รักวุ่น ๆ ของยัยคุณหนูกับนายจอมโหด

ลำดับตอนที่ #2 : เฮ้อ....วันแรกก็ยุ่งซะแล้ว

“..............”   ฉันเดินตามนายนี่มา 5 นาทีแล้ว  เค้าจะไปไหนเนี่ย  ฉันเริ่มเหนื่อยแล้วน๊าาาา

“=_=”  

“............” 

“ยัยบ้า!!  นี่เทอจะตามฉันไปถึงไหนเนี่ย”   ซึงฮยอนหันมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาและไร้อารมณ์  นายทำเป็นอยู่ 2 หน้าหรือไง

“อ๊ายยย”  ตะ  ตกใจหมดเลยอยู่ดี ๆ ก็มาว่าฉันซะเสียงดังจนคนแถวนั้นหยุดมอง  ว๊ากก  ไมคนเยอะแบบนี้เนี่ย  =_=

“ว่าไง  ตามฉันมาทำไม”  เอ่อ  อย่างน้อนนายก็ทำหน้าหงุดหงิดเป็น  T.T      นั่นซิ  ฉันก็ไม่รู้ว่าตามมาทำไม  รู้แต่ว่าไอ้ขาสั้น ๆ เตี้ย  ๆ มันพามา  (  ว่าตัวเองเพื่อ ? =_= )

“..เอ่อ..ฉะ..ฉัน..หนีออกจากบ้านนะ”  ไอ้เวรบ้ามันตามฉันทันแล้วใช่ไม๊เนี่ย  T.T  ฉันไม่น่าว่าการ์ดฉันเลย  พวกนายคงกลัวฉัน  เหมือนที่ฉันกลัวอีตาบ้านี่ใช่ม้ายยยยย   ฮืออออ

“แล้วไง”  =_=

“ละ...แล้วฉัน  ก็ไม่มีเงินติดตัวเลย”   ไมฉันต้องหงอให้นายด้วยเนี่ย   T_T  

“ต้องการเท่าไหร่”

“หะ...หา...”

“.......”    อย่าจ้องฉันแบบนี้นะ  T0T 

“เอ่อ...ฉะ...ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะ”  แล้วหมายความว่าไงย่ะ -_-

“5,000 วอน  พอไม๊”  อีตาบ้าเดินเข้ามาพร้อมกับยัดเงินในมือฉัน

“ปะ....ป่าวนะ  ฉันไม่ได้ต้องการมัน”  อ๊ากกกก   ฉันกลัวนายจนฉี่จะราดอยู่แล้ววววว Y.Y

“โธ่เว๊ย!!! แล้วเทอต้องการอะไรว่ะเนี่ย”

“อึก.....ฮึก...”  ฉันกลัวหมอนี่จนร้องไห้หรอเนี่ยยย  โฮ  ..

“เอ่อ...นี่หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ” 

“ฮืออออ  โฮ.....แงๆๆ”  อ๊ากกก  ฉันเห็นหมอนี่ทำอะไรไม่ถูกฉันเลยแกล้งร้องดังขึ้น  หุหุ  ฮาว่ะ

“ฉะ...ฉันบอกให้หยุดไง  แม่ง  คนอื่นมองกันหมดแล้ว  โธ่เว๊ย....”

“ฟึบ”   OoO     

“.......”   อ๊ากกก  กอดฉันทำไมเนี่ยย  ปล่อยน้าาาาา  ^0^ (  น่าระรื่นมาก  )

“หยุดร้องซะที”  แล้วหมอนั่นก็ดึงฉันออกมา  อ๊ากกก  ฉันไมใจฉันเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย   >.<

“........”

“พ่อหนุ่ม  ทะเลาะกับแฟนหรอ”  ป้าอ้วน ๆ คนหนึ่งเข้ามาถาม

“OoO”  ป้าเค้าว่าไงนะ  แฟนงั้นหรอ   อ๊ากกก  ดีใจ  (  =_=  นางเอกหรอเนี่ย  )

“=_=”   นายจะอ้าปากเถียงหรอไง  ฉันเสียหายนะ   ^0^  (  สีหน้าสัมพันธ์กับคำพูดอีกแล้ว  )

“ดูแลเทอดี ๆ หน่อยซิ  แฟนน่ารักแบบนี้...( หายากใช่ไม๊คะป้า   >.^)...ร้องไห้ซะหมดสวยเลย”  แพล้ง....

คอนโด  X แค่ชื่อก็ส่อล่ะ  =_=

อิอิ  สงสัยใช่ไม๊ทำไมฉันอยู่ที่นี่  ก็มันเป็นคอนโดของอีตาบ้านั่น  หุหุ  กว่าหมอนั่นจะยอมให้อยู่  ฉันต้องเปลืองน้ำลายอย่างมากในการแสดงละคร  เอ๊ย  อ้อนวอนให้เค้าเห็นใจ  แหะแหะ   แต่เค้าคงไม่ทำอะไรฉันหรอกนะ  ก็ฉันไม่ได้อึ๋มอย่างยัยกระซู่นั่น  T0T 

อ่า...ฉันลืมแนะนำตัวเองเลย  อิอิ  ฉันชื่อ  คิมฮันอุน  อายุ  17  ปี  ฮันอุนที่แปลว่า เมฆบนท้องฟ้า  มีอิสระในการเคลื่อนที่  แต่สำหรับชีวิตฉันมันไม่ใช่  ตั้งแต่เกิดมาก่อนมี่แต่คนคอยดูแล  ฉันแทบไม่ต้องทำอะไร  จนจะเป็นง่อยอยู่แล้ว  _*_  ชนิดยุ่งไม่ให้ไต่เห็บไม่ให้ดูด (เหมือนตัวอะไรว่ะ =_=)   เรื่องเพื่อนไม่ต้องพูดถึง  ฉันไม่มีเพื่อนสนิทซักคนเลยเชื่อไม๊    ก็ป๊าฉันเล่นสั่งการ์ดให้ดูแลฉันทุกที่  ที่ฉันไป ป๊ากับม๊ารักฉันเวอร์อ่ะ   เฮ้อ  ครอบครัวเศรษฐีอันดับ 5 ของเกาหลี  มีกิจการคือเปิดค่ายมวยมีอุปกรณ์และเทรนเนอร์ชื่อดังมากมาย  มีนักมวยดัง ๆ มากมายอยู่ในสังกัดเรา  และส่วนใหญ่ก็ได้เป็นทีมชาติ  อย่าถามฉันนะว่าเก่งเรื่องนี้หรือป่าว  เพราะแค่จะยกขาฉันยังล้มเลย  T.T    แต่เรื่องที่ทำให้ฉันหนีออกจากบ้านคือ  ป๊าและม๊าจะจับฉันแต่งานกับใครที่ฉันไม่รู้จักไม่เคยคุย  และฉันก็เห็นแค่รูปไอ้บ้านั่นเท่านั้น  ชิ  ถ้าถามว่าไอ้บ้านั่นหล่อไม๊  ก็คนไม่ชอบจะบอกว่าหล่อได้ไง  แถมยังได้ข่าวว่าไอ้บ้านั่นโคตรเจ้าชู้เลย  อี๋  ฉันเกลียดที่สุดเลยคนแบบนี้  T0T 

“จะยืนทำหน้าหมาเศร้าอีกนานไม๊  เทอทำให้ฉันต้องอายผู้คนแถวทงแดมุน”   

“ขวับ!!!”  ว่าไงนะ  หมาเศร้า   หน้าหมาเศร้า  ทำหน้าหมาเศร้า  (  แล้วฉันจะย้ำให้ตัวเองช้ำใจเล่นทำไมย่ะ  =0=  )

“มองหน้าทำไม” 

‘ฉันเกลียดสายตาเย็นแล้วก็ไอ้น้ำเสียงที่ชอบดูถูกนั่นชะมัด  ทำไมย่ะ  นายเคยเห็นหน้าเศร้าหรอไง  หรือว่านายทำบ่อย  ชิ’

คงไม่คิดว่าฉันพูดประโยคนั้นใช่ไม๊ 

“ปะ....ป่าว”  T0T

ห้อง  242  ชั้น 7   (  ที่มี 8 ชั้น  ) 

เป็นห้องที่มีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่   มี  ทีวี  เครื่องเสียงและคอมตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น  และโซฟาที่หนานุ่มตั้งอยู่กลางห้อง  และมีห้องครัวที่อยู่ติดระเบียง  มีผ้าม่านสีขาวเบาพลิ้วตามสายลม  ซึ่งเป็นสิ่งที่บอกว่าตรงระเบียงลมดีมาก....  และห้องนอน  (  ถ้าเดินออกมาก็เจอโซฟา  ก้อห้องนั่งเล่นนั่นแหละ  )  มีเตียงสีฟ้าอ่อนขนาด 2 คนนอน  ตั้งอยู่กลางห้อง  และตู้เสื้อที่อยู่ติดข้างฝา

และห้องน้ำ....อ๊ะ  อ๊ะ  คิดละซิว่าคนห้องชายโสด  ( หล่อด้วย  ) จะเลิศได้ขนาด  มันก็ใช่  ถ้าไม่ติดว่า    รกโคตร!!!!!!!!

ไหนจะเสื้อผ้าที่กองไว้บนพื้น  ก.ก.น  ( เอ่อ  บ๊อกเซอร์  )  ที่โดนเขวี้ยงไปอยู่บนทีวี  ห้องครัวที่แสนจะสะอาด  (  ประชด  )  เสียงน้ำในห้องน้ำที่เปิดจนล้น....อ๊ากกก  นี่มันอะไรกันเนี่ย

“เก็บผ้าไปซักด้วย”   ซึงฮยอนหันมาสั่งฉันที่ยังอึ้งกับห้องนี้อยู่

“ห๊ะ   มะ...หมดนี่เลยหรอ”   ฉันถามอย่างตกใจ

“ใช่  อ่อ  ทำอาหารด้วย  เดี๋ยวฉันกลับมากิน”

“นายจะไปไหนอ้ะ”

“ไปซื้อบุหรี่”  อีตาบ้าหันมาตอบอย่างรำคาญ  และมองตาฉันประมานว่า  ถามอีกเทอตาย....  อ๊าก  ฉันอยู่กับคนอันตรายแบบนี้ได้ไงเนี่ย  Y0Y  และฉันก็เกลียดกลิ่นบุหรี่ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด

จะทำไงดี  ฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลย  (  ก็ลูกคุณหนูนี่เนอะ  โฮะโฮะ  ภูมิใจเพื่อ  ?  =_=  )  เสื้อผ้าก็เยอะเป็นบ้าเลย  ฮือออ

“ฟุบ”  เสียงโยนผ้าลงเครื่องซัก   แล้วทำไงต่อ  ปิดฝาแล้วปั่นหรอ....  ไม่ซิๆๆๆ ยังไม่ได้ใส่น้ำเลย  =_=  จากนั้นก็ผงซักฟอกซินะ   แล้วเค้าใส่กันแค่ไหนอ่ะ  ฮืออ  จะบ้าตาย  หมดเลยละกัน

“ติ๊ด”  ฉันกดปุ่มซักแรงสุด  อิอิ  ก็ง่ายนี่หว่า  แล้วฉันต้องทำอะไรต่ออ้ะ  อ๋อ  อาหารๆๆๆๆ

ในตู้เย็นมีไข่ไก่ 1 โหล  กิมจิ  ไอศกรีมรสช็อกโกแลตแอลมอน 1 กล่อง  ชิ  หน้าโหด ๆ แบบนายกินของแบบนี้ด้วยหรอย่ะ  แล้วโซจูกับเบียร์กระป๋องมีเต็มตูเลย  นายจะกินแทนน้ำเปล่าหรอไงห๊ะ  (  ซึงฮยอนไม่อยู่  ฮันอุนร่าเริง  หุหุ  )  เอาเป็นว่าทำความผัดกิมจิละกานนน  คงจะทำง่ายนะ  (  น่าจะ  =_= )   

อ่า...ตั้งกระทะก่อนเลย  จากนั้นใสน้ำมัน  แล้วเอาข้าวลง  ตามด้วยไข่และกิมจิ   แอ๊ะ  ทำไมข้าวดูและ ๆ  ฉันใส่น้ำมันนิดเดียวเอง  แค่เกือบครึ่งขวดอ่ะ  (  นิดหรอย่ะ  )  และหรือกระทะยังไม่ร้อน  (  แน่ละ  )  .....

“กึกๆๆๆ”  เสียงเครื่องสักผ้านิ  หรือว่า....

“อ๊ากกก  ไม่จิ๊งงงงง”  T.T  ฉันรีบวิ่งมาดูอาการเครื่องซักผ้า  ปรากฏว่ามันจะระเบิดอยู่แล้ว  แล้วฟองก็ผุดขึ้นมาเหมือนลาวาภูเขาไฟ  หมอนั่นจะฆ่าฉันไม๊เนี่ย   ฮือ  ทำไงดีๆๆๆ    ฉันเลยวิ่งเข้าไปกอดเครื่องที่สั่นอย่างบ้าคลั่ง  ซึงมันทำให้ตัวฉันสั่นไปด้วย  เหมือนอยู่ในเหตุการณ์แผ่นดินไหวยังไงไม่รู้  T0T   แถมฟองผงซักฟอกก็ไหลลงมาเต็มเสื้อฉันเลย  ฮืออออ

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”  เสียงห้าวๆดังขึ้นอย่างตกใจ  โอ๊วว  ซึงฮยอนสุดหล่อของฉัน  (  เมื่อไหร่ย่ะ =_= ) มาพอดี 

“Y0Y”  ฮือออ  ช่วยฉันด้วยยย  อ๊ะ  เดี๋ยว  นายจะไหนอ่ะ  ช่วยฉันก่อนซี.......  แล้วอยู่ ๆ ไอ้เครื่องซักผ้างี่เง่าก็หยุดสั่น  เย้ ๆๆๆ  

“ทำบ้าอะไรของเทอ”  เสียงห้าว ๆ ต่ำ ๆ ดังขึ้นอีกแล้ว  ไม่หันไปดูก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นหงุดหงิดน่าดู  T.T

“กะ...ก้อ  มันไม่หยุดสั่นอ่ะ  ก็เลย....”

“กอดมันไว้งั้นซิ”

“.........”

“เทอนี่มันโง่หรือโง่กันแน่”  =_=  นายหมายความว่าไงเนี่ย

“........”  หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมฉันไม่เถียง  (  ถ้าเป็นการ์ดฉันด่ากลับแล้ว =_= )  แต่ถ้ามาอยู่ในเหตุการณ์อย่างฉัน  เห็นสีหน้าของไอ้บ้านี่  ....    ฉันอยากอายุยืนน้าาาาา  T0T 

“เฮอะ  ไฟไม่ดูดก็บุญเท่าไหร่แล้ว”   อีตาบ้าพูดแล้วเอามือเท้ากับขอบประตูห้องเท่โคตร  (  เทอจะโดนฉีกเป็นชิ้นอยู่แล้ว  ยังจะ... =_=  ) 

“........”

“กลิ่นไหม้อะไรอีกว่ะเนี่ย”  หมอนี่พูดและทำจมูกฟุดฟิด

“o0o”  ซวยแล้วช้านนนน   ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องครัว  0^0 -_- T.T  Y0Y  อ๊ากกก สิ่งที่คิดไว้มันเป็นจิงหรอเนี่ยยยยย  อย่าเอาชนหน้าอกหมอนั่นชะมัด  (  ทำไมไม่ชนกำแพง =_=  )  อย่างน้อยก็นิ่มกว่าเห็น ๆ

“อะไรอีกว่ะเนี่ย”  อีตาบ้าสบถอย่างหยาบคาย

“ยืนบื้ออยู่ได้  มาช่วยฉันเร็วซิ”  อีตาบ้าหันมาตะคอกใส่ฉันอย่างหงุดหงิด

“ห๊ะ...ห๋า...  ได้ๆๆ”  ฉันเลยวิ่งไปหยิบไปหยิบผ้าที่วางอยู่ตรงเก้าอี้

“ซวยชะมัด”

“แค่กๆๆ”  นายบ่นอะไรจองนายเนี่ย   อ๊า  ในที่สุดไฟก็ดับ  หายใจแทบไม่ทัน 

“เฮ๊ย”  อีตาบ้าร้องอย่างตกใจและชี้นิ้วที่สั่นเว่อร์มาที่ผ้าที่ฉันถืออยา  อะไรของนายอีกเนี่ย   =_=

“เสื้อ....ที่เทอถือ” อีตาบ้าอย่างคนไม่มีแรง  เสื้อที่ไหนเล่า  ผ้าขี้ริ้วต่างหาก  =_=

“นะ....นี่หรอ”

“แม่ง.... นี่มันเสื้อฉัน..และฉันก็ยังไม่ได้ใส่เลย  *&%@#+_=&^*$%^” 

“o0O”  อีตาบ้า  อย่ามาตะคอกใส่ฉันนะ  ถึงฉันจะผิดก็เหอะ  =0=

แต่สุดท้ายอีตาบ้าก็ต้องซุกผ้าเอง  ทำอาหารเอง  (  เพราะอาหารฉันอร่อยเกินไป  -_-  )  55+  ฮา

+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - +