LOVE SICK รักร้าย นายหน้าหวาน

                      LOVE SICK

     "ฟ่าง! นี่เธอฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย"


     "ฟังสิ แต่ฉันขออ่านหนังสือก่อนน้าโบนัส"


     "หนังสือนั้นมันมีอะไรดีกว่าฉันงั้นหรอ :("


     โบนัสบ่นกระเง้ากระงอดก่อนจะหันไปเปิดอ่านนิตยสารเล่มใหม่ของเธอ

     
    อ้อ! ฉันชื่อ ข้าวฟ่าง อายุสิบเจ็ด หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม >< นิสัยร่าเริงอารมณ์ดี


ส่วนโบนัสน่ะเพื่อนสนิทฉันเอง เราพึ่งรู้จักกันตอนมัธยมต้น แต่สนิทกันอย่างกับรู้จักกัน


มาเป็นสิบๆ ปีเลยล่ะ! รูปร่างหน้าตาเธออยู่ในขั้นสวยมากเลยนะ หนุ่มๆงี้หลงกันตรึม


เลยล่ะ ถ้าไม่ติดที่ว่าภายนอกเธอดูเป็นคนเงียบๆน่ะนะ แต่ชายใดจะหารู้ไม่ว่าเธอน่ะ


พูดมากยิ่งกว่าอะไรเสียอีก - -"


     กลับมานะปัจจุบัน ตอนนี้เลิกเรียนแล้วล่ะ ฉันกับโบนัสกำลังจะไปกินไอศกรีม


ร้านประจำใกล้ๆกับโรงเรียน พอมาถึงร้านเราก็เข้าไปนั่งที่นั่งด้านในสุดติดกระจกร้าน

     
     "รับอะไรดีจ้ะวันนี้ น้องข้าวฟ่าง น้องโบนัส"


     พี่พนักงานถามอย่างเป็นกันเองพร้อมกับฉีกยิ้มให้


     "โบเอาราสคาราเมลที่นึงค่ะ"


     "ของฟ่างขอเป็นครีมช็อกโกแลตที่นึงนะคะ"


     "เท่านี้นะจ้ะ รอสักครู่นะ"

      
     "ฟ่าง อาทิตย์หน้าเธอจะเลือกเข้าชมรมอะไรหรอ"


     พอพี่พนักงานเดินห่างจากโต๊ะโบนัสก็ชวนคุยทันที


     "ไม่รู้สิ ฉันยังไม่ได้เลือกไว้เลย เธอล่ะ"


     "ดีเลย! >0< งั้นเธอมาอยู่ชมรมเดียวกับฉันนะ ฉันเลือกไว้แล้ว"


     "ชมรมอะไรหรอ -*-"


     "เป็นชมรมใหม่น่ะ รุ่นพี่เขาพึ่งตั้งขึ้นมา น่าสนใจมากเลยนะ ชื่อชมรมว่า


Love SICK เป็นชมรมเกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตน่ะ โดยรุ่นพี่เขาจะทำให้เราเล่นเกม


ที่รุ่นพี่เขาตั้งขึ้นมาภายในหนึ่งภาคเรียนน่ะ"


     "แล้วมันน่าสนใจตรงไหน ประสบการณ์ชีวิตเนี่ยนะแก ><"


     "น่าสนใจตรงที่ว่า สมาชิกชมรมนี้หน้าตาดีทุกคนเลยน่ะสิแก แล้วถ้าเราเข้า


ชมรมนี้นะ ฉันก็มีสิทธิ์ใกล้ชิดรุ่นพี่เจแปนที่ทั้งหล่อทั้งน่ารักด้วยสิ >//<"


     .... เป็น ไป ได้ =[]=


     พอฉันกับโบนัสกินไอศกรีมกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะบ้านเราสองคน


อยู่กันคนล่ะฝั่ง ทำให้ต้องแยกกันตั้งแต่หน้าโรงเรียน


     ฉันเดินมาถึงซอยที่จะเข้าไปทางบ้านฉัน นี้ก็หนึ่งทุ่มแล้วสิ มืดก็มืด 


เปลี่ยวก็เปลี่ยว นี้ถ้ามีคนมาทำมิดีมิร้ายจะว่ายังไง >0< เหนื่อยจัง เมื่อไหร่จะถึงสักที


บ้านฉันก็อยู่สุดซอยเลย คนแถวนี้ก็มีแต่คนอายุเยอะ นอนกันแต่หัวค่ำนู้น วังเวงชะมัด


     ถึงบ้านสักที >< ฉันเอื้อมมือไปไขกุญแจ เอ๊ะ! ทำไมมันไขไว้แล้วล่ะ 


ฉันจำได้นะว่าเมื่อเช้าฉันล็อกไว้อย่างดี และฉันก็อยู่บ้านคนเดียวด้วย แล้วใครจะไขล่ะ


     หรือว่าจะเป็นโจร! เป็น ไป ได้ >[]<


     ฉันคิดอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เฮ้ย! นั้นใครน่ะ เงาตะคุมกำลัง


รื้อลิ้นชักตรงมุมบ้านของฉัน เห็นดังนั้นฉันจึงค่อยๆ ย่องไปหยิบแจกันที่อยู่บนโต๊ะมา


ถือไว้ แล้วเล็งไปที่หัวของไอ้โจรชะตาขาดขาดนั้น


     "ย้าาาา ตายซะเถอะ"


     "เฮ้ย!"

     ตุ้บ! เพล้ง!


     โจรหมวกไอ้โม่งยกแขนปัดแจกันหล่นแตกก่อนจะหันหน้ามามองฉัน


     "นังนี่! อยากตายนักใช่มั้ย!"


     ซวยแล้วไง O_o ไอ้โม่งพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดตัวฉัน


     "กรี๊ดดดดดด "


     ฉันหมุนตัววิ่งหนี แต่ไอ้โม่งไวกว่ามันดึงแขนฉันเหวี่ยงลงพื้นอย่างรวดเร็ว


     ตุ้บ!


     "โอ้ย!"


     เจ็บชะมัดเลย ก้นฉันกระแทกพื้นเต็มๆ เจ็บจนน้ำตาแทบไหล T^T


ฉันรีบพยุงตัวลุกขึ้นยืน และค่อยๆ ก้าวถอยหลัง พร้อมกับมองหาทางหนีทีไล่


     "แกอย่าอยู่เลย!"


     โจรไอ้โม่งพูดพร้อมกับถือมีดพุ่งเข้ามา


     "กรี๊ดดดดด! ช่วยด้วย"


     ฉันยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจพร้อมกับหลับตาแน่น 


     เอ๋? ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ ฉันนึกก่อนจะค่อยๆ ลืมตามองเหตุการณ์


สิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าคือ ผู้ชายคนนึงกำมือของไอ้โม่งไว้แน่นก่อนจะพลิกมือ


จนมีดหลุดมือ ก่อนจะชกเข้าที่หน้าของมันและจัดการกระทืบซ้ำอีกรอบ


     โจรไอ้โม่งเมื่อเห็นถ้าไม่จึงรีบหนีไป ผู้ชายคนนั้นทำท่าจะวิ่งตามไป ฉันจึง


ห้ามเขาไว้ เพราะกลัวเขาจะเหนื่อยเปล่า


     "นาย! ไม่ต้องตามไปหรอก"


     ผู้ชายคนนั้นหยุดชะงัก แล้วหมุดตัวเดินตรงมาที่ฉัน พอเข้ามาใกล้ฉันเริ่มเห็น


หน้าชัดขึ้น โฮก! เทพบุตรชัดๆ =[]= คนอะไรหล่อได้ขนาดนี้ นัยตาสีควันเทา


สีเดียวกับผมตัดกับผิวขาวๆ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าเรียวยาว ถึงจะหวานไป


หน่อยก็เถอะ


     "เป็นอะไรหรือเปล่า"


     น้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง (ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ ><)


     "เอ่อ ...ฉันไม่เป็นอะไรหรอก นายล่ะ เจ็บตรงไหรหรือเปล่า"


     "หึ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แล้วนี้อยู่คนเดียวหรือไง"


     "อือ พ่อกับแม่ฉันไปทำงานต่างประเทศ ส่วนพี่ฉันพักหอน่ะ"


     "งั้นก็ระวังตัวด้วยล่ะกัน ฉันไปล่ะ"


     พ่อเทพบุตรกระตุกยิ้มให้ฉัน >< ก่อนจะหันหลังเดินออกไป


     "ดะ เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนที่นายช่วยฉันเลย"


     "ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้คิดว่ามันเป็นบุญคุณอะไร"


     "เอ่อ งั้นฉันขอบคุณที่นายช่วยฉันไว้ล่ะกันนะ ถ้าฉันได้เจอกันอีกฉันจะตอบ


แทนนายนะ หวังว่าเราจะได้พบกันอีก"


     "อืม ยังไงก็ฉันชื่อ 'เจแปน'"


     เขาพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที อื้อ! ฉันจะจำไว้ละกันนะ ว่าเทพบุตรของฉัน


คนนี้ชื่อ เจแปน >O< อร๊ายยยยย


     เขาอาจจะเป็นเทวดาที่มาจากสวรรค์เพื่อมาตามหานางฟ้าอย่างฉัน...


เป็น ไป ได้ >//<