คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - เหตุการณ์กบฏ
"ทางนี้พะย่ะค่ะ!!" เสียงเร่งดังขึ้นจากนายทหารที่วิ่งนำเสด็จเพื่อพาองค์กษัตริย์ออกไปจากความวุ่นวายอันเกิดจากฝีมือกลุ่มกบฏ
"โซมารีน่า !!" สุรเสียงแหบพร่าตรัสเร่งผู้ที่เป็นประดั่งดวงพระเนตร เด็กหญิงผู้หนึ่งพยายามเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะตามพระราชบิดาของตนให้ทัน ดวงพระพัตร์น้อยๆนั้นเต็มไปด้วยสีหน้าตื่นตระหนกในความชุลมุนที่ไม่คาดฝันเช่นนี้
"เสด็จพ่อ ลูก..วิ่งไม่ไหวแล้วเพคะ" เสียงเล็กดังขาดเป็นห้วงๆซึ่งเป็นผลจากการวิ่งเต็มฝีเท้ามานานเพื่อจะเอาชีวิตให้รอดพ้นจากกลุ่มคนผู้ไม่ประสงค์ดีเหล่านั้น
"ไม่ได้นะ โซมารีน่า เราจะหยุดไม่ได้ เข้าใจไหม"
"แต่.."
"หากพระองค์ไม่รีบเสด็จ พวกนั้นจะตามมาทันนะพะย่ะค่ะ องค์หญิงโซมารีน่า.." หนึ่งในทหารผู้ติดตามเสด็จกล่าวทูลด้วยน้ำเสียงร้อนรน องค์หญิงองค์น้อยมุ่นพระขนงในคำทูลนี้ องค์กษัตริย์ทอดพระเนตรพระราชธิดาองค์น้อยก่อนที่จะอุ้มเธอขึ้นมาแล้วรีบเสด็จต่อไปโดยที่ทหารผู้ติดตามวิ่งระวังหน้าหลังให้อย่างเร่งรีบ
"เสด็จพ่อเพคะ..."
"อะไรหรือ โซมารีน่า ไว้พูดทีหลังจากที่เราออกจากที่นี่ได้ดีกว่า"
"... ทำไมเราต้องหนีออกจากวังของเราเองด้วยเพคะ.."
"..." ไร้สุรเสียงตรัสตอบใดๆจากพระโอษฐ์ของพระราชบิดา มีเพียงเสียงสู้รบที่ดังมาจากด้านนอกเท่านั้น ทางที่พวกเธอกำลังมุ่งหน้าไปอยู่นี้เป็นทางลับของราชวงศ์เอาไว้ใช้ยามฉุกเฉินเท่านั้น เป็นที่ที่องค์หญิงพระองค์น้อยนี้แอบลงมาเล่นอยู่บ่อยครั้ง ไม่นึกฝันว่าวันที่จำเป็นต้องใช้เส้นทางนี้จะเวียนมาถึงจริง
"อีกไม่ไกลพระองค์ก็จะเสด็จถึงทางออกแล้วพะย่ะค่ะ ข้าพระองค์คาดว่าพวกกบฏคงไม่มาอยู่ถึงจุดนี้.. แต่เพื่อความแน่ใจขอข้าพระองค์ออกไปดูให้แน่ชัดก่อนนะพะย่ะค่ะ" เสียงทหารองครักษ์ผู้หนึ่งทูลอย่างร้อนรนก่อนที่จะล่วงหน้าออกไปเปิดประตูที่จะนำพาทั้งหมดออกสู่ภายนอก หนทางสู่ที่ซึ่งปลอดภัยจากผู้ร้ายก่อกบฏ
"อ๊ากกกกก" เสียงร้องดังขึ้นพร้อมๆกับเลือดที่ซ่านกระเซ็นเปรอะเปื้อนไปทั่วบริเวณ ทหารองครักษ์นั้นพยายามจะชักดาบขึ้นสู้แต่กลับโดนกระหน่ำซ้ำอีกครั้งด้วยเวทมนตร์หมายปลิดชีวิตโดยไม่ให้เวลาอุทรณ์ใดๆทั้งสิ้น
"แก.. !!!!" เสียงทหารองครักษ์ที่เหลืออีกสามนายร้องขึ้นแทบจะพร้อมกันเมื่อเห็นร่างเพื่อนทรุดฮวบลงไปต่อหน้าต่อตา พร้อมกันนั้นโดยที่ไม่รอช้าสองในสามนั้นก็มุ่งเข้าไปหมายจะปลิดชีวิตร่างตรงหน้าให้แหลกลาญไป ส่วนที่เหลืออีกหนึ่งคนนั้นรีบวิ่งตรงเข้ามาหานายเหนือหัวของตนแล้วรีบนำเสด็จทั้งสองไปให้ห่างไกลจากที่ต่อสู้แห่งนั้นไปให้มากที่สุด
"ทรงรีบเสด็จไปให้พ้นจากที่นี่เร็วๆเข้าพะย่ะค่ะ พวกข้าพระองค์จะถ่วงเวลาทางนี้ไว้ให้นานที่สุดพะย่ะค่ะ"
"แต่ว่า.." องค์หญิงโซมารีน่าทอดพระเนตรร่างทหารองครักษ์ทั้งสองที่พุ่งเข้าโจมตีคู่ต่อสู้ที่แทบไม่เห็นทางชนะด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นต่อเรื่องเวทมากกว่า
"อย่าทรงห่วงพวกข้าพระองค์เลย ความอยู่รอดของท่านทั้งสองมีค่ากว่ามากมายนักพะย่ะค่ะค่ะ รีบเสด็จเถอะพะย่ะค่ะ"
"ขอบใจพวกเจ้ามาก ออร์สัน"
"ไม่ใช่เวลาที่จะตรัสเช่นนี้พะย่ะค่ะ รีบเสด็จเร็วๆเข้าเถิด"
เสียงโลหะของดาบกับกลิ่นไอของเวทมนตร์จากเบื้องหลังบ่งบอกถึงการต่อสู้ที่ดำเนินต่อไปโดยไม่มีฝ่ายใดยอมท้อถอย กลิ่นเลือดที่ลอยมาตามสายลมบอกให้รู้ว่ามีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งบาดเจ็บ แผลลึกที่ไม่อาจเยียวยาเพราะเกิดจากเวทมนตร์ต้องห้าม โซมารีน่าหลับตาลงอย่างนึกขอให้เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ขอให้เธอตื่นขึ้นแล้วพบว่าเหตุการณ์เหล่านี้มิได้เกิดขึ้นเลย
"หลบเร็วพะย่ะคะ" ออร์สันพูดขึ้นเบาๆเป็นสัญญาณให้ทั้งคู่นั้นหลบไปยังพรุ่มไม้หนาด้านข้าง เมื่อเห็นเงาใครบางคนอยู่ตรงหน้า
"เฟรเด.." เสียงเล็กร้องเรียกขึ้นแต่ไม่ทันเอ่ยได้จบ เพราะพระหัตถ์ของพระราชบิดาห้ามมิให้เธอพูดขึ้น ครั้งนี้เธอได้แต่มองด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใด นายทหารองครักษ์จึงหันดาบเข้าใส่ฝ่ายเดียวกัน ซ้ำยังเป็นหัวหน้าของเหล่าทหารองครักษ์ทุกคนอีก
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงต้องเป็นเจ้า..??" เสียงออร์สันตะโกนถามร่างบุรุษตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"... ข้าไม่มีเหตุผลมากพอให้เจ้ายกโทษให้ข้าหรอก ออร์สัน" อีกฝ่ายตอบกลับ
"องครักษ์มีหน้าที่รับใช้ราชวงศ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าที่เป็นถึงหัวหน้าองครักษ์... กลับ.. กลับ.. กลับมาเป็นผู้นำกบฏเช่นนี้ได้อย่างไร"
"เหตุผลหลายอย่างทำให้ต้องเป็นแบบนี้ ข้าไม่อยากสู้กับเจ้านะ ออร์สัน ถอยไป.." เฟรเดคริกซ์เอ่ยตอบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประโยคสุดท้ายนั้นแฝงไปด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดอันเป็นคำขาด แต่ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมหลีกทางให้ ดาบในมือนั้นกระชับเต็มที่เตรียมที่จะฟาดฟันหากว่าเจ้าตัวประสงค์จะก้าวต่อไป
"โซมารีน่า ลูกมาทางนี้เร็ว" เสียงพระราชบิดาตรัสเรียกเด็กหญิงเพื่อหลบลี้ออกไปจากที่นี่ซึ่งไม่อาจปลอดภัยได้ต่อไป เด็กหญิงจึงจำต้องค่อยๆคลานลอดพุ่มไม้ไปโดยระมัดระวังให้เกิดเสียงน้อยและเบาที่สุด
"เสด็จทางนี้เถิด พระองค์" เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับฉุดมือเธอให้ลุกขึ้นวิ่งไป
"ขอบใจเจ้ามากนะ สตอนซ์"
"ไว้ทรงรอดไปจากที่นี่ค่อยตรัสจะดีกว่ากระหม่อม ด้านนอกวุ่นวายไปหมด ทางนี้น่าจะมีโอกาสรอดได้มากที่สุด.. "
"โซมารีน่า หลบเร็ว" เสียงตรัสดั่งมาจากด้านหลัง ซึ่งเด็กหญิงรีบเข้าไปหลบในพุ่มไม้ตามคำสั่งโดยทันที ก่อนที่จะแอบมองตามช่องห่างของใบไม้ แต่เนื่องจากว่าเธอก้มตัวแนบกับผืนดิน จึงมองเห็นผู้ที่มาใหม่แค่เท้าเท่านั้น
"เจ้า.." เสียงองค์กษัตริย์ตรัสอย่างเกรี้ยวกราดเมื่อเห็นใบหน้าบุรุษที่ก้าวเข้ามา
"เจ้าทำแบบนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ เจ้าต้องการครอบครองบังลังก์อย่างงั้นหรือ" เสียงของหมอสตองซ์ดังแทรกเข้ามา ถึงเธอจะมองไม่เห็นใบหน้าของชายผู้นี้ แต่เธอพอจะเดาออกว่าเป็นใคร
"..ทำไมไม่พูดอะไรมั่งล่ะ เจ้าทำแบบนี้เพื่ออะ..." หมอสตองซ์ไม่อาจพูดประโยคนี้ได้จนจบ เพราะเขาโดนเวทมืดโจมตีอย่างรวดเร็วในพริบตา ก่อนที่ร่างไร้ชีวิตนี้จะล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงที่ไหลรินออกจากบาดแผลทั่วร่างนับร้อยแผลกระเซ็นซ่านไปทั่ว โซมารีน่ามองภาพนี้อย่างไม่ไหวติง... หมอสตองซ์ตายแล้ว
"...ทำไมกัน.. เจ้าไม่มีเหตุผลที่จะฆ่าสตองซ์นี่ ถ้าจะชิงบังลังก์ฆ่าข้าคนเดียวก็พอแล้ว"
"...." อีกฝ่ายพูดออกมาเสียงเบา โซมารีน่าไม่ได้ยินว่าคำพูดนั้นคืออะไร แต่ว่าพระราชบิดาเธอชะงักไปทันทีกับคำพูดนั้น
"...ไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้" คำตรัสนี้ถือเป็นคำขาด อีกฝ่ายจึงย่างก้าวเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด โซมารีน่าก็ทนอยู่เฉยไม่ได้ เพราะหากไม่ทำอะไรแล้ว เธอรู้ดีว่า..พระราชบิดาของเธอต้องกลายเป็นเหมือนร่างที่นอนไร้ลมหายใจอยู่บนพื้นนั่นแน่
"หยุดนะ" เสียงเล็กตะโกนก้อง พร้อมๆกับร่างของเธอที่วิ่งไปขวางอยู่ระหว่างร่างศัตรูกับพระราชบิดา อีกฝ่ายสวมผ้าคลุมปิดหน้าไว้เธอจึงไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นผู้ใด แต่การกระทำของเธอนั้นทำให้องค์กษัตริย์ตกพระทัยเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะคว้าตัวเธอมาแล้วผลักไปด้านหลัง
"หนีไปซะ โซมารีน่า" เสียงตะโกนลั่นดันขึ้นก่อนที่จะมีเสียงฟ้าฟาดลงมา แสงสว่างวาบปรากฏทั่วบริเวณจนทำให้ตาพร่าเลือน เวทสายฟ้าเป็นเวทที่องค์กษตริย์สามารถใช้ได้เพียงพระองค์เดียว
"พ่อบอกให้เจ้าหนีไปไงล่ะ มัวนิ่งทำอะไรอยู่ รีบๆหนีไปซะ" เสียงตรัสอย่างทรงกริ้วดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเธอยังนิ่งงันอยู่จึงผลักเธอออกไปอย่างแรง
"เจ้าต้องหนีไปให้ได้ โซมารีน่า ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องอยู่ต่อไป เข้าใจไหม" เสียงนี้ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงฟ้าฟาดดังลงมาอีกครั้ง เธอจึงออกวิ่งไปตามคำรับสั่งของผู้เป็นบิดา
"ตรงหน้านั่นเป็นหน้าผา พระองค์ทรงรู้อยู่แล้วยังให้องค์หญิงวิ่งไปทางนั้นอีก" เสียงอีกฝ่ายพูดขึ้นอย่างซ่อนนัยความขบขำไว้ในน้ำเสียง
"ตกหน้าผายังมีทางรอดมากกว่าเจอกับเจ้า และตราบใดที่ข้ายังไม่หมดลม ก็อย่าหวังจะตามร่างโซมารีน่าไปได้" องค์กษัตริย์แห่งรอซินยอลประกาศชัด ก่อนที่จะทรงกุมดาบเงินในมือเตรียมที่จะสู้กับอีกฝ่าย
-----------------------------------------------------------------------
***
อืม... ยินดีต้อนรับ+ยินดีที่รู้จักสำหรับคนที่อ่านใหม่ค่ะ เรื่องนี้แต่เดืมก็คือ The Princess of Rossignol ค่ะ เราเอามารีไร้ท์ใหม่ แต่ถ้าจะลงในที่เก่าจะมีปัญหากับบางตอนคือจะมีเพิ่มมีลบเรื่อยๆ - -* (บางตอนมันคั่นด้วยตอนพิเศษไปอีก ไม่อยากลบน่ะค่ะ)
ใครที่เคยอ่านตอนเก่าๆแล้ว.. ลืมๆบางส่วนก็ดีนะคะ ^^' เนื้อเรื่องบางส่วน (ก็หลายส่วนอยู่อ่ะค่ะ) เปลี่ยนไป (หลังจากปรึกษากับอินุมาพอดู ก็ตกลงเปลี่ยนในบางส่วนนั้น)
รู้สึกอย่างไรก็เม้นท์ได้นะคะ.. จะพยายามต่อให้เท่ากับเนื้อเรื่องเดิมให้เร็วที่สุดค่ะ
ปล. ราชาศัพท์ไม่เก่งค่ะ ถ้าผิดตรงไหนแจ้งด้วยนะคะ
-----------------------------------------------------------------------
***
อืม... ยินดีต้อนรับ+ยินดีที่รู้จักสำหรับคนที่อ่านใหม่ค่ะ เรื่องนี้แต่เดืมก็คือ The Princess of Rossignol ค่ะ เราเอามารีไร้ท์ใหม่ แต่ถ้าจะลงในที่เก่าจะมีปัญหากับบางตอนคือจะมีเพิ่มมีลบเรื่อยๆ - -* (บางตอนมันคั่นด้วยตอนพิเศษไปอีก ไม่อยากลบน่ะค่ะ)
ใครที่เคยอ่านตอนเก่าๆแล้ว.. ลืมๆบางส่วนก็ดีนะคะ ^^' เนื้อเรื่องบางส่วน (ก็หลายส่วนอยู่อ่ะค่ะ) เปลี่ยนไป (หลังจากปรึกษากับอินุมาพอดู ก็ตกลงเปลี่ยนในบางส่วนนั้น)
รู้สึกอย่างไรก็เม้นท์ได้นะคะ.. จะพยายามต่อให้เท่ากับเนื้อเรื่องเดิมให้เร็วที่สุดค่ะ
ปล. ราชาศัพท์ไม่เก่งค่ะ ถ้าผิดตรงไหนแจ้งด้วยนะคะ
ความคิดเห็น